جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫در اين پاياننامه امدادهاى غيبى در شاهنامه فردوسى تحت عنوانهاى زير تنظيم و بررسى شدهاند؛ امداد غيبى در اثر نيايش حاصل مىشود، امدادهاى غيبى در انسانها، امدادهاى غيبى در گياهان و جانوران، امدادهاى غيبى در عوامل طبيعى، امدادهاى غيبى مربوط به اسكندر، امدادهاى غيبى به طريق رؤيا و هدايت عامه مظهرى از امدادهاى غيبى."

‫چکيده : اين اثر به تبيين ابعاد مختلف همکاري اجتماعي و مصاديق مختلف، اقتصادي، مادّي و معنوي آن مي پردازد. نويسنده مي کوشد از منظري قرآني و روايي تفسيري از تکافل اجتماعي و مصاديق مختلف آن ارائه کرده و جنبه‌هاي اقتصادي آن، مانندِ تأمين معيشت مردم و از بين بردن فقر اجتماعي در جامعه اسلامي را برجسته سازد. پژوهش حاضر در چهار فصل ارائه شده است. نگارنده در مقدّمه، مفهوم تکافل اجتماعي(همکاري اجتماعي) را از لِحاظ لغوي و اصطلاحي و نسبتِ بين تکافل و ضمان و مفهوم تکافل مادّي و معنوي را بيان مي کند. وي در فصل اوّل نيز مباحث عامّ مربوط به تکافل و اقسام آن، همچون: تکافل عبادي، اخلاقي، دفاعي، جنايي، اقتصادي، علمي، و خانوادگي را در اسلام و نيز مباحث اجتماعي آن را از منظر قرآني و روايي شرح مي دهد. در فصل دوم موضع دين اسلام و نظام سرمايه‌داري غرب را درباره همکاري اجتماعي منعکس کرده و رسيدگي به حاجات مادّي و دنيوي انسان‌ها، گسترش کار و توليد در جامعه براي تأمين رفاه مادّي، اصلاح سيستم توزيع و اصلاح قيمت‌ها، اصلاح طبقات اجتماعي و وضعيت اشتغال از جنبه اجتماعي و اقتصادي در اسلام، همراه با اِشکال هاي نظام سرمايه‌داري غرب درباره همکاري اجتماعي و خانواده را بيان مي‌کند. نگارنده در همين زمينه با اشاره به اقتصاد اسلامي و اهمّيت دادن اين اقتصاد به بازار اسلامي و تحريم ربا و احتکار در اين بازار و مشروعيت بخشيدن به ملکيت فردي و اجتماعي، اقتصاد نظام سرمايه‌داري را از اين جهت نيز به چالش مي کشد. وي در فصل سوم ديدگاه‌هاي اعتقادي و اخلاقي دين اسلام در زمينه همکاري اجتماعي و تشويق بر اِنفاق و گذشت، ايثار، تعاون و همکاري در امور مادّي و غير مادّي و ترويج فرهنگ خُمس، زکات، اِنفاق، قرض، صدقه، وقف، و کفّاره در جامعه اسلامي براي ايجاد رفاه نسبي براي همگان و از بين بردن نظام طبقاتي مي پردازد و اين موارد را از مصاديق همکاري اجتماعي مي‌خوانَد. فصل چهارم ضمن بيان آثار و برکات تکافل اجتماعي، سيره پيامبر اسلام و اهل بيت( را در اين زمينه ترسيم و تأمين معيشت، عدم اسراف و تبذير و گسترش قرض‌الحسنه در جامعه اسلامي را در سيره آنان برجسته مي سازد.

‫لعن يکي از واژه‌هاي مصطلح در بين مردم مي‌باشد که به‌معناي نفرت، راندن و دشنام مي‌باشد؛ در قرآن کريم در چهل و يک مورد از اين واژه، در اوزان و اشکال متعدد استفاده شده است که بيشتر براي کفر و ارتداد، شرک و نفاق، گناه و تجاوز، فساد، قتل عمد، ظلم، دروغ و کتمان حقايق به کار برده شده است. از معصومين( نيز روايات متعددي به ما رسيده است که در مورد برخي از افراد از جمله کساني که کتاب الهي را دگرگون مي‌کنند، و يا بر خدا دروغ و تهمت مي‌زنند، و يا حرام الهي را حلال مي شمرند، و گناه کبيره انجام مي‌دهند، لعن صورت گرفته است. در اديان گذشته نيز به طور غيرمستقيم سنت لعن گزارش شده است. حتي صحابه پيامبر( نيز در مواردي به لعن يکديگر مي‌پرداختند. شيعيان از نظر فقهي، مسأله لعن و بيزاري جستن از دشمنان خدا و اولياي الهي را از اصول اعتقادي مسلمانان شمرده‌اند، و در همين راستا، برترين نشانه تبرّي از دشمنان خدا را لعن دانسته‌اند. لعن و بيزاري جستن از دشمنان و بدکاران و ستمگران، ريشه در عقل و فطرت آدمي دارد، و عالي‌ترين نماد تبرّي، لعنت مي‌باشد که نوعي مبارزه با ستمگران و ابراز شناسايي حق و باطل نيز محسوب مي‌شود. خداوند نيز در قرآن کريم، شيطان، فرعون و فرعونيان، بلعم باعورا، قاتل مؤمن و ستمکاران، شجره ملعونه بني‌اميه و اذيت کنندگان پيامبر( را لعن کرده است. گفتني است که بر اساس روايات متعبر، يکي از مصاديق آزار و اذيت پيامبر اسلام(، نسبت ناروا دادن به آن حضرت، و آزردن پاره تن او، حضرت فاطمه( مي‌باشد.

---