آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

بحث مرگ اندیشی به عنوان یکی از سوالات اصلی بشر همواره مورد توجه ادیان الهی و غیر الهی قرار گرفته و به‌ویژ در دین اسلام مورد توجه قرار گرفته است.برای پرداختن به این نکته که مرگ‌اندیشی چه جایگاهی در ادیان الهی دارد وآموزه‌های دینی تا چه اندازه بر اهمیت آن تاکید کرده‌اند، باید گفت اگر هر دین الهی چند پیام عمده داشته باشد، بدون تردید یکی از آن‌ها توجه کردن به مسله مرگ است، این امر هم به معنای توجه کردن و اهمیت دادن به حیات جاودان و اخروی و هم به معنای توجه به حیات دنیوی است. زیرا چگونگی حیات دنیوی رابطه مستقیم با چگونگی حیات اخروی ما دارد.و به عنوان یکی از مسائل اعتقادی در مباحث معاد مورد توجه خاص قران کریم و روایات ائمه معصوم می‌باشد. لذا این رساله درصدد است که دیدگاه نهج‌البلاغه را در مورد این مساله بررسی کند. نگرش نهج‌البلاغه نسبت به مرگ‌اندیشی نگرش اخلاقی است، که باعث پیش‌گیری از مفاسد اخلاقی، اجتماعی، وفکری می‌شود و به عنوان یک عامل باز دارنده در مقابل ناهنجاری‌های فردی و اجتماعی مطرح می‌شود و منجر به سهولت طی کردن مسیر تکامل برای انسان می‌شود و انسان را به پوچ گرایی و ترک دنیا نمی‌کشاند و باعث جهت دادن به زندگی و زیبایی زندگی می‌شود و عامل رهایی از ابتذال می‌باشدو یاد مرگ در نهج البلاغه مساله مثبت است نه دهشناک.

مطالعه‌ی تطبیقی آراء اندیشمندان معتزله و پیروان حکمت متعالیه و توجه به حاصل اختلاف نگرش آنان در خصوص ماهیت جسم، می‌تواند در الهیات نتایج بدیعی را آشکار سازد. بر اثر این مطالعه درباره‌ی ماهیت جسم، معلوم می‌گردد چگونه می‌توان تصوری درباره‌ی مهم‌ترین مسائل الهیات همچون؛ خدا، فرشتگان، مبدأ و معاد و نفس داشت، و تعریف غیر جسمانی از این موضوعات ماوراء الطبیعی ارائه داد. مهم‌تر، با چه روشی باید برای حل این مسائل اقدام کرد؛ اگر چه روش عقلی، روش مشترک میان دو دیدگاه بوده است. اندیشمندان معتزله در تعریف از جسم در دو دسته‌ی طرفداران جزء لا یتجزی و منکران جزء لا یتجزی قرار دارند. حکمای متعالی در تعریف خود از جسم به اصول منطقی تعریف توجه داشته و چنین تعریفی را محور قرار داده‌اند: جسم جوهری است که بتوان در آن سه جهت متقاطع بر زوایای قائم فرض کرد. در مقام داوری سعی شده است موازین الهیات عقلی محک آراء قرار بگیرد. با این موازین خطاهای منطقی استدلال‌های عقلی معتزله آشکار می‌گردد. از میان همه‌ی تعاریف، تفوق تعریف حکمت متعالیه آشکار می‌گردد که علاوه بر الهیات عقلی در سایر حوزه‌های مرتبط نیز نقش‌آفرین بوده است. متقابلاً تعریف معتزله به جهت محدودیت تئوری جزء لا یتجزی و ابتنا بر معلومات ناقص کارایی چندانی ندارد.

سوال در برزخ (قبر)، و قیامت، یکی از ضروریات مذهب تشیع محسوب می‌شود. بررسی اینکه فلسفه و مقصود از سوال چیست؟ پرسشگران چه کسانی هستند؟ پرسش شوندگان چه کسانی هستند؟ سوالات از چه اموری است؟ محور‌های کلی و اصلی این رساله است.ما حصل این پژوهش این است که هدف از پرسش در برزخ، برای این است که خود انسان متوجه گردد چه کرده و مستوجب چه پاداشی است؛ و فلسفه سوال در برزخ (قبر) ظهور باطن و دل انسان است. در خصوص پرسشگران قبر مضمون کلی این روایات چنین است که انسان بعد از مرگ دو ملک نزد او آمده و از او سوالاتی می‌کنند. از جمله فرشتگان وارد در راوایات: رویان، فتان القبور، نکیر و منکر، بشیر مبشر؛ که هر کدام از این فرشتگان نسبت به دو طائفه مومن و کافر متفاوتند. در خصوص پرسش شوندگان در برزخ: از مومن محض و کافر محض، به تفصیل پرسش خواهد شد، امّا از آن کسانی که ضعیف العقل‌اند، بطور اجمال، از کفر و ایمان باز جوئی می‌شوند. و همچنین مقصود از برپا نمودن محکمه حساب و سوال در قیامت این است که صفت عدالت خداوند ظهور تام و کامل یافته و عدل الهی برای همگان آشکار گردد. سوال شوندگان در قیامت، شامل سوال از پیامبران و امامان و هم شامل سایر مردم می‌شود. با توجه به آیات و روایات وارده حسابگری اعمال در قیامت اگر چه در اصل از آن خداوند است، اما خداوند متعال آن را به دیگران نیز واگذار می‌نماید.با توجه به روایات وارده، سوالات در برزخ، از امور کلی مانند: توحید، نبوت، دین و قبله است. و سوالات در قیامت، از امور کلی و جزئی مانند: سوال از نعمت‌های الهی، سوال از واجبات، و ... است.

بهره‌گیری از عقل و نقل در استنباط فروع دین، از سوی فقهای شیعه امری آشکار و روش‌مند است؛ آنان برای دسته‌بندی روایات و شناخت راه‌های صحیح استنباط احکام شرعی و فهم ضابطه‌مند از روایات به علم "اصول فقه" اهتمام جدی داشتند. هرچند در سده‌های اخیر از سوی برخی علمای شیعه با عنوان "اخباری‌گری" در خصوص قلمروی عقل و حتی حجیت قرآن بی‌مهری صورت گرفت و آنان فقط با اکتفا به ظاهر روایات، دستورهای دینی را بیان می‌کردند، اما قلمروی انحصاری عقل در اصول کلی اعتقادی و راه شناخت مباحث اعتقادی، تا یک قرن پیش تقریبا مورد اتفاق بود. تا این که با هجرت آیه‌الله میرزا مهدی اصفهانی (1203-1365 هـ . ق) از نجف به مشهد، دیدگاه تازه‌ای مطرح و سیر جدیدی آغاز شد تا معارف دینی را خالی از شائبه‌های خارج از دین، به ویژه فلسفه و عرفان عرضه کند؛ با این تلقی که فلسفه، عرفان و... ریشه‌ی یونانی دارد و سبب التقاط معارف دینی می‌گردد. این بینش بعدها توسط شاگردان وی از جمله شیخ محمود تولایی (حلبی) گسترش یافت و به تدریج بر حوزه‌ی علمیه‌ی خراسان سایه افکند. و نام مکتب تفکیک بر این مشرب نهاده شد. بر اساس نظریه‌ی تفکیک ما باید همه‌ی معارف و دانش‌ها را از قرآن و احادیث بگیریم و اخذ دانش از غیر از مذهب اهل بیت، جایز نیست. نگارنده در کتاب حاضر که مستند به منابع دست اول نظریه‌ی تفکیک، به ویژه تقریرات مرحوم شیخ‌محمود تولایی (حلبی) از درس‌های استاد خویش، میرزامهدی اصفهانی، می‌باشد. کوشیده است تا این موضوع را از جنبه‌های گوناگون معرفت‌شناسی، هستی‌شناسی، خداشناسی، معرفت نفس و معادشناسی بررسی کند.

اتحاد عاقل و معقول از مسائل محوری در حکمت متعالیه به شمار می‌آید. گرانی‌گاه اثبات و استنتاج از آن، مرهون توجه ژرف به روش و مبانی خاص حکمت متعالیه است. ادلة اثباتی آن دست کمی از خود آن، در فاصله گرفتن از فلسفة متعارف ندارد. در این مسیر، برخی نوپژوهان با ذهنیت اشتراک روشی و مبنایی آموزة اتحاد، در دیدگاه صدرایی با دیگر حکما، به خوانش آموزه و ادلة آن پرداخته‌ و به بهانه نقد، نتیجه‌ای جز تولید شبهه به بار نیاورده‌اند. حکیم سبزواری بر اساس مبانی ویژة صدرایی دلیلی بر مبنای مشاهدة عقول متکافئه به هنگام درک کلیات، بر آموزة اتحاد اقامه کرده که در آن نامی از انگاره «حقیقت و رقیقت» نبرده است. یکی از نوپژوهان سعی کرده به بهانة اعم بودن دلیل از ادعا، از زاویة ناکارآمدی کاربست حقیقت و رقیقت در اثبات آموزه، به جرح و خدش در این دلیل و به تبع آن آموزة اتحاد عاقل و معقول بپردازد. واکاوی ادعاها و بیان کیفیت تأثیر انگاره به فرض کاربست آن مورد پرس و جوی این نوشتار است. در این مسیر آشکار می‌‌شود که چگونه سطح‌پژوهی و سایر عوامل همسو سبب شده است، برخی پژوهش‌ها از مسیر تحقیق بایسته خارج و به مسیر تولید شبهه دربارة عالی‌ترین نظریه‌پردازی‌های حکمت متعالیه رهسپار شوند.

فکر ثاقب و نافذ فلسفی پس از کشمکش‌های علمی، سرانجام اشاعره را در قلمرو اندیشه حکیمان امامی به انقراض کشاند و آنها را از خودنمایی بازنشاند. در عصر ما درعین‌حال که بر اثر میراث فاخر حکمت صدرایی، و متانت اخلاقی و وقار علمی حکمای متعالی، جایی برای اشعری‌گری و هم‌سنگ آن، اخباری‌گری یا اخبارگرایی باقی نمانده است، اما رسوب فکری موجب گزینش محتویات فکر اشعری از سوی برخی صاحب‌عنوان‌هاشده است. از مواضع مورد سوءاستفاده این طیف برای شبهه‌افکنی، نظریه معاد جسمانی است و در بین حکمای متعالی، حکیم مؤسس نیز هدف تحریف ‌است. توهمی که به شبهه‌انگیزی دامن زده این است که چون حکیم مؤسس درصدد درانداختن طرح نو در کیفیت معاد جسمانی، با نظریه صدرا به تقریر متفاوت برآمده، پس زمینه عنادورزی با حکمت اسلامی، فراهم است! و در این صدد حکیم معاصر جناب استاد آشتیانی نیز بر اثر نقد نظریه حکیم مؤسس مورد تعرض قرار گرفته است. بازنگری مواضع و مبانی زیربنایی حکیم مؤسس و بازخوانی رئوس نقد استاد آشتیانی بر رهیافت حکیم مؤسس، زلال حقیقت را در اختیار ما خواهد گذاشت، و ادعاهای ناصواب و بی‌پشتوانه مدعیان فلسفه‌ستیز را به مصدر احاله خواهد داد.

تأویل در حوزه معرفت شناسی دینی، کلامی، فلسفی و عرفانی از واژه های پرکاربرد و پرتأثیر است. حکمای متعالی و عرفای محقق قلمرو تأویل را به حوزه هستی شناسی نیز مرتبط دانسته و سرچشمة تأویل در حوزة الفاظ و مفاهیم را در این مبدأ مستقر دیده اند. بیان ربط این دو حوزه از اهداف مهم حکمای متعالی در تفسیر متون دینی است که پیشاپیش سبب زدودن شبهات نیز می شود. برجسته سازی مقصود و همگرایی این دانایان در منظور از تأویل شایسته و بیان زیرنهاد آن، همسان بودن کتاب تدوین و کتاب تکوین در نیاز به کاربرد تأویل برای راهیابی به حقیقت موجودات و تأثیر منحصربه فرد نگاه یگانه انگار به هستی و فراسو قراردادن آموزه های دینی، همانند ظاهر و باطن، از اهم مقاصدی است که در این نوشتار برای شفاف سازی فرایند تأویل دنبال می شود. همچنین، بی اساس بودن ادعای ظاهرگرایان در نفی مطلق تأویل و اتهام تأویل گرایی گزافه محور علیه رقیبان خود رهاورد ارزشمند این تبیین است. تاریخ ممتد ظاهرگرایی گواه حملات پرتعصب و مجادلات اشباع از تصلب در برابر اعمال قواعد عقلی و شهودی در فهم مقاصد ژرف ظواهر متون دینی است. دامنه شبهه های ظاهرگرایان از منع مطلق تأویل تا تحریف مفهوم و مصداق آن گسترده است، اما ساختار ادبیات متون دینی آن ها را به گذر از ظاهر و اراده معنای غیرلغوی و دستور زبانی و کاربرد تأویل ناگزیر کرده است. بیش از همه، حکمت متعالیه آماج اتهامات بی اساس این گروه است و ایجاب می کند با نگاهی همه جانبه در قلمرو لفظ و معنا، و در ساحت کتاب تدوین و تکوین، سیر کاربرد تأویل در سنت و سیره حکمت متعالیه در مواجهه با متون دینی بررسی شود. در این پردازش طرح بدیع حکمت متعالیه یعنی جمع بین بقای الفاظ بر معنای ظاهری و گذر به باطن معنا، در مواجهه با متون دینی محسوس، و کارامدی این روش برای دست یابی به ژرفای آموزه های خردپرور دینی ملموس است.

نظریه تفکیک یا نظریه معارفی خراسان، اندیشه‌ای است که برای نخستین بار توسط میرزا مهدی اصفهانی در مشهد تأسیس گردید. این نظریه بر خالص‌سازی معارف دینی و جدایی آن از اندیشه‌های فلسفی و عرفانی پایه‌گذاری شده است. از جمله مفسران سرشناس تفکیک‌گرایان شیخ مجتبی قزوینی است. وی در تفسیر بیان‌الفرقان خویش به رد نظریات فلاسفه، عرفا و مادی‌گرایان پرداخته است؛ حال آنکه مبانی و نظریاتش حاکی از ماده‌انگاری ایشان است. پژوهش حاضر به بررسی معاد از دیدگاه شیخ مجتبی قزوینی در کتاب مذکور پرداخته و سپس با استناد به نظریات فلاسفه، متکلمان و مفسران برجسته‌ای چون علامه طباطبایی، ملاصدرا و...، نظریات ایشان را مورد نقد و ارزیابی قرار داده است. نتایح حاصل از نقد و بررسی نظریات تفکیک‌گرایانی چون شیخ مجتبی قزوینی حاکی از آن است که، نفس، روح، معاد روحانی و عالم آخرت جسمانی است، و منظور از جسم در معاد جسمانی، جسم عنصری است؛ همچنین به همسانی احکام عالم آخرت با عالم جسمانی دنیا قائل هستند. لذا، از آن‌جا که تفکر تفکیک‌گرایان رو به افزایش است، پژوهش حاضر گام مؤثری در جهت نقد و نفی این گرایش انحرافی است.

همسویی مقاصد فلسفی با معارف وحیـانی، آرمـان متعـالی صـدرا در پـی ریـزی حکمـت متعالیه است. در این راستا آموزه «حقیقت و رقیقت»، تـأثیر شـگرف و شـاملی دارد. ایـن آموزه پر تأثیر در سراسر پردازش های عـالی صـدرایی و پیـروان حکمـت متعالیـه حضـور نیرومند دارد. پردازش جهان بینی و باورهای دینی بر اساس این انگاره، یکی از عمده ترین ویژگی هـای فلسفه صدرایی است که می تواند ما را به ضمیر متمایز فلسفه صدرایی رهنمون کند. صدرا نقطه عزیمت افتراق فلسفه خود را بر محور چنین انگـاره هـای فـرازین بنـا مـی نهـد تـا بـه ناکامی های فلسفه های پیشین دچار نگردد. ابتکارات روشی و محتوایی صدرا، توجـه وی را به مطالب بلند عرفانی و اسـتمداد از منـابع وحیـانی معطـوف مـی سـازد تـا در پـرداز ش نظریات برهانی گوهرهای بدیعی را به ارمغان آورد و رخنه هـای بـه جـا مانـده از مکاتـب سنتی را ترمیم نماید. کاربرد این انگاره، موضعی و محدود بـه چنـد مسـئله و موضـوع خـاص نیسـت ؛ عرفـای زبردست در عرفان نظری در وهلۀ نخست به کاربرد این انگاره در الاهیات استناد جسـتند و در منطق خود سخن از حمل «حقیقـت و رقیقـت » را بـرای حکمـای محقـق بـه میـراث نهادند. صدرا و پیروان متعالی او بیش و پیش از همه، سویه های استفاده از این انگاره را در الاهیات دنبال کردند و دامنۀ بسیار گسترده آن را در حل مسائل به طور عینی ذکر کردند؛ در منطق متداول در آثار متعـالی از حمـل «حقیقـت و رقیقـت » بـرای نسـبت دادن برخـی موضوع و محمول های به ظاهر کاملا متباین به این انگـاره اسـتناد شـده، چنانکـه در حـل مسائل الاهی بسیار کارساز و در ترسیم جهان بینی و تبیین باورها و ربط وحدت و کثرت و نسبت علت و معلول و ارتباط پدیده های هستی به آفریدگار نقش ویژه دارد. با همۀ اهمیت و نقش گسترده این آموزه به صورت مستقل به ابعاد آن پرداخته نشـده تـا حدود و ثغور و ظرافت و تأثیر آن آشکار شود. واکاوی کاربرد پر تـأثیر آن در الاهیـات، به ویژه در ترسیم و تحکیم باورهای توحیدی و بهره های اعتقادی، بـا اسـتناد بـه فرا زهـای حکمای متعالی ما را با نگرش جدید نسبت به حکمت متعالیه رو به رو خواهد ساخت.