چکیده :
چکیده ماشینی:
این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد.
این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است.
این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند.
از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند.
بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد.
برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد.
یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد.
این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است.
ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر»، الهیات اولیه آگوستین را از تصویر خدا قادر می‌سازد تا فراتر از پیشینیان لاتینی خود حرکت کند و imago dei را هم از مسیح و هم برای شخص انسانی تأیید کند.
ادامه مطلب...
چکیده: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد.
این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است.
این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند.
از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند.
بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد.
برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد.
یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد.
این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است.
ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر» به الهیات اولیه آگوستین از تصویر خدا این امکان را می دهد که فراتر از اسلاف لاتینی خود حرکت کند و imago dei هم مسیح و هم شخص انسانی را تأیید کند.
this book examines augustine's early theology of the imago dei, prior to his ordination (386-391).
the book makes the case that augustine's early thought is a significant departure from latin pro-nicene theologies of image only a generation earlier.
the book argues that although augustine's early theology of image builds on that of hilary of poitiers, marius victorinus, and ambrose of milan, augustine was able to affirm, in ways that his predecessors were not, that both christ and the human person are the image of god.
augustine's latin pro-nicene predecessors understood the imago dei principally as a christological term designating a unity of divine substance.
according to the book, augustine's early theology of image has its initial departure not in the controversy of nicaea but, rather, in the philosophical engagement of plotinian metaphysics, in which all finite reality is an image of ultimate reality.
for this tradition, an image need not imply equality; an image can be more or less like its source.
the book maintains that augustine's early writings describe christ as an image of equal likeness while the human person is an image of unequal likeness.
a platonic and participatory evaluation of the nature of "image" enables augustine's early theology of the image of god to move beyond that of his latin predecessors and affirm the imago dei both of christ and of the human person.
read more...
abstract: this book examines augustine's early theology of the imago dei, prior to his ordination (386-391).
the book makes the case that augustine's early thought is a significant departure from latin pro-nicene theologies of image only a generation earlier.
the book argues that although augustine's early theology of image builds on that of hilary of poitiers, marius victorinus, and ambrose of milan, augustine was able to affirm, in ways that his predecessors were not, that both christ and the human person are the image of god.
augustine's latin pro-nicene predecessors understood the imago dei principally as a christological term designating a unity of divine substance.
according to the book, augustine's early theology of image has its initial departure not in the controversy of nicaea but, rather, in the philosophical engagement of plotinian metaphysics, in which all finite reality is an image of ultimate reality.
for this tradition, an image need not imply equality; an image can be more or less like its source.
the book maintains that augustine's early writings describe christ as an image of equal likeness while the human person is an image of unequal likeness.
a platonic and participatory evaluation of the nature of "image" enables augustine's early theology of the image of god to move beyond that of his latin predecessors and affirm the imago dei both of christ and of the human person