جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سید بن طاووس رضوان الله علیه این کتاب را در پاسخ به ادعای ابن ابی الحدید از علمای اهل سنت صحابه نوشته که مدعی شده بود حدیثی موجود نیست که انصار و مهاجرین حضرت امام علی علیه السلام را با لقب «امیر المومنین» خطاب کرده باشند، نوشت تا با نقل احادیث حضرت پیامبر خدا محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و اقرار صحابه از کتب مختلف، مخاطب را به یقین برساند که حضرت علی عظیم علیه السلام، امیر المومنین است. همچنین این کتاب مهم از دو بخش دیگر تشکیل شده که سید احادیثی را پیرامون اختصاص لقب «امام المتقین» و «یعسوب المومنین» به حضرت علی عظیم علیه السلام نقل کرده است. علاوه بر موضوع کتاب، نقل حدیث از منابع و کتب مختلف که بسیاری از آن‌ها از بین رفته‌اند (مانند بخش‌های مفقوده کتاب شریف دلائل الامامة) ارزش این کتاب را چند برابر کرده است و این کتاب حاوی متفردات حدیثی مهمی است. مترجم علاوه بر ترجمه کتاب الیقین، پس از ترجمه این کتاب، بخشی را به عنوان الحاق به کتاب اضافه کرده و احادیث هم‌موضوع با کتاب الیقین در کتاب شریف بحار الانوار را نیز ترجمه کرده است.

عنصر فرانقش، یکی از شاخصه‌های دستور نظام‌مند هلیدی است. از میان سه فرانقش متنی و بینامتنی و اندیشگانی، فرانقش اندیشگانی یا تجربی بازتابانندۀ لایۀ معنایی متن است. لایۀ معنایی سبک نویسنده را در انتخاب فرایندها و مشارکان نشان می‌دهد و هم‌زمان با تغییر موضوع و هدف نویسنده، نوع و بسامد فرایندها نیز تغییر می‌کند. مقالۀ حاضر ساختار گذرایی وصیت‌نامۀ امام علی(علیه السلام)به امام حسن(علیه السلام) را مطالعه کرده و فرایندها و مشارکانی را بررسی می‌کند که بیشترین فراوانی را داشته و تعیین‌کنندۀ سبک نویسنده‌‌اند. ازآن‌جاکه این نامه طولانی است و ساختار دو نیمۀ نامه در نگاه اول، متفاوت به نظر می‌رسد، روش هلیدی بر دو نیمۀ متن به‌صورت مجزا اجرا شد، که با رسم نمودارهای مقایسه‌ای، فرضیۀ تفاوت ساختاری نیمۀ نخست نامه با نیمۀ دوم آن اثبات می‌شود. در نیمۀ نخست، بیشترین فراوانی به فرایند مادی و مشارکان کنش‌گر و کنش‌پذیر اختصاص می‌یابد، اما در نیمۀ دوم، فرایند ربطی و در نتیجه مشارکان حامل و صفت، بیشترین بسامد را دارند.

مهمترین مؤلفه هویتی شیعه، امامت و ولایت اهل بیت(ع) است که عامل تمایزبخش این مذهب، از دیگر مذاهب اسلامی است. این مفاهیم، بسامد بالایی در سخنان اولین امام شیعیان دارد؛ به نحوی که بازتاب فراوان آن در نهج‌البلاغه مشهود است. در این میان نکته شایان توجه، بهره گسترده حضرت علی‌(ع) از استعاره‌های مفهومی است؛ چه آنکه نیاز داشتند قوای شناختی مخاطبان خود را به خدمت گرفته و با استفاده از مفاهیم ملموس و محسوس، مراحل فهم و درک جایگاه امامت را آسان‌تر نمایند. در این نوشتار بر اساس زبان‌شناسی شناختی و با استفاده از رویکرد لیکاف و جانسون در استعاره‌ها، مهمترین استعاره‌های مفهومی از نوع ساختاری، در تبیین مفهوم امامت و جایگاه اهل بیت(ع) مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان دهنده شش حوزه مبدأ است که بر مفاهیم متناظر در حوزه مقصد، نگاشت داده شده‌اند. پربسامدترین‌ها،‌ حوزه‌های مفهومی «نور»، «سفر و حرکت» و «حیات و ممات» ‌است. توجه به این نگاشت‌ها، اثر شایان توجهی در امر فهم و شرح نهج‌البلاغه خواهد داشت.

قرآن کریم کلام خالق حکیم است که برای هدایت انسانها فرستاده شده و به بشر دستور داده است به مقدار استطاعت آن را بخوانند و در آن تدبر کنند. تدبر در تک تک واژه ها و کلمات و آیات قرآن مجید چیزی است که خداوند متعال از مؤمنان حقیقی خواسته است. یکی از واژه هایی که به صورت ویژه نیاز به تدبر دارد، واژه «مولی» در سوره مبارکه حدید است چرا که در سه معنای مصیر، نصیر و سرپرست آمده است. از جمله مفسرانی که دیدگاهی خاص در رابطه با این واژه مطرح کرده و نظریه عالمان شیعه مبنی بر سرپرست و اولی به تصرف بودن ولی در امور را نقد کرده و به آن اشکال وارد کرده است، فخر رازی است. در این پژوهش با روش کتابخانه ای و توصیفی و تحلیلی، مناقشات فخر رازی نقد و بررسی شده و در نهایت ثابت شده است که واژه «مولی» به معنای سرپرست و اولی به تصرف در امور است، و با واژه ولی تفاوت معنایی ندارد و در یک جمله می توانند جانشین یکدیگر بشوند.