آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این یک مطالعه در فلسفه علوم اجتماعی است. این به شکل یک نقد تطبیقی از سه رویکرد معاصر است: فلسفه زبان معمولی، هرمنوتیک و نظریه انتقادی، که در اینجا به ترتیب توسط لودویگ ویتگنشتاین، پل ریکور و یورگن هابرماس ارائه شده است. بخش اول به شرح دیدگاه‌های این نویسندگان و سنت‌هایی که به آن تعلق دارند اختصاص دارد. رشته وحدت‌بخش آن دغدغه مشترک آنها با زبان است، دغدغه‌ای که با این وجود تفاوت‌های مهم رویکردی را آشکار می‌کند. زیرا در حالی که فیلسوفان زبان معمولی تمایل دارند فعالیت زبانی را به عنوان هدف نهایی تحقیق در نظر بگیرند، هم ریکور و هم هابرماس آن را رسانه ای می دانند که به ابعاد اساسی تر تجربه انسانی و جهان اجتماعی خیانت می کند. بخش دوم شرح را با تحلیل انتقادی مضامین اصلی آن تکمیل می‌کند: مفهوم‌سازی کنش، روش‌شناسی تفسیر، و نظریه مرجع و حقیقت. نویسنده از بسیاری از جنبه های کار ریکور و هابرماس، مانند تأکید بر قدرت و ایدئولوژی، استراتژی تفسیر عمیق، و پیوند بین اجماع و حقیقت دفاع می کند. اما او استدلال می کند که کمبودها و ابهامات جدی در کار آنها وجود دارد. او راه‌حل‌هایی برای این دشواری‌ها پیشنهاد می‌کند و با طرحی از یک نظریه انتقادی و منطقی موجه برای تفسیر کنش به پایان می‌رسد - هرمنوتیک انتقادی.

ترجمه ماشینی: پدیدارشناسی یا ساختارشکنی؟ شامل خوانش های جدیدی از موریس مرلوپونتی، پل ریکور و ژان لوک نانسی است. درگیری ژاک دریدا با مضامین پدیدارشناختی، درک جدیدی از «هستی» و «حضور» ایجاد می‌کند که نقاط کور مهمی را در خوانش‌های سنتی هم از پدیدارشناسی و هم ساختارشکنی آشکار می‌کند. کریستوفر واتکین در بازتولید نه واکنش پدیدارشناختی انبار به واسازی و نه خوانش ساختارشکن معمولی از پدیدارشناسی، ارزیابی تازه ای از آینده پدیدارشناسی همراه با خوانشی جدید از میراث ساختارشکن ارائه می دهد. واتکین از طریق مطالعات دقیق فلسفه مرلوپونتی، ریکور و نانسی نشان می‌دهد که چگونه یک سنت پدیدارشناختی بسیار گسترده‌تر و غنی‌تر از هوسرل یا هایدگر، نقد دریدا از هستی‌شناسی را در عین پایبندی به امر هستی‌شناختی مورد توجه قرار می‌دهد. این خوانش جدید اساساً رابطه بین ساختارشکنی و پدیدارشناسی را بازسازی می‌کند و اولین بحث پایدار درباره احتمالات و مشکلات «پدیدارشناسی ساختارشکنی» آینده را نشان می‌دهد.

در این مقاله نمایی از یک حادثه سیاسی در شیراز قرن هفتم به نمایش گذاشته شده و از نگاه تحلیلی مورد بازبینی قرار گرفته است. با توجه به آن که در آغازین نمونه از کارهای تاریخی معاصر، غیرتحلیلی بودن تاریخ نویسی در گذشته، مطرح شده است، نویسنده سعی در اثبات آن دارد که، درصورت روایی بودن تاریخ گذشته نیز، می توان به تحلیل دست یافت؛ به عبارتی، چرایی بسیاری از حوادث در لابه لای نوشته های تاریخی یافت می شود. متن شناسی تاریخ وصاف، برای ورود به بحث الزامی بود؛ در نتیجه، در بخشی از مقاله، طرح شناسنامه کتاب مورد توجه نگارنده قرار گرفت. هسته اصلی بحث ما، قتل سیاسی سید عمادالدین است. صف بندی نیروهای سیاسی شیراز در نیمه دوم قرن هفتم، تابعی است از صف بندی سیاسی تبریز یا اقتدار سیاسی تبریز. مقاطعه کاران دارای نفوذ در شیراز، به پشت گرمی حامیان خود در دارالملک تبریز، عمل می کردند؛ در نتیجه، ما سعی کرده ایم ابتدا پیش زمینه های قتل سید عمادالدین را در این مقاله روشن کنیم و بعد اصل گزارش را بیاوریم. حوادث پس از مرگ سید عمادالدین عبرت ها و آموزه های بسیاری را به همراه داشت. تا جایی که ممکن بود، در ضمن مقاله، بحث را دنبال کرده ایم و، در مواردی که به قصد کوتاه نویسی این امر میسر نشد، مطالب لازم در توضیحات آمده است. می توان نتیجه گرفت که تنها حسن پیرنیا یا مشیرالدوله نبود که به ”بود تاریخی گذشته ایران پرداخت“. بسیاری از آثار تاریخی – از جمله کتاب تاریخ وصاف – با نگاهی دقیق و علمی و تحلیلی به بود تاریخی گذشته پرداخته اند.

ترجمه ماشینی: آیا عبور از خدای قدیم راه را برای نوع جدیدی از پروژه دینی هموار کرده است، راهی مسئولانه تر برای جست و جو، صدا و عشق به چیزهایی که ما آن را الهی می نامیم؟ آیا تعلیق یقینات و پیش فرض های جزمی فضایی را باز کرده است که در آن بتوانیم دوباره با شگفتی دینی مواجه شویم؟ ما که در شکاف بین خداباوری و الحاد قرار داریم، اکنون این فرصت را داریم که به روش‌های عمیق‌تر و آزادتر به چیزهایی که نمی‌توانیم بفهمیم یا اثبات کنیم پاسخ دهیم. فیلسوف برجسته، ریچارد کرنی، این وضعیت را آنا-تئوس، یا خدا پس از خدا می نامد - لحظه ای از خلاقیت "ناشناختن" که نشان دهنده گسست از ضمانت های قبلی است و ما را به جعل معانی جدید از کهن ترین حکمت ها دعوت می کند. آناتئیسم به یک رویداد افتتاحیه اشاره دارد که در قلب هر دین بزرگ نهفته است، شرط بندی بین مهمان نوازی و دشمنی با غریبه، دیگری - احساس چیزی "بیشتر". کرنی با تحلیل ریشه‌های لحظه‌ی بی‌خدایی خودمان، نه تنها نشان می‌دهد که چگونه بازگشت به سوی خدا برای کسانی که به دنبال آن هستند ممکن است، بلکه نشان می‌دهد که چگونه ایمان رهایی بخش‌تر می‌تواند متولد شود. کرنی با تعیین چرخشی به سوی سکولاریته مقدس در فلسفه معاصر، با تمرکز بر موریس مرلوپونتی و پل ریکور شروع می کند. او سپس در شاهکارهای مدرنیستی جیمز جویس، مارسل پروست، و ویرجینیا وولف، «اپیفانی» را مشخص می کند. کرنی با بحث در مورد نقش خداباوری و الحاد در کشمکش و صلح، با تمایز بین اعتقاد مقدس و فداکاری یا خدایی که زندگی می‌بخشد و خدایی که آن را از بین می‌برد، به پایان می‌رسد. او استدلال می‌کند که قبول اینکه ما هرگز نمی‌توانیم در مورد خدا مطمئن باشیم، تنها راه برای کشف مجدد قداست پنهان در زندگی و بازپس گیری الوهیت روزمره است.