چکیده :
ترجمه ماشینی :
هدف این پایان نامه ارائه مقدماتی برای درک بهتر بخش های مرکزی فلسفه افلاطون است.
روش آن تلفیقی از معناشناسی دیاکرونیک سنتی و بررسی زمینه های ادبی و اجتماعی کلمات است که می توان آن را عمل شناسی نامید.
امید است که توجیه آن با به کارگیری نتایج آن مطالعات بر بخشی از متن افلاطونی ارائه شود که در بخشهایی در پرتو برخی یافته های جدید بازتفسیر شده است.
نقطه عزیمت تحقیق انجام شده، گذری از یکی از گفت و گوهای دوره میانی افلاطون است که عموماً فرض می شود حاوی جوهر اندیشه های او در مورد موضوعات هستی شناختی در زمان تألیف است: phaedo lood - 105e.
از این متن، تعدادی اصطلاح مهم که بیشتر آنها در دیالوگ های دیگر با تاریخ مشابه تکرار می شوند، انتخاب شده اند: fisxsxslv، 7tapstvai، 7tpog£lv(xl، fevetvai، si8ck;، 'l5sa و برخی از همزادهای آنها، تاریخچه ها.
این اصطلاحات، از اولین وقوع آنها در ادبیات یونانی موجود، معمولاً هومر، از طریق نویسندگان و گونه های مختلف شعر حماسی، غنایی و تراژیک، نوشته های تاریخی، فلسفی، پزشکی و بلاغی تا گفتگوهای اولیه خود افلاطون ردیابی شده اند.
در جریان بررسی، به نظر می‌رسید که اسم‌های 8t§oq و 'l5ea به دو دلیل با جزئیات بیشتر و تا حدودی جامع‌تر مورد مطالعه قرار گیرند: از یک سو، توسعه معنایی آنها مشخص‌تر و متنوع‌تر است و بنابراین سزاوارتر است.
بررسی دقیق؛ از سوی دیگر، نظر دانشمندان، که در همه جا مورد توجه قرار گرفته است، در معنا و مفهوم این دو اسم بیشتر از هر یک از اصطلاحات انتخاب شده دیگر تقسیم شده است.
بنابراین، لازم به نظر می‌رسید که اکثر موارد پیش از افلاطونی این دو اسم در زمینه‌های آنها ترجمه شوند - که اغلب نیاز به تفسیر و بحث داشت که ممکن است در ابتدا صرفاً انحراف به نظر برسد - اقدامی که در مورد این اسم ضروری نیست.
افعال مورد بررسی این به خودی خود یک نتیجه اولیه است: اسامی راحت تر از افعال با پسوندهای معنی به کار می روند.
آنها به احتمال زیاد در کاربرد ثابت هستند که ممکن است یک اصطلاح فنی باشد.
تفاوت در وضعیت و اهمیت اسامی در مقابل افعال در ترتیب جداگانه مواد در قسمت های اول و دوم منعکس شده است.
بخش سوم شامل کاربرد برخی از نتایج به دست آمده از مطالعات معنایی تک تک کلمات در بخش های i و ii است.
در ماهیت این تمرین است که بسیاری از پیشرفت‌های j که در قسمت‌های i و ii ردیابی شده‌اند، در قسمت سوم استفاده نمی‌شوند.
با این حال، احساس می‌شد که تا زمانی که مطالعه کاملی از تمام زمینه‌های واقعی مختلف پیش از این انجام نشود، نمی‌توان با قطعیت معنا و معانی هر اصطلاح معین را در هر متنی مشخص کرد.
این تلاش بیهوده نبود، زیرا می توان با دقت عادلانه نشان داد نه تنها معنای عبارات انتخاب شده در واقع در مورد افلاطون، بلکه مهمتر از آن، اینکه افلاطون اصطلاحات فلسفی خود را از کدام زمینه های ادبی و فکری گرفته است: توانایی تعیین اینکه افلاطون به چه کسی واکنش نشان می دهد.
افکار او، و با چه کسی در نوشته هایش گفتگو می کرد، مهمتر از بازسازی زبانی ساده «معنا» است.
افلاطون را در بخش فلسفی مرکزی گفت و گوی مرکزی فایدون در تعامل با سه حزب حداقل تا حدی متمایز از فیلسوفان پیش سقراطی می بینیم: آناکساگوراس و پیروانش، فیثاغورثی ها و دموکریتوس.
در حالی که بیشتر آن با عقاید دریافت شده مطابقت دارد، واکنش به دموکریتوس در همان مرحله اولیه کار نویسندگی افلاطون معمولاً فرض نمی شود.
این به خودی خود و استفاده افلاطون از افکار پیشینیان خود در آمیختن و تصحیح مفروضات آنها در حالی که زبان آنها را با مقاصد خود تطبیق می دهد، ممکن است ما را وادار کند تا در برخی از دیدگاه های رایج در مورد هستی شناسی افلاطون تجدید نظر کنیم.
با این حال، مطالعه ای که در اینجا تلاش می شود در نظر گرفته شده است که ماهیت اولیه داشته باشد.
کاربرد متن افلاطونی در بخش سوم را باید تنها به عنوان نمونه ای از چگونگی اعمال بررسی های معنایی بخش های اول و دوم در مورد گفتگوهای افلاطون و دیگر متون فلسفی نزدیک به معاصر درک کرد.
the purpose of this thesis is to provide preliminaries for a better understanding of central parts of plato's philosophy.
its method is a combination of traditional diachronic semantics and the study of the literary and social contexts of words which may be termed pragmatics.
its justification, it is hoped, is provided by an application of the results of those studies to a portion of platonic text which is, in parts, reinterpreted in the light of some new findings.
the point of departure of the investigation undertaken is a passage from one of the dialogues of plato's middle period which is generally assumed to contain the essence of his thoughts on matters ontological at the time of composition: phaedo lood - 105e.
from this text, a number of significant terms, most of them recurring in other dialogues of similar date, have been selected: fisxsxslv, 7tapstvai, 7tpog£lv(xl, fevetvai, si8ck;, 'l5sa and some of their cognates; the histories of these terms have been traced, from their earliest occurrence in extant greek literature, usually homer, through the various authors and genres of epic, lyric and tragic poetry, historical, philosophical, medical and rhetorical writings, to the early dialogues of plato himself.
in the course of investigation it seemed appropriate to study the nouns 8t§oq and 'l5ea in greater detail and to a degree approaching comprehensiveness, for two reasons: on the one hand, their semantic development is more marked and variegated, and therefore deserved more careful scrutiny; on the other, scholarly opinion, which has been taken into account throughout, is more divided as to the meaning and senses of these two nouns than with any of the other terms selected.
for the same reason, it was deemed necessary to translate by far the majority of pre-platonic occurrences of the two nouns in their contexts - that often required interpretation and discussion which may at first seem to be mere diversions - a measure not required in the case of the verbs under consideration.
that in itself is a first result: nouns are more readily employed with extensions in meaning than verbs; they are more likely to acquire a fixity in application which may amount to a technical terminology.
the difference in status and importance of the nouns over against the verbs is reflected in the separate arrangement of the material in parts i and ii.
part iii consists of an application of some the results yielded by the semantic studies of the individual words in parts i and ii.
it is in the nature of the exercise that many of the j developments traced in parts i and ii are not made use of in part iii; however, it was felt that unless a complete study of all the various actual contexts prior in time were undertaken, it would not be possible to determine with certainty the meaning and connotations of any given term in any given text.
the effort was not in vain, as it can be shown with fair precision not only what the terms selected actually meant with plato but more importantly, which literary and intellectual contexts plato derived his philosophical terminology from: being able to determine to whom plato reacted in his thoughts, and with whom he was in dialogue in his writings, is more important than bare linguistic reconstruction of 'meaning'.
we see plato in the central philosophical passage of the central dialogue phaedo in interaction with three at least partly distinct parties of pre-socratic philosophers: anaxagoras and his followers, the pythagoreans, and democritus.
while most of that conforms with received opinion, reaction to democritus at that early a stage in plato's writing career is not usually assumed.
that in itself, and the use plato makes of the thoughts of his predecessors in fusing and correcting their assumptions while adapting their language to his own purposes may prompt us to reconsider some commonly held views on plato's ontology.
however, the study here attempted is intended to be preliminary in nature; the application to a platonic text in part iii is to be understood as one example only of how the semantic investigations of parts i and ii may be applied to the dialogues of plato and other near contemporary philosophical texts.