آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

سید حیدر آملی از جمله مفسران و عالمان شیعی مذهب است که در اکثر آثار علمی خود، بویژه تفسیرش را بر پایه روش عرفانی، باطنی و تاویلی از منظر شیعی به نگارش در آورده است. در مبانی معرفت شناسی سید حیدر، علم و عالم به دو قسم ظاهری و باطنی تقسیم می‌شوند که حقیقتِ معرفت نزد عالمان علوم لدنی و باطنی است. سید حیدر ضمن اینکه برای این دو علم تفاوت هایی قائل می شود، شرافت را از آنِ علوم باطنی می داند و با استفاده از آیات و روایات و مبانی عرفانی، راه و رسم تحصیل علوم باطنی را برای اهلش بیان می‌کند. هر چند که اهتمام سید حیدر به علوم و معارف باطنی در آثار او کاملا عیان و آشکار است، اما او بر خلاف مدعیان صوفیه، نسبت به علوم رسمی و ظواهر شریعت بی تفاوت نبوده بلکه بدان معتقد و پایبند نیز می باشد. سید حیدر آملی نگاهی جمعی و جامع به علوم ظاهری و باطنی دارد به گونه ای که از منظر او یک عالم دینی باید شریعت، طریقت و حقیقت را با هم به صورت جمعی داشته باشد؛ این موضوع سید حیدر را به عنوان یک عالم و عارف شیعی مذهب با بسیاری از مدعیان عرفان که دست به تاویلات ناصواب و بی ضابطه از ظواهر آیات قرآن و شریعت می زنند، متمایز می سازد.

مبحث زیبایی شناسی، کانون توجه اصناف گوناگون اندیشمندان بوده و هست و درباره ی آن، مسائل فراوانی مطرح است، از جمله این که دامنه ی آن در هستی تا کجاست و این که آیا همه ی موجودات را در برمی گیرد و یا این که فقط شامل برخی از موجودات شده است. یعنی آیا همه ی موجودات زیبایند یا برخی زشت هستند؟ پاسخ به این پرسش ها از سویی متوقف بر شناخت هستی و از سوی دیگر، شناخت زیبایی است. از جمله روی کردهای علمی در این باره می توان به روی کرد عرفان اسلامی اشاره کرد. عارفان مسلمان معتقدند با الهام از وحی توانسته اند پاسخ های معرفت بخشی برای این پرسش ها مطرح کنند. از آن جا که عارفان مسلمان بیش از هر کس متاثر از عرفان مکتوب و دیدگاه محی الدین ابن عربی هستند، محور اصلی بحث آرای او بوده و تلاش شده است تا مساله ی «گستره ی زیبایی در هستی از منظر ابن عربی» کشف شود. هم چنین این نوشتار در دو حوزه ی اصلی هستی شناسی و زیبایی شناسی، به تحلیل نظرات ابن عربی توجه کرده است. اصلی ترین یافته ی این تحقیق، «مساوقت زیبایی با هستی» و در نتیجه «نفی تحقق زشتی در هستی» است.

رابطه میان عارفان و متشرعین - به نمایندگی فقها - در طول تاریخ تمدن اسلامی، رابطه‌ای پر فراز و نشیب بوده است. تلقی عارفان از شریعت نیز به همین منوال با نوسانات مختلفی همراه بوده است. برخی از اهل تصوف، حقیقت را همان شریعت می‌دانند (وحدت‌انگاران) و برخی دیگر حقیقت را ورای شرع و قانون می‌انگارند و حضور شریعت را مخلّ ظهور طریقت و تصوف می‌دانند (معارضان). برخی گروه‌های دیگر نیز با اصالت دادن به هر یک از دو گفتمان، معتقدند نبایستی هیچ‌یک در حریم دیگری ورود کرده و هر یک متکفل سامان دادن به بخشی از نیازهای این‌جهانی و آن‌جهانی فرد است (استقلال‌اندیشان). گروه دیگری نیز فارغ از آنکه خود به کدام‌یک از دو گروه وحدت‌اندیش یا استقلال‌اندیش معتقدند، در پی ایجاد گفت‌و‌گو میان این دو گفتمان پرقدرت فرهنگ و تمدن اسلامی‌اند و معتقدند چنانچه بتوان با گفت‌و‌گو و برقراری آتش‌بس میان این دو گروه پتانسیل‌های موجود در هر یک را به فعلیت رساند، فرهنگ و تمدن اسلامی شاهد یک جهش عظیم رو به جلو، هم در جهات مادی و هم در سمت‌و‌سوی معنوی خواهد بود (گفتگو). این مقاله می‌کوشد تا آرای جریانات مختلف فکری اسلامی را ذیل یکی از این چهار گروه دسته‌بندی نماید.

در عرفان اسلامی با استناد به آیه شریفه «سنریهم آیاتنا فی الآفاق و فی‏ أنفسهم حتى یتبین لهم أنه الحق» سفر به دو مرتبه «سفر آفاقی» و «سفر انفسی» تقسیم شده است. سفر آفاقی عبارت از سفری است که طی آن مسافر و سالک به سیر و سلوک در عوالم ظاهری و مراتب بیرون از نفس انسان می پردازد. در مقابل این سفر ظاهری، سفر باطنی است که در آن انسان سالک به سیر و سلوک در مراتب نفس خویش می پردازد و از آن جا که تمامی مراحل این سفر در نفس سالک و نه بیرون از آن محقق می گردد از آن به سیر انفسی تعبیر می گردد.از منظر برخی از عرفا، سفر آفاقی به دلیل تقدم وجود مرتبه آفاق بر انفس و ظهور تفصیلی آیات حضرت حق در مرتبه آفاق، بر سفر انفسی تقدم دارد. هر چند در نگاه اولیه، رایج ترین معنایی که از سیر در آفاق در متون عرفانی مطرح شده است، سیر و سفر در شهرها و مناطق مختلف است اما به نظر می رسد که معانی دقیق تر و عمیق تری از سیر در آفاق در عرفان اسلامی قابل طرح است. در این مقاله ضمن بیان معنای رایج و متداول از سیر آفاقی و اشاره به دستاوردهای آن در مسیر سلوک معنوی، تلاش شده است تا با استناد به مبانی هستی شناسانه در عرفان اسلامی و نیز توجه به معانی عمیق تری که آیه شریفه بدان اشاره دارد، مراتب دیگری از سیر آفاقی در عرفان اسلامی مطرح شود.

برطبق سنت باطنی اسلام، اسما و صفات خداوند به آشکارترین صورت به واسطه انسان کامل ظهور می یابند و خداوند از طریق انسان کامل، امور معنوی بشر را به دست می گیرد. این مقاله چگونگی ظهور معنای انسان کامل در تشیع (با مفهوم امام) و در تصوف (با مفهوم قطب) را مورد بررسی قرار می دهد. در ادامه این تحقیق، این دو اصطلاح (قطب و امام) با هم مقایسه شده اند و برای روشن تر شدن مفهوم (Axis Mundi) محور عالم، درباره نقش حضرت مسیح (ع) در مسیحیت سخن به میان آمده است. ما به دقت در ماموریت و شرح حال و گفتار ائمه شیعه (علیهم السلام) و اقطاب در تصوف تامل خواهیم کرد و چگونگی پیوند این دو سرچشمه معنویت اسلامی را بررسی خواهیم کرد. همانطور که عارف شیعی، سید حیدر آملی گفته است " این دو دارای یک معنا هستند و بر یک نفر دلالت می کنند".

پژوهشی است درباره تأویل عرفانی (برداشت معنای باطنی از ظواهر الفاظ قرآن) از منظر امام خمینی(قدس سره) و مقایسه آن با دیدگاه سید حیدر آملی(رحمه الله). نویسنده طی شش فصل، پس از بیان کلیات تحقیق، به تعریف تأویل از دیدگاه امام خمینی(قدس سره) و سید حیدر آملی(رحمه الله) پرداخته و از جایگاه آن در آیات محکم و متشابه سخن گفته است. سپس اصول و مبانی تأویل را از دیدگاه ایشان مطرح نموده که عبارت اند از: ضرورت تأویل قرآن، وضع الفاظ برای معانی عام، ذو مراتب بودن کتاب و کلام الهی، و امکان حصول علم تأویل برای غیر معصومین(علیهم السلام). در ادامه، ملاک های تأویل را از دیدگاه این دو عارف نامی مورد بحث قرار داده که عبارت اند از: تطابق کتاب تکوین با کتاب تدوین، هماهنگی معنای باطنی با ظاهر قرآن، و پیوند طریقت و حقیقت با شریعت. آنگاه شرایط تأویل کننده را در دو قسمت شرایط عملی و علمی از منظر آن دو بزرگوار بررسی کرده و در پایان نمونه هایی از تأویلات عرفانی امام خمینی(قدس سره) در آیات قرآن را در دو بخش مباحث مربوط به قوس نزول و قوس صعود ارائه نموده و با تأویلات سید حیدر آملی(رحمه الله)در همان آیات مقایسه کرده است

یکی از مهم‌ترین موضوعات در عرفان اسلامی بحث مراتب نظام اسمایی است، به تعبیر علامه سید حیدر آملی (س) برای هر یک ازحقایق وجودی عالم، اسمی از اسما وجود دارد که ویژه آن است، و آن، رب آن حقیقت است. آن حقیقت، عابد، عارف و تحت تدبیر اسم و ربِ ویژه خودشان است. در همین راستا، حضرت امام خمینی(س) معتقدند، این اسم به مانند سایر اسماء الهی در عالم ظهور دارد؛ ولی مظاهر این اسم که همان جهت ارتباط مستقیم اشیاءِ به حق است، همانند خود این اسم برگزیده حق هستند. علامه سید حیدر آملی (س) در عرفان به نظام اسمایی از منظر مراتب تعیّنات وجود به توحید الوهی و توحید وجودی معتقدند؛ اما حضرت امام خمینی (س) در عرفان به نظام اسمایی از منظر مراتب تعیّنات وجود به حسب دو قوس، به قوس نزولی و قوس صعودی معتقدند. عرفان شیعی در زمان علامه سید حیدر آملی (س) جهش چشم‌گیری می‌یابد و حضرت امام خمینی (س) به عنوان مهم‌ترین شخصیت عرفانی در قرن معاصر، احیاگر و تعالی بخش عرفان اسلامی ناب محمدی(ص) است. ویژگی مکتب عرفانی علامه سید حیدر آملی (س)، حماسی بودن عرفان ناب شیعی ایشان است؛ اما در عرفان حماسی، امام خمینی(قدس سره) معتقد است مقام شهادت، خود اوج بندگی و سیر و سلوک در عالم معنویت است. در این رساله موضوعاتِ مطرح شده، پس از بحث و تحقیقات لازم از زوایای مختلف نقد و بررسی، نتایج حاصله در فصل پنجم قسمت مربوط ارایه شده است.

کتاب العلوم العالیه متعلّق به عارف نامور شیعی سید حیدر آملی است که جزو آثار فخیم این عارف است. او در این رساله مانند بقیه کتابهای خویش، در تالش است میان شیعیان و اهل تصوف، آشتی برقرار کرده و مطالب درست عرفان نظری را در انطباق و نه در تضاد با معارف واالی شیعه، معرفی نماید. تقسیمهایی که از توحید ارائه کرده است مانند تقسیم به »الوهی و وجودی« و همچنین سهگانه: »وحی و الهام و کشف« و سهگانههای دیگری که مترتب بر آن است؛ اساس مطالب سید را در این رساله، تشکیل میدهد. در این رساله، توحید که اساس معارف االهی و جانمایه اصلی مباحث عرفان نظری است، به گونهای طرح و عرضه شده است که بتواند نظر اهل معرفت را جلب کند و از چالشها و جدالهایی که در پارهای از موارد مطرح می شود، بر کنار بماند. او پس از ذکر مقدمه، کتاب خویش را در ده بخش جداگانه، قرار داده و برای هر بخش از آن، کلمه » نوع « را برگزیده است. رساله پیشرو دارای دو بخش، و بخش نخست شامل مقدّمهای تحلیلی است که پس از بررسی اجمالی آرا و افکار سید به مقایسه اندیشههایوی با اندیشههای عرفانی امام خمینی)ره( در مسائلی همچون »کشف و الهام و وحی، توحید و نبوت و والیت« پرداخته است. سبک و سیاق آثار امام خمینی)ره( در عرفان و اخالق عرفانی به گونهای تنظیم یافته که عمدتا با محتوا و سبک آثار سید حیدر، قابل مقایسه نیست؛ ولی می توان با جستجو در آثار آن دو به تفاوتها و اشتراکهایی در همان زمینه های یاد شده، توجه کرد که در مجموع نقاط اشتراک بیش از تفاوتها میباشد. در بخشدوّم با توجه به اینکه این اثر تاکنون چاپ و مورد بررسی قرار نگرفته است بر پایه آیین تحقیق و تصحیح متون عمل شده است. به این معنا که نخست متن حروفنگاری و سپس به تصحیح و تحقیق متن با استخراج مصادر، آیات و روایات و ویرایش متن و نگارش پانوشت و بیان منابع نقلقولها پرداخته شده است.

وجودشناسی عرفانی، یکی از اساسی‌ترین مسائل مهم عرفان نظری محسوب می‌شود. عرفا، زمانی که از وجودِ مطلق سخن می‌گویند، منظور و مرادشان خداوند است. بی‌شک مهم‌ترین اندیشه‌های عرفانی سید ‌حیدر آملی و امام خمینی را می‌توان در نظریات آنان در باب وجودشناسی جست‌و‌جو کرد. سید حیدر، از عرفای قرن هشتم، متأثر از آرای ابن‌عربی بود و امام، تحت‌تأثیر تفکرات صدرالمتألهین شیرازی. این جستار با روش توصیفی- مقایسه‌ای به شرح و بیان وحدت شخصی وجود، وحدت سنخی وجود و وجود مطلق پرداخته و در پی یافتن پاسخ به این مسئله است که در آرای وجودشناسی این دو عارف شیعی، چه نکات اشتراک و تفاوت وجود دارد؟ سید‌ حیدر به پیروی از ابن‌عربی معتقد به حقیقت واحده شخصیه ذومراتب است و تشکیک را در ظهورات می‌داند، وی ضمن ارائه دلایل سه‌گانه‌ای برای وجود مطلق، قائل به اطلاق وجود می‌باشد. از سوی دیگر امام خمینی نیز، به‌‌کارگیری مطلق وجود را به جای وجود مطلق ناشی از خلط میان مفهوم و مصداق می‌داند. وی به تبعیت از ملاصدرا، به تشکیک خاصی و تشکیک در مظاهر قائل است. سید حیدر معتقد است مسبوقیت وجود مقید به وجود مطلق است؛ در حالی که امام، قوی‌ترین دلیل اثبات اطلاق وجود را عینیت ماهیت حق با وجود می‌داند.