جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئل? اصلی بدین قرار است: آیا الهیاتِ کانت منحصر به همان چیزی است که در کتابِ «نقدِ عقلِ محض» بیان شده است؟ یعنی آیا کتابِ «نقدِ عقلِ محض» به‌کلّی خالی از الهیاتِ نظری است؟ و اینکه: آیا نظامِ نقدِ اوّلِ کانت واجدِ کدام رگه‌هایِ الهیاتی است؟ چنانکه در پیش‌گفتارِ رساله توضیح داده‌ایم، ما از بررسیِ شرایط و روابطِ تاریخیِ میانِ کانت و اکهارت صرفِ نظر کرده‌ایم. ما صرفاً کوشیده‌ایم تا نظام‌هایِ فکریِ کانت و اکهارت را به‌عنوانِ دو نظامِ مستقلِ برآمده از ذاتِ فرضاً مشترکِ آدمی با یکدیگر مقایسه کنیم. برای این کار، نخست شرحی از امهاتِ تفکرِ اکهارت (حسبِ کتابِ مواعظ) ارائه کرده‌ایم تا آینه‌ای فراهم کنیم و سیمایِ الهیاتیِ کانت را در آن بنگریم. هدفِ ما آشکار ساختنِ وجوهِ مشترکِ نظامِ نقدِ عقلِ محض و مواعظ بوده است.

تحقيق حاضر به تحليل موضوع تكليف اخلاقي از منظر قرآن در مقايسه با ديدگاه ايمانوئل كانت مي‌پردازد. اين تحقيق در پي يافتن پاسخ سوألات زير است:1 ـ ديدگاه قرآن و كانت پيرامون واقع‌گرايي در ارزش‌هاي اخلاقي چيست؟ 2 ـ ديدگاه قرآن و كانت پيرامون اختيار و اراده‌ي انسان چيست؟ 3 ـ ديدگاه قرآن و كانت پيرامون ارزش‌هاي اخلاقي چيست؟ 4 ـ ضمانت اجرايي احكام اخلاقي از ديدگاه قرآن و كانت چيست؟5ـ ملاك مطلق بودن احكام اخلاقي از ديدگاه قرآن و كانت چيست؟ از نتايج اين تحقيق چنين برمي‌آيد كه:•قرآن و كانت هيچ‌كدام تكاليف اخلاقي را مرتبط با واقعيت نمي‌دانند. با اين تفاوت كه كانت منبع و سرچشمه‌ي احكام اخلاقي را عقل آدمي و قرآن آن را آفريدگار جهانيان مي‌داند.• قرآن معتقد به وجود اراده‌ي آزاد در انسان هست و كانت وجود اراده‌ي آزاد براي انسان را فرض مي‌‌گيرد و آن راشرط مكلّف بودن انسان مي‌داند.•كانت در ارزش‌هاي اخلاقي يك وظيفه‌گراست؛ ولي ديدگاه قرآن در اين رابطه سعادت‌گرايانه است.•كانت وجود خدا را براي پذيرش احكام اخلاقي از سوي انسان ، فرض گرفته و قرآن، خدا و نظام جزا و پاداش او را برترين ضمانت اجراي احكام اخلاقي محسوب مي‌كند.•كانت احكام اخلاقي را في حدنفسه احكامي مطلق مي‌داند؛ ولي قرآن اطلاق احكام اخلاقي را براساس مطابقت با فطرت توجيه مي‌نمايد. در انجام اين تحقيق از روش كتابخانه‌اي و براي گردآوري و تجزيه و تحليل اطلاعات و داده‌ها از روش تحليلي- اسنادي استفاده شده است.

یکی از مسایلی که از دیر بازذهن بشر را به خود مشغول داشته است، سعادت می‌باشد. سعادتمندی، آرزوی دیرینه‌ی بشر است که کمترکسی یافت می‌شود که درباره‌ی آن نیدیشیده باشد. انسان، همواره تمایل دارد که بداند آیا روزی به سعادت نایل می‌شود یا نه و اگر آری چگونه و با چه وسایل و ابزاری. در این میان فلاسفه با حضوری فعال، مباحثی در این زمینه مطرح نموده‌اند تا این مساله را باز گشایی کنند. معمولا افراد برای یکدیگر آرزوی خوشبختی می‌کنند و گویی آن را غایت نهایی بشر محسوب می‌کنند به نحوی که اگر فرد، به آن نایل شود، دیگر از غیر بی نیاز می‌شود.یکی از انگیزه‌هایی که منجر به نگارش این رساله شد، دغدغه و سوالات فردی بود. فیلسوفان بسیاری به این مسئله پرداخته‌اند ولی مادر صددیم با گزینش دو فلیسوف ایمانویل کانت و باروخ اسپینوزا تحقیق خود را در این مسیر به انجام برسانیم.رساله پیش رو، حول محورهایی می‌گردد که بدون طرح آنها، درک مقوله سعادت مشکل خواهد بود.هدف این است که پیرامون سعادت سخن بگوئیم و این موضوع را تبیین و تحلیل عقلانی کنیم. امید است فتح بابی باشد، در جهت مباحثات و مناظرات و تحقیق های بیشتر و بهتر در این راستا.واژگان کلیدی: اخلاق، سعادت، اراده، اختیار، فضیلت، خیر و شر و رذیلت.

ایمانوئل کانت (Immanuel kant) فیلسوف شهیر آلمانی، در مبانی اندیشه خود، به بحث اخلاق توجه کرده است. وی با ترسیم منظومه فکری خود، بر این باور است که اخلاق مداری فراتر از هر گونه امر طبیعی یا مافوق طبیعی است. وی با تلاشی که در راستای خلوص اخلاق به انجام رسانده، بر این رای حکم کرده که تنها و تنها اراده خیر است که می تواند به دور از هر شائبه غیر اخلاقی باشد. امام محمدباقر(ع) از جمله ائمه معصومی است که در آموزه های خود، بر موضوع اخلاق مداری تاکید فراوان کرده است. امام باقر در مقایسه با کانت، از مرحله ای متعالی تر در اخلاق، سخن به میان می آورد. بررسی دیدگاه های امام باقر(ع) و کانت، ما را به فهم صحیح تری از نسبت اخلاق و دین نیز رهنمون می کند.

مارتین هایدگر در کتاب کانت و مسألۀ مابعدالطبیعه، با چشم پوشی از تفاسیری که غالباً نقد عقل محض را یک پروژۀ معرفت شناسانه دانسته اند، آن را به منزلۀ اثری هستی شناسانه شرح می کند. وی می کوشد تا معلوم کند که چگونه تمام پاره های این اثر کانت (با محوریت حیث زمانی به عنوان بستر شاکله سازی تخیّل) اصالتاً به مسئلۀ اساسی هستی متناهی انسان یا دازاین (به منزلۀ شرط یا بنیان امکان دیگر موجودات) ناظر است. از نظر هایدگر، ایمانوئل کانت همانا مؤسّس هستی شناسی بنیادین دازاین است، گرچه به سبب گرفتاری در غلّ و زنجیر سنّت یا فرادهش فلسفی (به ویژه فلسفۀ دکارت) در بدایت این طریق متوقّف گشته و از ادامۀ آن بازمانده است؛ بدینسان، می توان گفت که به گمان هایدگر، نقد عقل محض و هستی و زمان برادرخواندۀ یکدیگرند، بدین معنا که هر دو از دغدغه ای واحد زاده اند و به راهی واحد گام نهاده اند. در مقالۀ حاضر به ویژه با رجوع به کانت و مسئلۀ مابعدالطبیعه و هستی و زمان منحصراً و مختصراً به تحلیل و تشریح و ارزیابی این خوانش هستی شناسانه پرداخته ایم تا ببینیم کانت چگونه و به چه معنا مؤسّس راه هستی شناسی بنیادین دازاین بوده و چرا و به کدامین جهت از ادامۀ آن بازمانده است. در این راه ناگزیریم که رویکرد انتقادی ارنست کاسیرر به خوانش هایدگر از کانت را نیز اجمالاً معرّفی کنیم.

کتابنامه: ص. ۳۰۴-‎۲۹۷؛ همچنین بصورت زیرنویس // شناخت در گسترده ترین معنا، برترین نمود جان انسان است، تا بدانجا که اوج آدمی در گرو آن می باشد. بنابراین نخستین مساله ای که انسان در تمام بحث های علمی با آن روبرو است، مساله شناخت و معرفت است و اندیشمندان، عرفا و فلاسفه بسیاری در این زمینه پژوهش های گرانسنگی به انجام رسانیده اند، اما در این رساله به علت گستردگی مباحث شناخت به بخشی از آن که ابزار شناخت باشد، بسنده شده است. انسان تمام علوم و شناخت های خود را از طریق ذهن و ابزار ویژه آن تحصیل می کند، از این رو تحقیق در باب ابزار ویژه آن تحصیل می کند، از این رو تحقیق در باب ابزار شناخت ضروری است. هدف این رساله، بررسی ابزار شناخت از دیدگاه مرتضی مطهری و ایمانوئل کانت می باشد و محور اصلی نوشتار، پی گیری این فرضیه است که ابزار معرفت از نظر این دو متفکر اختلافاتی دارد. این دو فیلسوف نامی که در دو نقطه عالم زیسته اند و متعلق به دو سنت، فلسفی مهم می باشند و هر یک ر حوزه خود تاثیر گذار بوده اند، بررسی آراء آنها در این باب راهگشا خواهد بود. در این رساله، پس از بیان کلیاتی چون شناخت شناسی و مساله معرفت، به آرا این دو در مساله ابزار شناخت فراهم آید. در بحث از محورهای اصلی رساله، سخن با تاریخچه ابزار شناخت و بیان عقاید عقلیون و حسیون دنبال شده است. گروه نخست حس را قابل تحویل به ناهمه می دانند و دسته دوم به ناهمه را به حس باز می گردانند. سپس ابزار شناخت از نظر مطهری و کانت مورد بررسی مقایسه و نقد واقع شده است. استاد مطهری به پنج ابزار شناخت که عبارت است از: حس، عقل، شهود باطنی، فطرت و وحی معتقد هستند، که هر کدام بنا به اقتضای مورد و با توجه به ماهیت معلوم مورد استفاده واقع می شوند. به نظر ایشان کار حواس ایجاد زمینه و اعداد نفس برای ابداع صورت های حسی پدیدارهای مادی است و آن شرط لازم، نه شرط کافی شناخت است. و شناخت بسیاری ار امور فی نفسه و حقایق از جمله جوهر مادی اشیاء بر عهده عقل است ایشان علاوه بر این دو ابزار به شهود باطنی و فطرت و وحی نیز توجه داشته اند، به گونه ای که فطرت را ام المسائل معارف اسلامی و وحی را نیز راه شناخت و سعادت بشر معرفی کرده است. اما از نظر کانت، ذهن از سه قوه حس، فهم و عقل تشکیل شده است که کاملا از همدیگر متمایز و مستقل و غیر قابل تحویل به یکدیگر هستند. وی با تفکیک حس از فاهمه دو دسته امور ماتقدم را پذیرفته است و امور ما تقدم خاص حس یا زمان و مکان و مفاهیم محض فاهمه یا مقولات که چهار مقوله اصلی کمیت، کیفیت، نسبت و جهت هستند. عقل از نظر وی فاقد توان شناختی است و فقط در کلیت بخشی و نظم دهی اندیشه به فاهمه مدد می رساند. از نظر وی این دو ابزار( حس و ناهمه) فقط امور طبیعی قابل شناسایی است و شناخت متافیزیک با این دو ابزار غیر ممکن است. وی راه شناخت حقایقی چون خدا و نفس را شهود اخلاقی می داند که مربوط به عقل عملی است. در خاتمه در خور ذکر است که با روشن شدن به شباهت ها و تفاوت ها است که در نهایت به فهم حقیقت نزدیکتر می شویم. در نتیجه در پایان این نوشتار به این مطلب توجه شده، نتیجه گیری شده است. تا فتح بابی باشد برای تلاش بیشتر دانش پژوهان در این زمینه. در قسمت ضمائم گزارشی کوتاه از زندگانی این دو متفکر ارائه شده است، به امید اینکه از این طریق، الگوی مناسب تری در فهم ابزار شناخت از منظر آنها حاصل گردد.