آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ملارجبعلی تبریزی، رهبر جریان فلسفیِ مقابل حکمت متعالیه، در بحث اسما و صفات، دیدگاه کاملاً متفاوتی با حکمت متعالیه، و نزدیک به دیدگاه کلامی دارد. او با نفی هر گونه سنخیت بین واجب و ممکن، و اعتقاد به تباین محض بین خدا و خلق، و نیز اعتقاد به اشتراک لفظی و نفی اشتراک معنوی در وجود و صفت واجب و ممکن، در وجودشناسی صفات، به نظریۀ نفی صفات و نیابت ذات از صفات می‌رسد. در معناشناسی صفات، از نظر وی چون هیچ مفهومی حکایت‌گر از ذات و کمالات خداوند نیست، الهیات اثباتی قابل قبول نیست. او سه نوع الهیات سلبی، فعلی و کارکردی را مطرح می‌کند که بر اساس آن‌ها، بازگشت اسماء الهی یا به سلب نقایص است یا به ایجاد کمال، و یا به کارکرد کمال. اما با طرح این‌گونه الهیات، مسائل و اشکالاتی مطرح می‌شود؛ نظیر: لزوم ارتفاع نقیضین، لزوم درج واسطه بین سلب و ایجاب، و عدم امکان اثبات خداوند. ملارجبعلی بر اساس مبانی خود به این اشکالات پاسخ داده است و در واقع، این اشکالات بر اساس برخی مبانی که مورد پذیرش حکیم تبریز نیست، مطرح شده است. مهم‌ترین نقص دیدگاه ملارجبعلی عدم توجه به معرفت فطری و قلبی خداست.

کتاب قاعده کلامی حُسن و قُبح عقلی با هدف تبیین صحیح از قاعده حُسن و قُبح عقلی و با مضمون تبیین و اثبات دیدگاه امامیه ، در ۵ فصل «تاریخچه»، «بررسی دیدگاه‌های مخالفان قاعده»، «بررسی دیدگاه موافقان قاعده» ،«تبیین دیدگاه برگزیده» و «آثار و لوازم قاعده در بحث عدل الهی» در یک مجموعه تک جلدی در ۲۰۶ صفحه به قلم تحریر درآمده است . مولف در مقدمه این اثر آورده است که یکی از مباحث بنیادین در هر علمی یافتن قواعد و قوانین کلی در استنباط مسائل مختلف آن علم است، که در علم کلام نیز چنین موضوعی ضرورت دارد . همچنین در موضوع عدل الهی می‌توان از قواعد تاثیرگذاری نام برد که یکی از آنها قاعده حُسن و قُبح است.

کارکرد تذکری (تذکر به معرفت فطری)، یکی از مهم‌ترین کارکردهای وحی است. انبیا و اولیای الهی برای عملی ساختن این کارکرد، از راه­های مختلفی مانند راه تبیینی (تبیین عهد و میثاق فطری، مفاد و خصوصیت آن)، راه تعلیمی (آموزش دین، عبادت و دعا)، راه انگیزشی (ایجاد حالت­های تکوینی موجب التجا و اضطرار) و راه بازدارندگی (از بین بردن موانع فطرت)، به این کارکرد وحی جامه عمل می‌پوشانند.

معصومین(ع) و بالاخص اهل بیت پیامبر اسلام(ع) از آن جهت که با وحی مرتبط هستند روش ومنطق ویژه ای ورای روشهای کلامی و فلسفی برای شناساندن خداوند دارند. آنان اولا شناخت خدا را نه تنها ممکن که امری بدیهی و مفروغ عنه قلمداد کرده و حتی آن را واجب ترین فریضه هادانسته اند. ثانیا شناخت کامل و احاطه به کنه ذات مقدس خداوند را در همه اشکال آن مقدور بشرنمی دانند؛ بلکه نوعی شناخت اجمالی (و عمدتا از راه آثار) را ممکن دانسته اند. از دیگرسو، ازمنظر آنان سرچشمة پیدایش معرفت، خداوند است و اصولا معرفت، صنع مقدس اوست که درجان انسان پدید می آید. انسان تنها در اهتدا و پذیرش و گردن نهادن به اقتضاءآت این معرفت نقش دارد. این صنع ابتدا در عوالم قبل از دنیا شروع شده و سپس در این جهان با تذکر رسولان، نزول بلا و... پرده غفلت از روی آن کنار می رود. در این میان عقل و تفکر بشر نقش ویژه ای دارد. عقل ازمنظر اهل بیت(ع) نیرویی الهی است که بشر را به حقیقت معرفت می رساند و در مراحل بعد او را به سوی رفتاری شایسته رهنمون می شود. اما راههایی که اهل بیت(ع) برای این منظور پیموده اند،مختلف است. اگر در جایی مخاطبین آنان، افراد دانشمندی بوده اند که زبان اصطلاحات می دانسته اند از آن زبان و شیوه استفاده کرده و راه استدلال و قیاس را گشوده اند و به دیگر سخن، باتوجه به وضع و حال فکری و روحی اشخاص و مخاطبین، یک راه را برگزیده و او را بدان توجه داده اند. ولی طرق معرفتی آنان معمولا همگانی و بگونه ای است که عالم و عامی می توانند از آن بهره ببرنند. و در بسیاری از موارد هم از راه آیات انفسی و آفاقی استفاده کرده و خدا ره به مردم معرفی کرده اند. و در تعبیری جامع تر می توان چنین گفت: که روش اهل بیت(ع) روش جامع نگراست یعنی گاه به فطرت توجه می دهند، گاه استدلال می کنند و از راه عقل و اندیشه سیر می نمایندو گاه تجربه های شخصی هر انسانی را در نظر او می آورند

جهت مشاهده فیلم مناظره به آدرس داده شده در یادداشت به آپارات مراجعه کنید.

علامه جوادی آملی، از شارحان برجستۀ حکمت متعالیه، در معناشناسی گزاره‌های الهیاتی، نظریۀ اشتراک معنوی را در گزاره‌های لفظی الهیاتی و گزاره‌های برآمده از واقع پذیرفته است. توجه ایشان به نظریات دیگر در معناشناسی گزاره‌ها و همچنین چالش‌های مطرح در مورد نظریۀ اشتراک معنوی، سبب شده است که تقریر ایشان از این نظریه، دربردارندۀ زوایای جدیدی باشد؛ از جمله تأکید بر نظریۀ وضع الفاظ برای ارواح معانی، امکان عقل برای شناخت مفهومی واجب در حوزۀ ذات و صفات ذاتی، سازگار دانستن نظریۀ اشتراک معنوی با نظریۀ وحدت شخصی، تطبیق گستردۀ این نظریه در آیات و روایات. با این‌ همه ملاحظاتی در این تقریر وجود دارد که ممکن است اصل نظریۀ اشتراک معنوی را به چالش بکشد که از جملۀ آنها می‌توان به نارسایی ادلۀ این نظریه، ناسازگاری نظریۀ اشتراک معنوی در گزاره‌های لفظی الهیاتی با قواعد زبان عرب، محذور اکتناه واجب و منتفی شدن این نظریه بر پایۀ وحدت شخصی وجود اشاره کرد.

جهت مشاهده فیلم درسگفتار در آپارات، به آدرس داده شده در یادداشت مراجعه کنید.

نشست علمی «ظرفیت‌شناسی کلام مأثور» از سوی انجمن ادیان و مذاهب اسلامی جامعةالمصطفی(ص) و با همکاری انجمن کلام اسلامی حوزه و گروه کلام اسلامی جامعةالمصطفی(ص) برگزار شد. در این نشست علمی که دبیری علمی آن را حجت‌الاسلام والمسلمین مهدی کریمی بر عهده داشت، حجت‌الاسلام والمسلمین رضا برنجکار، رئیس انجمن کلام اسلامی حوزه به ارائه مطالب مربوط به موضوع ظرفیت‌شناسی پرداخت. نشست علمی مذکور ۳۰ بهمن‌ماه جاری از ساعت ۱۰ الی ۱۲ در قم، میدان جهاد، مجتمع جامع امام خمینی(ره)، سالن شهید صدر برگزار شد.

توحید اعتقاد بنیادین تمام ادیان الهی و سنگ بنای تمام اعتقادات اسلامی است. نقطه آغازین دعوت رسولان الهی، پذیرش وحدانیت خداوند متعال و نفی هرگونه شریک و شبیه به اوست. با وجود آنکه اصل توحید مورد اتفاق تمام مسلمین است، تقریرات و تفسیرات بسیار مخالف و متنوعی در شاخه های مختلف آن ارائه شده است و اختلاف میان متفکران بر سر مباحث توحید سخت و سهمگین است. پیام آوران الهی و اولیاء معصومین علیهم السلام در دوره حضور تلاش بسیاری برای تبیین نگاه صحیح توحیدی داشته اند و با ثمرات اندیشه های فلسفی یونانی و شهود عرفا به مقابله جدی برخاسته اند. در درس گفتار حاضر،‌ استاد دکتر رضا برنجکار پس از تبیین نظریات وحیانی، فلسفی و عرفانی در باب توحید،‌ به نقد برخی از لوازم باطل شیوه فلاسفه و عرفا پرداخته اند.

چکیده اصل فارسی: نویسنده با بررسی معانی لغوی و اصطلاحی عقل، به تفاوت عقل اصطلاحی و عقل به کار رفته در قرآن و سنت از ناحیه وجودشناختی و معرفت‌‏شناختی پرداخته است. در بخشی از مقاله با طرح صورت های مختلف تعارض عقل و وحی به مباحثی بدین قرار اشاره رفته است: ارتباط روح و عقل، زمان بهره‏ مندی از عقل و کمال آن، درجات عقل، حجیت عقل، ارتباط اراده و عقل، محدوده داوری عقل و دین، تعارض عقل فطری با نقل قطعی، تعارض عقل اصطلاحی با نقل قطعی. اغلب مباحث طرح شده در شماره دوم مجله نقدونظر درباره عقل و دفاع عقلانی از دین و ارتباط عقل و وحی بود. روشن ساختن معنای عقل و مشخص کردن حدود آن، از مهمترین و اولی ترین بحث هاست و حل منطقی و درست‏ بسیاری از منازعات اعتقادی در گرو ارائه تصویر روشنی از آن است. از این رو انتخاب مساله عقل در شماره‏ های نخستین مجله ‏ای که سمت و سوی آن در حوزه مباحث اعتقادی و کلامی است، کاری است‏ شایسته و بجا. چنانکه در سرتاسر اظهارات و نوشته‏ های مندرج در مجله دیده می‏ شود، نویسندگان در ضمن بحث معانی متفاوتی را از عقل مراد می‏ کنند و گاهی نیز خود بر این اختلاف معانی تصریح می‏ کنند. از جمله این معانی می‏ توان از این موارد نام برد: «مجموعه علوم و معارف بشری‏»، «عقلی که نه محدود به روش های علوم طبیعی و نظری است و نه در بند قوانین منطق و مابعدالطبیعه ارسطویی‏»، «عقل ظاهربین و جزوی‏»، «عقل الهی و کلی‏»، «قوه ‏ای که همه یا تقریبا همه انسان ها از آن بهره ‏مندند و احکامش مورد قبول عمومی و همگانی است‏» و بالاخره «قوه ‏ای که مسائل دنیوی را حل می ‏کند.» یکی از استادان محترم ضمن بیان این مطلب که عقل افلاطون و ارسطو، عقل متکلمان، عقل فارابی و ابن‏ سینا و دکارت و... با هم فرق می‏ کنند، بحق اظهار فرموده ‏اند. «همه کسانی که دم از عقل و منطق می ‏زنند، صورتی از عقل را، هرچند به ابهام و اجمال، در نظر دارند. البته آن عقل را عقل مطلق یا عقل اصلی و اصیل می‏دانند و اصلا درباب عقل بحث نمی‏کنند و چه خوب بود بحث می‏ کردند».