جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫در باب ترادف در زبان عربي و قرآن، اختلاف نظرهايي وجود دارد. بعضي ترادف را در زبان عربي و قرآن پذيرفته اند و بعضي به انکار آن پرداخته اند و گروهی، تفكيك قائل شده اند.به این معنا که ترادف در زبان عربی را پذیرفته اند ولی به انکار آن در قرآن کریم پرداخته اند . بنت الشاطي از گروه اخير است. موافقان ترادف، تداخل گويش ها و لهجه ها، وام گيري از زبان هاي ديگر و تطور زباني را از عوامل ترادف مي دانند و در مقابل، منكران ترادف تلاش می کنند برای هر کلمه، معنای ویژه ای بیان کنند و با مطرح كردن تعریفی خاص از ترادف و تفكيك ميان ترادف تام وناقص به انكار ترادف بپردازند ،ولي با دقت در ادله ي مخالفان و موافقان به اين نتيجه مي رسيم كه وجود ترادف در زبان ، امري بديهي و انكار ناپذير است. بنت الشاطي با معيار قرار دادن قرآن، وحي را معيارِ تمايزِ معنايي، بين كلمات مي داند و با استقراي واژه ها و کاربردهای قرآنی آن سعي در بيان تفاوتِ معنايي بین کلمات كرده است . روش او بسیار، مؤثر و راهگشاست و در بسیاری موارد نیزموفق بوده است.مثلا در بیان تفاوتِ معنایی، بین دو کلمه ی ((رؤیا)) و((حلم)) محققانه وارد بحث می شود و هنرمندانه از میدان تحقیق، بیرون می آید. ولي در مواردی بر دیدگاه و روش او نقدهایی وجود دارد.عدم ترادف در تمام نمونه های قرآنی، قابل دفاع نیست و چاره ای جز پذیرش ترادف نداریم. به همین خاطر، بنت الشاطی در تبیینِ عدمِ ترادف بین بعضی از کلمات به خطا رفته است .مثلاً در بيانِ اختلافِ معنایی، بین دو کلمه ی ((نعمت))و((نعیم)) گفته است كه استعمالِ كلمه ي نعيم به نعمت هاي اخروي تعلق دارد و كاربرد كلمه ي نعمت، مخصوصِ نعمت هاي مادّي و دنیوی است كه با استقرای کاملِ نمونه های قرآنیِ این واژه ها به این نتیجه می رسیم که بیان بنت الشاطی، صحیح نمی باشد و بر خلاف نظر او این دو کلمه مترادف هستند.در اين مقال اين نمونه و نمونه هاي مشابه نیز مورد مداقه قرار مي گيرد و ترادف آنها اثبات مي شود تا روشن شود ترادف با لحاظِ نکته هایی در قرآن کریم وجود دارد. واژگان کلیدی:دیدگاه،روش،بنت الشاطی،ترادف،عدم ترادف و قرآن کریم

---

‫تبيين رفتار مسلمانان معاصر پيامبر( با ايشان در مسائل مختلف، با نگاه به قرآن و بهره‌گيري از کتب تفسيري و تاريخي، هدف اصلي اين پژوهش است. رفتار همه مسلمانان معاصر پيامبر با ايشان در يک سطح نبوده و در مجموع سه تقسيم عمده در اين موضوع وجود دارد: مومنان واقعي، مومنان ضعيف الايمان و منافقان. مومنان واقعي نيز دو دسته هستند: اهل بيت( و غيرمعصومين. اهل بيت( هميشه در سختي‌ها و مشکلات با تمام توان به ياري پيامبر برخاسته و همواره نسبت به ايشان اطاعت محض داشته‌اند. اجابت پيامبر در يوم الدار، از خودگذشتگي براي حفظ جان پيامبر و اجابت پيامبر با بدن مجروح، تنها برخي از شواهد فراوان اين مطلب است که در تاريخ ذکر شده است. دسته دوم از مومنان واقعي هم اگرچه مانند اهل بيت معصوم نيستند، ولي رفتار مناسبي با رسول خدا( داشته‌اند. آن‌ها در شرايط بحراني همراه پيامبر بوده و در مسايل قضايي و احکام نيز پيامبر را تنها مرجع خود مي‌دانستند. همچنين در مسايل اجتماعي و اخلاقي، با اطاعت و دلدادگي به پيامبر، و رعايت آداب معاشرت، کارنامه خوبي از خود بر جاي گذاشته‌اند. اما در اين ميان، رفتار برخي از همسران رسول خدا( موجب رنجش خاطر ايشان گرديده است. مؤمنان ضعيف الايمان، کساني هستند که اعمال نيک و بد را با هم آميخته و در ضمن، به گناهان خود نيز معترف هستند. آنان گاهي در مسايل سياسي و نظامي، احکام اجتماعي و اخلاقي، و قضا، دچار اعمال ناپسندي نسبت به رسول خدا( شد‌ه‌اند. اما بدترين نوع رفتار با پيامبر، از سوي منافقان مشاهده مي‌شود. آنان با ارتکاب اعمال ناشايست، مانند افترا به پيامبر، مخالفت با دستورات ايشان، سوء قصد به جان ايشان، اتهام بي‌عدالتي و توطئه براي اخراج پيامبر از مدينه، کارنامه سياهي از خود به جاي گذاشتند، که نتايجي مانند محروميت از آمرزش، خلود در جهنم و نارضايتي خداوند در دنيا و آخرت گريبان‌گير آنان خواهد بود.