جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

به لحاظ مبانی استراتژیک، نظریه دولت در فلسفه سیاسی کانت و فیشته دارای اشتراکات زیادی با یکدیگر هستند. نگارنده معتقد است که ایرادات نظریات سیاسی آن‌ها نیز تا حدود زیادی با یکدیگر هماهنگ است. هر دو فیلسوف مورد ذکر نظریه دولت خود را در فراقِ مبانی آزادی استعلایی، متافیزیکی یا اخلاقی و نظریات حقوقی خویش می‌نویسند. چرا که دولت براساس فلسفه سیاسی آن‌ها برخلاف حوزه‌های دیگر اندیشه‌شان در حوزه تجربه و عینیت اندیشیده و نوشته‌شده‌اند. در چنین شرایطی هر دو فیلسوف مبانی انتزاعی خود را در محک میدان جاذبه‌ی عینیت یا تجربه قرار می‌دهند، حال مسئله این است که آیا می‌توانند میان نظر و عمل اتحاد را برقرار سازند و اندیشه سیاسی‌ای در طراز معرفت‌شناسی و اخلاق خویش به نگارش دربیاورند؟ به‌عبارتی‌دیگر آیا می‌توانند آزادی استعلایی یا اخلاقی و حقوقی را در ساحت عینیت خارجی یا دولت که قرار است فلسفه سیاسی در آنجا شکل بگیرد، برقرار سازند؟ به نظر می‌رسد هر دو فیلسوف در ساحت اقتدار خارجی، نه‌تنها نمی‌توانند از نظریه خود آیینی و آزادی انسان استفاده چندانی ببرند بلکه به دلیل نوع انسان‌شناسی خاصشان به‌زور برای تشکیل و دوام دولت پناه می‌برند.

ترجمه ماشینی : نقد هگل از کانت نقطه عطفی در تاریخ فلسفه بود: برای اولین بار، سبک عینی، موقعیت‌یافته و به معانی خاصی «طبیعت‌گرایانه» که توسط هگل پیش‌گام بود، با سبک نازک، جهان‌شمول و خالص‌شده‌ای از فلسفه مواجه شد. دقیق ترین بیان آن در کانت. این مناقشه به سختی از بین رفته است: این مناقشه عملاً فلسفه معاصر را از معرفت شناسی گرفته تا نظریه اخلاقی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، اگر این کتاب درست باشد، اهمیت کامل نقد هگل از کانت درک نشده است. این کتاب با استفاده از متون بالغ هگل (پس از 1807) و خواندن آنها در پرتو تفسیر کلی از پروژه هگل به عنوان یک سیستم زبانی و «تعریفی»، تفسیرهای مجدد عمده ای از دیدگاه های هگل ارائه می دهد: موضوع کانتی به خودی خود انکار نمی شود، اما به عنوان یک جنبه زمانی از تجربه ما نقل مکان کرد. ایدئالیسم زبانی هگل بر اساس دیدگاه واقع گرایانه او از احساس درک می شود. هگل به جای ادعای این که الزام مقوله ای کانت برای ارائه راهنمایی اخلاقی ملموس بیش از حد توخالی است، پوچی آن را به عنوان پایه و اساس یک جامعه متنوع می ستاید.

ترجمه ماشینی : سالی سدویک گزارش تازه ای از نقد هگل از فلسفه نظری کانت ارائه می کند. او استدلال می‌کند که هگل نقدی قانع‌کننده و جایگزینی برای مفهوم شناختی که کانت در دوره «انتقادی» خود از آن دفاع کرد، ارائه می‌کند. این کتاب ویژگی‌های کلیدی چیزی را که کانت به‌عنوان خصلت «گفتمانی» شیوه‌ی شناخت ما معرفی می‌کند، بررسی می‌کند و دلایل هگل را برای این استدلال که این ویژگی‌ها فلسفه نظری کانت را به شکاکیت و نیز دوگانگی محکوم می‌کند، در نظر می‌گیرد. سدویک در ادامه ادعای هگل مبنی بر استنباط از برخی آموزه های کانتی را به شکلی برتر از ایده آلیسم، شکلی از ایده آلیسم که ماهیت قوای شناختی ما و رابطه آنها با اشیاء را بهتر نشان می دهد، در نوری دلسوزانه ارائه می کند.

ترجمه ماشینی : در بطن دولت نمایندگی این سوال وجود دارد که "چه چیزی دولت و کارگزارانش را مقامات قانونی می کند؟" مفهوم رضایت از یک قرارداد اجتماعی بین شهروند و دولت او محور این مشکل است. وظایف مقامات دولتی چیست؟ حقوق مردم در یک دولت خودگردان و نماینده چیست؟ پاتریک رایلی یک تحلیل تاریخی جامع از معنای نظریه قرارداد و آزمون اعتبار ذاتی ایده های رضایت و تعهد ارائه می دهد. او رابطه انتقادی بین عمل اراده و رضایت در خودگردانی را آشکار می کند و نشان می دهد که چگونه "اراده" با مشروعیت سیاسی ارتباط دارد. او اولین مطالعه بزرگ مقیاس نظریه قرارداد اجتماعی از هابز تا رالز است که به "اراده" جایگاه مرکزی آن در تفکر قراردادی می دهد.

ترجمه ماشینی : زیبایی‌شناسی و مطالعات ادبی تلاش بعدی برای تاریخچه ارتباطات زیبایی‌شناختی در مدرنیته اولین انگیزه خود را در عدم کفایت تدریس مطالعات ادبی یافت. همانطور که فقدان مطالعات فردی عمیق در مورد نظریه های مهم زیبایی شناسی وجود دارد، همچنین فقدان ارائه فعلی به زبان آلمانی زیبایی شناسی وجود دارد که مشاهدات فلسفی هنر و ادبیات را از زمان تمایز آنها به یک سیستم ارتباطی "مستقل" در جهان بازسازی کند. قرن 18. اما آیا چنین تلاشی برای بازسازی هنوز برای مطالعه علمی هنر و ادبیات معنا دارد؟ آیا نتایج مشاهدات زیبایی‌شناختی ادبیات واقعاً برای تحلیل نظری آن مرتبط است؟ پاسخ به چنین سؤالاتی در ابتدا واضح به نظر می رسد: ادبیات شاخه ای از «هنر» است و زیبایی شناسی به ما می گوید که «هنر» چیست. ارزیابی ما از متون ادبی نیازمند معیارهای معنادار است و زیبایی شناسی این معیارها را در اختیار ما قرار می دهد. اکثر آثار ادبی بدون دانش کافی از افق زیبایی‌شناختی که در آن خلق شده‌اند نمی‌توانند به درستی درک شوند: شیلر بدون کانت، توماس مان بدون شوپنهاور، گوتفرید بن بدون نیچه - به نظر می‌رسد که این یک پوچ است. بنابراین زیبایی شناسی نوعی شالوده به مطالعات ادبی می دهد. «هنر» را تعریف می‌کند، قضاوت‌های ارزشی انتقادی ما را توجیه می‌کند و تفسیر قابل قبولی از آثار سنتی را ممکن می‌سازد. موضوع و روش تحقیق ادبی را مشخص می کند. فلسفه در قالب زیبایی شناسی، آشکارا امکان علم ادبی را تثبیت می کند، و بنابراین ناگفته نماند که تاریخچه ارتباط زیبایی شناختی لازم است; دانستن زمینی که روی آن ایستاده اید مفید است.

ترجمه ماشینی : این یک کار عالی است. برخورد قدرتمند کارووناس از ایده‌های کانت، هگل و مارکس نشان‌دهنده خوانش دقیق و درک جامع کار آنهاست. (فیلیپ هانسن، دانشگاه رجینا) برای همه کسانی که احساس کرده‌اند سرعت پست مدرن زندگی مدرن متاخر، رابطه آن‌ها با گذشته و آینده را با از بین بردن تجربه‌شان از زمان در حال، مختل کرده است، کار Carvounas بینش بزرگی را در مورد چالش‌هایی ارائه می‌دهد که اگر یک حس منسجم از زمان پیوستن به آنچه بوده ایم به آنچه هستیم و احتمالاً می توانیم تبدیل شویم، باید بازسازی شود. کارووناس به ما می آموزد که چرا گذشته ما آینده ای داشته است، و برای بازگرداندن آینده خود چه کاری باید در حال انجام دهیم. یک دیدگاه نظری و فلسفی اصیل و متقاعد کننده در مورد مدرنیته متاخر، و در مورد چگونگی قرار گرفتن ما در رابطه با درک زمانی از جهان که توسط کانت، هگل و مارکس ساخته شده است... (Morton Schoolman, SUNY-Albany) این اثر در عین حال قابل تأمل و تأمل برانگیز است. (ویکتور ولفنشتاین، UCLA) برای همه کسانی که احساس می‌کردند سرعت پست مدرن زندگی مدرن متاخر رابطه آنها با گذشته و آینده را با از بین بردن تجربه‌شان از زمان در زمان حال مختل کرده است، کار کارووناس بینش بزرگی را در مورد چالش‌هایی ارائه می‌دهد که در صورت داشتن یک حس منسجم باید با آنها روبرو شد. زمان پیوستن به آنچه بوده ایم به آنچه هستیم و احتمالاً می توانیم تبدیل شویم، باید بازسازی شود. کارووناس به ما می آموزد که چرا گذشته ما آینده ای داشته است، و برای بازگرداندن آینده خود چه کاری باید در حال انجام دهیم. یک دیدگاه نظری و فلسفی اصیل و قانع کننده در مورد مدرنیته متاخر، و در مورد چگونگی قرار گرفتن ما در رابطه با درک زمانی از جهان که توسط کانت، هگل و مارکس ساخته شده است. (Morton Schoolman، SUNY-Albany) درباره نویسنده دیوید کارووناس استاد کمکی نظریه سیاسی در دانشگاه تورنتو است.

این مقاله به تحلیل و نقادی دیدگاه ال.آر. اسوانسون دربارۀ ارتباط میان پارادایم پردازش پیش‎بینانه (predictive processing paradigm) و فلسفۀ کانت می‎پردازد. براساسِ اظهارات اسوانسون، این پارادایم (که ازاین‌پس PP نامیده می‌شود) ریشه در آثار ایمانوئل کانت دارد. وی این ارتباط را در مواردی از قبیل (1) تحلیل بالا به پایین، (2) ذهن و ساختارهای علی جهان، (3) وارونه‌سازی و انقلاب کپرنیکی، (4) فراپیشینی‌ها و صورت‌های شهود، (5) مدل‌های تولیدی و شاکله‌ها، و (6) تحلیل به‌وسیلۀ ترکیب نشان می‎دهد. در ارزیابی دیدگاه وی، می‎کوشیم نشان دهیم که مدعای وی دستِ‎کم در دو مورد کلی با دشواری روبه‌روست: نخست اینکه، خوانش وی از PP کاملاً گزینشی است و تفاوت‎های معنادار میان خوانش‎های متفاوت از آن را در نظر نگرفته است. دوم اینکه، خوانش وی از کانت خوانشی طبیعی‎شده و تجربی است. چنین خوانشی اساسی‎ترین مفاهیم فلسفۀ استعلایی کانت یعنی من یا سوژه خودآگاه را نادیده می‌گیرد و محو می‎کند. همچنین رویکرد کانت به ذهن رویکردی متافیزیکی است، درحالی‎که رویکرد PP به مغز کاملاً تجربی است. بنابراین، اگر میان پارادایم PP و فلسفۀ استعلایی کانت تعارضی اساسی وجود داشته باشد، آنگاه ادعای تطابق میان آن‎ها با دشواری‎های جدی روبه‌رو خواهد بود.

ترجمه ماشینی : نقطه عطفی در پژوهش مدرن کانت و هگل، «نقد هگل بر کانت» به بررسی تعامل هگل با کانت بر سر مسائل محوری فلسفه غرب می پردازد: امکان متافیزیک، ذهنیت و عینیت، فرد و جامعه، آزادی و ضرورت، ماهیت سیاست، اخلاق و تاریخ و قوای عقل دیالکتیکی. خواندن آن نه تنها برای هر کسی که سعی در حل مسائل فلسفی یا خواندن تاریخ اندیشه دارد، بلکه برای هر کسی که علاقه مند به آینده احتمالی خود فلسفه است، ضروری است.