آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

عناوین اصلی کتاب شامل: [مقدمه مترجم در باره مؤلف]؛ [مقدمه مترجم در باره ترجمه]؛ باب اول علت شباهت فرزند بعمو و یا دائی خود، و جهت آنکه آسمان را اسماء، و دنیا را دنیا، و آخرت را آخرت، و آدم را آدم، و حوا را حوا، و درهم را درهم، و دینار را دینار نامیدند، و جهت آنکه باسب إجد، و بقاطر عد، و بالاغ خر گفتند.؛ باب دوم علت و چگونگی پیدایش آتش پرستی ؛ باب سوم علت و چگونگی پیدایش بت پرستی ؛ باب چهارم علت آنکه درخت بید را خلاف نامیدند؛ باب پنجم علت آنکه حیوانات از یک دیگر تنفر دارند؛ باب ششم علت آنکه بعضی از مردم بهتراند از ملائکه و بعضی بدتر و پست تر هستند از حیوانات ؛ باب هفتم علت آنکه پیغمبران و ائمه (ع) افضلند از تمام ملائکه ؛ باب هشتم در اینکه قرار داده نشده هیچ حکم و دستوری (در اسلام) مگر برای علت و جهتی ؛ باب نهم علت آفرینش بشر و اختلاف احوال آنها؛ باب دهم علت آنکه آدم را آدم نامیدند؛ باب یازدهم علت آنکه انسان را انسان گفتند؛ باب دوازدهم علت آنکه حضرت آدم بدون پدر و مادر، و حضرت عیسی بدون پدر خلق شدند، و سایر مردم خلق نشدند مگر با پدر و مادر؛ باب سیزدهم علت آنکه خداوند قرار داد ارواح را در بدنها؛ باب چهاردهم علت آنکه حوا را حوا نامیدند؛ باب پانزدهم علت آنکه زن را (بزبان عربی) مراه گفتند؛ باب شانزدهم علت آنکه زنها را نساء گفتند؛ باب هفدهم چگونگی ابتدای نسل بشر؛ باب هیجدهم پیغمبران مرسل و غیر مرسل و ائمه (ع) برترند یا ملائکه ؛ باب نوزدهم علت آنکه حضرت ادریس (ع) را ادریس نامیدند؛ باب بیستم علت آنکه حضرت نوح (ع) را نوح نامیدند؛ باب بیست و یکم علت آنکه حضرت نوح را بنده شاکر گفتند؛ باب بیست و دوم شیطان و اجنه کجا بودند موقع طوفان، و علت آنکه طوفان را طوفان نامیدند، و پیدایش قوس ؛ باب بیست و سوم علت آنکه تمامی مردم غرق شدند در زمان حضرت نوح ؛ باب بیست و چهارم علت آنکه دهکده حضرت نوح را قریه الثمانین نامیدند؛ باب بیست و پنجم علت آنکه پسر نوح از پدر جدا شد؛ باب بیست و ششم علت آنکه نجف را نجف نامیدند؛ باب بیست و هفتم علت آنکه حضرت نوح بر قوم خود نفرین کرد؛ باب بیست و هشتم علت و چگونگی پیدایش نژاد سیاه پوستان و ترک و سقالبه و یأجوج و مأجوج ؛ باب بیست و نهم علت آنکه خداوند برای پیغمبران کشاورزی و چوپانی را اختیار فرموده ؛ باب سی ام علت آنکه بادیکه قوم عاد را هلاک کرد باد عقیم نامیده شد و جهت آنکه بلاد قوم عاد ریگستانست و کوه ندارد و علت آنکه قوم عاد را إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ نامیدند؛ باب سی و یکم علت آنکه حضرت ابراهیم (ع) را ابراهیم نامیدند؛ باب سی و دوم علت آنکه خداوند حضرت ابراهیم را خلیل خود گردانید؛ باب سی و سوم علت آنکه خداوند فرمود: حضرت ابراهیم وفا بعهد خود کرد؛ باب سی و چهارم علت آنکه حضرت اسماعیل مادر خود هاجر را پهلوی خانه کعبه دفن نمود؛ باب سی و پنجم علت آنکه اسبها را جیاد نامیدند و چگونگی اهلی شدن آنها؛ باب سی و ششم علت آنکه حضرت ابراهیم تمنای مرگ نمود با اینکه قبلا از آن کراهت داشت ؛ باب سی و هفتم علت آنکه ذو القرنین را ذو القرنین نامیدند؛ باب سی و هشتم علت آنکه أصحاب رس را أصحاب رس و جهت آنکه عجم ماههای خود را بآبان و آذر و غیره نامیدند؛ باب سی و نهم علت آنکه حضرت یعقوب را یعقوب و اسرائیل نامیدند؛ باب چهلم علت آنکه پیغمبران و مؤمنان مبتلا ببلا میشوند؛ باب چهل و یکم علت آنکه حضرت یعقوب مبتلا بفراق حضرت یوسف شد؛ باب چهل و دوم علت آنکه برادران یوسف گفتند اگر بنیامین سرقت نموده ..؛ باب چهل و سوم علت آنکه ببرادران یوسف گفتند شما دزد هستید؛ باب چهل و چهارم علت آنکه حضرت یعقوب بفرزندانش فرمود بروید و تجسس کنید از یوسف و برادرانش ؛ باب چهل و پنجم علت آنکه بوی پیراهن یوسف از مسافت ده روز راه بمشام یعقوب رسید؛ باب چهل و ششم علت آنکه یوسف ببرادرانش فرمود ملامتی بر شما نیست و حضرت یعقوب تأخیر در دعا نمودن کرد؛ باب چهل و هفتم علت آنکه از صلب حضرت یوسف پیغمبری بوجود نیامد؛ باب چهل و هشتم علت آنکه حضرت یوسف زلیخا را بهمسری اختیار فرمود؛ باب چهل و نهم علت آنکه حضرت موسی را موسی نامیدند؛ باب پنجاهم علت آنکه خداوند فقط با موسی تکلم فرمود؛ باب پنجاه و یکم علت آنکه خداوند حضرت موسی را خادم حضرت شعیب نمود؛ باب پنجاه و دوم علت آنکه فرعون حضرت موسی را نکشت ؛ باب پنجاه و سوم علت آنکه خداوند فرعون را در آب غرق فرمود؛ باب پنجاه و چهارم علت آنکه خضر را خضر نامیدند و سبب و حکمت کارهای او با حضرت موسی ؛ باب پنجاه و پنجم علت آنکه خداوند بحضرت موسی فرمود: فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ و موسی گفت: وَ احْلُلْ عُقْدَهً مِنْ لِسانِی ؛ باب پنجاه و ششم علت آنکه خداوند بموسی و هارون فرمود: بروید بسوی فرعون و او را دعوت کنید؛ باب پنجاه و هفتم علت آنکه کوهی که حضرت موسی روی آن با خدا سخن میگفت طور سینا نامیدند؛ باب پنجاه و هشتم علت آنکه هارون بموسی گفت: (یا ابن ام) ای پسر مادر؛ باب پنجاه و نهم علت آنکه حرام شد بر یهود گرفتن ماهی در روز شنبه ؛ باب شصتم علت آنکه فرعون را ذو الاوتاد گفتند؛ باب شصت و یکم علت آنکه حضرت موسی آرزوی مرگ کرد و قبر او نامعلومست ؛ باب شصت و دوم علت آنکه حضرت سلیمان گفت: خدایا سلطنتی بمن عنایت کن که بعد از من کسی سزاوار آن نباشد؛ باب شصت و سوم علت آنکه در اسم سلیمان یکحرف زیادتر است و علت آنکه داود را داود نامیدند و جهت آنکه باد مسخر سلیمان گردید و سبب آنکه سلیمان از سخن مورچه خندید؛ باب شصت و چهارم علت آنکه هر کجا موریانه است زمین نمناکست ؛ باب شصت و پنجم علت آنکه حضرت أیوب مبتلا ببلا شد؛ باب شصت و هفتم علت آنکه اسماعیل بن حزقیل را صادق الوعد نامیدند؛ باب شصت و هشتم علت آنکه شماره ناس بیشتر از بنو آدم است ؛ باب شصت و نهم علت آنکه ارمنیها شب میلاد حضرت عیسی آتش روشن میکنند و با گردو بازی مینمایند؛ باب هفتادم علت آنکه پیغمبر اسلام مانند عیسی پس از ولادت تکلم نفرمود؛ باب هفتاد و یکم علت آنکه کفار حضرت زکریا را کشتند؛ باب هفتاد و دوم علت آنکه حواریون را حواریون، و نصاری را نصاری نامیدند؛ باب هفتاد و سوم علت آنکه نباید اطفال را زد بجهت گریه نمودنشان ؛ باب هفتاد و چهارم علت خشکی چشم و قساوت قلب و فراموش کردن گناهان ؛ باب هفتاد و پنجم علت آنکه بعضی از مردم زشت صورتند و یا پیس و مجذومند؛ باب هفتاد و ششم علت آنکه آفات بدنی بیشتر در بدن فقرا است ؛ باب هفتاد و هفتم علت آنکه اولاد مؤمن کافر می شود و اولاد کافر مؤمن میگردد و علت آنکه مؤمن گناه میکند و کافر کار نیکو و عمل خیر انجام میدهد؛ باب هفتاد و هشتم علت آنکه مؤمن گناه میکند و سبب قبولی توبه او؛ باب هفتاد و نهم علت دوستی و دشمنی مردم با یک دیگر؛ باب هشتادم علت آنکه در مؤمنین تندی و غضب (و غیرت) هست و در مخالفین آنها نیست ؛ باب هشتاد و یکم علت آنکه آب گوش تلخست و آب چشم شور و آب دهان شیرین و گوارا و آب بینی غلیظ؛ باب هشتاد و دوم علت آنکه مردم با داشتن عقل چیزی را نمیدانند؛ باب هشتاد و سوم علت آنکه خداوند وسعت داده روزی احمقان را؛ باب هشتاد و چهارم علت آنکه انسان بدون علت گاهی محزون میگردد، و گاهی خوشحال می شود بدون جهت ؛ باب هشتاد و پنجم علت آنکه انسان چیزی را فراموش میکند و یا بخاطرش می آید و علت آنکه انسان شبیه بپدر و یا بعمو و یا بدائی خود می شود؛ باب هشتاد و ششم علت آنکه انسان خوب و بد را میفهمد و چگونگی خلقت عقل ؛ باب هشتاد و هفتم علت و حکمت خلقت بعضی از اعضاء و جوارح انسان ؛ باب هشتاد و هشتم علت آنکه احمق مبغوض است نزد خداوند؛ باب هشتاد و نهم علت آنکه کف دست مو ندارد؛ باب نودم علت آنکه تحیت بین مردم سلام علیکم و رحمه الله و برکاته گردید؛ باب نود و یکم علت سرعت انتقال و تفاوت فهم مردم ؛ باب نود و دوم علت خوش اخلاقی و بد اخلاقی ؛ باب نود و سوم علت شباهت نداشتن فرزند بپدر خود و جهت آنکه جایز نیست پدری بگوید که این فرزند من نیست چون شباهت بمن و یا پدران من ندارد؛ باب نود و چهارم علت آنکه پدر دوست میدارد فرزند خود را؛ باب نود و پنجم علت سفیدی مو و اولین زمان پیدایش آن ؛ باب نود و ششم علت و چگونگی طبیعت و محبت و غرائز جنسی در بشر و کیفیت خلقت آدم ؛ باب نود و هفتم علت آنکه بعضی خدا را میشناسند و بعضی منکر خدا هستند؛ باب نود و هشتم علت آنکه خداوند از نظر مردم پنهانست ؛ باب نود و نهم علت بعثت و چگونگی اثبات نبوت انبیا و مرسلین و علت اختلاف معجزه ایشان ؛ باب صدم علت آنکه انبیاء و ائمه (ع) دارای معجزه بوده اند؛ باب صد و یکم علت آنکه پیغمبران اولو العزم را اولو العزم گفتند؛ باب صد و دوم علت آنکه مردم مأمورند از پیغمبران و ائمه (ع) اطاعت نمایند؛ باب صد و سوم علت آنکه مردم احتیاج به پیغمبر و امام (ع) دارند؛ باب صد و چهارم علت آنکه پیغمبر خاتم (ص) از تمامی انبیاء افضل است ؛ باب صد و پنجم علت آنکه نبی اکرم (ص) را امی نامیدند؛ باب صد و ششم علت آنکه رسول خدا (ص) را محمد و احمد و ابو القاسم و بشیر و نذیر و داعی و ماحی و عاقب و حاشر و احید و موقف و معقب نامیدند؛ باب صد و هفتم علت آنکه خداوند بپیغمبر (ص) فرموده: اگر تو در شک هستی ؛ باب صد و هشتم علت آنکه رسول خدا (ص) بر اطفال سلام میکرد؛ باب صد و نهم علت آنکه رسول خدا (ص) را یتیم نامیدند؛ باب صد و دهم علت آنکه خداوند پیغمبر اکرم (ص) را یتیم نمود؛ باب صد و یازدهم علت آنکه پسری برای حضرت رسول (ص) باقی نماند؛ باب صد و دوازدهم علت آنکه خداوند حضرت رسول (ص) را بمعراج برد؛ باب صد و سیزدهم علت آنکه بعد از واجب شدن پنجاه نماز رسول اکرم (ص) از خداوند درخواست تخفیف ننمود تا آنکه حضرت موسی (ع) بآن حضرت گفت درخواست تخفیف کنید؟ و علت آنکه از پنج نماز تخفیف نخواست ؛ باب صد و چهاردهم علت آنکه پیغمبر (ص) عقیل را دوست میداشت ؛ باب صد و پانزدهم علت آنکه پیغمبر (ص) دستهای گوسفند را بیشتر از اعضای دیگرش دوست میداشت ؛ باب صد و شانزدهم علت آنکه نزد خداوند: حضرت رسول و علی و فاطمه و حسن و حسین (ع) قرب و منزلت بیش از دیگران دارند؛ باب صد و هفدهم علت آنکه محبت خدا و رسول و اهل بیت آن حضرت بر مردم واجبست ؛ باب صد و هیجدهم علت و چگونگی پیدایش عشق ؛ باب صد و نوزدهم علت آنکه باید دوستی و دشمنی در راه خدا باشد، و دوستان و دشمنان علی (ع) دوست و دشمنان خدا هستند؛ باب صد و بیستم علت آنکه محبت با اهل بیت پیغمبر (ع) دلیل بر حلال زادگی است و دشمنی با آنها در أثر خبث ولادتست ؛ فهرست مطالب صفحه موضوع

نام محمد بن ابراهیم بن اسحاق طالقانی در برخی از روایت‌های آثار صدوق وجود دارد. منابع روایی و رجالی متقدم امامیه داده‌های کمتری از این محدث ارائه کردند. پژوهش پیش‌رو با هدف شناسایی فرد یاد شده و نیز تبیین چرایی مراجعة صدوق به این فرد در شهر ری برای نقل روایت شکل گرفت. یافته‌ها نشان دهندة امامی بودن این محدث است که گزارش‌های صدوق از وی در موارد زیادی با روایت‌های منابع دیگر همخوان است. روایاتی مرتبط با کلام، اخلاق، فضائل برخی ماه‌ها، اخبار تاریخی دربارة معصومان به‌ویژه حضرت حجت(ع)، برخی نصوص ائمه نظیر حدیث لوح و از همه مهم‌تر نص امام حسن عسکری(ع) بر فرزندش، دیدار با حسین بن روح نوبختی، بخشی از اخبار وی است. حجم بالای روایات و وجود اساتیدی مانند محمد بن همام عالم نامی امامیه، احمد ابن عقده و عبدالعزیز بن یحیی مورخ شیعه اهمیت دو چندانی به محمد بن ابراهیم طالقانی می‌بخشد.

داستان حیّ بن یقظان، توسط دانشمندان علوم اسلامی و بیشتر، عارفان و حکیمان مطرح شده است که برخی از معارف را بر آن استوار ساختند. قهرمان داستان، تنها از طریق تعقّل، قدم‌‌به‌‌قدم به اسرار عالم پی می‌برد و در نهایت آنچه را یافته با دین قومی دیگر هماهنگ می‌بیند. به‌خلاف عارفان و حکیمان، برخی از محدثّان و متکلّمان معتقدند چنانچه بر فرض، فردی بدون بهره­گیری از ارشاد و راهنمایی دیگران و در محیطی به دور از همه انسان­ها پرورش یابد، اگر بتواند خدا را با عقل و فطرت دریابد، چنین شخصی، حجّت خداست. آنچه در تمثیل مطرح می­گردد شخصی با این شرایط را حجّت باطن معرفی می­کند. در مقابل، شیخ صدوق نه تنها با اصل این تمثیل و افسانه موافق نیست، بلکه از بررسی آثاری که نزدیک به این مفهوم دارد، چنین برمی­آید که اگر چنین احتمالی با این مبانی مورد پذیرش قرار گیرد آن شخص هر که باشد حجّت ظاهری ـ‌یعنی پیامبر در ظاهرـ خواهد بود نه حجّت باطنی. پژوهشِ حاضر به شیوۀ توصیفی، تحلیلی به دنبال اثبات اعتقاد شیخ صدوق به وجود شخص خاص یا افسانۀ حیّ بن یقظان نیست، بلکه درصدد دستیابی به آن است که وی، چگونه و با چه مبنایی شخصیتی مانند حیّ بن یقظان را حجّت خدا و پیامبر می­داند. یافته­های پژوهش حکایت از آن دارد که مبنای خالی نبودن زمین از حجت خدا و نیز اعتبار روش عقلی در شناخت خداوند، احتمالِ حجّت خدا بودن با شرایطی همچون شرایط حیّ بن یقظان در اندیشۀ شیخ صدوق قابل اثبات و امری ممکن است.

نوشتار پیش رو سعی دارد با استخراج مشایخ صدوق از قزوین و روایات و نظرات آنان به نقشی که محدثان این دیار در شکل‌گیری آثار حدیثی صدوق دارد بپردازد. صدوق با تلمذ نزد محدثانِ قزوینی در ری و بلخ و قم از میراث حدیثی این حوزه استفاده نموده است. نتایج این مقاله روشنگر آن است که کمترین میزان استفاده از اخبار این بلد در کتب فقهی صدوق شده است؛ اما در عوض کتب علل الشرایع و معانی الاخبار؛ روایات بیشتری از راویان قزوینی را به خود اختصاص داده. در بین محدثان قزوینی حمزه العلوی نقل بیشتری را در کتب صدوق به خود اختصاص داده. نقل‌های صدوق از این محدثان؛ داده های رجالی و تاریخی قابل توجه و گاه منحصر به فردی از آنان را خصوصاً در شناسایی مشایخشان به ما ارائه می‌دهد. این مطالعه همچنین بیش از 150 روایت صدوق از مشایخ قزوینی و نقش این روایات در شکل‌گیری منظومۀ روایی و فکری صدوق را شناسانده است.

يکي از کتب معتبره حديث اماميه است که برابر نسخه موجود داراي 66 باب است در توحيد و صفات ثبوتيه و سلبيه واخبار راجعه به نفي تشبيه ورويت حق تعالي و بطلان جبر که مولف بهنگام توضيح برخي روايات که نيازمند بتوضيح هستند آراء کلامي و فلسفي خويش را بيان داشته است. از مطالعه اين کتاب معلوم مي گردد که شيخ صدوق به شهرهاي کوفه و ري ونيشابور وهمدان وسرخس وبلخ رفته است. اين کتاب مکرر در ايران و بمبئي چاپ شده است. (فاضل) اين كتاب در هند بكوشش علي محمد كشميري در 1321 با اعتقادات مجلسي در 519 ص ربعي بچاپ رسيد (ص 4-479). (محمد تقي دانش پژوه) كتاب از معتبرات كتب احاديث است و مشتمل است بر اخبار وارده در باب توحيد و مسائل و مباحث آن و مرتب است بر 63 باب. كتاب چاپ شده است. (مهدي ولايي) مشتمل براخبار اهل بيت درباره توحيد و مباحث آن طي 64 باب. ايشان در مورد انگيزه تأليف چنين فرموده اند: «ان الذي دعاني الي تأليف كتابي هذا اني وجدت قوماً من المخالفين لناينسبون عصابتنا، الي القول بالتشبيه و الجبر لما وجدوا في كتبهم من الاخبار التي جهلوا تفسيرها و لم يعرفوا معانيها و وضعوها غير مواضعها و لم يقابلوا بالفاظها الفاظ القران فقبحوا بذلك عند الجهال صورة مذهبنا و لبسوا عليهم طريقتنا و صدوا الناس عن دين الله و حملوهم علي حجود حجج الله فتقربت الي الله تعالي ذكره بتصنيف هذا الكتاب في التوحيد و نفي التشبيه و الجبر» برخي از ابواب آن بدين شرح است: باب ثواب الموحدين و العارفين، باب التوحيد و نفي التشبيه، باب معني الواحد و التوحيد والموحد ... باب ذكر مجلس الرضا (ع) مع اهل الاديان و اصحاب المقالات، باب مجلس الرضا عليه السلام مع سليمان المروزي ... » . (براتعلي غلامي مقدم) شيخ صدوق مي گويد بوقت تحرير اين كتاب نزيل بقم بودم و آنچه موجب نگارش اين كتاب شد آن بوده كه ديدم جاهلان از روي احاديثي چند كه پي بحقيقت آن نبرده‌اند مطالبي بحق جل جلاله اسناد مي دهند كه "تعالي الله عما يقول الظالمون" لذا بر آن شدم كه اين كتاب را در توحيد و نفي تشبيه و جبر بپردازم و نشان دهم كه حق تعالي كيست و احاديث هم ناظر بچه مي باشند. «عبد الله انوار» اين كتاب را در بيان توحيد تنزيهي (اشراقي) خدا و نفي معاني فيزيكي و مادي و تشبيهي و عددي از صفاتي كه به خدا نسبت داده مي شود، رد بر عامه است كه آنها را به معني مادي عددي تشبيهي تفسير مي كردند. در خطبه اول نهج البلاغة نيز وحدت خداوند «لابعدد» نشان داده شده است. صدوق در اين كتاب براي صفات خدا كه در اخبار سني آمده است تفسيرهاي متافيزيكي مي آورد. اين كتاب در تهران به سال 1285 و در بمبئي در 1321 چاپ شده است. (علينقي منزوي) احاديث مرويه از ائمه اطهار عليهم السلام را در توحيد و صفت ثبوتي و سلبي پرودگار متعال در 66 باب گرد آورده است. اين كتاب با تصحيح سيد هاشم حسيني تهراني بوسله انتشارات جامعه مدرسين قم به چاپ رسيده است. شروحي چند بر اين كتاب برشته تحرير در آمده است از جمله شرح قاضي سعيد قمي كه با تصحيح دكتر نجفقلي حبيبي به چاپ رسيده است و شرح سيد نعمت الله جزايري موسوم به انيس الوحيد في شرح كتاب التوحيد يا نور البراهين في بيان أخبار السادة الطاهرين. (ابوالفضل حافظيان) ابن بابويه قمي رازي اين كتاب را در توحيد و نفي تشبيه و جبر نگاشته است و آن چند بار بچاپ رسيد و چهار شرح براي آن ياد كرده اند (ذريعه 4/82 -ف1240) در اين كتاب آراء فلسفي و كلامي و ادبي خود ابن بابويه هم آمده است (ص 72 و 132 و 217 و 219 و 234 و 251 و 266 و 276 و 279 و 285 چاپ 1375 تهران) و از آن بر ميآيد كه او بكوفه و همدان و نيشابور و سرخس و بلخ رفته بود و در آن از سالهاي 352 و 354 و از عيون و خصال و كتاب النبوة خود او ياد ميگردد (ص 164 و 39 و 174 و 194 و 272 و 293 و 295 و 55 و 287 و 293) ريشه و اصل تعليم صباحي را در اين كتاب (ص208 و 211) و در معاني الاخبار همو ميتوان يافت گذشته از همه اينها اين كتاب براي تاريخ فلسفه و كلام اسلامي خود مدركي ارزنده ميباشد. (دانش پژوه) مجموعه روايت ها و احاديثي است كه از طريق اهل بيت عليهم السلام نقل شده، پيرامون توحيد باريتعالي و صفات ثبوتي و سلبي الهي و بحث هاي مربوط به موضوع و با حاشيه مختصر و منقول از ائمه معصومين عليهم السلام با شنگرف و به خط ثلث زيبا نگاشته شده و مؤلف همه مطالب خود را با عنوان «هذا الاسناد» و «حدثنا» دنبال نموده، اولين باب: في ثواب الموحدين و العارفين و باب شصت و پنج در ذكر مجلس الرضا عليه السلام مي باشد. (حضرتي، صادق) حاشيه نويسي دارد با نشان «م ح ق» و «12»، در حاشيه تصحيح و با نشان «بلغ» مقابله گرديده است، فهرست ابواب در پايان نسخه به خط محمدقلي بن شاهقلي آمده است، نسخه رطوبت و آسيب ديده و برخي از برگها وصالي گشته است. (مرعشي؛ صالحي، محمدعلي) آغاز كتاب: بسمله، الحمد لله الواحد الاحد الذي لا شريک له الفرد الصمد الذي لا شبيه له انجام كتاب: قال ابوعبدالله عليه السلام لايخاصم الا من ضاق بمافي صدره تم [کتابخانه جامع گوهرشاد 3/1332؛ مشار 224؛ کتابخانه ملک 1/131 و 5/400؛ الهيات مشهد 3/848 و 2/26 و 2/590 و 3/799؛ مدرسه خاتم الانبياء ص 58 و 81؛ فهرست سپهسالار 1/230 و 3/524؛ الذريعة 4/482؛ مرعشي 6/314 و 17/279و 17/286 و 27/170و 26/352 و 30/563 و 34/366؛ مشار عربي 244 و224؛ مجلس 25/240؛ فهرست آستان قدس 5/88-89 و 14/159-14/162؛ فهرست دانشگاه 3/1240؛ مركز احياء ميراث 4/79 و 2/384 و 3/249؛ امام صادق قزوين 1/68-69؛ خاندان ميبدي 79؛ صدوقي يزدي ص 18؛ سيد محمد حسن امام جمعه 122؛ مدرسه فيضيه 1/54-55 ذريعه 4/482-مشار؛ مدرسه حجتيه ص 44؛ كتابخانه وزيري 5/1636 و 3/996؛ حوزه علميه امام صادق 1/230؛ كتابخانه ملي 7/87 و 11/661؛ عكسي مرك زاحياء 4/82؛ مدرسه نواب 486؛ فاضليه ش 20 ص 61؛ آستانه حضرت عبدالعظيم 1/156، التراث العربي: ‌2/147؛ فهرست كتاب هاي چاپي عربي، مشار: 224؛ مدرسه سليمانيه ص 8؛ مجلس سنا 2/126؛ دليل المخطوطات 1/99؛ علامه طباطبايي 2/134؛ موزه پارس1/59؛ مجلس شورا 14/182 و 26/51 و 2/674/29؛ ادبيات تهران 1/155؛ دانشكده حقوق تهران 306؛ مجلس شورا 25/240؛ ملي فارس 1/341؛ دانشگاه تهران 5/1240 و 8/221 و 9/950 و 17/107؛ جعفريه زهان ص 134؛ موسسه حضرت آية الله بروجردي 1/7 و 1/191؛ شخصي ميبدي 2/59؛ حضرت شاهچراغ 3/101 و 2/212؛ سريزدي 1/127؛ مدرسه صدر بازار 2/320 و 3/633؛ معادن الحكمة، چاپ جامعه مدرسين حوزه علميه قم 1/21 و 42؛ آستانه قم ص 95؛ فهرست مختصر مجلس ص 222؛ دائرة المعارف 2/57 و 1/87؛ ذريعه 4/482 «التوحيد»، همانجا 13/153-154: چند «شرح» بر اين متن؛ اعلام 2/1181 صدوق؛ طبقات 4/287 محمد بن علي؛ مشار، عربي 224: نشاني 5چ. ذريعه 4/482 «التوحيد»، همانجا 13/153، 154: چند «شرح» بر اين متن؛ اعلام 2/1181: صدوق؛ طبقات، 4/287: محمد بن علي؛ مشار، عربي 224: كه نشاني 5 چاپ آن را داده؛ اهدائي آستان قدس ص 81 و 82؛ كتابخانه نوربخش 2/153؛ كتابخانه عمومي اصفهان 1/209 و 1/210؛ نشريه 5/426 و 11/180؛ مهدوي، مصلح الدين ص 98؛ كتابخانه حوزه علميه آشتيان ص 56؛ كتابخانه شيخ علي حيدر 3/91 و 1/314؛ رايانه ملي ص 2066 و 1879 و 2844 و 686؛ آستان قدس 26/170-174؛ دارالحديث ص 44؛ اوراق عتيق 1/243؛ اهدائي رهبر 2اخبار/1 211 و 212 و 213؛ رايانه آستان قدس؛ دنا 3/388-392؛ كتابشناسي شيخ صدوق ص 55-70؛ فهرستگان حديث 3/223-231] شرح و حواشي: شرح التوحيد (-) شرح التوحيد (-) انيس الفريد لشرح التوحيد = انيس الوحيد في شرح كتاب التوحيد = نور البراهين في بيان أخبار السادة الطاهرين = انس الوحيد في شرح التوحيد و انيس الفريد جزايري، نعمة الله بن عبدالله (1050-1112) شرح التوحيد للصدوق = شرح توحيد الصدوق = شرح كتاب التوحيد قاضي سعيد قمي، محمد سعيد بن محمد مفيد (1049-1103) حل العقائد دارابي، شاه محمد بن محمد (1027-1147) طلع النضيد اردكاني، محمد علي بن محمد حسن (-13) شرح التوحيد قمي، اميد محمد علي (-11) حاشية التوحيد نوري، محمد حسين بن يحيي (-12) توحيد صدوق (ترجمه) حسيني كاشاني، هاشم بن مهدي (-1412) ذيل التوحيد حسيني كاشاني، هاشم بن مهدي (-1412)

مجموعه احاديثي است پراكنده در بحث امامت وبيشتر در اثبات امامت حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه، با اشاره مختصر به برخي از مباحث اعتقادي درباره آن حضرت. (سيد جعفر اشكوري) رساله اي است استدلالي در سبب طولاني بودن غيبت امام عصر عج الله فرجه الشريف و پاسخ به اشكالات فرق ضاله. (غلامي مقدم) گرچه اين رساله در فهرست آستان قدس26/407 و مجلس شورا 14/55 به شيخ صدوق نسبت داده شده است ولي باتوجه به اينكه در آغاز نسخه «قال الشيخ الصدوق » آمده است به نظر مي رسد مؤلف از بيانات شيخ صدوق استفاده برده است نه اينكه رساله تاليف وي باشد ! والله العالم (علي زاده) آغاز كتاب: و قال الشيخ الصدوق ره و لقد كلمني رجل بمدينة السلام فقال لي ان الغيبة قد طالت و الحيرة قد اشتدت و قد رجع كثير عن القول بالامامة لطول الامد فكيف هذا فقلت له ان سنة الاولين في هذه الامة جارية حذو النعل بالنعل كما روي عن رسول الله في غير خبر انجام كتاب: دخلوا عليه فعرفهم و هم له منكرون، و شبهنا امر حيوته بقصة اصحاب الكهف فانهم لبثوا في كهفهم ثلثمائة و ستين و اذ دار و اتسعاً و هم احياء [آستان قدس 26/407؛ مجلس 14/55]

رساله اي مشهور در بيان گفتگوهاي بين حضرت علي بن موسي الرضا عليهما آلاف التحية و الثناء و مأمون عباسي و آن در واقع سؤالاتي از سوي مأمون است كه بيش تر درباره ي عصمت انبياء عليهم السلام از حضرت امام رضا عليه السلام نموده است و آن از سوي شيخ صدوق (د. 381هـ) در كتاب عيون أخبار الرضا عليه السلام و به روايت تميم بن عبدالله قرشي از پدرش احمد بن سليمان نيشابوري از علي بن جهم نقل شده است؛ البته ترديدي نيست كه بين حضرت و مأمون گفتگوهاي متنوعي در موضوعات گوناگون در مقاطع و مناسبت هاي مختلف صورت گرفته است و در اين زمينه در سرچشمهها (منابع) و فهارس با عنوان مناظرات المأمون مع الامام الرضا عليه السلامت به عربي و فارسي آثار متنوع چندي گزارش گرديده است كه ممكن است برخي از آن ها نيز در مواردي با نسخه ي مورد بحث مرتبط بوده باشد كه به هر تقدير نياز به بررسي بيش تر دارد. به نظر مي رسد گفتگوهاي مورد بحث، همان مناظره اي بوده باشد كه از سوي بزرگاني همچون مرحومان علامه مجلسي (د 1110هـ) و مولي محمد اسماعيل خواجويي (د. 1173هـ) نيز شرح گرديده است. (متقي، حسين) [شورا 2/248/40]

داستان مناظره مأمون است باعلماي اهل سنت درموضوع امامت، که از امامت بلا فصل حضرت علي (ع) دفاع مي نمايد. شرح مناظره مأمون عباسي با مخالفان وعلماي اهل سنت بنا به نقل شيخ صدوق درعيون اخبار الرضا عليه السلام وابن عبد ربه در « العقد الفريد» . قطعه اي است از كتاب عيون اخبار الرضا تأليف شيخ صدوق مشتمل برمناظره مأمون الرشيد عباسي با علماي اهل سنت و جماعت درباره امامت و ولايت ائمه اثني عشر و بطلان استدلال آنان توسط مأمون و راوي آن يحيي بن اكثم مي باشد صورت مناظره مأمون خليفه عباسي با علماء عامه است در موضوع امامت كه از روايات مشهوره و راوي آن يحيي بن اكثم مي باشد. اين مناظره مفصل در بسياري از كتب نقل شده و در اين مجموعه بصورت يكرساله تدوين شده و جامع آن معلوم نيست. اين رساله درباره گفتگويي است كه مأمون خليفه عباسي با جمعي از اهل سنت و جماعت بر سر موضوع امامت و خلافت بلا فصل حضرت علي (ع) داشته و داستان آن در كتب تاريخ و اخبار بطور مبسوط نقل شده است. اين داستان بوسيله چند تن روايت شده و در نسخه جاي گفتگو صورت بحث بوسيله يحيي بن اكثم قاضي و فقيه معروف دربار مأمون، نقل گرديده است. نسخ اين داستان از لحاظ كميت، متفاوت و يك نسخه كامل آن در مجموعه شماره 1220 (ج 4 فهرست مجلس) معرفي گرديده است. مأمون عباسي (198-218) امام رضا (ع) (148-203) را از مدينه بمرو برده در روز پنجشنبه 5 رمضان 201 ولايت عهد بدو سپرد براي دلجوئي از او انجمن مناظره بر پا ميكرد و در آن گاهي امام در مسئله هاي كلامي و گاهي خود او درباره خلافت علي (ع) با مخالفان گفتگو ميكردند و آنان را ملزم ميساختند. اين بابويه در عيون اخبار الرضا ص 312 و 106 ميگويد كه مأمون ميخواست تا امام در برابر دانشمندان در ماند و خود هم اگر گاهي درباره امامت سخن ميگت براي اين بود كه او را بفريبد ولي امام بياران ميفرمود كه فريب ميخوريد همو است كه مرا خواهد كشت. در يكي از اين انجمنها بود كه دانشمند يحيي بن اكثم قاضي مروزي (م 242) بدستور مأمون نزديك بچهل تن از دانشمندان محدث و متكلم را گرد‌ آورد و مأ» ون خود با آنان درباره امامت علي (ع) سخن گفت و روشن ساخت كه نخستين خليفه اوست. آنها خاموش ماندند و پاسخي نتوانستند بگويند. او در پايان بفضل پسر سهل سرخسي مجوسي نو مسلمان (كشته در 2 شعبان 202 در شصت سالگي) وزير و فرمانده خويش گفته كه اينان همين اندازه ميدانستند و بس. كسي مپندارد كه شكوهمن آنانرا از پاسخ دادن بمن بازداشت. اين گفتگو در ص 312-323 عيون آمده است و تاريخ آن بايد 201 تا 202 باشد شوشتري در مجالس المؤمنين در سرگذشت مأمون نوشته كه چنين مناظره در طرائف ابن طاوس نيز آمده است. (محمد تقي دانش پژوه) مناظره اي است بين مامون و عالمان اهل سنت در اثبات خلافت بلافصل حضرت علي عليه السلام اين مناظره در جلد دوم كتاب شريف عيون اخبار الرضا (ع) با عنوان «ذكر ما يتقرب به المأمون الي الرضا (ع) » آمده است. مرعشي نجفي، محمود آغاز كتاب: 1-قيل ان المأمون امر وزيره باحضار جماعة من اهل الاحاديث و جماعة من اهل علم الکلام و الفقه و اهل الصرف و النحو قال فجمعت له ساير العلماء و حتي اجتمع عنده اکثر من اربعين رجلا ... 2-حدثنا ابوالحسن الرازي عن اسحق بن خاتم ... قال جمعنا يحيي بن اكثم فقال امرني المأمون باحضار جماعة من اهل الحديث و جماعة من اهل الكلام ... [مرعشي 35/207؛ الذريعة: 22/301؛ فهرست كتب خطي كتابخانه مركزي و مركز اسناد آستان قدس رضوي: 14/534؛ اصغر مهدوي 2/99؛ دنشگاه تهران 3/629؛ كتابخانه مجلس شورا 5/30؛ فهرست دانشگاه 3/629؛ فهرست مجلس 4/131-132؛ مجلس شورا 4/131؛ فهرست آستان قدس 14/534؛ نسخه هاي خطي، منزوي 2/995؛ الذريعة 22/301 و22/292: « مناظره دانشمند ديوانه نما مع ابي الهذيل المتکلم في عهد المامون العباسي لسپهر الثاني الکاشاني » ] شرح و حواشي: المناظرة المأمونية (ترجمه) = ترجمة المناظرة = شرح مناظرات مأموني خواجوئي، محمد اسماعيل بن حسين (-1173) المناظرة المأمونية (ترجمه) = مناظره مأمون مأمون، خليفه عباسي (170-218)