آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : "بسیاری از نویسندگان معاصر دیدگاه‌های اولیه مسیحی در مورد فلسفه را بد درک می‌کنند، زیرا آنها مواضع انتقادی پدران پیش از نیقیه را نسبت به مکاتب فلسفی مشرکان خاص با یک موضع منفی کلی نسبت به خود عقل شناسایی می‌کنند. سقراط و سایر مقدسین داریوش کارلویچ نشان می‌دهد که چرا این شناسایی نادرست است. پرسش از میزان دانش طبیعی بشریت را نمی توان به مسئله رابطه ایمان با مظاهر تاریخی فلسفه در میان باستان تقلیل داد. همچنین بر پایه تز پیر هادوت استوار است که فلسفه باستان اساساً نظریه نیست، بلکه "شیوه زندگی" است که توسط حکیمان تعلیم داده شده است، که هدف آن سعادت از طریق مشارکت در امر الهی است. آنها توسعه یافته اند نمی تواند در زیارت مسیحی مفید باشد. همانطور که مشخص است، نویسندگان مسیحی باستان به طور سنتی دشمنان فلسفه در واقع از او بسیار بیشتر از آنچه ما فکر می کنیم - و شاید بیشتر از آنچه آنها اعتراف می کردند - وام گرفته بودند.

ترجمه ماشینی: در دو قرن طلایی پس از مرگ سقراط، فلسفه باستان دستخوش دگرگونی عظیمی شد که در نظام‌بندی‌های فلسفی افلاطون، ارسطو و مکاتب هلنیستی به اوج خود رسید. پس از مرگ سقراط، شخصیت‌های بنیادی دیگری غیر از افلاطون فعال بودند. شاگردان بلافصل او، سقراطی ها، میراث او را به دست گرفتند و آن را به طرق مختلف توسعه دادند. با این حال، این قلمرو غنی فلسفی تا حد زیادی در بورس مورد بررسی قرار نگرفته است. این مجموعه از یازده مقاله منتشرنشده قبلی توسط محققان برجسته، شکافی را در ادبیات پر می‌کند و بینش جدیدی از اخلاق، متافیزیک و معرفت‌شناسی ارائه می‌دهد که توسط شخصیت‌های کلیدی مکاتب سقراطی توسعه یافته است. این کتاب با تحلیل کمک‌های مهمی که سقراطیان و وارثان آن‌ها در اندیشه‌های فلسفی باستان ارائه کرده‌اند، و همچنین تأثیری که این مشارکت‌ها بر فلسفه به‌عنوان یک رشته داشته است، برای محققان و محققان مطالعات کلاسیک و همچنین فلسفه و تاریخ باستان جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : این تز می خواهد بگوید که سقراط معلم یاران خود بوده است. او از طریق گفتگو با آنها درگیر شد، زیرا به سلامت آنها اهمیت می داد، یا به قول خودش: برای وضعیت روح آنها. او یک روشنفکر بود و نگاه روشنفکرانه ای به مردم و واقعیت داشت. او احساس می کرد که درست فکری معقول است. و بنابراین او معتقد بود که یادگیری و توسعه درک مردم را به فضیلت بودن نزدیکتر می کند. به خوبی؛ و بنابراین به سلامت روان. سقراط فیلسوف بود و این را عاقلانه ترین و عالی ترین رویکرد به زندگی می دانست. او به همنوعان خود یاد می‌داد که چگونه فیلسوف شوند، و از آنها می‌خواست تا جایی که می‌توانست موضع فلسفی را اتخاذ کنند. شکل مراقبت او از دیگران «روشنفکرانه» بود. او با مشارکت فکری به "روح دیگران" و روح خود اهمیت می داد، زیرا معتقد بود که این بهترین راه است. او دیدگاهی نسبت به روح انسان داشت که دیدگاه های روشنفکرانه ای را در مورد اینکه رفاه چیست و چگونه به دست می آید ایجاد کرد. او خود متفکری متواضع و توانا بود و کاملاً وقف نیکوکاری و کمک به همنوعان خود در انجام همین کار بود. این پایان نامه به این سؤال می پردازد که سقراط در آگورا چه کرد (اهدافش) و چگونه آن را انجام داد (روش شناسی خود). پاسخ ما ممکن است واضح به نظر برسد. ممکن است تعجب کنیم که چه چیز جدیدی در مورد اینکه سقراط یک فیلسوف بود، و اینکه او به روح هم نوعان خود اهمیت می داد و آنها را ترغیب می کرد که با فضیلت باشند، چیست؟ شاید هیچ چیز از این جدید نباشد. با این وجود، متوجه می‌شویم که بیان این جمله «ساده» درباره سقراط اصلاً ساده نیست. ما در می یابیم که در پژوهش سقراطی تعداد زیادی صداهای متضاد وجود دارد که فرموله کردن حتی چنین توصیف اساسی از آنچه سقراط انجام داد را بسیار دشوار می کند. ما نمی خواهیم رمان و خوانشی متفاوت از سقراط خلق کنیم. ما فکر نمی کنیم که این امر حتی پس از هزاره ها تفسیر تمدن از سقراط امکان پذیر باشد. ما نوآوری به خاطر خودش را مطلوب نمی دانیم. ما درک روشن را به "اصالت" مشتاق ترجیح می دهیم. بنابراین، هدف ما از این کار دفاع و روشن کردن تصویری بسیار اساسی از سقراط به عنوان یک مربی است. ما این کار را به‌عنوان پاک کردن آشفتگی‌ها می‌بینیم تا مطالعه مادام‌العمر خود را درباره اندیشه و عمل سقراطی آغاز کنیم: با ایجاد پایه‌ای که بتوانیم آثار سقراطی را بخوانیم و معنای آنها را تشخیص دهیم.

ترجمه ماشینی : رشد آگاهی اخلاقی در فرد توسط روانشناسان به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته است. این سوال در واقع توجه بسیاری از نویسندگان را به خود جلب کرده است، اما برخورد با آن در کل رضایت بخش نبوده است. برای این چند دلیل وجود دارد. در مواردی نیز مسئله به صورت کم و بیش اتفاقی در ارتباط با بحث برخی نظریه ها یا نظریه های خاص مورد بررسی قرار گرفته است. با این حال، مشکل بیش از حد جامع است که نمی‌توان به این روش به اندازه کافی درمان شد. در جایی که مستقیم‌تر مورد حمله قرار گرفته است، دو چیز از ارزش بحث کاسته است. یا نویسنده نتوانسته است گزارش ژنتیکی خود را با تحلیلی از آگاهی اخلاقی توسعه‌یافته پیش‌گفته کند، یا در جایی که چنین تحلیلی ارائه شده است، دیدگاه اتخاذ شده از آن آگاهی بسیار محدود بوده است تا بتوانیم مشکلات ژنتیکی را در کانون واقعی خود ببینیم. . در مورد اول، جایی که هیچ تحلیلی ارائه نشده است، نویسنده یا فرض می‌کند که آگاهی اخلاقی آنقدر آشناست که نیاز به تحلیل دقیق ندارد. یا این تحلیل را فیلسوفانی که اخلاق را ولایت ویژه خود قرار داده اند به اندازه کافی انجام داده است. تاریخ تئوری اخلاقی از سقراط به بعد، رد دائمی این مفهوم است که می‌توانیم با خیال راحت از تحلیل مورد بحث صرف نظر کنیم. برعکس، می توان گفت که بحثی از علاقه عمومی فلسفی وجود ندارد که تقاضای شدیدتری بر منابع روانشناس داشته باشد.

ترجمه ماشینی: سقراط فیلسوف در تحقیقات خود به جز عقل خود هدایت نمی شد. اما آیا سقراط به اندازه کافی به امکان هدایت از منبعی متفاوت و بالاتر - امکان وحی الهی - پرداخته است؟ در این کتاب، لوئیس فالیس مطالعه سقراط در مورد وحی الهی را بررسی می کند. فالیس با ارائه تفسیرهایی از دو گفتگوی افلاطون، اوتیفرون و یون - که هر کدام سقراط را در حال مکالمه با یک مؤمن در مکاشفه به تصویر می کشند - استدلال می کند که سقراط در هر گفتگو به بررسی ارتباط بین دانش عدالت یا اشراف از یک سو و حکمت الهی می پردازد. از طرف دیگر. سقراط با این کار به دنبال زمینه مشترک عقل و وحی می گردد. فالیس با پرتویی جدید بر دیالکتیک سقراطی، توجیه فهم فلسفه سیاسی را به عنوان نقطه آغاز ضروری برای تحقیق کافی در وحی الهی آشکار می کند. لوئیس فالیس محقق مستقل نظریه سیاسی است.

ترس از مرگ به‌عنوان دغدغۀ وجودی همۀ انسان‌ها موضوعی برای توجه فلسفی مرگ‌اندیشانی چون سقراط و اپیکور بوده است. سقراط مرگ را همچون خوابی فاقد رؤیا و نوعی جابه‌جایی مکانی نفس قلمداد می‌کند و اپیکور نیز تلاش دارد تا در کنار اعتقاد به عدم حیات پس از مرگ و فقدان هرگونه ادراکی در پس آن، بی‌زیانی مرگ را اثبات کند. وجه اشتراک دیدگاه‌های این دو متفکر، تلقی آنها از مرگ به‌مثابۀ فقدان ادراک است. اما سقراط بدون دست برداشتن از میل به جاودانگی، عدم ادراک را موقتی و صرفاً مربوط به واقعۀ مرگ می‌داند و با مشابه دانستن مرگ به خوابی فاقد رؤیا سعی در کاهش ترس انسان‌ها از مرگ دارد. سؤال اصلی پژوهش حاضر این است که آیا عدمِ وجود فرد و بالتبع عدم ادراک ناشی از آن، نافی زیان‌بینی فرد مُرده خواهد شد؟ برخی نظریه‌پردازان در مقام نقادی بر این باورند که مرگ نوعی زیان و آسیب است. با التفات به نظریات ناظر بر زیان‌مندی پیش (خنثی‌کنندۀ امیال) و پس از مرگ (ناکامی و محرومیت)، به‌نظر می‌رسد مرگ واجد میزانی از زیان و آسیب است و مفروضات و نتایج اپیکور و سقراط اشکالات عدیده‌ای دارد. نقد و بررسی راه‌حل‌های متفاوت این دو متفکر از طریق معرفی نظریات ناظر بر زیان‌مندی مرگ هدف پژوهش حاضر است؛ و از آنجا که تا به حال هیچ پژوهشی در این خصوص به رابطۀ میان درک زیانِ مرگ و ترس ناشی از آن متوجه نبوده، ازاین‌رو این پرداخت فلسفی نوآورانه است.

آگورا: در سیزدهمین فصل از نشست‌ها ی انجمن فلسفی‌ آگورا، به سعادت: از دوران باستان تا امروز، در نگاه مکاتب فلسفی و فیلسوفان دورانهای گوناگون، در ادیان و مذاهب و نیز بازتاب ایده سعادت در ادبیات و هنر خواهیم پرداخت. رامین جهانبگلو: سعادت اغلب به عنوان غایت نهایی زندگی انسان مطرح شده است. از این نظر، سعادت والاترین غایت است که از اهداف کوچک زندگی‌ (مثل ثروت و مقام) جداست. با این حال، هنگامی که به سعادت می‌‌اندیشیم، آنچه که در ذهن ما بیدار می‌‌شود، این فکر است که باید به برآورده کردن خواست‌ها و نیازها اندیشید. ولی‌ در واقع، رضایت کامل خواسته‌ها و ارضاء امیال الزاماً به معنای رسیدن به سعادت و خوشبختی‌ نیست. پس سعادت را چگونه باید توصیف کرد؟ آیا سعادت یک ناکجاآباد است؟ یا اینکه سعادت همانطور که فلاسفه ی یونان فکر می‌‌کردند، در فضیلت و در جستجو ی نیکی‌ و زیبایی‌ است. برخی‌ از فلاسفه (مثل اپیکوری‌ها) سعادت را در لذت می‌‌دیدند و برخی‌ مثل (رواقیون) سعادت را در صلح با جهان و جهان‌وطنی بودن می‌‌دانستند. ولی‌ شوپنهاور فیلسوفی است که سعادتمندی را در نفی اراده معطوف به حیات می‌‌بیند، و برای نیچه سعادت معنا ندارد مگر از طریق اثبات زندگی،‌ همچون جشن و سرمستی. و البته از نگاه ادیان ابراهیمی، سعادت، زندگی‌ ِ بعد از مرگ و رستگاری است. ولی‌ در دنیایی چون جهان امروز که همه چیز از ارزشی نسبی‌ برخوردار است و همگان معنای خود را از دست داده‌اند، آیا هنوز هم بحث در مورد سعادت ممکن است؟ این پرسشی است که خواهیم کوشید در میان پرسش‌ها ی دیگر در فصل جدید آگورا به آن بپردازیم.