آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کیهان‌شناسی فارابی یکی از ابعاد فلسفه فارابی است که بازتابی از جهان‌بینی وی است. فارابی نخستین فیلسوف اسلامی است که در مورد کیهان نظریه منسجم و مدونی را تدوین کرد که الگو و مبنائی برای کیهان‌شناسی در سنت فلسفه اسلامی قرار گرفت. کیهان‌شناسی فارابی آمیزه‌ای از دو میراث یونانی اعم از فلسفی و علمی و دیگری میراث تمدن نوظهور اسلامی است که با نوآوری و ابتکارت خاص وی همراه شده است. فارابی با پذیرش نظریه صدور، نگاه ذات‌گرایانه و ماهوی ارسطو در کیهان-شناسی را کنار زد و با رویکرد هستی‌شناسی، کیهان‌شناسی مختص به خود را ترسیم کرد. کیهان‌شناسی فارابی نظامی پارادایمی و الگوی‌محور است که مبدأ آن مشخص است و براساس مبدأ اولیه مقصد نیز قابل ترسیم است، برخلاف نظام ارسطویی که نظامی اکتشافی است و موجودات در مراحل تحقیق و تأمل منکشف می‌شوند. در کیهان‌شناسی فارابی استلزامات نظیر خداباوری، نظام‌محوری، انسان‌مداری، تقدم هستی‌شناسی بر معرفت‌شناسی و رابطه علّی و معلولی قابل پی‌گیری است. نوشتار پیش‌رو در تلاش است کیهان‌شناسی فارابی را براساس خاستگاه، مبانی، ابداعات و ابتکارات فارابی توصیف کند و در ادامه استلزامات کیهان‌شناسی فارابی را بیان کند؛با توجه اینکه کار مستقلی نیز در زمینه انجام نشده است.

آراء و اندیشه‌های فارابی در تبیین شکاف میان معرفت و فعل اخلاقی، با بررسی نقش مدینة‌ فاضله نمایان می‌شود. از نظر فارابی، وظیفة حکومت و مدینة فاضله،‌ ایجاد زمینة مناسب برای عادت‌ها و سنت‌های فاضله در شهرها و بین امت‌هاست که از طریق تعلیم و تربیت امکان‌پذیر می‌شود. در واقع در دیدگاه فارابی مدینه و حکومت می‌تواند شرایط تربیت صحیح و به تبع آن زمینة بروز و ظهور رفتارهای اخلاقی پسندیده گردد و آن زمانی است که مدینه از نوع فاضلة آن باشد؛ اما در عین حال مدینه می‌تواند زمینه‌ساز شکاف میان معرفت و فعل اخلاقی گردد و آن زمانی است که مدینه از نوع فاسقه باشد. مدینة فاسقه، مدینه‌ای است که اهالی آن به همة آراء و عقاید اهالی مدینة فاضله باور دارند؛ اما به آن عمل نمی‌کنند و افعال و کردارشان شبیه افعال و کردار اهالی مدینة جاهلیه است. علت‌ این امر را می‌توان در تربیت اهالی مدینه فاسقه و چگونگی حکومت آن جستجو کرد. در واقع تربیت، اساس شکل‌گیری رفتارهای اخلاقی اعم از پسندیده و ناپسند است. البته بایستی به‌ این نکته اشاره شود که فارابی در عین حال به نقش عادت، لذت، ضعف اراده و ضعف در سنجش نیز در‌ ایجاد شکاف میان معرفت و فعل اخلاقی اشاره می‌کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه شهر فضیلت و رژیم سیاسی را که دو اثر جامع فارابی در فلسفه سیاسی هستند، مقایسه و مقایسه می کند. محققان در مورد اینکه چرا این آثار مشابه و در عین حال از جنبه های مهم کاملاً متفاوت هستند، متحیر شده اند. پایان نامه استدلال می کند که متون تا آنجا مشابه هستند که بررسی می کنند چگونه معقول و معقول الهیات، فیزیک و سیاست را در یک کل یکپارچه قرار می دهند. در هر نقطه متون از هم جدا می شوند، شهر فضیلتمند معقول و معقول را به عنوان یک کل هماهنگ نشان می دهد، در حالی که رژیم سیاسی این هماهنگی را زیر سوال می برد. دلیل این واگرایی ها را می توان در پرتو هدف هر متن و مخاطب مورد نظر درک کرد. شهر حاوی یک آموزه سیاسی با هدف شهروندان است که جهان را به عنوان حکمرانی عقل به تصویر می کشد و آزادی را برای دنبال کردن فضیلت در زندگی مدنی ترویج می کند. این نظرات با عقایدی که ثبات جامعه سیاسی را تهدید می‌کنند، مانند ماتریالیسم، اصل حق بودن قدرت و اراده‌گرایی الهی مبارزه می‌کنند. با این حال، رژیم سیاسی، هنگامی که در مقابل شهر فضیلت‌آمیز قرار می‌گیرد، این سوال را مطرح می‌کند که آیا ما واقعاً می‌توانیم با اطمینان فلسفی اصولی را بشناسیم که زیربنای عقاید شهروندان با فضیلت است. بنابراین، در حالی که شهر فضیلت، معقول و معقول را به عنوان یک کل هماهنگ برای آموزش شهروندان ارائه می کند، رژیم سیاسی برای کسانی که زندگی فلسفی را آغاز می کنند، سؤالاتی را در مورد هماهنگی کل ایجاد می کند.

ایجاد وحدت بین شاخه‌های مختلف علوم علاوه بر داشتن تاثیرات بینادین در حوزه معرفت شناسی، باعث رونق گرفتن رشته‌های گوناگون علم و درنتیجه پیشرفت جامعه متمدن است. از سوی دیگر فارابی، حکیم برجسته عصرتمدن سابق اسلامی با ایجاد وحدت وتعامل بین شاخه‌های مختلف علوم سهمی مهم در تولید و گسترش آن تمدن طلائی داشته است. با توجه به این مهم، این نوشتار برآن است که با استفاده از منابع کتابخانه‌ی و به روش توصیفی- تحلیلی به چگونگی دست‌یابی فارابی به اندیشه وحدت علوم بپردازد. فارابی بر اساس مبانی جهان شناسی سنتی خود، که هستی را از قلمرو طبیعت اعتلا داده و ارتباط و تعامل مراتب هستی را نشان داده است، به وحدت و سلسله مراتب علوم باور دارد. هر کدام از روش‌های شناخت حسّی ، عقلی و شهودی متناسب با مرتبه‌ی از این سلسله مراتب یکپارچه و هماهنگ است. وی برای دست ‌یابی به وحدت بین شاخه‌های مختلف علم طبقه‌‌بندی ارائه کرده است که نظام علوم را به مثابه یک شبکه یکپارچه و به هم پیوسته، بر اساس روابط متقابل دو یا چند جانبه ، تعاملی و حتِی علّی طبقه‌بندی کرده است.

هدف مقاله‌ی حاضر ارائه‌ی یک خوانش نوین از نظام اخلاقی فارابی براساس خِرد خودبنیاد است. روش مقاله توصیف، تحلیل و تأویل افکار فارابی در پرتو نوشتار اوست. مسأله‌ی اصلی ِ‌مقاله ضرورت خوانش مجدّد، تصحیح اعوجاج در فهم نظام اخلاقیِ‌فارابی و نهایتاً پاسخ به بحران اخلاقی معاصر است. نتایج مقاله این است که نظام اخلاقیِ فارابی براساس عقل خودبنیاد پا می‌گیرد، چرا که او از ابتدا سعادت را مشروط به منطق و برهان می‌کند که عرصه‌ی خودبنیادی عقل است‌. مراد از اخلاق تنها هنجارهای رفتاری معیّن نیست، بلکه همه‌ی ارزش‌ها و قلمروهای حیات مدنی را دربر می‌گیرد، و بدین جهت، اخلاق نزد معلّم ثانی چونان فرهنگ اندیشیده شده است. از سوی دیگر، اخلاق در نگاه او در بستر و مناسبات تاریخی شکل می‌گیرد و تطوّر می‌یابد؛ لذا حیث تأسیس‌گرانه و نقّادانه پیدا می‌کند. بدین سبب، اخلاق ذاتاً مشروط به آزادی و عقل می‌شود. در پرتو این نتایج می‌‌توان گفت بحران اخلاقیِ معاصر از فقدان خِردِ اخلاقیِ‌ نقّاد و غیر آزاد سرچشمه می‌گیرد.

فارابی سعادت را اساسی‌ترین خواسته‌ی انسان و دارای مطلوبیت ذاتی می‌داند. خواست رستگار شدن برای انسان یک امر عارضی و موقتی نیست، بلکه اقتضای نحوه‌ای بودن و قوام‌بخش ذات اوست. هرچند، افراد انسانی تلقی‌های متفاوت و بعضا متضاد از این مفهوم دارند اما در اصل این خواست، هم‌رأی و نظر هستند. فارابی دو نوع سعادت حقیقی و ظنی را از هم تفکیک می‌کند و باور دارد، سعادت حقیقی فقط در مدینه فاضله و ادب شدن مطابق قوانین عقلی آن قابل تحصیل است؛ برای رستگاری باید از فضایل چهارگانه نظری، فکری، خلقی و عملی بهره‌مند شد. رئیس مدینه باید با استفاده از دو راهکار، تعلیم و تأدیب، فضایل را در وجود افراد پیاده کند و آن‌ها را مطابق ادب حقیقت پرورش دهد. روش این مقاله توصیفی- تحلیلی است.

جستار حاضر در حقیقت خوانشی است از یک نسبت و برآمده از این پرسش: چیست نسبت فارابی با یونان و اکنون‌اش؟ فارابی در مطالعه‌ی فلسفه‌ی یونانی اُنتولوژی را به‌عنوان یگانه پایدیای جدّی عقل دریافته است، و از این دریافت، اُنتولوژی به اکنونیّت او بدل می‌شود. اُنتولوژی به‌مثابهِ اکنونیّتِ فارابی در سه ایستار مورد بررسی قرار گرفته است: ۱) پرسش از وجود مهم‌ترین تجربه‌ی عقل در تفکّر فلسفیِ یونان است؛ ۲) نهضت ترجمه در آیینه‌ی کوشش فارابی مواجهه‌ای است با تجربه‌ی مذکور، درونی‌سازی و بسط آن؛ ۳) فارابی به اُنتولوژی در مقام اکنونیّت‌اش می‌اندیشد و به بسطِ عمده‌ترین قلمروهای آن در روحِ فرهنگِ خویش به نوشتار آغاز می‌نماید.