مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی: صحبت در مورد مشارکت سیاسی سلفیه در الجزایر بسیار دشوار است ، واین به دلیل با اهمیتی است که آنها از گفته های علما مبنی بر ترک سیاست پیروی می کنند. و موضوع دیگر این است که مفهوم انتخابات و سایر مفاهیم سیاسی در فرهنگ سلفی ، به ویژه وهابیت ، وجود ندارد؛ جریانی که برای اصلاح باورهای دینی مردم عادی و تمرکز بر دعوت تاکید دارد. بر این اساس ، می توان گفت که سلفی گری به طور کلی به دنبال اجتناب از سیاست است تا بتواند بر اساس اصول اسلامی صحیح یعنی مشی نسل اول صحابه و پیشینیان صالح کار کند ، و با هر کسی که سعی یا تلاش می کند مسلمانان را از طریق بلوک های حزبی پراکنده ساخته و تفرقه بیندازد خصومت دارد. و آنها آن را ندائی علیه آنچه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به ارمغان آورد، می دانند.که مانع از اتحاد صفوف مسلمانان و جلوگیری از کار اصلی و مهم که اصلاح اعتقادات است می باشد. با همه موارد فوق ، ما می خواهیم از یک مشکل اساسی مربوط به نظارت بر مشارکت سیاسی سلفی ها در الجزایر و میزان واکنش آنها به روند انتخابات در الجزایر شروع کنیم. آیا سلفی های الجزایر به مشارکت سیاسی علاقه دارند یا آن را مغایر با اسلام می دانند؟ جایگزین برای آنها چیست؟

ترجمه ماشینی: پس از حوادث 11 سپتامبر ، سلفی گری مورد توجه اکثر محققان متخصص در مطالعات اسلامی قرار گرفت. هدف اصلی این موج از مطالعات و تحقیقات ، درک منابع فکری ، سیاسی و اجتماعی سلفی گری ، به منظور درک پیامدهای این جنبش دینی بود که از اصلاحات دینی یا اجتماعی محدود اولیه فراتر رفته است. دیگر بر هیچ کس پوشیده نیست که همه مطالعاتی که روند سلفی گری را توضیح می دهند ، موافقند که ریشه های اولیه آن به طور ارگانیک در نسخه های مختلف پی در پی آن با دولت عربستان سعودی مرتبط است. در این مقاله ، پس از تلاش برای تعریف مفهوم سلفی گری ، سعی خواهم کرد نشان دهم که چگونه سلفی گری در نتیجه "عهد مقدس" بین محمد بن عبدالوهاب و محمد بن سعود ایجاد شد ، دورانی که اجازه تقسیم قدرت را داد. قدرت در کشور به دو قسمت تقسیم شد، یکی قسمت اجتماعی و مذهبی ، که به خاندان شیخ واگذار شده بود ؛ مورد دوم سیاسی ، اقتصادی و امنیتی است که در آن قدرت به آل سعود واگذار شده است. من همچنین توضیح خواهم داد که این عهد مقدس بسیار تحت تأثیر "قرارداد بنیانگذار" که بین اعضای خانواده سلطنتی منعقد شده بود و "پیمان پلید" ای که خانواده سلطنتی با عامل خارجی برقرار کرد می باشد، و تعامل بین سه مورد "عهد" و "پیمان" و "قرارداد"، عاملی است که بسیاری از تناقضات و تجدید نظرهای سلفی را توضیح می دهد.

اصطلاح «نواقض الاسلام» به‌معنای اموری است که ارتکاب آنها موجب ارتداد ‏و خروج شخص از دایرۀ اسلام می‌شود. این اصطلاح در آیات قرآن، روایات نبوی، ‏سخنان صحابه و تألیفات علمای اهل‌سنت استعمال نشده است و نخستین فردی ‏که آن را برای موجبات ارتداد به‌کار برد، محمد بن عبدالوهاب است. وی ده مورد ‏از موارد مهم نواقض الاسلام را نام می‌برد که از مهم‌ترینِ آنها، واسطه‌قراردادن ‏میان خود و خداست. پیش از او، ابن‌تیمیه بدون ذکر این اصطلاح و به‌عنوان ‏مواردی که اسلام را از بین می‌برد، مصادیق نواقض ‌الاسلام را در تألیفات خود ‏آورده است.‏