جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«تفسير قرآن به قرآن» روش علامه طباطبايي براي تفسير کتاب الهي است. در اين روش در فهم الفاظ قرآن، به عرف و فهم عامه تنها به عنوان امري ابتدايي براي تحقق موضوع تخاطب نگاه مي شود و ملاک اصلي در فهم، آيات ديگر هستند؛ به گونه اي که به قرآن به عنوان مجموعه اي واحد نگاه مي شود و تمامي آيات ناظر به يکديگر در نظر گرفته مي شوند و بر اين اساس، لفظ، معنا و يا مصداق خود را مي يابد. البته ممکن است از نگاه عرف، معنا و يا مصداق لفظ متفاوت باشد كه پس از آن مسئلة تطبيق مطرح مي شود. بر اين اساس، مفاهيم آيات قرآن منطبق بر مصداقي خاص مي شوند که در اين بخش روايات اهل بيت عليهم السلام نقش ويژه پيدا مي کنند. بنابراين مي توان گفت روش علامه مشتمل بر دو بخش تفسير و تطبيق است و تبيين آن مي تواند ارائه دهندة روشي ممتاز در تفسير قرآن باشد. نوشتة حاضر با بررسي مقدمات تفسير قرآن به قرآن، به تبيين اين مسئله در روش تفسيري علامه مي پردازد.

در معناشناسي نوين، کنش هاي زباني و هويت ارزشي عناصر آن مبتني بر روابط معنايي است که در ساخت ميدان هاي معنايي ظهور مي يابد. عنصر اطاعت و مشتقات آن از مهم ترين واژگان کانوني در قرآن کريم است و معناشناسي اين واژه و ساختارهاي زباني آن سهم بزرگي در کشف جهان بيني قرآن کريم و نظام معنايي آن دارد. پژوهش پيش رو، نخست معناي اطاعت و تطور معنايي آن را در دو دورة پيش از نزول و عصر نزول قرآن با رويکرد درزماني بررسي مي كند و سپس با روش توصيفي ـ تحليلي و با رويکرد هم زماني و تحليل حوزه اي معنا، به واكاوي روابط اين مادة زباني وحي در سه سطح هم نشيني، جانشيني و تقابل معنايي با ديگر واژه هاي مرتبط قرآني، در دو حوزة کلان نظام تشريعي و تکويني قرآن کريم مي پردازد. در جهان بيني قرآن کريم، اطاعت در نظام تشريعي در فضاي ايمان و انقياد نظري از خداوند تصوير شده است و هم سويي آن با اطاعت پذيري همه موجودات در نظام تکوين، در گرو انقياد ماندگار و پرواي پايدار از خداوند است. به طور کلي مي توان گفت ميدان معنايي مادة اطاعت در سطوح پيش گفته، تداعي بخش نظام دقيقي است که بر محور توحيد در جهان هستي در دو بُعد تکويني و تشريعي جريان دارد و سعادت انسان در زندگي فردي و نظام اجتماعي در پرتو بهره مندي از عنصر اطاعت پايدار مي ماند؛ چنان که سرکشي از فرمان خدا موجب سقوط انسان در عذاب خوارکننده خواهد بود.

پژوهش حاضر درصدد است تا علم به غيب امامان عليه السلام را از منظر قرآن کريم بررسي و اثبات كند. شيوة بحث در اين پژوهش تحليلي، مبتني بر روش تفسير موضوعي است. از آية رؤيت اعمال (توبه:105) به دست مي آيد که علاوه بر خدا و رسول او صلي الله عليه و آله، جمعي از مؤمنان نيز حقيقت و باطن اعمال مردم را در دنيا مي بينند. ازآنجاکه مشاهدة حقيقت اعمال به صورت عادي براي عموم مؤمنان امکان پذير نيست، مراد مشاهده اي است که با موهبت الهي توسط برخي از اولياي الهي يعني امامان معصوم عليه السلام انجام مي شود. از آية امت وسط (بقره:143) نيز به دست مي آيد که جمعي از امت پيامبر صلي الله عليه و آله، گواهان بر امت در روز قيامت هستند. چنين شهادتي نيز بدون برخورداري از علم غيب به اعمال بندگان امکان پذير نخواهد بود. شواهد نقلي نيز مؤيد اين هستند که پس از پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله کسي جز امامان معصوم ادعاي علم غيب و ملکوت عالم را نداشته است. مرتبه اي از علم غيب نيز براي برخي اولياي خاص الهي ثابت است؛ اما مرتبة کامل آن ويژة پيشوايان معصوم عليه السلام است.

«عزت نفس» احساس ارزشمندي و توانمندي است. تبيين جايگاه و مؤلفه‌هاي عزت نفس در قرآن و روايات، اهميت آن در اخلاق اسلامي را آشکار مي‌کند؛ زيرا قرآن و روايات مهم‌ترين منبع اخلاق اسلامي است. تبيين مؤلفه‌هاي عزت نفس در قرآن و روايات، زمينة مناسبي براي تدوين راه‌کارهاي تقويت آن با رويکرد اسلامي فراهم مي‌کند. تقويت عزت نفس با رويکرد اسلامي، بسياري از آفات تقويت عزت نفس با رويکرد روان‌شناختي سکولار را ندارد. اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي مؤلفه‌هاي عزت نفس در قرآن و روايات را جمع‌آوري و دسته‌بندي کرده است. برخي از اين مؤلفه‌ها عبارتند از: احساس ارزشمندي ذاتي، احساس توانمندي به‌واسطة نصرت الهي، احساس ارزشمندي در دنيا، قيامت و آخرت به‌واسطة ايمان و عمل صالح، خودشناسي، ترک ابراز نياز به مردم و ارتباط کريمانه با مردم.

از جمله وجوه اعجاز قرآن، پيش‌گويي‌هاي تاريخي آن است. آيات ابتدايي سورة روم از معروف‌ترين پيش‌گويي‌هاي قرآن كريم است. با اين حال، اين آيات بر اساس قول مشهور، قول غيرمشهور و روايت کتاب الکافي، داراي سه نوع قرائت است که مبتني بر هر کدام از آنها، تفسير آيات نيز تغيير مي‌کند. اين مقاله به روش «توصيفي و تحليلي» به ارزيابي تاريخي اين پيش‌گويي پرداخته و راه‌کارهاي جمع بين اين تفاسير را تعيين کرده است نتيجة اين پژوهش نشان مي‌دهد اشکالاتي که بر تفسير مشهور گرفته شده از اعتبار کافي برخوردار نيست. همچنين در صورت حل اشکالات وارد بر توجيه تأويلي بودن روايت كتاب الكافي، مي‌توان بين تفسير مشهور به عنوان ظاهر آيه و اين روايت و تفسير غيرمشهور به عنوان تأويل آيه جمع بست. در نهايت، حتي در فرضي که اين سه دسته تفسير با همديگر قابل جمع نباشند، هر يک متضمن يک پيش‌گويي است که به وقوع پيوسته و خود دليل قاطعي بر اثبات اعجاز قرآن است.

يکي از مسائل مهم و مرتبط با زبان قرآن، واقع‌نمايي گزاره‌هاي خبري قرآن است. برخلاف آثار پيشين، «واقع‌نمايي» را متفاوت با «معرفت‌بخشي» و مشتمل بر دو مؤلفۀ «قصد واقع‌گويي» و «مطابقت با واقع» مي‌دانيم. وانگهي، برخلاف تصور غالب، واقع‌نمايي گزاره‌هاي خبري قرآن را علاوه بر دلايل برون‌ديني، گاهي مي‌توان با دلايل نقلي قرآني و روايي نيز بررسي و احياناً اثبات کرد، به‌گونه‌اي که منجر به مصادره به مطلوب يا دور نشود. براي اثبات اين مدعا، پس از بسط روش‌شناسي بحث و تبيين و اثبات امکان استفاده از دلايل درون‌ديني، از دلايل نقلي قرآني و روايي و نيز دلايل عقلي مطرح در قرآن، که ويژگي‌هاي قرآن و خداوند را بيان مي‌کنند و نيز از اصالة‌الظهور، استفاده کرده‌ايم.

«معناشناسي»، از علوم نوپا در دنياي غرب است كه از زيرشاخه‌هاي زبان‌شناسي به شمار مي‌آيد و به دنبال فهم بهتر معناي سخن است. اين علم در پي كشف سازوكارهاي معنا با روشي علمي‌است. يكي از اين نگاه‌هاي نو و كارآمد، نگاه معناشناسانة قرآن‌پژوه ژاپني، توشيهيكو ايزوتسو، است. وي با به‌كارگيري معناشناسي قومي‌در متن قرآن، عملاً گونه‌اي از تفسير «قرآن به قرآن» را عرضه كرده است. با اين حال، ديدگاه وي دچار كاستي‌ها و ابهاماتي است. در واقع، وي تنها گام‌هاي اوليه را آغاز كرد و اكنون لازم است قدم‌هاي بعدي و تكميلي طي شود. مقالة حاضر با روش «تحليلي ـ توصيفي» درصدد رفع نقاط ابهام اين فرضيه و بسط و تكميل آن است تا با رسيدن به يك معناشناسي تكامل يافته، بيشتر و دقيق‌تر تفسير قرآن را ياري كند. نوشتار پيش رو پس از پيرايش مباني معناشناسي قومي‌، از دو عنصر «نسبيت زباني» و «ترجمه‌ناپذيري» به مباحث «روش‌شناختي» مي‌پردازد. ايزوتسو از تأثير جهان‌بيني متكلم در فهم معناي واژگان سخن گفته است. در ادامه، نشان مي‌دهد كه مي‌توان جهان‌بيني متكلم را به پنج ساحت تقسيم كرد تا تعامل جهان‌بيني و زبان بهتر و دقيق‌تر فهم شود. در مجموع، مي‌توان گفت: توجه به پنج جهان‌بيني قرآني را بايد در فهم واژگان اين كتاب دخيل دانست: جهان‌بيني تصديقي در عرض معناي واژه؛ جهان‌بيني تصديقي در طول معناي واژه؛ جهان‌بيني ترسيمي؛ جهان‌بيني تصوري؛ و جهان‌بيني لفظي.

هر دانشي دربردارندة مباحث متنوعي است و اين تنوع در علوم قرآن به سبب تنوع ابعاد موضوع آن يعني قرآن، گسترده تر است. آيا مباحث دانش علوم قرآن در دسته هايي مترتب بر هم قابل دسته بندي اند يا آنکه هيچ ترتيب خاصي بين آنها وجود ندارد و هيچ دسته بندي اي براي آنها متصور نيست؟ براي پاسخ به اين پرسش، به روش توصيفي ـ تحليلي، تنويع مباحث علوم قرآن در کتاب هاي قديمي علوم قرآن مورد توجه قرار گرفته، دسته بندي هايي که محققان براي علوم قرآن به معناي عام و دانش علوم قرآن پيشنهاد کرده اند بررسي شده و در نهايت براي رفع نواقص دسته بندي هاي پيشنهادي، دسته بندي جديدي ارائه شده است. مباحث مطرح در علوم قرآن در دسته هاي ذيل قرار مي گيرند:1. مباحث مقدماتي، 2. مباحث مربوط به شناخت ماهيت، ويژگي ها و اوصاف قرآن، 3. تاريخ قرآن، 4. مباحث مربوط به الفاظ قرآن، 5. مباحث مربوط به فهم و تفسير قرآن، و 6. مباحث مربوط به ترجمة قرآن.

برخي روايات با تعبير «أَعْرِبُوا الْقُرْآنَ» به اعرابِ قرآن امر كرده است. مفسران، دانشمندان علوم قرآني و شارحان حديث، احتمالات مختلفي دربارة معناي اين روايات مطرح کرده اند. اين پژوهش با هدف تبيين بهتر و روشن تر اين روايات به بررسي، شرح و تفسير آنها پرداخته و به اين نتيجه رسيده است که «اعربوا» در برخي از اين روايات، از اعراب به معناي اثرِ ظاهر يا مقدري مشتق شده است که به موجب عوامل مختلف در آخر کلماتِ مُعْرَبْ آورده مي شود؛ در نتيجه «اعربوا» در آنها امر به درست خواندن کلمات قرآن از نظر اعراب است که خلاف آن «لحن» به معناي خطا در اعراب کلمات است. در برخي ديگر نيز «اعربوا» از اعراب، به معناي روشن و بيان کردن معاني کلمات مشتق شده، و امر به تأمل و تدبر در معناي کلمات و آيات قرآن است.