جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه معرفی و تشریح مفهومی جدید از رابطه بین کل و جزء است. من پیشنهاد می‌کنم کل‌ها را می‌توان به‌عنوان «وحدت» در نظر گرفت، برخلاف تصور کنونی آشنای آن‌ها به‌عنوان «مجموع». به دنبال سرنخی که در تمایزی که افلاطون در Theaetetus (203c-205e) بین دو مفهوم از یک موجود پیچیده ارائه می کند، ارائه شده است، من استدلال می کنم که تمایز مشابهی را می توان به طور منسجم در اصطلاحات مدرن توسعه داد. بخش اول به پیشینه مفهومی و تاریخی کلی مشغول است. برخی از محدودیت‌های نظری در مورد هر نظریه کل و اجزا به چالش کشیده می‌شوند و صرفاً ظاهری هستند. در بخش دوم، مفهوم کل به عنوان مجموع ارائه شده است، و به طور گسترده بحث می شود که بحث های مدرن درباره کل ها عموماً این تصور را پیش فرض می گیرند. این پیش‌فرض نه تنها توسط نویسندگانی که از نظریه‌های صرف‌شناختی «کلاسیک» لزنیفسکی و گودمن پیروی می‌کنند، بلکه توسط نظریه‌پردازان همدلی کل‌نگر (مثلاً از مفهوم کل ارگانیک یا گشتالت استفاده می‌کنند) مشترک است. که بر نظریه های «نئوکلاسیک» تکیه می کنند. تاکید می شود که این مفهوم از مشکلات و اشکالات اساسی و جدی رنج می برد. در بخش سوم، مفهوم کل به عنوان واحدها معرفی شده است. یک نظریه واحدها با جزئیات منظم و رسمی ارائه شده است و نقاط اختلاف از پیش فرض های نظریه های سنتی مورد بحث قرار می گیرد. نشان داده می شود که چگونه در تصور موجودیت های انضمامی (از انواع معین) به عنوان واحدها، فرد از بسیاری از مشکلاتی که تصور آنها را به عنوان مبالغ درگیر می کند، رها است. در نهایت، نشان داده می‌شود که چگونه نظریه وحدت‌ها ابزار قدرتمندی برای حل برخی از معماهای متافیزیکی مرکزی در مورد موجودات عینی، به‌ویژه معماهای مرتبط با حفظ هویت در مواجهه با از دست دادن یا به دست آوردن قطعات، فراهم می‌کند.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه ارائه مقدماتی برای درک بهتر بخش های مرکزی فلسفه افلاطون است. روش آن تلفیقی از معناشناسی دیاکرونیک سنتی و بررسی زمینه های ادبی و اجتماعی کلمات است که می توان آن را عمل شناسی نامید. امید است که توجیه آن با به کارگیری نتایج آن مطالعات بر بخشی از متن افلاطونی ارائه شود که در بخشهایی در پرتو برخی یافته های جدید بازتفسیر شده است. نقطه عزیمت تحقیق انجام شده، گذری از یکی از گفت و گوهای دوره میانی افلاطون است که عموماً فرض می شود حاوی جوهر اندیشه های او در مورد موضوعات هستی شناختی در زمان تألیف است: Phaedo lOOd - 105e. از این متن، تعدادی اصطلاح مهم که بیشتر آنها در دیالوگ های دیگر با تاریخ مشابه تکرار می شوند، انتخاب شده اند: fiSXSXSlV، 7tapstvai، 7tpOG£lV(Xl، fevetvai، sI8ck;، 'l5sa و برخی از همزادهای آنها، تاریخچه ها. این اصطلاحات، از اولین وقوع آنها در ادبیات یونانی موجود، معمولاً هومر، از طریق نویسندگان و گونه های مختلف شعر حماسی، غنایی و تراژیک، نوشته های تاریخی، فلسفی، پزشکی و بلاغی تا گفتگوهای اولیه خود افلاطون ردیابی شده اند. در جریان بررسی، به نظر می‌رسید که اسم‌های 8t§OQ و 'l5ea به دو دلیل با جزئیات بیشتر و تا حدودی جامع‌تر مورد مطالعه قرار گیرند: از یک سو، توسعه معنایی آنها مشخص‌تر و متنوع‌تر است و بنابراین سزاوارتر است. بررسی دقیق؛ از سوی دیگر، نظر دانشمندان، که در همه جا مورد توجه قرار گرفته است، در معنا و مفهوم این دو اسم بیشتر از هر یک از اصطلاحات انتخاب شده دیگر تقسیم شده است. بنابراین، لازم به نظر می‌رسید که اکثر موارد پیش از افلاطونی این دو اسم در زمینه‌های آن‌ها ترجمه شوند - که اغلب نیاز به تفسیر و بحث داشت که ممکن است در ابتدا صرفاً انحراف به نظر برسد - اقدامی که در مورد این اسم ضروری نیست. افعال مورد بررسی این به خودی خود یک نتیجه اولیه است: اسامی راحت تر از افعال با پسوندهای معنی به کار می روند. آنها به احتمال زیاد در کاربرد ثابت هستند که ممکن است یک اصطلاح فنی باشد. تفاوت در وضعیت و اهمیت اسامی در مقابل افعال در ترتیب جداگانه مواد در قسمت های اول و دوم منعکس شده است. بخش سوم شامل کاربرد برخی از نتایج به دست آمده از مطالعات معنایی تک تک کلمات در بخش های I و II است. در ماهیت این تمرین است که بسیاری از پیشرفت‌های J که در قسمت‌های I و II ردیابی شده‌اند، در قسمت سوم استفاده نمی‌شوند. با این حال، احساس می‌شد که تا زمانی که مطالعه کاملی از تمام زمینه‌های واقعی مختلف پیش از این انجام نشود، نمی‌توان با قطعیت معنا و معانی هر اصطلاح معین را در هر متنی مشخص کرد. این تلاش بیهوده نبود، زیرا می توان با دقت عادلانه نشان داد نه تنها معنای عبارات انتخاب شده در واقع در مورد افلاطون، بلکه مهمتر از آن، اینکه افلاطون اصطلاحات فلسفی خود را از کدام زمینه های ادبی و فکری گرفته است: توانایی تعیین اینکه افلاطون به چه کسی واکنش نشان می دهد. افکار او، و با چه کسی در نوشته هایش گفتگو می کرد، مهمتر از بازسازی زبانی ساده «معنا» است. افلاطون را در بخش فلسفی مرکزی گفت و گوی مرکزی فایدون در تعامل با سه حزب حداقل تا حدی متمایز از فیلسوفان پیش سقراطی می بینیم: آناکساگوراس و پیروانش، فیثاغورثی ها و دموکریتوس. در حالی که بیشتر آن با عقاید دریافت شده مطابقت دارد، واکنش به دموکریتوس در همان مرحله اولیه کار نویسندگی افلاطون معمولاً فرض نمی شود. این به خودی خود و استفاده افلاطون از افکار پیشینیان خود در آمیختن و تصحیح مفروضات آنها در حالی که زبان آنها را با مقاصد خود تطبیق می دهد، ممکن است ما را وادار کند تا در برخی از دیدگاه های رایج در مورد هستی شناسی افلاطون تجدید نظر کنیم. با این حال، مطالعه ای که در اینجا تلاش می شود در نظر گرفته شده است که ماهیت اولیه داشته باشد. کاربرد متن افلاطونی در بخش سوم را باید تنها به عنوان نمونه ای از چگونگی اعمال بررسی های معنایی بخش های اول و دوم در مورد گفتگوهای افلاطون و دیگر متون فلسفی نزدیک به معاصر درک کرد.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه به دنبال ایجاد ارتباط بین تعصب علیه و سپس پتانسیل مشارکت دیدگاه های ادبیات و فمینیسم در فلسفه هستم و سعی می کنم به طور همزمان به این دو سؤال پاسخ دهم. ادبیات چگونه می تواند فلسفی باشد؟ چگونه فمینیست ها می توانند فلسفه بنویسند؟ به این معنا که سعی می‌کنم این پرسش‌ها را جدی بگیرم و دقیقاً به آنها پاسخ دهم، این تز در سنت فلسفی تحلیلی قرار می‌گیرد. با این حال، پاسخ من به این سؤالات، و در نتیجه اکثر این تز، به شکل نمایشی غیرسنتی از پتانسیل فلسفی ادبیات است که از طریق سه ژانر ادبی فمینیستی ارائه شده است. داستان های خودکار، داستان های اتوپیایی، و داستان های پلیسی. به نظر می‌رسد استفاده از تقسیم‌بندی‌های عمومی راهبرد مناسبی برای بازپس‌گیری ادبیات به‌عنوان فلسفی است، زیرا نشان‌دهنده همسان‌سازی با دفاع ارسطویی از هنرهای ادبی در برابر حمله افلاطون است. با این حال، من استدلال می کنم که این گونه های ادبی به طور سنتی با عباراتی تعریف شده اند که خواندن فلسفی را ممنوع می کند. من این تعصب ضد فلسفی را افشا می‌کنم و سپس بازیابی می‌کنم، به‌ویژه زمانی که با تجدید نظر ژانر فمینیستی هم‌خوانی داشته باشد. این بازیابی به شکل یک مفهوم‌سازی مجدد فلسفی از هر ژانر، و یک تحلیل تطبیقی خاص از دو متنی است که به‌عنوان نماینده هر ژانر، آنطور که من تصور می‌کنم، اتخاذ می‌شود. به این ترتیب امیدوارم نشان دهم که یادگیری از رمان نه تنها ممکن است، بلکه بسیار سودمند است.