آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: امید امروزی برای دستیابی به معرفت کاملاً عقلانی و عینی از بین رفته است که باعث خوشحالی برخی و نگرانی برخی دیگر شده است. تلاش فلسفه برای دیدن واقعیت با دید خدایی به طور فزاینده ای بعید یا نامطلوب تلقی می شود، اما اکنون که پروژه مدرن در خطر است، چه چیزی این خلاء را پر می کند؟ Through a Glass Darkly اندیشه ریچارد رورتی و برنارد لونرگان را در مورد امکان دانش بدون دید خدا بررسی می کند. رورتی، یکی از تأثیرگذارترین متفکران معاصر، اقتضای مطلق همه راه حل ها و شهودهای فلسفی را افشا می کند. رورتی بدون ادعای دانش عینی به نظمی لیبرال که ریشه در امید و همبستگی دارد، امیدوار است تا آرزوهای بی حاصل برای حقیقت. لونرگان که پیوسته از ما می‌خواهد به آنچه که واقعاً انجام می‌دهیم توجه کنیم، وقتی تلاش می‌کنیم بدانیم، در شکنندگی آگاهی، پایه‌ای متوسط ​​اما تغییرناپذیر برای دانش بشری را کشف می‌کند. بر خلاف اشکال ساده لوحانه رئالیسم، پاسخ لونرگان به شک رورتی فرار ناقص رورتی از اضطراب دکارتی را آشکار می کند. چرخش لونرگان به این موضوع به‌طور رادیکالی‌تر فریب یقین را می‌شکند و لونرگان، نه رورتی را به عنوان متفکر انتگرال پست مدرن نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی: اگرچه ریچارد رورتی و جیانی واتیمو از سنت های فکری متفاوت و متمایز سرچشمه می گیرند، در نقد سنت متافیزیکی متحد هستند. چالش هایی که آنها مطرح می کنند فراتر از فلسفه است و مستلزم بازنگری در مبانی اعتقاد به خدا و زندگی دینی است. آنها تأکید می کنند که رد حقیقت متافیزیکی مرگ دین را ضروری نمی کند. در عوض راه‌های جدیدی برای تجسم مذهبی بودن می‌گشاید -- راه‌هایی که بر خیریه، همبستگی و کنایه تأکید دارند. این همکاری منحصربه‌فرد، که شامل گفت‌وگوی بین دو فیلسوف است، نه تنها به دلیل ادغام پراگماتیسم (رورتی) و هرمنوتیک (واتیمو) بلکه به دلیل شناخت محدودیت‌های اعتقاد مذهبی سنتی و سکولاریسم مدرن قابل توجه است. رورتی در «آنتیکلریکالیسم و ​​الحاد» در مورد اثر واتیمو «باور» بحث می‌کند و استدلال می‌کند که پایان متافیزیک راه را برای دینی ضد ذات‌گرا هموار می‌کند. تصور رورتی از دین، که با انگیزه های خصوصی تعیین شده است، برای تولید این وعده انجیل طراحی شده است که از این پس خداوند بشریت را به عنوان یک خدمتکار، بلکه به عنوان یک دوست در نظر نخواهد گرفت. در «عصر تفسیر»، واتیمو، که هم یک کاتولیک معتقد و هم منتقد کلیسا است، تطابق شگفت‌انگیز مسیحیت و هرمنوتیک را در پرتو انحلال حقیقت متافیزیکی بررسی می‌کند. همانطور که در هرمنوتیک، تفسیر در مسیحیت مرکزی است، که جهان را با اصل درونی آشنا کرد و تجربه واقعیت عینی را در "گوش دادن و تفسیر پیام ها" منحل کرد. گفت و گوی پر جنب و جوشی که این جلد را به پایان می رساند، با مدیریت و ویرایش سانتیاگو زابالا، آینده دین را همراه با جنبه های سیاسی، اجتماعی و تاریخی که مشخصه جهان پسامدرن، پست متافیزیکی و پس از مسیحیت معاصر ما است، تحلیل می کند.

ریچارد رورتی؛ فیلسوف معاصر آمریکایی, محور فلسفه خود را چالش و ستیز با سنت فلسفی غرب که به زعم او فلسفه‌ای معرفت‌شناسی محور است. قرار داده است. به باور او نظریه بازنمایی» محور چنین فلسفه‌ای است و رورتی با یک رویکرد پراگماتیسمی به رد و طعن این تئوری می‌پردازد. به زعم وی، دکارت اولین کسی بود که در دوران مدرن با مطرح کردن مسئله ذهن /عین، یک فلسفه معرفت‌شناسی محور را بنیان نهاد. فیلسوفان پس از او عمدتا تحت تاثیر ویء مسئله ذهن/ عین و متعاقبا تئوری بازنمایی را اساس فلسفه خود قرار داده‌اند. رورتی با تاثیرپذیری از فیلسوفانی چون ویتگنشتاین» هایدگر و دیویی بر آن است که مسئله ذهن را به کلی باید از فلسفه کنار گذاشت. رورتی در تقابل با سنت فلسفی غرب که بر پایه معرفت‌شناسی بنیان نهاده شده است. از نوع دیگری از فلسفه تحت نام فلسفه پرورش‌گر سخن می‌گوید. فلسفه‌ای که به زعم وی اسیر و دربند تئوری بازنمایی نیست.

به اعتقاد ریچارد رورتی، همواره یک تلقی نادرست از فلسفه وجود داشته است که هدف فلسفه را دستیابی به دانشی جاودان و گرفتار تلاشی مذبوحانه برای رسیدن به هدفی به نام «‌حقیقت‌» یا «‌واقعیت‌» می‌شمارد. او با استفاده از استعارۀ ادراکی «آینۀ طبیعت» معرفت‌شناسی بعد از دکارت را حول دو محور مبناگرایی و بازنمودگرایی نقد کرده و رویکرد بدیلی با عنوان «رفتارگرایی معرفت‌شناختی» ارائه می‌کند. رورتی هدف خود را نه ارائۀ راه حل‌هایی برای مسائل فلسفی، بلکه کنار گذاشتن این گونه از فلسفه‌ورزی می‌داند. در مقالۀ حاضر با تکیه بر آموزه‌های عقلانیت نقّاد، ضمن نقد رویکرد تاریخ‌نگارانۀ رورتی نشان داده می‌شود که بازسازی او از تاریخ فلسفه یک‌جانبه است. به علاوه موجّه‌گرایی رورتی مورد نقد قرار می‌گیرد. دیدگاه مبناگرایانه و دیدگاه رورتی با وجود تفاوت‌‌هایی که با هم دارند هر دو به رویکرد موجّه‌‌گرایانه در معرفت‌‌شناسی تعلق دارند، به این معنا که معرفت را نیازمند توجیه می‌انگارند؛ در حالی‌که - چنان‌که عقل‌گرایان نقّاد نشان داده‌اند - موجّه‌‌سازی - چه درونی و چه بیرونی‌‌ - نه ممکن است و نه لازم. در واقع، او بین معرفت‌شناسی و روان‌شناسی خلط کرده و افزون بر این، به دلیل غفلت از معرفت‌شناسی غیرموجّه‌گرا، پیشنهاد ایجابی او، یعنی رفتارگرایی معرفت‌شناسانه‌‌، نیز دچار معضل موجّه‌گرایانه است.