آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: بندیکت اسپینوزا فیلسوف و روان درمانگر معنوی قرن هفدهم بود. این کتاب خودیاری فکری، بینش‌های مهمی را از نظام فکری اسپینوزا در قالبی ارائه می‌کند که برای خواننده عام و همچنین برای کسانی که قبلاً با فلسفه او آشنا هستند، قابل دسترسی است. با به کار بردن روش او در زندگی شخصی خود، ممکن است خود را از اسارت عواطف پایین تر و رفتارهای همیشگی خود رها کنیم و بنابراین شروع به لذت بردن از "خوشبختی مستمر، عالی و بی پایان" کنیم که اسپینوزا وعده داده است. "به ما که در قرن بیستم به سن بلوغ رسیدیم، آموختیم که باید یک استراتژی دیوانه‌کننده برای تقسیم زندگی‌مان اتخاذ کنیم، جنبه عقلانی و علمی خود را در گوشه‌ای و جنبه‌ی روانی/روحی خود را در گوشه‌ای دیگر قرار دهیم. جهان ما گواه کافی است که این رویکرد به زندگی یک بن بست مخرب است. شما یک جایگزین موثر در دست دارید. "روح اسپینوزا" رساله ای درخشان است که توسط پروفسور نیل گروسمن در زندگی خود آزمایش شده است. و کتاب شاگردانش در طول چندین دهه. این کتاب یک استاد استاد استاد درباره یک فیلسوف چیره دست است. همچنین به طرز لذت بخشی خطرناک است، زیرا این قدرت را دارد که زندگی فرد را به یک محور جدید سوق دهد، جایی که ترکیب دانش و دانش ممکن می شود. خرد به تجربه ای تبدیل می شود که به بهترین شکل می توان آن را به سادگی بیدار شدن توصیف کرد." - لری دوسی، MD، نویسنده "یک ذهن: چگونه ذهن فردی ما بخشی از یک آگاهی بزرگتر است و چرا اهمیت دارد"

ترجمه ماشینی : هدف اصلی این پژوهش بررسی مبانی سیاست در اندیشه باروخ دو اسپینوزا است. به عنوان یک نیروی محرکه، مسئله و جریان تاریخی در برزیل است، یعنی رابطه بین الهیات و سیاست. با توجه به این یادداشت ها، قصد دارد به استدلال های ارائه شده توسط اسپینوزا سفر کند و ببیند که چگونه او در تحلیل خود از قانون اساسی سیاسی درکی از قدرت سیاسی ارائه می دهد که در آن دولت به عنوان پشتوانه و مشروعیت هیچ قدرت متعالی ندارد، بلکه قانون اساسی است. از آنچه در عرصه سیاسی و اجتماعی نهفته است رخ می دهد. به عقیده اسپینوزا، الهیات و فلسفه به شدت با هم مخالفند، هدف اول فقط اطاعت و بندگی در عرصه سیاسی است، در حالی که هدف دوم، رهایی افراد از ترس و اجازه دادن به شرایطی است که بتوانند جان خود را حفظ کنند. به این ترتیب، مشروعیت حوزه فلسفی به عنوان شالوده برای قدرت سیاسی و همچنین برای تشکیل دولتی که در آن هر دو برخاسته از تعدادی ساختارشکنی پایه‌های قدرت کلامی-سیاسی هستند، عمل خواهد کرد. در میان این ساختارشکنی‌ها، به آن‌هایی اشاره می‌کنیم که با منشأ تعصبات و خرافات مطابقت دارند، یعنی برداشت نهایی از طبیعت; همچنین آن چیزی که به تخیل کلامی اشاره می کند، لغو می شود، به ویژه در آن چیزی که منطبق بر اندیشه خدایی دارای عقل و اراده خلاق و در نتیجه مشروعیت حاکمان و حاکمیت، یعنی مقدمات تفکیک پذیری و تعالی است. قدرت سیاسی در رابطه با حوزه اجتماعی. گفت: اندیشه سیاسی ـ فلسفی اسپینوزا، اولاً از برداشتی جدید از خدا که کاملاً واقع‌گرایانه است، به‌عنوان تنها جوهری که تأثیر می‌پذیرد و به شیوه‌های منحصربه‌فردی به‌وسیله کل طبیعت در یک طرح درونی آن تأثیر می‌گذارد پیکربندی شده است. یعنی Deus sive Natura، و از قوه (Potentia) خدا (طبیعت) که در واقعیت از طریق conatus تحقق می یابد - کوشش حفظ وجودی همه چیز - امکان اندیشیدن به سیاست و قانون، تنها از این طریق تئوری جوناتورالیستی قدرت الهیات سیاسی را ردیابی می کند، جای خود را به یک جوناتورالیسم رادیکال و درونی می دهد که در آن رشد خود به خودی قدرت سیاسی و جامعه نشان داده می شود، که در آن نیاز به میانجیگری خارجی غیر ضروری است. اسپینوزا دیدگاهی واقع گرایانه دارد که ویژگی آن استفاده از عقل تنها به عنوان یک امکان و نه به عنوان پایه است.

ترجمه ماشینی : تز اسپینوزا مبنی بر مونیسم غیر تقلیل در پاسخ انتقادی به نظریه های ذهنی دوگانه گرایانه و ماتریالیستی قبلی مطرح شد. او ثنویت را با توجه به خدا-طبیعت و ذهن- بدن رد می کند، با این حال اصول او ذهنیت را تا جایی که ممکن است بدون از دست دادن مونیسم برجسته می کند، و آگاهی او را نشان می دهد که مونیسم (هویت صفت) تقلیل ناپذیری ذهنی را تهدید می کند. محدودیت‌هایی که اسپینوزا برای حفظ تقلیل‌ناپذیری ذهنی اعمال می‌کند و انسان‌ها را به بیان جزئی یک تفکر و جوهره بسط می‌دهد، تنشی بین استقلال ذهنی و هویت ذهن-بدن ایجاد می‌کند. با این حال، من پیشنهاد می‌کنم که در حالی که این یک مشکل جدی فلسفی باقی می‌ماند، درجاتی از تنش باید در هر مونیسم غیر تقلیل‌دهنده‌ای که موفق می‌شود به ذهن وزنی برابر با فیزیکی بدهد، وجود داشته باشد، و این که حساسیت اسپینوزا به این نیاز آموزنده است. از سوی دیگر، من استدلال می‌کنم که نظریه ذهن اسپینوزا با تبدیل ذهن سنتی خدا به ذهن کل طبیعت به‌طور جبران‌ناپذیری آسیب می‌بیند، تا جایی که او از این ذهن خدا-یا-طبیعت به متناهی تعمیم می‌دهد. ذهن ها من معتقدم که اسپینوزا در توصیف ذهن‌های محدود به‌عنوان بیان‌های جزئی عقل نامتناهی «خدا» بین تصور غیرمتعارف خود از ذهن خدا به‌عنوان همه‌شمول و تصوری از ذهن خدا به‌عنوان تمام حقایق گیر می‌کند. من استدلال می‌کنم که با توصیف افکارمان به‌عنوان بخش‌هایی از ایده‌های کافی و درست «در خدا»، یعنی با ادعای آن‌ها (i) تا حدی قضاوت فوری را بیان کنیم. (2) برای داشتن حالتی از بدن ما به عنوان ویژگی ضروری محتوای بازنمایی آنها، و (iii) برای داشتن جایگاهی در یک پیوند ذهنی معین و قانونی، اسپینوزا بین دو دیدگاه ذهنی، یعنی تبیین متافیزیکی انسان، تنش ایجاد می کند. حالات ذهنی و تجربیات ذهنی معمولی ما. من استدلال می کنم که او به طور قابل قبولی نمی تواند مورد دوم را توصیف کند و بنابراین نظریه ذهن او رضایت بخش نیست.

ترجمه ماشینی: مقالات این جلد که زمینه جدیدی را در مطالعه فلسفه اسپینوزا ایجاد می کند، به بررسی میزانی می پردازد که ممکن است اسپینوزا یک متفکر یهودی در نظر گرفته شود. تنوع غنی پژوهش‌های اسپینوزا امروزه در اینجا با طیف وسیعی از روش‌های فکری و دیدگاه‌های علمی از فلسفه و تاریخ یهود، تا جریان‌های تفسیری تحلیلی-دکارتی و قاره‌ای- مارکسیستی، تا رشته‌های علوم سیاسی و تاریخ فکری نشان داده می‌شود. دو سؤال زیربنای همه مقالات است: چگونه و تا چه اندازه فلسفه اسپینوزا یک فلسفه یهودی است و تأثیر آن بر پروژه فلسفه یهود به عنوان یک شرکت زنده در حال حاضر و برای آینده چیست؟ دیدگاه‌های متنوع مشارکت‌کنندگان، دیدگاه بسیار ظریفی از خود سنت چندوجهی یهود را فراهم می‌کند، همانطور که از دریچه اسپینوزیست منعکس می‌شود. چیزی که آنها را به هم نزدیک می‌کند، جست‌وجوی بینش‌های ماندگاری است که از فلسفه اسپینوزا بیرون می‌آیند.

ترجمه ماشینی: «جوهر» (substantia، zelfstandigheid) یک اصطلاح کلیدی در فلسفه اسپینوزا است. مانند تمام واژگان فلسفی اسپینوزا، اسپینوزا این اصطلاح را اختراع نکرد، که سابقه طولانی دارد و حداقل می توان آن را به ارسطو ردیابی کرد. با این حال، اسپینوزا مفهوم سنتی جوهر را رادیکال کرد و با نشان دادن - یا حداقل تلاش برای نشان دادن - که تنها یک جوهر منحصر به فرد وجود دارد - خدا (یا طبیعت) - و همه چیزهای دیگر از آن استفاده بسیار قدرتمندی کرد. صرفا حالت ها یا حالات خداوند هستند. برخی از خوانندگان اسپینوزا این ادعاها را به‌عنوان متعهد ساختن او به این دیدگاه دانستند که فقط خدا واقعاً وجود دارد، و در حالی که این تفسیر بی‌اساس نیست، بعداً خواهیم دید که این خوانش فریبنده و جسورانه از اسپینوزا به‌عنوان یک «آکوه‌شناس» به قیمت دیگری تمام می‌شود. ادعای متهورانه اسپینوزا می‌گوید، یعنی خدا/طبیعت مطلقاً و بالفعل بی‌نهایت است. اما قبل از رسیدن به این آخرین نتیجه، راه درازی در پیش داریم. بنابراین، اجازه دهید ابتدا یک نمای کلی از طرح خود ارائه دهم. در بخش اول این مقاله، تعاریف اسپینوزا از «جوهر» و «خدا» را در آغاز کار بزرگ او، اخلاق، بررسی خواهیم کرد. پس از تبیین مقدماتی این دو اصطلاح و روابط آنها با دیگر اصطلاحات کلیدی تعریف شده در ابتدای کتاب اخلاق، به طور خلاصه به پیشینه ارسطویی و دکارتی بحث اسپینوزا درباره جوهر می پردازیم. در بخش دوم، ویژگی‌های روابط دوتایی اساسی مربوط به جوهر اسپینوزا را بررسی خواهیم کرد: ذات، تصور و علیت. بخش سوم به توضیح ادعای اسپینوزا مبنی بر اینکه خدا، جوهر منحصر به فرد، مطلقاً نامتناهی است، اختصاص خواهد یافت. این ویژگی اساسی جوهر اسپینوزا در مطالعات اخیر انگلیسی-آمریکایی تا حد زیادی نادیده گرفته شده است، غفلتی که باعث گرایش ناگوار به اهلی کردن متافیزیک اسپینوزا به دیدگاه‌های امروزی‌تر شده است. بخش چهارم به بررسی ماهیت مونیسم اسپینوزا می پردازد. نظرات جالب و در عین حال بحث برانگیز محقق برجسته اسپینوزا، مارسیال گورولت، درباره کثرت مواد در آغاز اخلاق را مورد بحث و نقد قرار خواهد داد. به ادعای اسپینوزا در نامه 50 توجه کنید که به طور دقیق، توصیف خدا به عنوان «یک» نامناسب است. و در نهایت، نوع مونیسم اسپینوزا را در برابر تمایز بین مونیسم وجودی و اولویت دار که اخیراً در ادبیات فلسفی معاصر معرفی شده است، ارزیابی کنید. در بخش پنجم و آخر ماهیت، واقعیت و نحوه وجود مدها توضیح داده خواهد شد. بنابراین ما یک برنامه بلندپروازانه داریم. بریم به کسب و کار برسیم.

یکی از مهم‌ترین سؤال‌ها در فلسفه‌ی اسپینوزا، پرسش از زمانمندی یا ابدی بودن جوهر است. اگر جوهر حاصل وحدت تمام اشیاست، زمانمند است و اگر نامتناهی و بر فراز حالات است، زمانمند نیست. در فلسفه‌ی اسپینوزا، این تقابل، در قالب تقابلِ بین متناهی و نامتناهی بیان شده است. این پرسش، در حقیقت، سؤالی از آغازهاست. اگر ابتکار اسپینوزا را در یافتن نقطه‌ی آغازی جدید بدانیم، آنگاه اهمیت مسئله‌ی فوق روشن خواهد شد. اسپینوزا با اتخاذ دو نگرش، به این پرسش پاسخ می‌دهد. از یک سو اشیاء ابدی هستند؛ به این معنا که کلیت اشیاء، علی‌رغم جزئیت آن‌ها، در دل قوانین منطقی حفظ می‌شود. از سویی دیگر، اشیاء به خودی خود، اموری متکثر و جزئی هستند. این امکان با قرار دادن حالات بی‌واسطه و باواسطه‌ای بین اشیای متناهی و نامتناهی برقرار می‌شود. حالات، تأمین‌کننده‌ی جهات ثابت اشیاء و درعین‌حال، دربردارنده‌ی تغیر اشیای متناهی هستند و ارتباط بین متناهی و نامتناهی را برقرار می‌کنند. در این پایان-نامه نشان داده‌ایم که چنین امکانی با غلبه‌ی جهات عقل‌گرایانه، برداشت متفاوت از علیت، اعتقاد به یکنواختی طبیعت و یا طبیعت‌گرایی همراه شده و زمانمندی را در چارچوبی ایستا تفسیر می‌کند و در نهایت، در پیوند دادن نامتناهی با امور متناهی و زمانمند توفیق‌آمیز نیست.