جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : دایره آنتروپیک نیچه تحلیلی درونی و تفسیری است از کشف انتقادی نیچه از «حقیقت انسان‌سازی» در زبان و علم، و همچنین استفاده بعدی او از قیاس‌ها و انتقال‌های انسان‌گرایانه در تفسیر چشم‌انداز تخیلی‌اش «ترکیبی از هنر و علم» از یک جهان‌شمول. ، "اراده به قدرت" درونی در طبیعت. هم رابطه نیچه با تحلیل کانت از معرفت در نقد عقل محض و هم جذب او از نظریه پویای طبیعت با جزئیات مورد بررسی قرار گرفته است. تمایز اساسی بین مفهوم دیدگاهی نیچه از دانش و تفسیر دیدگاهی به طور کامل در پس زمینه تحلیل های مکرر نقد او از دانش و حقیقت مورد بحث قرار می گیرد. نشان داده می شود که داستان گرایی ابزاری توسط نیچه اتخاذ شد تا عینیت گرایی ناب علم را زیر سوال ببرد. این امر جنبه ای از اندیشه او را به حوزه فلسفه علم اخیر آمریکا پیوند می دهد. رابطه پیش بینی بین تحلیل پیش ساختارگرایانه نیچه از زبان و ساختارگرایی زبانی اخیر، و همچنین وابستگی او به معرفت شناسی تکاملی مورد بررسی قرار می گیرد. در بخش پایانی این تحقیق ادعا می‌شود که روان‌شناسی نیچه در مورد اراده به قدرت در انگیزه‌ها، اندیشه و رفتار انسانی حداقل به لحاظ نظری قابل دفاع است. با این حال، باید از گسترش اراده به قدرت به کیهان جدا شود. یک استدلال نهایی قوی ارائه شده است که به دنبال نشان دادن این است که به اصطلاح «متافیزیک» اراده به قدرت، افسانه ای هنرمندانه ساخته شده و بیرونی است که برای بازیابی حسی از انسان سازی جهان در مواجهه با جهانی غیرانسانی طراحی شده است.

ترجمه ماشینی : فردریش نیچه یکی از گریزان ترین متفکران سنت فلسفی است. سبک بسیار غیرمعمول و اصرار او بر آنچه در نوشته‌هایش پنهان یا ناگفته می‌ماند، چسباندن او به موقعیتی خاص را دشوار می‌کند. با این وجود، خوانش های خاصی از آثار او استاندارد و تأثیرگذار شده است. رابرت بی پیپین در این تفسیر جدید عمده از آثار نیچه، دیدگاه‌های سنتی مختلف از نیچه را به چالش می‌کشد و او را به قول خود می‌پذیرد که می‌گوید نوشته‌هایش را می‌توان به بهترین نحو به عنوان نوعی روان‌شناسی درک کرد. پیپین این ایده نیچه را به عنوان یک روان‌شناس دنبال می‌کند. به تحسین او برای اخلاق گرایان فرانسوی: لاروشفوکو، پاسکال، استاندال، و به ویژه مونتن. پیپین نشان می‌دهد که بر خلاف فیلسوفان، این نویسندگان از تئوری‌های متافیزیکی بزرگ اجتناب می‌کنند و به نفع تأمل در زندگی آن‌گونه که زیسته و تجربه می‌شوند، هستند. نیچه با همسویی خود با این پروژه تلاش کرد تا روانشناسی را «ملکه علوم» و «مسیری به سوی مشکلات اساسی» قرار دهد. پیپن ادعا می کند که نثر منفرد نیچه بخش اساسی این هدف بوده است، و بنابراین او کتاب را حول چهار تصویر و استعاره مهم نیچه تنظیم می کند: اینکه حقیقت می تواند یک زن باشد، اینکه یک علم می تواند همجنس گرا باشد، که خدا می تواند بمیرد، و اینکه یک عامل به اندازه رعد و برق با عمل خود یکی است. برگرفته از یک سری سخنرانی که پیپین در کالج فرانسه، نیچه، روانشناسی و فلسفه اول ایراد کرد، خواندنی درخشان، بدیع و قابل دسترس ارائه می کند.

ترجمه ماشینی : ما در این تحقیق سعی کردیم بخشی از اندیشه فردریش نیچه را درک کنیم: انتقاد او از دین مسیحیت، در مورد سخنانش درباره مرگ خدا، و استقبال از فلسفه او در سناریوی دینی پست مدرن. ما به دنبال ارائه گفتار او در مورد مرگ خدا با شروع از اثر Gaia Ciência هستیم، گفتاری که به کاهش ارزش جهان متافیزیکی و از بین رفتن اعتبار در خدای مسیحی مربوط می شود. ایمان به خدا معقولیت را از دست داد و نیهیلیسم را معرفی کرد. ما انتقاد نیچه از دین مسیحیت را مشکل می کنیم، اما مهمتر از همه، انتقاد از فرهنگ زمان خود را. او جامعه‌ای را مورد انتقاد قرار می‌دهد که بر اساس آرمان‌های مسیحی ساخته شده است و اخلاقیاتی که قرن‌ها به عنوان مکانیزمی برای تسلط و حفظ قدرت مورد استفاده قرار می‌گرفت، پشتیبانی می‌شود. نیچه مسیحیت را انکار زندگی و/یا دین انحطاط می داند. نقد نیچه از مسیحیت سوژه را به عنوان یک عامل اخلاقی مورد هدف قرار می دهد. با این حال، این لزوماً انتقادی از عیسی مسیح نیست، زیرا نیچه پولس را بنیانگذار واقعی مسیحیت می دانست. در این پژوهش به تحلیل برخی از جنبه های دین در پست مدرنیته و دریافت اندیشه نیچه در این سناریو می پردازیم. امروزه، با پست مدرنیته، دین، حداقل بازنمایی های نهادی آن، به بازیگری پشتیبان در بحث موضوعات مرتبط تبدیل شده است، با این حال، بشریت همچنان ابعاد مذهبی را تجربه می کند که به طور فزاینده ای خصوصی و ذهنی هستند. ما در حین تحقیق با چندین نویسنده که در مورد دین در پست مدرنیته به نحوی مثبت صحبت می کنند و به نوعی با نیچه گفتگو می کنند گفت و گو کردیم. با پست مدرنیته و روند سکولاریزاسیون آن، دین به پایان نمی رسد، برعکس، دوباره ظهور می کند و گسترش می یابد. دین با وجود اینکه شخصیت قبلی را ندارد، همچنان نقش مهمی در پست مدرنیته ایفا می کند و در همه عرصه های توسعه انسانی حضور دارد.

چکیده ماشینی : نیچه و الهیات سیاسی یهودی اولین کتابی است که تأثیر کار فردریش نیچه را بر شکل گیری الهیات سیاسی یهودی در نیمه اول قرن بیستم بررسی می کند. این نقشه راه‌های بسیاری را نشان می‌دهد که متفکران یهودی اولیه با ایده‌های قدرتمند نیچه در مورد سیاست، اخلاق و مذهب در فرآیند شکل‌گیری فرهنگ جدید و مدرن یهودی دست و پنجه نرم کردند. این کتاب به بررسی داستان های برخی از مهم ترین متفکران یهودی می پردازد که از نوشته های نیچه در ایجاد مبانی فکری الهیات سیاسی مدرن یهودی استفاده کردند. اعتقادات سیاسی این شخصیت‌ها از محافظه‌کاری ارتدوکس تا آنارشیسم صلح‌طلب متغیر بود، و نگرش آن‌ها نسبت به ایده‌های نیچه از آغوش مشتاقانه تا دوسوگرایی و طرد آشکار متفاوت بود. این کتاب با گرد هم آوردن این شخصیت‌های گوناگون، استدلال قانع‌کننده‌ای در مورد اهمیت نیچه برای شخصیت‌های کلیدی صهیونیسم اولیه و اندیشه سیاسی یهودی مدرن ارائه می‌کند. پژوهش حاضر تفسیر جدیدی از یک موضع کلامی خاص ارائه می‌کند که «دین‌داری بدعت‌گرا» نامیده می‌شود. تنها با مدرنیته و به طور متناقض، با سکولاریزاسیون سریع، «دین‌داری بدعت‌گرا» با قدرت کامل یافت شد. نیچه به یهودیان روشنفکر این امکان را داد که اساس وجود سیاسی خود را دگرگون سازند. این دیدگاه جدیدی در مورد اقتباس از فلسفه نیچه در عصر سیاست ملی یهود ارائه می دهد و در عین حال مطالعه موردی در تاریخ فکری یهودیان مدرن است. این مطالعه جدید از آثار نیچه منبع ارزشمندی برای دانشجویان و محققان علاقه مند به فلسفه، تاریخ یهود و الهیات سیاسی است.

ترجمه ماشینی : «آینه‌سازی انگیزه‌های نقد مسیحیت نیچه در الهیات زندان دی. بونهوفر» به اندیشه‌های بونهوفر درباره تفسیر غیرمذهبی می‌پردازد، که بونهوفر در نامه‌های خود از زندان، در پرتو نقد مسیحیت که توسط مسیحیت بیان شد، آن را بسط می‌دهد. فردریش نیچه. فصل اول به تاریخ تفسیر تحقیقات بونهوفر می پردازد و مروری کوتاه بر تلاش های گذشته و معاصر برای توضیح رویکرد بونهوفر به فلسفه ارائه می دهد. فصل دوم اصول اساسی و موضوعات کلیدی نقد مسیحیت را ابتدا در اثر نیچه با عنوان «دجال» معرفی می‌کند و سپس در کتاب «نامه‌ها و مقالاتی از زندان» بونهوفر. فصل سوم آشکارترین انگیزه‌های تفکر نیچه و بونهوفر را در محدوده فوق‌الذکر مقایسه می‌کند. مضامین منتخب در آثار این دو متفکر آلمانی به ویژه در فلسفه زندگی آنها، درک یک انسان بالغ و نقدهای آنها از مسیحیت که از این جهان به سمت حوزه متعالی جهان فراتر منحرف می شود، همپوشانی دارند (در آلمانی، به صورت تفاوت در معنای «دیسیتس» و «جنسیت» بیان شده است). افکار بونهوفر در مورد موعظه انجیل برای مردی به سن بلوغ می رسد که عاری از باورهای نادرست مذهبی است و احساس می کند قوی و توانا است.

کار شلینگ متأخر (در سال 1809 و پس از آن) با نیچه مخالف به نظر می رسد: یکی رمانتیک، ایده آلیست و مسیحی، دیگری دیونیزیایی، ضد ایده آلیست و ضد مسیحی. با این حال، گفت‌وگوی بسیار معنادار و آموزنده‌ای بین شلینگ و نیچه درباره موضوعات عقل، آزادی و دین وجود دارد. هر دوی آنها فلسفه خود را با نقدی مشابه از سنت غربی آغاز می کنند که از نظر آنها بیش از حد دوگانه، عقل گرا و ضد ارگانیک است (از نظر متافیزیکی، اخلاقی، مذهبی، سیاسی). در پاسخ، آنها امیدوارند که دیدگاهی زنده تر از واقعیت را القا کنند که در آن درک جدیدی از آزادی در مرکز توجه قرار گیرد. این آزادی را می توان از طریق رویکردی مناسب به دین آشکار و تقویت کرد، رویکردی که نه دین را از عقل جدا می کند و نه آن را تابع عقل می کند. دین، دیگری گفت‌وگو با عقل است، دینی که تلاش‌های ما را برای پیمایش مستقل در جهان تازه و جان می‌بخشد. شلینگ و نیچه با انجام این کار، راه های جدیدی را برای تفکر درباره (رابطه بین) آزادی، عقل و دین باز می کنند.