مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

با توجه به جایگاه ویژه قرآن کریم در بیان نیازهای هدایتی بشر از سویی و اهمیت به سزای امر امامت و ولایت در اسلام و خصوصاً در مذهب شیعه از دیگر سو، عدم ذکر نام ائمه خصوصاً امام علی علیه السلام – به عنوان خلیفه بلا فصل پیامبر اکرم- در قرآن کریم می تواند برای بسیاری سوءال بر انگیز بوده و بعضاً دستاویز اغراض تبلیغاتی مخالفان شیعه واقع شود. در این تحقیق به منظور یافتن و بررسی علل عدم ذکر نام حضرت در قرآن، ، مقدمتاً چند علت سلبی ذکر شده است . پس از آن در فصل اول از منظر سبک ویژه قرآن در ارائه مطالب و روش فهم آن، به بررسی سه ویژگی بیان کلی، بسط از درون و بسط از برون پرداخته و علت اکتفا به معرفی واجدان امر ولایت باخصوصیات و عدم تصریح به مصداق آن، معلوم گشته و از مساله شبهه زدایی شده است. در فصل دوم، از منظر سنت عام و قطعی آزمون الهی به عنوان ترجیحی ضروری، وقایع سیاسی اجتماعی مقارن رحلت رسول خدا صلی الله علیه وآله بررسی شده و با تحلیل عملکرد و انگیزه گروههای دخیل در آزمون خلافت، نقش بی بدیل عدم ذکر صریح مصداق امر خلافت نخستین در شکل گیری آزمون الهی مشخص شده و از سوی دیگر با بررسی احتمالات ممکنه در صورت ذکر نام، ضرورت عدم ذکر نام، برای احتراز از خطرات جدی و قابل ملاحظه، تایید شده است. در فصل آخر نیز به بررسی نظرات مخالف و شبهات سه گروه اخباریون (شیعه)، اهل تسنن و مستشرقان، در این قضیه پرداخته شده، اشکالات پاسخ داده شده و شبهات رد شده است.

هدف نهایی از خلقت انسان و غایت و نهایت همه‌ی اولیای خداوند و بندگان صالح او قرب به خداوند و آرام گرفتن در جوار اوست. حقیقت قرب، معرفت راستین حق در سایه‌ی عبودیت است که با رعایت تکالیف و عبادات و ملازمت اعتقاد حق، اعمال صالحه ارتقاء می‌یابد. مراتب قرب و معرفت و اطاعت مترتب بر آن از طریق تمسک به وجه الله و حبل المتین، سلوک در مسیر صراط مستقیم، بندگی خاص، توجه و مراقبت بر یاد خدا و ایمان و عمل صالح شکل می‌گیرد.از اوصاف برجسته‌ی مقربین می‌توان ولایت‌پذیری، سبقت در ایمان و عمل صالح و شهادت و نظارت بر اعمال نیکان را نام برد.مصادیق مقربین در مرتبه‌ی اول سابقون اکمل، از انبیای عظام و ائمه ? و در رأس ائمه، حضرت امیر ? می‌باشند. پس از آن، شیعیان آن حضرت و سایر ائمه و در مرتبه‌ی آخر مومنان سبقت‌گیرنده در اعمال نیک در امت اسلام قرار دارند.

منظور از دین‌داری و ایمان به خداوند، داشتن اعتقاد و باور به خدای منّان و ظهور و بروز رفتارهایی منطبق بر آیات و روایات است، نه صرفاً انجام اموری عبادی و شرکت در مظاهر مذهبی مثل عزاداری و زیارت. لذا منظور آن است که به همراه انجام امور واجب، آثار این امور به مانند خوش رفتاری، صبوری، عدم ظلم به اعضای خانواده و ... به وضوح در رفتار انسان مشهود باشد. با این تعریف این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی و با رویکرد کتابخانه‌ای و اسنادی شکل گرفته است درصدد تحلیل نقش ایمان دراستحکام بنیان خانواده با بررسی آیات و روایات می‌باشد. با بررسی تفاسیر و کتب مربوط این نتایج حاصل می‌شود، که انسان دین مدار و با ایمان معیارمند است زیرا همیشه در خلوت و جلوت، خدا را بر رفتار خویش ناظر می‌داند؛ خویش را بر رعایت فضایل اخلاقی مانند صداقت، احترام، محبّت، گذشت و ... که قوام زندگی‌اند ملزم می‌داند؛ خود را از محرمات الهی مانند افتراء، دروغ و خیانت به شوهر، بی‌عفّتی و... که موجب گسستن زندگی می‌شوند بر حذر می‌دارد؛ به امور معنوی که بحران معنویت را در خانواده محو می‌نماید توجّه می‌کند. و انسان با ایمان در سایه ایمان به آرامش و سعادت واقعی نائل می‌شود و در برابر ناملایمات صبور و بردبار می‌شود و در همه‌ی امور به خداوند توکل می‌کند.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی معناشناختی و مبانی تعقل و کرامت انسانی از دیدگاه قرآن و ائمه معصومین (ع) می باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی از نوع تحلیلی است که جامعه تحلیلی تمام منابع مربوط به موضوع تحقیق و نمونه تحلیلی تمام مواردی است که محقق بضاعت علمی و موقعیتی برای دسترسی به آن را داشته است می باشد. و روش گردآوری اطلاعات نیز بصورت کتابخانه ای می باشد که با استفاده از روش کیفی و تحلیل محتوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌های پژوهش نشان داد که در قرآن کریم تعقل به معنای نیرویی است در انسان که به واسطه‌ی آن حق را می‌فهمد و عمل می‌کند. اما کرامت انسانی در قرآن کریم به معنای شریف و با فضیلت، بخشنده، باگذشت و نیکو آمده است و این معانی اگر چه ظاهراً با هم متفاوتند اما اصل تمام آنها شرف است. همچنین یافته ها نشان می دهد روایاتی که عقل را نور یا جوهری نورانی معرفی می‏کند، اشاره به ذات و حقیقت عقل دارد و روایاتی که موضع عقل را مغز (دماغ) دانسته، اشاره به شأن این جهانی عقل است که عقل، اگرچه ذاتا موجودی مجرد از مادی و روحانی است، برای تدبیر نفس و بدن در نشئه دنیا نیازمند به ابزار مادی است و مغز ابزار فعالیت علمی انسان در این دنیاست. اما کرامت در روایات به ‌معنای رفعت و بزرگواری یکی از موهبت‌های اختصاصی خداوند به انسان است. موهبتی که از دو بعد قابل بررسی است. یک بعد آن کرامت ذاتی، که اشاره به رحمت عام پروردگار دارد و دیگر کرامت اکتسابی است که خداوند بر انسان منت نهاد و زمینه رشد و تعالی را در نهادش به ودیعه گذاشت، تا بتواند از آن استفاده کند. هر کدام از دو مقوله تعقل و کرامت در قرآن و روایات دارای مبانی متعددی می باشند که از جمله مبانی تعقل می توان به خلقت ممتاز انسان، و موهبت الهی بودن تعقل اشاره داشت. از نگاه قرآن و معصومین (علیهم السلام) تعقل و کرامت دو بعد مهم از ابعاد وجودی انسان می باشند که منشأ پیدایش اصلی‌ترین گرایشات خاص حیات انسانی مانند حقیقت‌جویی، زیبایی‌دوستی، میل به خلاقیت و نوآوری، کشش به سوی عشق و عواطف انسانی می شود. برای دستیابی به این امر در نظام تربیتی باید اعتدال و توازن و تناسب را در پیش بگیریم و این ممکن نمی شود مگر در سایه توجه و تربیت بعد تعقل و کرامت انسان ها.

تعلیم و تربیت به عنوان یک دانش و فن تخصصی که می‌تواند نقش بسزائی در پیشرفت ، توسعه و تحول جامعه و افراد آن داشته باشد، همواره مورد توجه جوامعه مختلف بوده است . در این زمینه مطالعات علمی متعددی صورت گرفته و تعلیم و تربیت از ابعاد مختلف : اهداف ، برنامه‌ها، راهبردها و شیوه‌های اجرائی، ویژگیهای مربیان و غیره مورد بررسی قرار گرفته است . بدیهی است در جامعه اسلامی ما، اهداف برنامه‌ها و شیوه‌های تربیتی باید متناسب با اهداف و برنامه‌های اسلامی، الهی باشد. برای شناخت تعلیم و تربیت اسلامی و اجرای آن، باید در منابع اسلامی بخصوص قرآن کریم و سیره انبیاء الهی تامل و مطالعه دقیق صورت گیرد. در قرآن کریم، قصص انبیا عظیم الشان بخش گسترده‌ای از آیات را تشکیل می‌دهد که در برگیرنده مفاهیم و رهنمودهای تربیتی بسیاری می باشد. در میان این قصص زندگی حضرت ابراهیم (ع) و حضرت موسی (ع) انتخاب گردید. زیرا قرآن کریم اهمیت زیادی به قصص این دو پیامبر الهی داده و در سوره‌های مختلف از آن‌ها یاد نموده‌است . آنان از پیامبران اولوالعزم بوده و شریعت گسترده‌ای داشته‌اند و علاوه بر این مشترکات و مختصاتی در سیره آنها وجود دارد که دلیل انتخاب ما به بعنوان منبع تحقیق در زمینه مسائل تربیتی بوده است . بنابراین هدف این تحقیق، دستیابی و تبیین بیشتر نکات و نشانه‌های تربیتی در زندگی حضرت ابراهیم (ع) و حضرت موسی (ع) می‌باشد. پس از بررسی زندگی آنها روشهای تربیتی چندی بدست آمد که مواردی از آن در ذیل ذکر می‌شود: رشد، نقد باورهای جامعه و رسیدن به خالق هستی، ملایمت در جریان تربیت ، برتری فکری مربی، بیدارسازی فطری، قلب سلیم، اعتلا به درجه یقین، استقامت ، حلم و بردباری، آینده‌نگری، توکل، محبت ، درد آشنایی، حیا و آزرم، یادآوری نعمتها، شرح صدر، رسایی سخن و غیره. این موارد و نکات با توجه به آیات دیگر قرآن کریم، احادیث پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) و با مراجعه به تفاسیر و کتب معتبر مورد بررسی قرار گرفته است .

در زمینه تعلیم و تربیت می‌توان مهم‌ترین علت شکست نظریه‌های غربی را، مبتنی بودن آن‌ها بر نگاه‌های غیر الهی و گرایش‌های غیر آسمانی دانست. از جمله بزرگ‌ترین غفلت‌هایی که در زمینه تعلیم و تربیت در جامعه مسلمانان صورت گرفته است، عدم توجه کافی در بازشناسی حوزه‌های مختلف تعلیم و تربیت از جمله در زمینه روش و مهارت‌های تدریس با تکیه بر قرآن کریم بوده است.اگر چه در خصوص روش و مهارت‌های تدریس کارهای فراوانی از سوی دانشمندان صورت گرفته است؛ اما حاصل کار یا در نتیجه تحقیقات تجربی بوده و یا اگر از جانب دانشمندان مسلمان صورت گرفته براساس روایات انجام شده است. جنبه تمایز این نوشتار با تحقیقات صورت گرفته این است که روش‌ها و مهارت‌های تدریس با اقتباس از قرآن کریم و با توجه به اصول و مبانی انسان شناختی قرآنی انجام یافته است.در این پژوهش روش‌های تدریس بر اساس شاخص قرآنی در قالب دو دسته کلی روش‌های استدلالی و تجربی تقسیم شده‌اند. روش‌های استدلالی به دو بخش روش‌های عقلی- استدلالی و روانی- استدلالی و روش‌های تجربی به سه بخش روش‌های عملی، دیداری و شنیداری توضیح داده شده‌اند. بدین صورت که برای هر روش تدریس، علاوه بر تعریف علمی آن، با ذکر آیه یا آیاتی، مستند بودن آن روش به قرآن کریم بیان شده است.مهارت‌های معلمی نیز، بر اساس زمان تدریس و شخصیت معلم دسته بندی شده‌اند. مهارت‌های تدریس شامل مهارت‌های قبل، ضمن و بعد از تدریس و شخصیت معلم شامل مهارت‌های تخصصی، شناختی، اخلاقی و استفاده از امکانات و وسایل بیان شده‌اند و بدست آمده است که هر چند روش‌های تدریس قرآنی در مقایسه با روش‌های تعلیم و تربیت غربی تفاوت چندانی با هم ندارند؛ اما از نظر مبانی و اصول و همچنین از نظر مهارت‌های تدریس تفاوت‌های فراوانی با هم دارند.

این نوشتار به معرفی اقوام، قبایل و شخصیت‌های (غیرخاندان اهل بیت) اختصاص دارد و در پنج باب سامان یافته است. نویسنده در باب اول ضمن معرفی انصار امام حسین(ع) از اهل کوفه به وصف قبیله سجنا، بنی‌اسد، آل همدان، اوس و خزرج، بنی‌تمیم، بنی‌تغلب، ازدیان، بنی‌کلاب، حنفیان، جهنیین، غفاریان و شیبانیین و... می‌پردازد. سپس نامه‌نگاری‌های افرادی از قبایل مذکور در دعوت و یاری کردن سیّد الشهدا(، مانندِ نامه حبیب بن مظاهرو همسرش، شرح علاقه، شجاعت و غیرت او به امام حسین(ع) ، کمک رسانی بنی اسد و بعضی افرادِ قبیله بنی‌اسد همچون: مسلم بن عوسجه ومحبت وی به اباعبدالله الحسین(ع) و گروهی از مردان بنی اسد مانندِ عمر? بن خالد الاسد صیداوی، انس بن الحارث الکاهلی و الموقع بن ثمامه الأسدی را وصف کرده است. در باب دوم نویسنده برخی رجال بصره را که در کربلا به مدد امام حسین(ع) آمده بودند معرفی می‌کند. باب سوم به وصف گروهی از بردگان از یاران امام حسین(ع) در کربلا و شهیدان روز عاشورا همچون: جون بن حوی و نحوه شهادت وی و دَه تن دیگر از این افراد اختصاص دارد. در باب چهارم نویسنده به معرفی شهیدان نهضت حسینی قبل از واقعه کربلا می‌پردازد و کیفیت شهادت هانی بن عروه، مسلم بن عقیل، قیس بن مسهّر صیداوی اسدی، عبدالله بن یقطر، عبدالاعلی بن یزید الکلبی، عماره بن صلخب ازدی، عباس بن جعده الجدلی، عبیدالله بن عمرو الکندی و عبیدالله بن الحارث بن نوفل همدانی را بیان می‌کند. در باب پنجم به معرفی برخی انصار سرور و سالار شهیدان امام حسین(ع) در کربلا از زنان، شجاعت‌ها و نقش آنان در حادثه عاشورا اختصاص دارد.

موضوع این تحقیق « جایگاه انس با قرآن کریم در زندگی به سبک اسلامی » می باشد که مشتمل بر چهار فصل می باشد. فصل اول دارای دو بخش کلیات و مفاهیم می باشد. کلیات شامل مقدمه، ضرورت تحقیق، پیشینه تحقیق، اهداف و روش تحقیق می باشد. و در بخش دوم به تعریف واژگان می پردازیم.فصل دوم پیرامون انس با قرآن و مباحث مرتبط با آن می باشد که مشتمل بر پنج بخش است. در بخش اول ویژگی های قرآن همچون جامعیت، جهانی بودن، تازگی و تحریف ناپذیری قرآن ذکر شده است. در بخش دوم شرایط انس با قرآن شامل شناخت عظمت قرآن، طهارت، ولایت، خشوع و توفیق الهی بیان شده است که رعایت این شرایط نقش مهمی در انس با قرآن دارد. بخش سوم به بیان موانع انس با قرآن اختصاص دارد که مشتمل است بر آلودگی محیط درون، کبر و خودبزرگ بینی، بی توجهی و اعراض از قرآن، ناشنوایی باطن و دنیاگرایی. در بخش چهارم یازده مرحله برای انس با قرآن بیان شده است که از ساده ترین مراحل یعنی همراه داشتن قرآن، خواندن و استماع قرآن شروع می شود و با روخوانی قرآن، قرائت و تلاوت قرآن، تکرار تلاوت و حفظ قرآن، ادامه یافته و در نهایت، آخرین مراحل انس شامل تفکر و تدبر در قرآن، تمسک به قرآن، بهره گیری از ترجمه و تفسیر و عمل به قرآن را در بر می گیرد. در بخش پنجم که آخرین بخش این فصل می باشد، فواید و آثار انس با قرآن، شامل بهره مندی از هدایت قرآنی، بصیرت افزایی، امیدواری و بالارفتن سطح معرفت عمومی جامعه، ذکر شده است. در فصل سوم انس با قرآن در زندگی فردی و اجتماعی را مورد بررسی قرار می دهیم که مشتمل بر سه بخش می باشد. بخش اول به بیان انس با قرآن در زندگی فردی شامل روابط زوجین، تعامل با والدین و تربیت فرزندان اختصاص دارد. در این بخش، برخی از آیات قرآن و روایات ائمه ی اطهار (علیهم السلام) که در آنها به نحوه ی تعامل با گروه های فوق الذکر اشاره شده، ذکر شده است. و هر چه انس ما با قرآن بیشتر باشد، تعامل ما با همسر، والدین و فرزندان، بیشتر با دستورات قرآن در این موارد مطابقت دارد. در بخش دوم به انس با قرآن در زندگی اجتماعی اشاره می کنیم که شامل تعامل با خویشاوندان، تعامل با همسایگان و تعامل با دوستان می باشد. در بخش سوم نیز نمونه هایی از انس ائمه اطهار (علیهم السلام) و بزرگان دین با قرآن ذکر شده است. فصل چهارم که آخرین فصل این تحقیق می باشد، مشتمل بر نتیجه گیری و پیشنهادهای پژوهشی می باشد که نتایج حاصل از این تحقیق این است که انسان باید در تمام امور زندگی و مخصوصا به هنگام بروز مشکلات و گرفتاری ها به قرآن پناه ببرد و از رهنمودهای آن استفاده کند، همچنین تلاوت روزانه ی خود را افزایش دهد تا با قرآن بیشتر مانوس شده و تمام شئون زندگی خود را بر اساس تعالیم قرآن پیش ببرد.

پایان‌نامه پیش رو به این منظور سامان یافته است، که به این پرسش پاسخ دهد که باتوجه به علم معنا شناسی، معنا ومقصوداز ذکر در قرآن کریم چیست؟ لذا با هدف تعیین دقیق معنای ذکر در قرآن و نشان دادن این که این کلمه تنها با معنای اساسی خود به کار نرفته است، این تحقیق انجام شده است. برای انجام این کار قبل از هر چیز آشنایی با مباحث معناشناسی لازم می‌باشد، که فصل اول کلیاتی در مورد این علم ارائه می‌دهد.فصل دوم به بررسی همنشین‌های ذکر پرداخته است. در ابتدای فصل معنای اساسی ذکر با مراجعه به معاجم کهن عربی مشخص گردیده است. سپس براساس مهم‌ترین همنشین‌های ذکر، آیات دسته‌بندی و بررسی شده‌اند. دسته اول شامل آیاتی هستند که ذکر با نام خداوند همنشین شده است. در این آیات، ذکر بیشتر به صورت امر، به کار رفته، و معنای ذکر، رنگ و بوی عبادی دارد. از آیات همنشینی ذکر و کلمه آیات، بیشتر معنایی مرتبط با تفکر و اندیشیدن و پند پذیرفتن برداشت می‌شود. در آیات همنشینی با نعمت، ذکر به صورت امر به کار رفته است. در واقع ذکر نعمت، به معنای یادآوری و عدم غفلت از آن‌هاست. چرا که این کار، حالت نرمش در انسان به وجود آورده، و وی را متوجه نعمت دهنده می‌کند. و به دنبال این نرم‌دلی، آمادگی برای پذیرش سخن نعمت دهنده، افزایش می‌یابد. لذا بعد از امر به ذکر نعمت در این آیات، شاهد دعوت به کارهایی چون وفای به عهد خداوند،‌ ایمان آوردن و عبادت هستیم. و در آیات همنشینی ذکر با فعل «نزل» و افعال مشابه آن چون «جاء»، «اتی»، و «القی» که به نحوی به جابجایی اشاره دارند، شاهد آن هستیم که ذکر عمدتاً با مسأله نبوت، فرستادن رسول و آموزه‌های وحیانی ربط پیدا می‌کند. در فصل سوم به جانشین‌های ذکر پرداخته شده است. این جانشین‌ها که به وسیله اشتراک همنشین‌ها و یا موازنه ساختاری آیات شناسایی شده‌اند، در سه گروه تقسیم‌بندی شده‌اند. گروه اول، حوزه آموزه‌های وحیانی است، که شامل کلمات قرآن، تورات، آیات قرآن و رسول می‌باشد. گروه دوم، حوزه اعتقادات است، که کلماتی چون هدایت، ایمان، فکر، علم، فقه و عقل، که به نحوی به عقاید و امور باطنی ربط دارند، در آن قرار گرفته است. و در گروه سوم، که حوزه عبادات است، کلماتی که شامل عبادت می‌شوند، قرار دارند. که این عبادات خود به دو دسته عبادات باطنی و عبادات ظاهری تقسیم می‌شوند. و کلماتی مانند رجع و تقوا در دسته اول، ‌و کلماتی چون عبادت، دعا، عمل صالح، نماز و تسبیح در دسته دوم قرار می‌گیرند. در فصل چهارم نیز به متقابل‌های ذکر پرداخته شده است. در واقع در این فصل کلماتی مانند ضلال، نسیان و غفلت که در تقابل مستقیم با ذکر قرار دارند،‌ بررسی شده‌اند. اما از کلماتی مانند اعراض، یعش، ونی، ولّی و صدّ نیز غفلت نشده است. چرا که این کلمات، اگر چه در تقابل با ذکر قرار ندارند، اما به نحوی اشاره به وضعیتی دارند که منجر به تقابل با ذکر می‌شوند.

این پایان نامه به استخراج صورت های قرآنی و مضامین آنها در نهج البلاغه می پردازد، و آنها را بر اساس مواضیع بلاغی اقتباس، تضمین، تلمیح و استشهاد بررسی می کند. به علت پرورش یافتن امام علی (ع) در خانه وحی و نبوت، و مشاهده ی نزول آیات قرآنی، و گردآوری و تنظیم قرآن توسط ایشان، و بعد از این پیوند و همراهی بین ایشان و قرآن، طبیعی است که مفاهیم و اصول قرآن کریم در افکار و مفاهیم و عقائد حضرت منعکس گردد، و امام (ع) ترجمان و پژواک قرآن برای امت اسلامی گردد. پیامبر اکرم (ص) آیات الهی را در قلب امام ریخت به صورتیکه گفته می شود علی همان قرآن ناطقی است که آیات الهی قرآن صامت را شرح و تفسیر می دهد، و از اینجاست که در حقیقت نهج البلاغه تفسیر و توضیح قرآن کریم است. همانا پژوهش در قرآن کریم و نهج البلاغه از جنبه های مختلفشان، پژوهشی مفید و در عین حال ضرورتی اسلامی و شدید است، چرا که این دو - قرآن و نهج البلاغه- مهم ترین منبع فرهنگ اسلامی نزد همه مسلمانان، و در طول قرن هاست. هر آینه در این پژوهش کوشیده ایم تا اندازه و چگونگی تأثیر پذیری امام علی (ع) در نامه های نهج البلاغه از قرآن را آشکار سازیم، و همچنین از اهدافی که امام را بر آن داشته است تا از آیات قرآنی در نامه هایش به صورت اقتباس و تضمین و استشهاد و تلمیح استفاده نماید، پرده بر داریم. این مهم با کمک تفسیر های قرآنی و شرح های مشهوری که در زمینه نهج البلاغه تألیف شده است؛ به انجام رسیده است.