جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

معرفی کتاب «من اسلام محورية الحديث إلى اسلام محورية القرآن» ما در مقابل یک پروژۀ اصلاحی هستیم که هدف آن خروج امت از خواب طولانی و عمیق و همچنین معرفی اسلام حقیقی «اسلام القرآن» به مسلمانان جهان است. اثر حاضر، تعریف مختصری از حرکت اصلاحی دینی علامه حیدری می باشد که روی «میراث روائی» متمرکز شده و در واقع نشانگر پروژۀ انتقال از اسلام حدیث به اسلام به قرآن است. این کتاب در بردارندۀ یک مقدمه و هفت محور اساسی به صورت زیر می باشد: ۱. نگرش دینی ۲. پیدایش میراث روایی و تأثیر آن ۳. اسلام قرآن و اسلام حدیث ۴. گام های پروژۀ اصلاحی ۵. نقش علما و نخبگان و مسلمانان در موفقیت این حرکت اصلاحی ۶. اندیشه های بنیادین ۷. اصلاح بین قدرت مال و سلفیت فکر دینی معرفی کتاب «من اسلام محورية الحديث إلى اسلام محورية القرآن» ما در مقابل یک پروژۀ اصلاحی هستیم که هدف آن خروج امت از خواب طولانی و عمیق و همچنین معرفی اسلام حقیقی «اسلام القرآن» به مسلمانان جهان است. اثر حاضر، تعریف مختصری از حرکت اصلاحی دینی علامه حیدری می باشد که روی «میراث روائی» متمرکز شده و در واقع نشانگر پروژۀ انتقال از اسلام حدیث به اسلام به قرآن است. این کتاب در بردارندۀ یک مقدمه و هفت محور اساسی به صورت زیر می باشد: ۱. نگرش دینی ۲. پیدایش میراث روایی و تأثیر آن ۳. اسلام قرآن و اسلام حدیث ۴. گام های پروژۀ اصلاحی ۵. نقش علما و نخبگان و مسلمانان در موفقیت این حرکت اصلاحی ۶. اندیشه های بنیادین ۷. اصلاح بین قدرت مال و سلفیت فکر دینی

رساله حاضر با عنوان «تحلیل و بررسی قصه آدم در قرآن و مقایسه آن با عهدین و تأثیر آن بر الهیات ادیان ابراهیمی» به رشته تحریر آمده است. باز‌‌ خوانی دوباره قصه آدم (ع) به لحاظ پیدایش نظریه‌های جدید و تأثیر آن در فهم متون مقدس ضرورت دارد. موارد اشتراک و افتراق قصه آدم (ع) در قرآن کریم و عهدین و واقعی یا نمادین بودن آن و بررسی تأثیر قصه بر الهیات ادیان ابراهیمی سوال های مهم این رساله بوده است. این تحقیق از نوع تحلیلی- توصیفی بوده و به روش عقلی جمع آوری شده است و منابع آن در وهله اول، قرآن کریم و عهدین و بعد از آن کتب تفسیر و مقالات تحقیقی درموارد یاد شده بوده است. در این پژوهش با مقایسه آیات قرآن کریم و متون مقدس نشان داده شده که آدم (ع) به عنوان اولین انسان و پیامبر خدا در قرآن کریم از منزلت بسیار والایی نسبت به عهدین برخوردار بوده است. قصه آدم (ع) قصه‌ای واقعی و تاریخی است و بعضی از تفاسیر تمثیلی منافاتی با واقعی بودن آن ندارد. حکایت قصه در کتاب مقدس موجب تکوین آموزهایی مانند زن ستیزی در تاریخ اندیشه یهودی و مسیحی و آموزه نجات در مسیحیت شده است، به نحوی که اگر قصه آدم (ع) در سفر پیدایش نبود، آموزه نجات عقیم می‌ماند. به علت تمایز ساختاری قصه آدم (ع) درقرآن کریم نسبت به عهدین، آموزه‌های فوق به الهیات اسلامی راه نیافته و در عوض مسأله‌ی گناه آدم (ع) در توسعه مفاهیم بحث عصمت انبیاء نقش بسزایی ایفا کرده است.کلمات کلیدی:قصه ــ قرآن کریم ـ کتاب مقدس ـ الهیات ادیان ابراهیمی.

در راستای نظریه جهان‌شمولی خطابات الهی که تاریخی به بلندای تاریخ بعثت پیامبر اکرم… دارد، نظریه تاریخ‎مندی قرآن و برخی آموزه‏های آن، نظریه‌ای است که اخیراً توسط برخی نواندیشان دینیِ منسوب به جریان فکری نومعتزله- از جمله نصر حامد ابوزید- ارائه شده است. آنها متأثر از نگرش تاریخی‌نگری در غرب و همچنین تأثیرپذیری از نظریه ‌گفتاری و شفاهی‌بودن متون‌ مقدس، گفتاری‌بودن سبک قرآن را مؤید و شاهد تاریخیت قرآن می‏دانند. بررسی این موضوع افزون بر لوازمی که بر آن مترتب است، از جهت سابقه بحث شفاهی‏بودن خطابات در کتب اصولی و وجه ارتباط یا تمایز آن با نظریه تاریخ‏مندی قرآن و اینکه چگونه از اصل مشترک گفتاری‎بودن، نتایج متفاوتی گرفته شده است، دارای اهمیت است. در این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به نقد و بررسی این موضوع، با تأکید بر اصل «گفتاری‎بودن وحی» از یک سو و تکیه بر مبانی اصولیان در موضوع خطابات شفاهی می‌پردازیم و معلوم می‌گردد ادعای ملازمه بین گفتاری‎بودن و تاریخیت قرآن ادعایی سست و بدون پشتوانه عقلی است؛ بلکه علاوه بر مبانی متعدد کلامی، مبانی اصولیان هم، مانع از ملازمه بین سبک گفتاری و تاریخی‏بودن قرآن می شوند.

مسئله نژادپرستی از اول خلقت انسان و در طول تاریخ به صورت‌های مختلف رخ نموده، موجب خودبرتربینی، نابرابری، تبعیض و سبب بسیاری از جنگ‌ها حتی بعضی از جنگ‌های مذهبی شده است. عده‌ای خود را بدون هیچ دلیل علمی و قانع‌کننده‌ای از لحاظ نژاد، رنگ، زبان، ثروت و غیره از دیگران برتر می‌دانند. متأسفانه در عصر حاضر با وجود پیشرفت علم و تکنولوژی این روحیه ناپسند درجوامع مختلف نمایان است و حتی بعضا در بین متدینان و متعبدان مسلمان نیز وجود دارد. قرآن کریم و روایات راهگشای حل مسئله نژادپرستی در هر زمانی است. از آنجا که قرآن بر اساس علم خداوند است، محدود به زمان، مکان، نژاد و نسل خاصّی نیست، و همچنین بعثت تمام پیامبران و پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) مخصوص نژاد و منطقه و قبیله ی خاصی نبوده است. ازدیذگاه قرآن و روایات تمام انسان‌ها از هر نژاد و قبیله، فقیر و غنی در مقابل قانون برابرند. و تفاوت‌هایی ظاهری در رنگ و زبان حکیمانه و برای شناسائی یکدیگر است. قرآن کریم و روایات اسلامی با نفی نژادپرستی به بیان ریشه‌های آن همانند جهالت وضعف فکری، تفاخر طلبی نژاد پرستانه، حمیت جاهلیت، حب ذات و علاقه شدید به نیاکان وتقلید کورکورانه از آنان، حب مال، برتری‌جویی و اعتقاد به برگزیدگی و غیره، به آثار این گونه رفتارها می‌پردازد که باعث بی‌عدالتی و ظلم، سدی در برابر ایمان به خداوند و حق‌گرایی، جنگ‌ها و کشته شدن بسیاری از انبیاء و بی‌گناهان، از بین رفتن اتحاد در جامعه، ازبین رفتن حقوق مسلم افراد، تعطیلی احکام و قوانین الهی، عذاب آخرت و محشور شدن با اعراب جاهلی و غیره می‌باشد. قرآن کریم و روایات با تأکید بر کرامت ذاتی و معنوی انسان، معیار برتری انسان را بیان کرده و به راههای زندگی مسالمت‌آمیز افراد یک جامعه پرداخته است. بالابردن سطح فکری جامعه و تغییر تعصبات منفی به تعصبات مثبت، دور شدن از خرافات و غیره سبب قبول کردن حق و ایمان آوردن به خداوند و ازبین رفتن نژادپرستی است.

«صدُّ عن سبیل‌الله» یکی از پرکاربردترین مفاهیم قرآنی است که به‌شدت در قرآن نهی شده‌است و شناخت تمام جوانب آن نیز منجر به بازشناسی بسیاری از معارف اسلامی می‌شود و ‌به‌رغم جایگاه تعیین‌کننده‌ای که در معارف قرآنی و اخلاقی و یا حتّی ارتباطی که با مباحث فقهی و کلامی دارد، چنان‌که باید و شاید، بازشناخته نشده‌است. «صدّ عَنْ سبیل‌الله» به معنای «اِعراض از راه خدا و منع و جلوگیری از راه خدا» به‌کار رفته‌است و شامل گفتارها، رفتارها و کردارهایی است که باعث بازداشتن مردم از راه خدا می‌شود. از مصادیق «صدّ عَنْ سَبیلِ‌اللَّهِ»، ظلم است. در آیات قرآن نیز آنان که «صدّ عن سبیل‌الله» می‌کنند، ظالم دانسته شده‌اند. بازداشتن از راه خدا آثار و پیامدهایی دارد. پیامدهای دنیوی آن، مکافات اعمال این افراد است که در همین دنیا، گریبان بازدارندگان از راه خدا را می‌گیرد و پیامدهای اُخروی آن عبارتند از انواع عذاب‌های الهی و سزا و کیفر نهایی این افراد.

ترجمة متون دینی، به‌ویژه قرآن، یعنی کتابی که در فصاحت و بلاغت سرآمد تمام متون است، بسیار دشوار می‌باشد، حال اگر مترجم در برگردان این کتاب مقدس به تغییرناپذیرها برخورد کند، این کار پیچیده‌تر خواهد شد. مترجم باید پیش از ترجمه به شناخت و نحوة مواجهه با آن‌ها بپردازد؛ چراکه در صورت اتخاذ رویة نامناسب در ترجمه، از آنجاکه خوانندة روس با متن قرآن آشنایی ندارد، برداشت و تصور نادرستی از آیات قرآن در ذهن او ایجاد خواهد شد. در این مقاله برآنیم ابتدا با تغییرناپذیرهای زبانی و راه‌های برگرداندن آن‌ها آشنا شویم. سپس به بررسی برگردان بیست مورد از تغییرناپذیرها در ترجمة روسی کولی‌یف خواهیم پرداخت. خواهیم دید مترجم نتوانسته چنان‌که شایسته است، حق مطلب را ادا کند و فهم آیات را برای روس‌زبانان غیرممکن ساخته‌است. شناخت راه‌های مواجهه با تغییرناپذیرها و اتخاذ رویة یکسان در برگردان آن‌ها می‌تواند به جلوگیری از این مسئله کمک شایانی کند

نوشتار حاضر به نقش انگاره‌های زبان‌شناختی قرآن در تکوین رهیافت‌های سه‌گانة فراحداکثری، حداقلی و حداکثری جامعیت قرآن پرداخته‌است. در این پژوهش، روشن می‌شود که چگونه انتخاب هر یک از آرائی که در این عرصه است، ساختاری متفاوت از موضوع جامعیت قرآن می‌آفریند. در ارزیابی‌هایی که میان انگاره‌های مختلف زبان‌شناختی همچون زبان رمزی، عرفی، ترکیبی و فطری انجام پذیرفت، سرانجام این نتیجه به‌ دست آمد که رهیافت حداکثری با وجود اختلاف نظر در ارائة انگاره‌ای واحد از زبان قرآن، نگرشی واقع‌بینانه و پذیرفتنی از زبان قرآن به‌ دست داده‌است. اما آنچه می‌تواند شکل کامل‌تری از این انگاره بیافریند، آن است که بنای جامعیت قرآن جز بر پایة نظریه‌ای که تلفیقی از زبان فطری و زبان ترکیبی باشد، استوار نخواهد آمد. زبان فطری فرازمانی بودن جامعیت قرآن را تأمین می‌نماید و زبان ترکیبی، همگانی بودن آن را محقق می‌سازد.

موضوع شناخت خداوند و صفات او در قرآن، صورت‌های متعددی از تشبیه و تنزیه را بر مسلمین آشکار می‌کرد که فهم و توضیح آن، نگرش‌های کلامی تشبیهی و تنزیهی متقدم را پدید آورد. در این میان، رویکرد تشبیهی و موسوم به اهل‌ تشبیه از سدة اول اسلامی با تحولات متعددی همراه شد و پس از مقاتل‌بن سلیمان و محمدبن کرّام به ابن‌تیمیه رسید که نمایندة حنابله در روزگار خود بود. ابن‌تیمیه در تفسیر همانند اهل‌ حدیث متقدم، صورت آیات را مبنا قرار می‌دهد و این باور را با نوعی تعطیل عقلی همراه می‌سازد. استنادهای حدیثی ابن‌تیمیه نیز مبتنی بر احادیثی است که تنها از سوی اهل‌حدیث رواج یافته‌است. بر این اساس، تنها زمانی می‌توان به اندیشة وی روی آورد که اولاً مانند او قائل به تعطیلی تعقّل در باب جمع جسمانیت خدا با اوصاف تنزیهی او در قرآن باشیم. ثانیاً با رویکرد حدیثی وی به سراغ احادیث برویم و از آنان تأیید بگیریم. در غیر این صورت، با فرض اینکه فردی از اهل ‌سنت باشد، اما به مبانی ابن‌تیمیه قائل نباشد، نخواهد توانست مانند او فکر کند و به آنچه او مدعی است، ایمان آورد.

گرچه متن قرآن کریم، متشکل از واژگان به‌ظاهر ساده است، اما آن‌سوی این واژگان، معانی ژرف و اهدافی خاص نهفته است. با درنگ و تأمل در آیات کلام وحی، به این رهیافت می‌رسیم که هریک از آنها به‌دنبال القای مفهومی ‌خاص به مخاطب است و در پسِ تمامی این آیات اغراضی نهفته است که زیبایی و اعجاز آیات الهی را صدچندان می‌کند. این اغراض، به اقتضای سیاق و مقامِ سخن باز می‌گردد و این مهم در آیاتی از قرآن که چه از لحاظ لفظی و چه از لحاظ معنوی مشابه یکدیگر هستند بیشتر جلوه می‌نماید؛ مقصود از آیات مشابه، آیاتی است که در عین تناسب ظاهری، تناسب معنایی نیز با یکدیگر دارند؛ اما با دقت می‌توان به وجوه اختلاف آنها پی برد. نگارندگان در این پژوهش برآنند تا با شیوه توصیفی- تحلیلی، اسلوب و ساختار متنوع آیه‌های با تشابه لفظی و معنایی را از زوایای مختلف مورد ارزیابی و تحلیل قرار دهد. چنین برداشت می‌شود که علت اصلی تفاوت در ساخت کلامی جملات متشابه، تنوع‌بخشی به سخن، تنوع در گفتار، اهمیت‌بخشی به موضوع و اثرگذاری آن بر مخاطب بوده است.

پیوندهای خویشاوندی و روابط خانوادگی، گستره وسیعی از آیات قرآن را به خود اختصاص داده و در زمینه‌های مختلفی فقهی، تاریخی و اجتماعی مطرح شده و محمول احکام بسیاری درخصوص محرمیت، ارث، احسان و انفاق، ازدواج و طلاق و غیره قرار گرفته است. پژوهش حاضر عهده‌دار شناخت واژگان حوزه خویشاوندی در قرآن و تبیین دلالت آن واژگان بر انواع روابط و پیوندهای خویشاوندی از خلال مطالعه آیات قرآن و با تکیه بر اقوال لغویون و نظرات مفسران قرآن کریم است. واژگان به‌کار گرفته شده در قرآن کریم جهت توصیف روابط خویشاوندی از حیث کمیت، وسعت و دوری و نزدیکی عبارت‌اند از: «اهل، آل، عشیره، رهط، فصیله، قبیله، شعب و قوم» و نیز واژه‌های «قربی و ارحام.» در میان واژگان مذکور، واژه «اهل» کوچک‌ترین واحد خویشاوندی و واژه «شعب» بزرگ‌ترین واحد خویشاوندی را نشان می‌دهد. بدین معنا که واژه «اهل» ظهور در معنای خانواده فرد داشته و به ترتیب واژه‌های «آل، عشیره، رهط و فصیله» گستره وسیع‌تری از خویشاوندان را در برمی‌گیرند. واژگان «قبیله و شعب» اشاره به حوزه وسیع خویشاوندی در طبقات انساب عربی داشته و بیانگر روابط نسبی دور، پیچیده و البته ادعایی ایشان است. دلالت واژه «قوم» بر معنای خویشاوندی دلالتی تضمنی است و در قرآن کریم در معنای خویشاوندی نیز استعمال شده است. همه واژگان مذکور توصیفگر روابط نسبی در ابعاد مختلف بوده و درخصوص «عشیره، رهط و فصیله» به «اقارب نزدیک پدری فرد» اطلاق می‌شوند.