جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه، من به دو نکته اصلی در مورد اهمیت و توسعه مفاهیم گفتمان و زبان مارتین هایدگر استدلال می کنم. اول این که مفهوم او از گفتمان، که برای هایدگر هستی و زمان، تمرین انسانی برای بیان معنا یا معقولیت است، اغلب به عنوان (الف) نام دیگری برای زبان‌های طبیعی، یا (ب) یک نام کاملاً پیش‌زبانی درک شده است. و پدیده پیش ارتباطی من سعی می‌کنم راهی میانی بین این دو تفسیر بیابم که به نظر من با متن صادق‌تر است، و استدلال می‌کنم که اگرچه گفتمان گاهی خود را پیش‌زبانی نشان می‌دهد، اما اساساً پدیده‌ای ارتباطی است. نکته دومی که من استدلال می‌کنم این است که برخلاف تفسیر معمول از رشد او، «روی» هایدگر به «زبان» در آثار متأخرش به منزله پذیرش ایده‌آلیسم زبانی نیست، یعنی این باور که می‌توان با آن‌ها فقط به عنوان ابژه‌های معنادار مواجه شد. به زبان طبیعی خود نامگذاری شده است. در عوض، من استدلال می‌کنم که مانند گفتمان، پدیده‌ای پیش‌زبانی باقی می‌ماند، و همچنین چندین شباهت جالب بین این دو مفهوم را یادداشت می‌کنم. من با ارائه چند پیشنهاد در مورد آنچه واقعاً در گذار از گفتمان به زبان در خطر است، نتیجه می‌گیرم و استدلال می‌کنم که تفاوت اصلی در این واقعیت نهفته است که برای هایدگر متأخر، بیان معنا دیگر اساساً یک پدیده ارتباطی نیست که ریشه در آن داشته باشد.

ترجمه ماشینی : در این مقاله من این سوال را مطرح می کنم: آیا اصالت هایدگری دائمی است؟ برای بررسی این پرسش، با تحلیلی کامل از آنچه هایدگر از اصالت می‌گوید، شروع می‌کنم. پس از آن، به چهره‌های پیشرو در این حوزه نگاه می‌کنم و به دنبال راهنمایی در پاسخ به پرسش ماندگاری اصالت هایدگری هستم. در نهایت به این نتیجه می‌رسم که نسخه اصلاح‌شده تحلیل جان هاگلند از مصمم بودن، پاسخ مثبتی به سؤال من می‌دهد. من با بررسی مشکلات احتمالی به این نتیجه می رسم که اصالت هایدگری دائمی است.

ترجمه ماشینی : من مفهوم نیستی را در الهیات فلسفی قرن بیستم از اثر پل تیلیش تا مارتین هایدگر و کیجی نیشیتانی تا رابرت نویل و ری ال. هارت دنبال می‌کنم که همگی چالش نیستی را پذیرفته‌اند. به عنوان یک مفهوم یا مقوله متافیزیکی خاص، این فیلسوفان و متکلمان بدون شک بر سر تعریف خاصی از نیستی اختلاف نظر دارند. با این حال، من استدلال می کنم که آنها در مورد کارکرد مبهم نیستی، که تسکین یا تضاد با هستی است، توافق دارند. گره خورده با وجود ضد نیستی، امکان وجود یا نیستی معنایی است. در مواجهه با نیستی یا قرار گرفتن در معرض نیستی، توانایی بازپرداخت یا بازخرید بیشترین پتانسیل و امکانات خود است. این که چگونه فرد به شبح نیستی پاسخ می دهد، هیچ چیز را مهم نمی کند (یا نه) در روشی که فرد از نیستی به هستی برمی گردد. به عبارت دیگر، مخاطرات صرفاً وضعیت (غیر) متافیزیکی نیستی نیست، بلکه میل به یافتن معنا و ارزش در انسان، وجود محدود در مواجهه با احتمال رادیکال و شبح نیهیلیسم است.

ترجمه ماشینی : مفهوم بازگشت ابدی نیچه بهترین نمونه اندیشه ضد الهیات او است، اما اغلب به اشتباه به عنوان فیزیک کلاسیک یا یک آزمایش فکری خوانده می شود. تا آنجا که تفاسیر انگلیسی-آمریکایی و تحلیلی کیهان شناسی بازگشت ابدی را رد می کنند، پیامدهای اخلاقی آنها به حداقل می رسد. در مقابل، خوانش کیهان‌شناختی و اخلاقی توسط هایدگر نشان داده می‌شود که از نظر هنجاری در چارچوب‌بندی فلسفه نیچه به عنوان بی‌خدایی رادیکال اهمیت بیشتری دارد. با این حال، همچنین نشان داده شده است که هایدگر رادیکال بودن نیچه را با نزدیک شدن به بازگشت ابدی به عنوان این مفهوم که هستی به عنوان یک کل بازمی‌گرداند، محدود می‌کند. برای این منظور، در ادامه بحث می‌شود که تبیین‌هایدگر از کیهان‌شناسی به‌عنوان یک طرح اخلاقی، برتر از تفاسیر علمی در خوانش‌های تحلیلی و انگلیسی-آمریکایی است، اما همچنین این که هایدگر تا حدی کیهان‌شناسی بازگشت‌های ابدی را اشتباه می‌خواند. بنابراین در نهایت نشان داده می شود که کیهان شناسی نیچه در واقع آن حالت یکسان از وجود را رد می کند. این در نهایت به عمیق ترین مفاهیم اخلاقی در فلسفه نیچه اجازه می دهد.

پساانسان­گرایی پارادایمی انتقادی و متنوع است که بینشی نو از معنای انسان در دوره مدرن به­دست می­دهد. پساانسان­گرایی با پساانسان­محوری در تلاقی است چرا که در اولی انسان به­عنوان دال برتر و در دومی انسان به­عنوان گونه­ی برتر در میان دیگر گونه­ها مورد پرسش قرارمی­گیرد. مبتنی بر همین تلاقی و با استفاده از آرای انتقادی مارتین هایدگر درباره­ی انسان­گرایی و تکنولوژی، در کنار اندیشه­های او در باب تفکر، یادگیری و هنر، در مقاله پیش­رو تلاش کرده­ام نشان دهم برخی نمونه­های کتاب­های داستانی­تصویری و تصویری بی­کلام که ویژگی­هایی پساانسان­گرایانه دارند، کودکان را دعوت می­کنند تا در باره­ی نسبت خود با دیگر موجودات، طبیعت و هستی به­شیوه­ای تاملی، پساانسان­گرایانه و پساانسان­محورانه بیندیشند. این کتاب­ها در جایگاه اثر هنری، زمینه­­ی بنیان­فکنی از تقابل­های دوتایی (همچون خود/دیگری، انسان/حیوان، تمدن/طبیعت و مانند آن) را فراهم کرده و راهی می­گشایند برای مواجهه با دیگر موجودات و طبیعت، آنگونه که هستند و نه آن گونه که انسان بازنمایی می­کند. مواجهه­ی پیوسته با این گونه آثار ادبیات کودک می­تواند به پیدایش و شکل­گیری سوژه­هایی پساانسانی کمک کند که برای آنان تفکر زمینه­ساز حیرت و مجذوب­شدن است و نه صرفا ابزاری برای تقویت مجموعه­ای از مهارت­ها یا قابلیت­ها در خدمت خود.

ترجمه ماشینی : پیشرفت تکنولوژیک در دنیای مدرن باعث بحث و گفتگو شده است. این بحث‌ها به جنبه‌های متعدد فناوری مربوط می‌شود: برای مثال، این تصور که فناوری خود اصلاح‌کننده است، و بحث اخلاقی در مورد اجرای برخی فناوری‌ها. در حالی که برخی از بحث ها فقط برای کسانی که دانش بسیار تخصصی دارند معنی می دهد، برخی دیگر به راحتی برای افراد غیرمتخصص قابل دسترسی است. به نظر می رسد تفکر فیلسوف مارتین هایدگر در مورد فناوری جایی در میانه این طیف قرار می گیرد، که هر دو تخصصی و در عین حال برای غیرفیلسوفان قابل دسترسی است. اثر نوآورانه مارتین هایدگر در سال 1927 با عنوان هستی و زمان، نوع خاصی از فلسفه او را به عنوان احیای توجه پیشا سقراطی به هستی شناسی، که او به لحاظ پدیدارشناسی انجام می دهد، نشان می دهد. به طور کلی این اثر به موضوعات مهم فلسفی می‌پردازد که هایدگر آن‌ها را نتیجه سنت فلسفی غرب در نادیده گرفتن هستی‌شناسی می‌داند. این پروژه اساسی همچنین برخی از تفکرات او را در مورد فناوری استوار می کند، همانطور که او سی سال بعد آن را در "مسئله مربوط به فناوری" بیان کرد. هایدگر در این مقاله بر اهمیت بررسی ماهیت فناوری استدلال می کند. به نظر من، موضع هایدگر بینش‌های منحصربه‌فرد و مهمی را در مورد ادبیات فناوری ارائه می‌کند، به‌ویژه که به تأثیر فناوری در دنیای مدرن و رابطه بین انسان و فناوری مربوط می‌شود. در این پایان نامه من برخی از ایده های اولیه هایدگری را شرح می دهم که اندیشه های بعدی او را بر فناوری پایه گذاری کردند و توجه ویژه ای به ساختار وجودی وجود-در-جهان داشتند. ادعای من این است که بودن در جهان نقش مهمی در آنچه هایدگر به عنوان خطر شدید فناوری می‌داند، ایفا می‌کند و از این رو توجه به آن می‌تواند به نشان دادن موضع هایدگر در مورد فناوری کمک کند

ترجمه ماشینی: کاترین زوکرت کار پنج شخصیت کلیدی فلسفی قرن نوزدهم و بیستم را از دریچه خوانش‌های کاملاً پست مدرن آنها از افلاطون بررسی می‌کند. او استدلال می کند که نیچه، هایدگر، گادامر، اشتراوس و دریدا، که متقاعد شده بودند که عقل گرایی مدرن امکانات خود را به پایان رسانده است، همگی به افلاطون روی آوردند تا شخصیت اصلی فلسفه را دوباره کشف کند و سنت غربی را به عنوان یک کل دوباره درک کند. کنار هم قرار دادن هنرمندانه زوکرت از این بدنه های فکری به ظاهر متفاوت، دیدگاهی همدیگر را ارائه می دهد، نه فقط از این متفکران منفرد، بلکه از چشم انداز گسترده پست مدرن نیز. نتیجه یک اثر درخشان است که دیدگاهی بدیع در رابطه بین سنت فلسفی غرب و شرکت پست مدرن در حال تکامل ارائه می دهد.