آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در بسیاری از قرن بیستم، بسیاری از فیلسوفان انگلیسی-آمریکایی از سه تز حمایت کردند - یکی در مورد واقعیت، یکی در مورد حقیقت، و دیگری در مورد دانش بشری - که در مجموع، بحث هایی را در معرفت شناسی مطرح کردند. اولین مورد واقع‌گرایی بود: این دیدگاه عامیانه که جهان اشیاء فیزیکی مستقل از اندیشه یا زبان انسان وجود دارد. دوم تئوری مطابقت صدق بود که بر اساس آن گزاره ها یا باورهای واقعی آنهایی هستند که به درستی شکل جهان را نشان می دهند. سومین مبناگرایی بود: این دیدگاه که دانش ما از جهان، مانند یک بنا، باید بر پایه‌های محکمی باشد (یعنی بر باورهایی که توجیه آنها به هیچ اعتقاد دیگری بستگی ندارد). با این حال، در دو دهه اخیر، یک جنبش رادیکال ضد معرفت شناسی به رهبری فیلسوف با نفوذ آمریکایی، ریچارد رورتی، طرفداران هر سه تز را در حالت تدافعی قرار داده است. علاوه بر این، رورتی بارها ادعا کرده است که مخالفت او با اصول معرفت شناسی سنتی از سنت بزرگ پراگماتیسم (به ویژه از ویلیام جیمز و جان دیویی) الهام می گیرد. نقد موسوم به «نئوپراگماتیست» از معرفت شناسی سنتی کاملاً قانع کننده نیست؛ دوم اینکه رورتی گناهکار است که نام پراگماتیسم را بیهوده برده است، زیرا تفاوت های اساسی و گسترده ای بین نئوپراگماتیسم و ​​پراگماتیسم کلاسیک وجود دارد. جیمز و دیویی: انواع پراگماتیسم جایگاه خود را در خط مقدم ادبیات مربوط به این حیاتی ترین بخش میراث فلسفی آمریکا خواهد گرفت.

در قالب پی دی اف

پروژه‌ی هستی‌شناسانه‌ی هایدگر یکی از تکیه‌گاه‌های اصلیِ نقد عصر مدرن به شمار می‌آید. این نقد بیش از هر چیز فهمی از هستی را نشانه می‌رود که هستنده‌ها را به‌تمامی در قابِ پیشاپیش حاضرِ ایده یا اراده‌ی انسانی می‌گنجاند و حاصل تکانه‌ای متافیزیکی‌ست که، به زعم هایدگر، از افلاطون تا به امروز خود را در عطش روزافزونِ سلطه‌ بر هستنده‌ها نشان می‌دهد. در این مقاله قصد ما این است که با تکیه بر نو-پراگماتیسم ریچارد رورتی بازتفسیری از فهم هستی در عصر مدرن به دست دهیم که نگاهی جامع‌تر به امکانات و آسیب‌های آن داشته باشد. در این بازتفسیر، فهم مدرن از هستی به‌تمامی به ماشیناسیون یا در قاب گنجاندن ختم نمی‌شود بلکه برخلاف دعاوی هایدگر، وقوفی روزافزون را نسبت به تناهی و پیشآیندیِ واژگان نهاییِ خود به نمایش می‌گذارد. گذشته از این، با توجه به اینکه از نظر هایدگر فهم‌های هستی در هر دوره در واقع دهشِ خودِ هستی به شمار می‌آیند، فلسفه‌ی هایدگر فاقد مبنایی‌ست که بر اساس آن بتواند اتهامِ غفلت از هستی و دورافتادگی از سرآغاز را به عصر مدرن نسبت دهد.

نقد تاریخ فلسفه و معرفت­شناختی قطعا جسارتی بزرگ می­خواهد چرا که آثار و تبعات این امر نتایج خطرناکی می­تواند در پی داشته باشد. زمانی که از هرگونه موجود متافیزیکی و فرا انسانی و بطور کل تبیین هرگونه مبحث معرفت­شناختی در تشریح راهبرد دانش خود چشم­پوشی کنیم آنگاه نتیجه کار می­تواند به سمت نیهیلیسم و پوچ­گرایی و بی­نظمی و آنارشیسم سوق پیدا کند که چه برای فرد و چه برای جامعه می­تواند خطرناک و سمی باشد. درحالیکه ما انتظار داریم در اندیشه رورتی با چنین اندیشه پوچ­گرایانه­ای روبرو شویم، برعکس فیلسوف مورد نظر ما مدعی است که اندیشه وی به آنچه که ذکر شد سوق داده نخواهد شد. بلکه درصدد لذت، شادکامی و خوشبختی برای انسان هست؛ زیرا اگرچه دیگر صحبت از حقیقت و خیر مطرح نیست ولی با گسترده­تر کردن هرچه بیشتر همبستگی بین "ما"های انسانی درصدد تغییر این جاده و سوق به سمت یک اتوپیای انسانی است. هدف ما از نگارش این مقاله بررسی و تحلیل جایگاه مبانی معرفت شناختی اخلاق در اندیشه رورتی است.

ریچارد رورتی با ارائۀ تقسیم‌بندی جدید از فلسفه، فلسفه را به فلسفۀ نظام‌مند و پرورش‌گر تقسیم می‌نماید. او استعارۀ مشترک در فلسفۀ نظام‌مند را استعارۀ آینه می‌داند که بر طبق روایت رورتی برسازی فلسفه بر پایۀ این استعاره دارای ضعف‌هایی همچون معرفت‌محوری، ذات‌گرایی، انفعال‌گرایی و تعمیم‌گرایی است. اما با نظر به نظام فلسفی ملاصدرا و استعارۀ آینه در نظر‌گاه او، نقیصه‌های مطرح شده از جانب رورتی را مشاهده نمی‌کنیم و فلسفۀ وی در عین برخورداری از شاخصۀ حقیقت‌محوری به عنوان شاخصه‌ای مثبت از شاخصه‌های مثبت فلسفه‌های پرورش‌گر نیز برخوردار است به گونه‌ای که می‌توان ملاصدرا را فیلسوفی نظام‌مند و پرورش‌گر دانست. در این مقاله سعی شده است دیدگاه ریچارد رورتی دربارۀ استعارۀ آینه و نقاط ضف آن از منظر فلسفۀ ملاصدرا مورد نقد و بررسی قرار گرفته و نشان داده شود که فلسفۀ ملاصدرا ضمن استفاده از استعارۀ آینه، فاقد نقاط ضعف مورد نظر ریچارد رورتی است.

کتاب حاضر جلد دوم مجموعه مقالات ريچارد رورتي است که عمدتا به بررسي انديشه فيلسوفان قاره‌اي اختصاص دارد. جلد نخست مجموعه مقالات او با عنوان عينيت، نسبي گرايي، و حقيقت عمدتا به بررسي انديشه فيلسوفان تحليلي اختصاص داشت که سه مقاله آن پيشتر به فارسي ترجمه شده است: « پراگماتيسم، ديويدسن و حقيقت» در کتاب در مسير پراگماتيسم، «عينيت يا همبستگي» در کتاب از مدرنيسم تا پسامدرنيسم"، و «اولويت دموکراسي بر فلسفه) در کتابي به همين نام پيشتر ترجمه شده‌اند.