جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جایگاه عواطف در اندیشه ارسطو اغلب با نظریه وی درباره ضعف اراده شناخته می‌شود؛ لیکن مطالعه آثار وی نشان می‌دهد که عواطف نقش گسترده‌تر و پیچیده‌ای در فعالیت‌های ذهنی دارند. ازنظر او بین عواطف و دیگر کارکردها و فعالیت‌های ذهنی رابطه عمیق و دوسویه‌ای وجود دارد؛ به این نحو که هم عواطف بر کارکردهای جزء عقلانی نفس تأثیرگذار است و هم کارکردهای جزء عقلانی بر عواطف و شدت و ضعف آن‌ها تأثیرگذار است. در این مقاله برای تبیین مدعای رابطه دوسویه عاطفه و جزء عقلانی بعد از بیان چیستی عاطفه و نحوه عملکرد آن در ذهن، از یک‌سو، به تأثیر عاطفه بر جزء عقلانی نفس خواهیم پرداخت و نقش آن را در اراده، قدرت تشخیص و داوری و ادراک حسی بررسی می‌کنیم. ازنظر ما، برخلاف تصور رایج، عواطف تنها تهدیدی خطرناک برای اخلاق و عقلانیت به‌شمار نمی‌آیند، بلکه آن‌ها می‌توانند در تقویت عقلانیت نیز نقش جدی بازی کنند. از سوی دیگر، برای فهم تأثیر جزء عقلانی بر عواطف، نقش برخی فعالیت‌های ذهنی در ایجاد لذت و درد و عواطفی چون دوستی، ترحم و نیز مقاومت در برابر نیروی انگیزشی عواطف را بررسی خواهیم کرد. همچنین توضیح خواهیم داد که کارکردهای ذهنی در ایجاد عواطف به یک میزان عمل نمی‌کنند، همچنین بین شدت و ضعف کارکردهای ذهنی و شدت و ضعف عواطف نسبت مستقیم برقرار است.

ترجمه ماشینی: این جلد برخی از مقالات تأثیرگذار جان مک داول را که در دوره های مختلف در دو دهه گذشته نوشته شده است، گردآوری می کند. یک گروه از مقالات عمدتاً به موضوعاتی در تفسیر نوشته های اخلاقی ارسطو و افلاطون می پردازد. گروه دوم از مقالات شامل برخوردهای مستقیم تری با مسائل فلسفه اخلاق است که به طور طبیعی از تأمل در سنت یونانی ناشی می شود. برخی از مقالات گروه دوم از ایده‌های ویتگنشتاینی درباره عقل در عمل بهره‌برداری می‌کنند و به دسته سوم مقالات باز می‌شوند که شامل خوانش عناصر اصلی در کار دشوار بعدی ویتگنشتاین است. گروه چهارم به مسائلی در فلسفه ذهن و پرسش هایی درباره هویت شخصی و ویژگی خاص اندیشه و گفتار شخص اول می پردازد.

ترجمه ماشینی: این مجموعه که در سال 1970 تأسیس شد، آثاری را منتشر می‌کند که یا مطالعات تاریخ فلسفه را با رویکردی نظام‌مند ترکیب می‌کند یا مطالعات نظام‌مند را با بازسازی‌هایی از تاریخ فلسفه گرد هم می‌آورد. مونوگراف ها به زبان انگلیسی و آلمانی منتشر می شوند.

ترجمه ماشینی: دو رساله در باب حافظه که از دوران باستان به ما رسیده است عبارتند از: «درباره حافظه و یادآوری» ارسطو و فلوطین «درباره ادراک و حافظه» (IV 6). دومی همچنین در "مشکلات مرتبط با روح" خود به طور مفصل درباره حافظه نوشت (IV 3-4، به ویژه 3.25-4.6). در هر دو نویسنده، حافظه به عنوان یک قوه «متواضع» تلقی می شود: هر دو نویسنده وجود موضوعی پایدار را فرض می کنند که حافظه به آن تعلق دارد. و ظرفیت های شناختی اولیه فرض می شود که حافظه به آن بستگی دارد. به ویژه، هر دو نظریه از فانتازیا (بازنمایی) برای توضیح حافظه استفاده می کنند. ارسطو بازنمایی ها را تغییراتی در موجودات زنده عینی می داند که از ادراک واقعی ناشی می شوند. برای اتصال به ادراک اصلی، بازنمایی باید به عنوان یک کپی (نوعی) از تجربه اصلی در نظر گرفته شود - این راهی است که ارسطو در پایان تحقیق خود حافظه را تعریف می کند. فلوطین حافظه را تعریف نمی کند: او به سوال از آنچه به یاد می آورد این البته روح است که مراحل مختلف تجسم و تجسم را طی می کند. از آنجایی که روح بی‌جسم می‌تواند به خاطر بیاورد، بنابراین منابع ارسطو را برای توضیح حضور مستمر بازنمایی‌ها به‌عنوان تغییرات در امر عینی در اختیار ندارد. در عوض، او فکر می‌کند که هنگام به دست آوردن یک خاطره، ظرفیتی را نسبت به موضوع حافظه به دست می‌آوریم، یعنی آن را در زمان بعدی حاضر می‌کنیم.

ترجمه ماشینی : من در پایان نامه خود نقش دوستی شخصیت را برای رشد اخلاقی عامل در اخلاق ارسطو بررسی می کنم. من ادعا می کنم که ما باید دوستی شخصیت را به دو دسته تقسیم کنیم: الف) دوستی شخصیت بین عوامل کاملاً با فضیلت، و ب) دوستی شخصیت بین عوامل نابرابر توسعه یافته یا، به همان اندازه توسعه یافته، اما نه کاملاً با فضیلت. در مورد دسته اول، من استدلال می کنم که این عالی ترین شکل دوستی این فرصت را برای عامل فراهم می کند تا با کمک دوست با فضیلت خود، درک خود را از فضایل خاص ارتقا دهد. این فرآیند را می توان به دو صورت بیان کرد. در وهله اول، من دوستی شخصیت در (الف) را رابطه‌ای می‌دانم که مبتنی بر چشم پوشی متقابل فرصت‌های عمل یا کنار گذاشتن کالاهای خارجی بر اساس نیازهای هر عامل است. این فرآیند به عوامل کمک می کند تا شخصیت خود را در فضایل خاصی که به دلیل ماهیت (NE 1144b4-7) یا توسعه (Politics 1329a9ff) اندکی نسبت به دیگران توسعه نیافته اند، توسعه دهند. به عنوان مثال، این بدان معناست که اگر مامور A ثروتمند باشد و دوستش B یک کارگر طبقه متوسط باشد و آنها با هم در قرعه کشی برنده شوند، A سهم خود را از پول به دوست خود واگذار می کند تا او بتواند فضیلت شکوه را تمرین کند. ; فضیلتی که شرایط مالی قبلی او را از رشد مناسب باز می داشت. روند دوم در بحث های علمی در مورد نظریه رشد اخلاقی ارسطو نسبتاً متفاوت و جدید است. من پیشنهاد می کنم که عامل کاملاً فضیلت مند می تواند شخصیت خود را از طریق فرآیندی که به عنوان تقلید تفسیری توصیف می کنم، توسعه دهد. در این فرآیند، عامل شکل عمل دوست خود را دریافت می کند و می تواند این الگوی رفتاری را در موقعیتی که به نظر او مناسب است اعمال کند. با این حال، باید این واقعیت را برجسته کنم که او فقط از اقدام دوستش استفاده نمی کند. در عوض او عمل را بر اساس مهارت ها و توانایی های خود و خواسته های موقعیت هایی که با آن روبرو می شود تفسیر می کند. بنابراین، این الگو در موقعیت‌های اخلاقی جدید و چالش برانگیز به‌عنوان یک ابزار معرفت‌شناختی اضافی در دست عامل عمل می‌کند. حال، مورد (ب) در سمت مخالف دیدگاه اکثریت محققین در مورد دوستی شخصیت قرار می گیرد. آنها فکر می کنند که ارسطو دوستی شخصیت را فقط برای مأموران کاملاً با فضیلت محفوظ می دارد. من استدلال می کنم که این رویکرد درستی نیست، و کمتر از عوامل کاملاً فاضل می توانند در دوستی شخصیت ها نیز شرکت کنند. این دیدگاه این مزیت را دارد که دوستی شخصیت در (ب) را ابزاری در دستان ارسطو برای کارگزاران سطح اخلاقی پایین تر او می سازد تا درک خود را از فضیلت و کاربردهای آن توسعه دهند. من پیشنهاد می‌کنم که مسیر رشد اخلاقی در مورد (ب) شبیه مسیر فرآیند دوم مورد (الف) باشد. یعنی عامل شکل عمل دوستش را دریافت می کند و در موقعیت جدیدی که باید با آن روبرو شود از آن به عنوان الگو استفاده می کند. من از این فرآیند به عنوان "تفسیری" یا هر نوع تقلید نام نمی برم. دلیل این امر این است که ارسطو شواهد متنی (NE 1172a9-14) را برای روش تقلیدی رشد اخلاقی تنها برای فرآیند دوم مورد (الف) به ما می دهد. سپس مورد (ب) را به‌عنوان الگوی کاربرد عمل دوستم در نظر می‌گیرم که می‌توانیم آن را دوره تقلید پیش-تفسیری از رشد اخلاقی عامل بنامیم. اگر استدلال های من درست باشد، دوستی شخصیت بسیار ارزشمندتر از آن چیزی است که محققان فکر می کردند. دوستان ما نمونه هایی از عمل نیک هستند که ما را در مسیر عرق آور و دردناکی که فضیلت نامیده می شود، راهنمایی می کنند. و این راه هرگز متوقف نمی شود. حتی اگر «قهرمانان اخلاقی» شده باشیم؛ یا به عبارت دیگر، «استادان» خرد عملی.

ترجمه ماشینی : "این یک سوال جالب و تا حد زیادی ناشناخته است که آیا ارسطو در عمل به ایده کلی علم و قواعد روشی که در تحلیل خود ترسیم شده است وفادار است یا خیر". نگران کاوش است هدف این مطالعه ارائه یک راه حل دقیق و قطعی برای مشکل نیست، بلکه پیشنهاد زمینه ای است که در آن می توان به چنین راه حلی دست یافت. علاوه بر این، این مطالعه نه به عنوان نقدی تاریخی از یک مسئله تاریخی در یک نویسنده کلاسیک، بلکه به عنوان یک تحقیق فلسفی در ریشه‌های یک پرسش فلسفی همیشگی در ارسطو است. ساختار مطالعه به شرح زیر است: در فصل اول، مسئله بیان می‌شود و حالت‌های ممکن پاسخ به مسئله به طور خلاصه بررسی می‌شود تا چارچوب پاسخی که در اینجا ارائه می‌شود، تنظیم شود. فصل دوم تلاش می‌کند، از طریق بررسی متون معینی از تحلیل‌های پسین و جاهای دیگر، عناصر خاصی را در تفسیر سنتی مقاصد روش‌شناختی ارسطو که مشکل اثبات را ایجاد کرده‌اند، مشخص کرده و به آن اعتراض کند. آموزه های ارسطو در مورد ماهیت دانش شامل ارجاع هم به موضوع متمایز دانش و هم به روانشناسی شناخت می شود. در یک زمان ارسطو یک گزارش ذهنی تر و روان شناختی تر، و در زمان های دیگر گزارشی مبتنی بر ابژه بیشتر از آنچه برای دانش ضروری است ارائه می دهد. در فصل سوم پیشنهاد می‌شود که ما باید شیوه‌ای را بررسی کنیم که ارسطو این دو جنبه را در طراحی روش‌شناسی علم بررسی می‌کند. از این رو، دیدگاه های ارسطو در مورد هدف علم به عنوان منبعی برای درک تعادل بین این دو جنبه در نوشته های او مورد بررسی قرار می گیرد. در اینجا بحث می‌شود که وقتی می‌خواهیم مقاصد روش‌شناختی ارسطو را در مورد قیاس آخرالزمانی درک کنیم، نباید اهمیت اندیشه ارسطو را دست کم بگیریم. این آموزه است که عمدتاً ارسطو را قادر می‌سازد تا دکترینی روش‌شناختی ایجاد کند که با گزارش‌های او از ماهیت دانش سازگار باشد. فصل چهارم شواهدی را برای درک تجزیه و تحلیل به‌عنوان آموزش تکنیک انتقادی و اینکه چرا ارسطو احساس می‌کند که قیاس آخرالزمانی برای وظیفه انتقال یافته‌ها مناسب نیست، در نظر می‌گیرد. موضوع اصلی این فصل بررسی آموزه ارسطویی است که معتقد است آموزش منطقی ارائه شده توسط تجزیه و تحلیل، یک امر را تشکیل می دهد و به این ترتیب، برای وظیفه انتشار نامناسب است. فصل پنجم نتایج بحث را گرد هم می‌آورد و تلاش می‌کند تا زمینه ارسطویی خاص را بازسازی کند که نظریه و عمل ارسطو را منسجم می‌کند و ممکن است تعیین درجه سازگاری را در سراسر آثار او ممکن کند. مدلی ارائه می‌شود که، پیشنهاد می‌شود، موضع مورد نظر ارسطو را برای آن دسته از قضاوت‌های نشان‌داده‌شده در تحلیل پسین در اقتصاد نظریه روش‌شناختی و عمل ارسطو در علم و فلسفه، منعکس می‌کند.

ترجمه ماشینی : در این اثر من توصیفات فیزیکی و ذهنی ادراک را در ارسطو بازسازی می کنم. من پیشنهاد می‌کنم این تز را که αἴσθησις یک μεσότης است (DA II 11) به عنوان توصیفی از جنبه فیزیولوژیکی ادراک در نظر بگیریم، به این معنی که ادراک یک عمل فیزیکی است که به وسیله آن دستگاه حسی به طور هموستاتیک تعادل را متعادل می‌کند، و از این رو، محبت وارده را که توسط آن ایجاد می‌شود، اندازه‌گیری می‌کند. اشیاء قابل درک خارجی این پیشنهاد بر اساس تجدید نظر در معناشناسی کلمه mesotês در افلاطون، ارسطو و ریاضیدانان یونانی بعدی (بیشتر نیکوماخوس گراسا) است. من نشان می‌دهم که چگونه این تفسیر با متن مطابقت دارد و چگونه مشکلاتی را که به تفسیرهای رقیب مبتلا می‌شوند، حل می‌کند. من همچنین یک قرائت معنوی «غیر فیزیولوژی زدایی» از توصیف اضافی ادراک به عنوان دریافت اشکال بدون ماده ایجاد می کنم (DA II 12). من نشان می‌دهم که ارسطو از عبارت «اشکال بدون ماده» برای توصیف موارد انتزاعی واقعی در ذهن فرد استفاده می‌کند تا نحوه دریافت شکل. در تقابل با اشکال در ماده، چنین مواردی از نظر علّی ناتوان و از نظر متافیزیکی عقیم هستند: یک F-بدون ماده تا حدودی موضوعی را که در آن قرار دارد (محتوای ذهن فرد F) بدون واجد شرایط بودن یا شناسایی آن به عنوان یک سوژه F تعیین می کند. بنابراین، ما یک توصیف «ذهنی» دوم از ادراک داریم. بخش‌های بیشتری از پایان‌نامه به حل و فصل پرسش‌های تفسیری ناشی از اظهارات بحث‌برانگیز در مورد ادراک که در De Anima II 5 و III 2 برمی‌گردد، و به بحث در مورد این که چگونه توصیف‌های ذهنی و فیزیولوژیکی از ادراک ارسطو با هم مرتبط هستند، اختصاص دارد. نتیجه‌گیری من این است که دیدگاه‌های ارسطو شکلی از حیات‌گرایی شبه دوگانه‌گرایانه را در مورد قوا ترکیب می‌کند (قویه ادراک و به طور کلی‌تر روح، نه تنها به ماده تقلیل‌ناپذیر نیستند، بلکه بدوی و غیر برتر نیز هستند) که با این وجود با هیلومورفیسم سازگار است. و شکلی از پدیدارگرایی (و از این رو تعین «از پایین به بالا» که نمونه‌ای از برتری مدرن است) با توجه به رویدادهای ادراکی (یعنی فعالیت ادراک).