جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫چکيده : اين نوشتار، تفسيرآيات چهارم تا هشتم سوره اسرا، شامل پيشگويي‌هايي تاريخي درباره بني‌اسرائيل و مروري گذرا به سرگذشت يهوديان و بني‌اسرائيل از زمان حضرت موسي تا دوران معاصر و صهيونيسم و طغيانگري‌ها و جنايات يهوديان است. نويسنده در سه بخش از پژوهش خويش به تشريح ديدگاه‌هاي مفسران شيعه و اهل سنت در زمينه وعده‌هاي الهي درباره تحقق سرنوشت يهوديان مي‌پردازد و به تناسب اين بحث، مسايلي درمقوله مهدويت و انتظار بيان مي‌کند. در بخش اول، کلياتي از معناي اسرائيل، يهود، صهيون، صهيوني، صهيونيسم و تاريخچه بني‌اسرائيل از دوران حضرت موسي( و يوشع(، ادوار مختلف تاريخي صهيونيسم، وضعيت يهوديان در جوامع مسلمان، دوران صدر اسلام، رفتار يهوديان با مسلمانان و برخورد آن‌ها با يهوديان ترسيم شده است. آن‌گاه گوشه‌هايي از طغيانگري‌ها و بغض و کينه يهوديان به ساير مردم و اديان و فرق خصوصا مسلمانان ترسيم گشته و خود برتربيني نژادي آنان، تجارت آن‌ها در عرصه گسترش فحشا، رباخواري، اشاعه بيماري، خون‌آشامي و تجارت برده در طول تاريخ بررسي مي‌گردد. نگارنده در بخش دوم ضمن بررسي تفسير آيات چهارم تا هشتم از سوره مبارک اسرا، حاوي سرنوشت قوم يهود و بني‌اسرائيل، ديدگاه‌هاي انديشمندان و مفسران مسلمان را درباره اين آيات منعکس مي‌سازد. وي نخست به شرح معناي مفردات آيات و سپس فسادهاي مکرّر بني‌اسرائيل در روي زمين، سرانجام قوم يهود و جنايات آنان و خشم و غضب الهي بر اين قوم را از منظر آيات مذکور شرح مي‌دهد. او در ادامه ديدگاه‌هاي مفسران شيعه و اهل سنت را درباره اين آيات ذکر کرده و به نقد و بررسي برخي نظريات مي‌پردازد. در بخش سوم آثار و پيامدهاي سرنوشت بني‌اسرائيل و يهوديان، مانند مسأله مهدويت و انتظار که مرتبط با سرنوشت يهوديان است، تشکيل حکومت جهاني حضرت مهدي، اعتقاد به منجي موعود در اديان مختلف، مقوله انتظار مصلح جهاني در مذاهب قبل از اسلام و اقوام و ملل گوناگون تبيين شده است.

‫اصل اين است كه لفظ را در همان معناى وضعى استعمال كنيم؛ ولى اگر انسان مجبور به استعمال هر لفظ فقط در معناى وضعى خود باشد، مى بايست در هر لحظه دست به آفرينش صدها لغت جديد بزند و اين كار تقريبا غيرعملى است، لذا براى بيان احساسات و عواطف خود، گاهى لفظى را با تركيبى در معناى جديد ويا به خاطر علاقه در معناى ديگر استعمال مى كند. اگر اين علاقه، علاقه مشابهت به همراه قرينه مانعه بود، آن استعمال را استعاره گويند. استعاره با دروغ، غلط، مجاز مرسل و تشبيه و مشاكله فرقهايى ممتاز دارد. استعاره به اعتبار مستعارله، مستعارمنه و جامع به اقسامى تقسيم مى شود. كنايه در لغت عبارت است از پوشيده سخن گفتن و در اصطلاح استعمال لفظ در معناى حقيقى و اراده لازم معنا. گاهى كنايه دال بر صفت، گاهى دال بر موصوف و گاهى دال بر نسبت است. كنايه به اعتبار وسايط هم تقسيماتى دارد. كنايه با مجاز مرسل به علاقه لازم و ملزم، سبب و مسبب، و تفسير عرفانى و تفسير باطنى فرقهايى ممتاز دارد. از طرف ديگر، با رسم و خاصه مركبه منطق و معناى صحيح باطن قرآن مرتبط است. كنايه را مى توان يكى از معانى نزديك باطن قرآن دانست. زيرا باطن همان طوريكه از روايات و منابع ديگر استفاده مى شود عبارت است از فهم بالاترى از ظواهر الفاظ قرآن و كنايه د رحقيقت چنين است. استعاره و كنايه در فلسفه با عنوان «اعتباريات» مطرح مى شوند و چون اعتباريات با حقايق ارتباط ندارند، نبايد در برهان مورد استفاده واقع شوند. در ادامه، تمامى استعارات و كنايات ذكر شده در دوازده منبع مهم جمع آورى، و در جدولى فهرست و سپس شرح شده اند، و هر مورد در جداولى با تقسيمات مربوط تطبيق شده اند.'