مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: "حالت نباتی پایدار" (PVS) که در ابتدا به عنوان اصطلاحی برای تسهیل بحث در مورد گروه خاصی از بیمارانی که به دنبال کما وارد وضعیت ناآگاهی می شوند معرفی شد، خود را به عنوان یک وضعیت پزشکی ظاهرا گسسته با پیامدهای واضح برای اخلاق مداران و حقوقدانان که فراتر از هر درک مبتنی بر علمی است. به عنوان یک نتیجه از این ارتقاء، نتیجه گیری در مورد وضعیت و در نتیجه مدیریت این وضعیت غیر معمول به طور فزاینده ای به سایر بیماران با اشکال بسیار شایع ناتوانی گسترش یافته است. این کتاب منشأ ادراکات غالب در مورد PVS را دنبال می کند و آنها را به بررسی انتقادی می پردازد. در انجام این کار، به این نتیجه می‌رسد که توجه ناکافی به تصدیق آنچه درباره افراد آسیب‌دیده شناخته نشده است، شده است و فرضیات به‌طور پیوسته به عنوان حقایق معامله می‌شوند. بررسی مجدد اساس PVS و اتخاذ رویکردی علمی‌تر مدت‌هاست که به تعویق افتاده است و مدیون جامعه در سطح وسیع است که عموماً توسط بسیاری از پزشکان با گزارشی «گم‌شده» از این وضعیت ارائه شده است. این کتاب مورد علاقه فیلسوفان، فارغ التحصیلان پزشکی و دانشمندان علوم اعصاب خواهد بود، اما همچنین در نظر گرفته شده است که برای خوانندگان عمومی با علاقه مندی به پیامدهای گسترده تر روندهای تفکر پزشکی برای نگرش نسبت به بسیاری از طبقات بیماران در دسترس باقی بماند. این کتابنامه گسترده ای دارد و برای اخلاق زیستی و وکلایی که علاقه مند به PVS هستند مورد توجه خاص قرار خواهد گرفت.

ترجمه ماشینی: این جلد از مجموعه‌ای متشکل از شش سخنرانی که توسط دانشگاه رایس و واحد پزشکی دانشگاه تگزاس در گالوستون در پاییز 1976 حمایت می‌شد و حول آن ارائه شد. از بیماران روانی به مخاطبان عمومی در هیوستون و گالوستون داده شد، آنها برای تولید شش مقاله رسمی گسترده توسط دن براک، جولز کلمن، جوزف مارگولیس، مایکل مور، جروم نو و رولف سارتوریوس تجدید نظر و گسترش یافتند. پنج مشارکت باقی مانده توسط دانیل کرسون، کورینا دلکسکمپ، ادموند ارده، جیمز اسپیر، و استفن ویر به طرق مختلف ناشی از بحث‌هایی بود که توسط شش سخنرانی اصلی ایجاد شد. در واقع، اکثریت پنج مشارکت آخر از بحث‌های غیررسمی ناشی از مجموعه سخنرانی‌های اصلی پدید آمدند. نتیجه مجموعه ای درهم تنیده از مقالات است که به قانون و خط مشی عمومی می پردازد تا آنجا که به درمان بیماران روانی می پردازد، توجه ویژه ای به تعریف بیماری روانی، به طور کلی و در قانون، به مسائل مربوط به بیماری روانی داده می شود. تحمل ناتوانی روانی در موارد مسئولیت کیفری و مدنی و موضوع تعهد غیر ارادی به منظور معالجه یا مراقبت سازمانی. همچنین دفاعی انتقادی از پیشنهاد رادیکال توماس ساسز وجود دارد که بیماری های روانی را به بهترین شکل به عنوان مشکلات زندگی درک می کنند، نه به عنوان بیماری.

ترجمه ماشینی: تجسم ناخودآگاه وضعیت بدن را در تئوری و عمل روانکاوی مورد توجه قرار می دهد و فروید و لاکان را با فلسفه قاره ای به گفتگو می آورد تا ناهمگونی زندگی تجسم یافته را کشف کند. با انجام این کار، بدن دیگر صرفاً موضوع تحقیق علمی نیست، بلکه بدنی زنده است، منبعی از شهود و تأثیرگذاری بیش از حد، و حیوانی خام متمایز از مادیت صرف. مشارکت کنندگان در این جلد از فیلسوفان، دانشمندان روانکاوان و پزشکان تشکیل شده اند که کاوش های میان رشته ای آنها مفاهیم روانکاوانه سنتی مانند تروما، شفا، میل، ذهنیت و ناخودآگاه را دوباره فرموله می کند. در مجموع، آنها به این نتیجه می رسند که پدیدارشناسی تجسم، نظریه و عمل روانکاوی را از مدل های بازنمایی گرایانه دور می کند و به سمت رویکردی تجسمی به زندگی روانی می برد. تحت چنین افق جسمانی، تروما به صورت زخم ها و زخم ها، درمان به عنوان لمس، ذهنیت به عنوان محدودیت بدنی، و ناخودآگاه "واقعی" به عنوان باقیمانده بیش از حد گوشت ظاهر می شود. تجسم‌های ناخودآگاه به رویدادهایی اشاره می‌کنند که در آن امر نامعلوم در میان دال‌ها، نامرئی در مرئی و غیبت در حضور ظاهر می‌شود. در مجموع: جایی که گوشت تبدیل به کلمه می شود و کلمه گوشت خود را حفظ می کند. تجسم ناخودآگاه به دنبال برانگیختن این رویکرد تجسمی به منظور شکستن تابوهای ضمنی نسبت به بدن در روانشناسی و روانکاوی است. این کار میان رشته ای برای روانکاوان و روان درمانگران روانکاوی و همچنین محققان فلسفه و روانشناسان بالینی بسیار جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی: "کشف" من از مکتب فلسفه پزشکی لهستان از مطالعات من در پیدایش معرفت شناسی لودویک فلک نشات گرفت. این مطالعات، و علاقه من به ریشه های علمی معرفت شناسی فلک، نتیجه تقریباً «طبیعی» زندگی نامه من بود: من مانند فلک آموزش دیده بودم، به عنوان ایمونولوژیست کار کرده بودم و بعداً به مطالعات تاریخ اجتماعی روی آوردم. پزشکی و زیست شناسی علاوه بر این، چنین شد که کتاب فلک، پیدایش و توسعه یک واقعیت علمی - توصیف یک علم آنگونه که هست، نه آنطور که باید باشد - اولین مطالعه معرفت شناختی بود که در آن پژواک هایی از تجربه خود را در آزمایشگاه یافتم. علاقه من به فلک نیز با این واقعیت برجسته شد که در آثار او، و همانطور که بعداً متوجه شدم، در آثار پیشینیان او در مکتب فلسفه پزشکی لهستان، مشکلی که علاقه من را به تاریخ پزشکی و زیست شناسی، و هنوز در تحقیقات کنونی من مرکزی است: روابط بین دانش بیولوژیکی و عملکرد بالینی. نگارش کتاب با کمک بسیاری از همکاران و دوستان امکان پذیر شد. حمایت بی‌وقفه از تحقیقات من، هر موضوعی که ممکن است باشد، توسط همکارانم از واحد 158 INSERM و به‌ویژه از جانب رئیس آن پاتریس پینل، مطالعه من در مورد مدرسه لهستانی را ممکن ساخته است.

ترجمه ماشینی: این کتاب روش‌های بی‌چالش کنونی در پزشکی، مانند «پزشکی مبتنی بر شواهد» را از دیدگاه انسان‌گرایی و فلسفه پزشکی بررسی می‌کند. این کتاب مسائل مربوط به درمان پزشکی و رویکردهای اخلاقی را مورد بحث قرار می دهد و قوی ترین استدلال ها را نشان می دهد. این استدلال‌ها متعاقباً مورد تحلیل انتقادی قرار می‌گیرند. این کتاب شامل شیوه‌های جدید تفکر است و «روش استعاری» را تبیین، استفاده و مثال می‌زند. این کتاب استدلال می‌کند که تصمیم‌گیری در پزشکی ناکافی است، مگر اینکه مبتنی بر فلسفه پزشکی باشد. این کتاب به عنوان بخشی از استدلال خود، بینش های ارائه شده توسط فلسفه عملی و انسان گرایانه و متفکران خلاق و انتقادی را که روی موضوعات مرتبط با پزشکی کار می کنند، بررسی می کند. از اینجا، تعریفی جدید و ضروری از فلسفه زندگی به دست می‌آید: سبک زندگی خوب دیگر صرفاً به معنای ورزش کردن و پرهیز از سیگار و الکل نیست. همچنین به معنای زندگی کل نگر است که شامل تمام تفکرات، شخصیت و اعمال فرد می شود.

ترجمه ماشینی: دکتر مک نامارا یک عصب شناس با اشتیاق به درک پدیده های مذهبی است. این کتاب دمی خوشایند برای علم دین است، زیرا مک‌نامارا علاقه‌ای به استدلال‌های خسته‌کننده‌ای که اغلب در آثار مقایسه‌ای مانند این مبهم هستند، ندارد. مک نامارا در بخش اول کتاب برخی از این استدلال‌ها را به طور عمیق بررسی می‌کند، مانند استدلال «دین توهم است» و چندین مورد از تغییراتی که دین را به «اشتباه عصبی» یا «دستگاه شناختی اشتباه» نسبت می‌دهند. این استدلال‌ها عمدتاً مبتنی بر فرضیات دلخواه هستند که خود به‌طور تجربی ثابت نشده‌اند. در عین حال، مک نامارا یک عذرخواهی مذهبی نیست. او همچنین علاقه ای به انتقاد از الحاد ندارد، موضعی که او بیان می کند "صداقت زیادی دارد". او بیشتر علاقه مند به ایجاد یک کار مقایسه ای محکم است که با نگاهی انتقادی و بی طرفانه به عصب شناسی، شیمی عصبی و نورودینامیک که در تفکر مذهبی، مناسک و سایر فعالیت هایی که مذهبی تلقی می شوند، نگاه کند. او با این کار مدلی از "خود" را می سازد که بر حسب مدارهای مختلف مغز مانند قشر جلوی پیشانی، ناحیه پیشانی گیجگاهی و نواحی لیمبیک تعریف می کند و نشان می دهد که چگونه حتی با داده های تجربی جامد کمی که در اختیار داریم، می توان آنها را کنار هم قرار داد. یک نظریه منسجم در مورد عملکرد و مکانیسم‌های فعالیت دینی و اینکه چرا این همه همه‌جا وجود دارد و در بسیاری از موارد در ایجاد تغییرات واقعی برای بهتر یا بدتر شدن مؤثر است. یک همراه خوش‌آمد برای آثار جاستین بارت، اسکات آتران، دیوید ویلسون یا هاروی وایت‌هاوس - در واقع، فکر می‌کنم مک‌نامارا می‌تواند به خوبی بتواند مدتی را با نوشته‌های کارل یونگ یا آنتونی استیونز بگذراند، زیرا بسیاری از ایده‌های مک نامارا به وضوح هستند. به پیشگویی یونگ مفاهیم مک نامارا از "خود ایده آل" (تصاویر کهن الگوی یونگ)، دگرگونی خود (تبدیل نفس) و دیدگاه بیولوژیکی او از طیف بین اسکیزوفرنی و عملکرد طبیعی ذهنی، خود تکه تکه (کمپلکس ها و شکل های ناخودآگاه جمعی) و غیره. یک تطابق نسبتاً تمیز تشکیل دهید. تنها بحث کوچک من این است که مک نامارا در اکثر موارد فقط می‌تواند نظریه خود را با ادیان رایج‌تر مانند سنت‌های مسیحی یا بودایی مقایسه کند - با این حال، این به دلیل برنامه‌ای از قبل موجود نیست، بلکه صرفاً یک موضوع شخصی خودش است. تجربه. او در اوایل به این محدودیت صریحاً اعتراف می کند و ابراز امیدواری می کند که بتوان تحقیقاتش را در سنت های دیگر مانند بسیاری از ادیان مشرک یا بومی جهان به کار برد. از آنجایی که او این روایات را نادیده نمی گیرد و با آنها محترمانه رفتار می کند، بلکه فقط عدم صلاحیت خود را در آنها اظهار می کند، به نظر می رسد که دستور کار او موضعی کاملاً علمی و غیر انکارآمیز است. علاوه بر این، او از چندین نمونه از گزارش‌های دین بومی استفاده می‌کند تا نشان دهد که چگونه می‌توان آن را از دیدگاه او درک کرد، او فقط قادر به پیگیری آنها در هیچ عمقی نیست. به گمان من، کار آینده با انجام مطالعات بیشتر، جزئیات را پر خواهد کرد. مخاطب این کتاب چه کسانی هستند؟ هیچ نظری ندارم؛ به عنوان یک روانپزشک، هیچ مشکلی در پیروی از استدلال های دقیق مک نامارا نیافتم. با این حال، من گمان می‌کنم که برخی ممکن است در بخش‌های عصب‌شناسی و شیمی اعصاب گم شوند، اگرچه اینها به وضوح برای مخاطبان فنی نوشته نشده‌اند. تصور می‌کنم که یک خواننده غیرعادی تحصیل‌کرده می‌تواند با سهولت نسبی در این کتاب پیمایش کند، اما آن را با کمی نمک بپذیرد. امیدواریم این بررسی برای شما مفید بوده باشد.

انگاره سوژه رشته پیوند بسیاری از مباحث فلسفی است که با تفکر دکارت آغاز و سپس به واسطه کانت، هگل و لکان پی گرفته می­شود. لکان با خوانش زبان­شناختی از روانکاوی فروید و مفهومِ ناخودآگاه سوژه را به عنوان یک برساخت زبانی تعریف می­کند. هستیِ عینیِ سوژه که به واسطه دال­ها خط خورده است، خودش را از طریق زبان بازنمایی می­کند؛ اما این خط‌خوردگی به واسطه زبان، موجود انسانی را میان خودآگاه و ناخودآگاه منقسم می­کند. ناخودآگاه بخشی از واقعیّت سوژه است که سوژه در آنجا حضور ندارد؛ لذا از منظر لکان بر خلاف دکارت، نمی­توان از اندیشه، هستیِ سوژه را استنتاج کرد، بلکه اندیشه حقیقیِ سوژه در ناخودآگاه است و سوژه در آنجا غایب است. این نوشتار با یک روش توصیفی و تحلیلی نشان می­دهد چگونه ملاصدرا با طرح اصولی مانند اصالت وجود، علم حضوری و تشخّص وجود، مسیرِ متفاوتی را برای تبیین فاعلیّت و آگاهی سوژه ترسیم می­کند. وجود در همه مراتب هستی بر ماهیت و آنچه به واسطه زبان برساخته می­شود، تقدم دارد و علم حضوری نشانه انطباق کامل سوژه با هویّت هستی­شناختیِ خود است. سوژه می­تواند فراسوی تمام تعیّنات ماهوی، عنصرِ درون­ماندگاری را در خود تشخیص دهد که بر اساس آن با گذر از خودبیگانگی به این­همانی دست یابد.