آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در عصر کثرت گرایی تقلیل ناپذیر معاصر، تصور توسعه دکترین به گونه ای چالش برانگیز است که بتواند تنوعی را که مستلزم آن است و پارادایم فکری پسامدرن مورد نیاز آن را درک کند و به آن پاسخ دهد. جایگاه این اثر این است که تخیل فضایی را فراهم می‌کند که در آن می‌توان در پاسخ به چنین چالشی، مدل جدیدی از توسعه عقیدتی را فرموله کرد، مدلی که در آن می‌توان وفاداری به منحصربه‌فرد الهیات مسیحیت را حفظ کرد، اما در آن تاریخ‌گرایی و کثرت‌گرایی می‌توانست. مورد قدردانی کامل تری قرار گیرد. استفاده از فلسفه تخیل هرمنوتیکی پل ریکور برای توضیح دریافت وحی و توسعه آموزه باعث می شود که این تحول به شیوه ای واقعی تری درک شود و در عین حال همچنان ریشه در سنت زنده و هنجاری متصل به وحی ماوراء طبیعی منحصر به فرد دارد. تز این است که این نظریه تخیلی توسعه عقیدتی، سنت اعتقادی مسیحیت را به روی زمینه‌سازی و تاریخی بودن تشکیل‌دهنده حال و گذشته آن می‌گشاید و بر این اساس، نیازمند فرآیند مستمر توسعه اعتقادی است تا ماهیت تخیلی نحوه پردازش و تعریف آن را ارج نهاده است. به پردازش و تعریف دانش وحی ادامه می دهد.

حضور تخیل در تاریخ از طریق صورت­بندی روایی آن رخ می­دهد؛ اما این حضور تنشی را ایجاد می­کند که موجب می­شود از یک‌سو، گروهی آن را در حوزۀ زیبا­شناسی روایت قرار دهند و نقش آن را در اثربخشی روایت بر مخاطب و درک او از وقایع تاریخی مهم بدانند و از سوی دیگر، گروهی وجوه تخیلی روایت تاریخی را آرایه­ای و در نتیجه، زائد بدانند و سعی در جدایی آن از محتوای تاریخ داشته باشند؛ اما آنچه اهمیت دارد، این است که هر دو گروه نقشی شناختی برای تخیل قائل نیستند و در بهترین حالت، کار آن را آراستن روایت تاریخی می­دانند. در این میان، پل ریکور، فیلسوف فرانسوی، بر نقش تولیدگر تخیل تأکید می­کند و می­کوشد تا نشان دهد این سازندگی تخیل چگونه در بازنمایی روایت تاریخی کار می­کند. او بر این باور است که تاریخ تنها از طریق تخیل می­تواند بازسازی شود و آنچه تخیل به تاریخ می­افزاید، نه‌تنها تاریخ را به عرصۀ ادبیات فرونمی‌کاهد، بلکه بر اهمیت آن به‌مثابۀ گفتار نیز می­افزاید و کارکردهای تازه­ای به آن می­بخشد. این مقاله در پی آن است تا با جستجو در آرای مختلف ریکور، نشان دهد که تخیل چگونه با نقش خلاق خود، ارجاع روایت تاریخی به واقعیت گذشته را دستخوش تغییر کرده، مسیری فراهم می­آورد که تصویر ما را از تاریخ بازپردازی می­کند.

ترجمه ماشینی: جیمز کارتر در کتاب ریکور در باب دین اخلاقی استدلال می‌کند که نوشته‌های فلسفی بعدی پل ریکور کلید تفسیری بسیار آموزنده‌ای را برای ارزیابی پروژه فلسفی او در کل ارائه می‌کند. این اولین مطالعه سیستماتیک درباره «ریکور متأخر» بازسازی انتقادی و در عین حال دلسوزانه هرمنوتیک زندگی اخلاقی ریکور را ارائه می‌کند که سهم قابل توجه او را در فلسفه دین و فلسفه اخلاق معاصر نشان می‌دهد. آنچه پدیدار می شود یک دین اخلاقی روشن و متمایز است که انسان ها را به طور جهانی بر اساس زندگی مشترک آنها به عنوان موجوداتی توانا به هم پیوند می دهد. کارتر همچنین رشته‌ای پیش‌بینی‌نشده را در نوشته‌های ریکور در مورد زندگی اخلاقی کشف می‌کند که از طریق خوانش‌های خودش از اسپینوزا، ارسطو و کانت کشیده شده است. هرمنوتیک ریکور توسط معماری کانتی ساخته شده است که در سطوح مختلف توسط این سه فیلسوف اطلاع رسانی شده است، که شرحی غنی، کل نگر و در نهایت عقل گرایانه از زندگی اخلاقی و دین را پایه گذاری می کنند که در برابر تله های پوزیتیویسم و ​​پست مدرنیسم مقاومت می کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه با تکیه بر نوشته های اولیه فیلسوف فرانسوی پل ریکور (1913-2005) به بحث های مربوط به ماهیت تناهی انسان کمک می کند. مفهوم تناهی ریکور دارای چندین ویژگی منحصر به فرد است که آن را از بسیاری از مواردی که در گفتمان فلسفی فرانسه رایج بودند (و هنوز هم هستند) متمایز می کند، که تقریباً همه آنها به طور قابل توجهی از کار مارتین هایدگر (1889-1976) متمایز می شوند. در فلسفه ریکور، تناهی انسان را نمی توان از منظری بی طرف متافیزیکی یا مذهبی توصیف کرد. پاسخ‌های ضمنی فرد به پرسش‌های مربوط به دین، خدا و مبدأ جهان بر چگونگی درک شرایط انسانی تأثیر می‌گذارد. هر یک از چهار فصل، متناهی ریکوری را در رابطه با یک حوزه خاص بررسی می کند: حقیقت، تعالی، شر و خلقت. فصل اول نشان می‌دهد که از نظر ریکور، ظرفیت‌های متناهی ما به این معناست که فلسفه جستجوی حقیقت است، با انگیزه‌ی مشارکت در حقیقت، اما هرگز ادعا نمی‌کند که به تکمیل سیستماتیک رسیده است. فصل دوم استدلال می‌کند که، در جایی که تناهی هایدگری، ماندگاری کامل است و بنابراین چیزی جز تناهی نیست، تناهی ریکوری به طور متناقضی به نامتناهی ملحق می‌شود که گشودگی به سوی تعالی را امکان‌پذیر می‌سازد. فصل سوم به طور مشابه، مفاهیم رایج تناهی را به عنوان گناهکار ذاتاً با تلاش‌های دقیق ریکور برای تشخیص تناهی از شر، گناه و گناه مقایسه می‌کند. ریکور از قوه مولد تخیل استفاده می کند تا تصویری از تناهی معصومانه قبل از فساد ارائه دهد. سرانجام، فصل چهارم این مورد را نشان می‌دهد که «تصویر بی‌گناهی» ریکور از روایت کتاب مقدس در مورد خلقت آمده است. آفرینش، از نظر ریکور، یک «نماد» است، به معنای ایده ای برگرفته از فلسفه بیرونی که با این وجود اندیشه را تحریک می کند و درک فلسفی را روشن می کند. من با پیشنهاد روش‌هایی به پایان می‌رسم که از طریق آنها این مطالعه به بحث جاری در مورد رابطه بین فلسفه و دین در آثار ریکور کمک می‌کند. این مطالعه به بررسی نوشته‌های ریکور قبل از «چرخش هرمنوتیک» پس از 1960 و تعامل او با فروید محدود می‌شود. از نظر روش‌شناختی، اندیشه ریکور را در پس زمینه‌ای از سه تأثیر عمده می‌سازد: گابریل مارسل (1889-1973)، کارل یاسپرس (1883-1969)، و مکتب فلسفی بازتابی فرانسوی. این پس‌زمینه سه‌گانه از مزایای برجسته‌کردن عناصری در فلسفه ریکور برخوردار است که وقتی تمرکز بر میراث پدیدارشناختی او است، اغلب نادیده گرفته می‌شوند.

ترجمه ماشینی: خدا چگونه با کتاب مقدس درگیر است؟ و دخالت خدا در تولید کتاب مقدس و استفاده از آن در زندگی کلیسای مسیحی چگونه در کار انسانی تفسیر کتاب مقدس نقش می بندد؟ این سؤال اصلی است که این کتاب به دنبال آن است. در گفتگوی انتقادی با برنامه‌های هرمنوتیکی تأثیرگذار جیمز بار، پل ریکور و هانس فری، تاپینگ نشان می‌دهد که چگونه عاملیت خدا در وظیفه تفسیر کتاب مقدس به حاشیه رانده شده است. درگیری الهی با کتاب مقدس در پرانتز (بار)، در اصطلاحات عام (Ricoeur) یا به صورت ضمنی (Frei) در این تصاویر از حوزه هرمنوتیکی ارائه شده است. نتیجه این است که هر یک از این برنامه‌های هرمنوتیکی کمتر از پیشنهادهای تفسیری «واقع‌گرایانه» هستند. «صحبت از خدا» با توجه نهایی به واقعیت های انسانی تحت الشعاع قرار می گیرد. تاپینگ برای محوریت توصیف اعتقادی در درک الهیات پر جنب و جوش از تفسیر کتاب مقدس برای زندگی کلیسا بحث می کند.

جدال واقعیت و تخیل از دوران باستان تا به امروز به اشکال مختلف بروز و ظهور داشته است. بر مبنای این دوگانگی، تخیل چیزی مقابل واقعیت تجربی قلمداد می­شود که تنها قادر است احساسات آدمی را برانگیزد و با دلالتی ضمنی به چیزهایی اشاره کند که ساخته و پرداخته­ی ذهن آدمی است و نقشی در شناخت ما ندارد. این جدال یکی از محوری­ترین بحث­های پل ریکور را شکل می­دهد. او می­کوشد تا با نقد و تحلیل نظریه­های پیشین از این تقابل فراتر رفته و تأکید خود را بر وجة کارکردی تخیل و نفوذ آن در واقعیت بگذارد. پژوهش حاضر در پی آن است تا با کاوش در نوشته­های مختلف ریکور چهارچوبی از تحلیل او به دست دهد تا از این طریق نشان دهد چگونه تخیل در ساخت و پرداخت واقعیت نقشی عمده ایفا می­کند. از این رو، نخست با تکیه بر آرا و نقدهای ریکور چرخش زبانی او در بحث تخیل را شرح می­دهیم و سپس به کارکردها و پیامدهایی می­پردازیم که از پس این ساز و کار زبانی آشکار می­شوند. این کارکردها که می­توان آنان را تألیف شاکله­ساز و طرح­افکنی معناهای ممکن نامید در سه گام تشریح می­شوند. در این مسیر، می­توان دید چگونه شاکله­ای بوطیقایی با ابداع معنای تازه تصویری خلق می­کند که با ارجاع غیر مستقیم خود به واقعیت از آن آشنایی­زدایی می­کند. در انتها نیز اشاره می­کنیم که این فهم تازه از واقعیت چه تأثیری در نگرش ما به جهان دارد.