جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : فیلسوفان تقریباً همیشه موضوع تجدید نظر را به حاشیه رشته خود واگذار کرده اند، اگر اصلاً در مورد آن فکر کرده باشند. این کتاب مدعی است که اعمال بازنگری در پروژه فلسفی محوری و ضروری هستند و فلسفه باید اساساً به عنوان تمرین بازخوانی و بازنویسی تفسیر شود. این کتاب عمدتاً بر تفسیر بسیار تأثیرگذار هایدگر از نیچه متمرکز است، که در سخنرانی‌های دهه‌های 1930 و 1940 انجام شد و در سال 1961 منتشر شد. نویسنده از نزدیک ابزارهای بلاغی را تجزیه و تحلیل می‌کند که توسط هایدگر تفکر نیچه را در یک تاریخ گسترده‌تر از متافیزیک خود قرار می‌دهد. تفسیر مجدد خود به عنوان قرائت «درست» آن تاریخ است. نویسنده استدلال می‌کند که پروژه تجدیدنظرطلبانه هایدگر، متن فلسفی را به‌عنوان پارالیپسیس بازنویسی می‌کند، نوع خاصی از بیان کنایه‌آمیز که وقتی «به‌درستی» توسط بازخوان‌کننده فلسفی دریافت شود، آنچه را که متن نگفته و نمی‌توانست بیان کند، بیان می‌کند. مطالعه چنین تجدیدنظرطلبی پارالیپتیکی در چارچوب قانون فلسفی، راه جدیدی برای درک تاریخمندی اساسی متن فلسفی ارائه می‌دهد، متنی که به‌طور انتقادی از تاریخ تفسیرهای آینده‌اش قابل تشخیص نیست. فلسفه خود بازنگری است، یک عمل بازخوانی عمیقاً تاریخ‌گرایانه، تصاحب مداوم گذشته متنی نامناسب خود. این کتاب علاوه بر اینکه اولین مطالعه منتشر شده از تفسیر هایدگر از نیچه است، آثار هانس رابرت یاوس، هارولد بلوم و دیگر منتقدان تجدیدنظر را نیز بررسی می‌کند. به ویژه، مقالات اولیه رالف والدو امرسون در مورد تاریخ، که هم با تحلیل هایدگر از متافیزیک خوانده می شود و هم علیه آن، نشان می دهد که چرا مداخله تاریخی حاصل از خوانش تجدیدنظرطلبانه نه تنها یک تغییر رسمی و موضوعی گذشته است، بلکه یک اجبار بلاغی بر تفسیر آینده است. گرایش ها هیچ خواننده فلسفی صرفاً کاربر یا قربانی روش‌های تجدیدنظرطلب نیست: در بازخوانی گذشته‌های فلسفی، خواننده همان مکانیسمی است که به وسیله آن چنین گرایش‌های تفسیری برای اولین بار به مشکلات یا افکار درون کانون فلسفی تبدیل می‌شوند.

این گلچین جاه طلبانه شامل نوشته های اصلی نیچه، کی یرکگور، هایدگر و سارتر، و همچنین گزینش های سخاوتمندانه ای از آثار دیگر متفکران مهم اگزیستانسیالیست قرن بیستم است. این مجموعه که در گستردگی خود بی‌سابقه است، کمک‌های انجام شده به تفکر اگزیستانسیالیستی از طریق ادبیات را نیز تصدیق می‌کند.

ترجمه ماشینی : هایدگر و نیچه: غلبه بر متافیزیک سیر دهه 1930 هایدگر را ترسیم می کند که در رویارویی بدنام او با نیچه به اوج خود می رسد. در این دوره، هایدگر به برخی از پرسش‌های اساسی فلسفه در باب متافیزیک، حقیقت و زمینه بازنگری می‌کند و پیشنهاد می‌کند که متافیزیک غربی خود مانعی است که راه رسیدن به معنای هستی را سد می‌کند. به همین دلیل، غلبه بر متافیزیک برای آغاز رابطه جدیدی بین حقیقت و هستی ضروری است. اکثریت فلسفه قاره ای قرن بیستم در مورد مناقشه هایدگر و نیچه به نفع نیچه قضاوت می کنند و تفسیر هایدگر را تا حدی تحقیرآمیز می دانند. این کتاب استدلال می‌کند که بیشتر تلاش‌ها برای قرار دادن اندیشه هایدگر در درک فلسفه هایدگر شکست خورده و او را به درک ناکافی عقل، اخلاق و سیاست متهم می‌کنند. لویی بلوند در حالی که برخی از نقدهای عمیق‌تر اندیشه هایدگر را تصدیق می‌کند، نشان می‌دهد که جستجوی هایدگر برای پایه‌ای جدید برای معنا، جایگزین عقلانیت و اخلاق با تفکری «آمادگی» است که امیدوار است رابطه جدیدی را توصیف کند که بسیاری از موارد را «تصحیح» کند. اشتباهات سنت غربی

ترجمه ماشینی : نیچه، پدرخوانده فاشیسم؟ نیچه چه وجه اشتراکی با این ایدئولوژی قاتل دارد؟ نیچه که اغلب به عنوان «اشراف‌سالار رادیکال» روح توصیف می‌شود، از فرهنگ توده‌ای متنفر بود و تلاش کرد تا اوبرمنش را پرورش دهد که دارای ویژگی‌های ذهنی استثنایی بود. چنین متفکری چه وجه اشتراکی با دستکاری فاشیستی توده ها برای اهداف شوونیستی که استقلال فرد را در هم می شکست، می تواند داشته باشد؟ سؤالی که در دل این مجموعه نهفته است این است که نیچه چگونه به «افتخار» مرگبار به‌عنوان فیلسوف رایش سوم دست یافته است و آیا چنین ادعاهایی توجیهی دارند؟ آیا منطقی است که او را مسئول وحشت آشویتس بدانیم؟ ویراستاران مجموعه‌ای از دیدگاه‌ها را ارائه می‌کنند که تلاش می‌کنند تا ابهام و غنای اندیشه نیچه را رعایت کنند. مشارکت‌های درجه یک فیلسوفان و مورخان برجسته نگرش‌های نیچه نسبت به یهودیان، یهودیت، مسیحیت، یهودستیزی و ناسیونال سوسیالیسم را عمیقاً بررسی می‌کنند. آنها از نوشته های نیچه به دلیل تمایلات فاشیستی و ضدیهودی بازجویی می کنند و در نظر می گیرند که چگونه توسط فاشیست هایی که نیچه را پدرخوانده فکری خود می خواندند، می خوانند. چیزهای زیادی در نیچه وجود دارد که به طرز نگران‌کننده‌ای ضد برابری‌طلبی و ضد دموکراسی است، و نوشته‌های او درباره یهودیان قابل تفسیرهای متفاوت است. با این حال تأکید او بر فردگرایی و تحقیر ناسیونالیسم آلمانی و یهودستیزی، او را در تضاد شدید با ایدئولوژی نازی قرار داد. نیچه که در اینجا ظهور می کند، پیامبر غم انگیز خلاء معنوی است که جنبش های توتالیتر قرن بیستم را ایجاد کرد، متفکری که به بهترین وجه آسیب شناسی فرهنگ اروپای پایانی را تشخیص داد. نیچه جرأت داشت به ورطه نیهیلیسم مدرن نگاه کند. این کتاب به ما می گوید که او چه یافته است. مشارکت کنندگان عبارتند از مناهم برینکر، دانیل دبلیو. کانوی، استنلی کورنگولد، کرت رودولف فیشر، ژاکوب گولومب، رابرت سی هولوب، برل لانگ، ولفگانگ مولر-لاتر، الکساندر نهاماس، دیوید اوهانا، رودریک استاکلبرگ، ماریو اسزناژدر، جفری وایتیت. S. Wistrich و Yirmiyahu Yovel.

ترجمه ماشینی : پل میکلوویتز از طریق مطالعه دقیق و تأملات تفسیری، دیالکتیک های کلیدی در پدیدارشناسی روح هگل را بررسی می کند تا با خنثی شدن نظام کلیت هگلی که توسط نیچه افتتاح شد، کنار بیاید. میکلوویتز در تفسیر خود از پدیدارشناسی نشان می‌دهد که چگونه هگل به طرز ماهرانه‌ای ساختارهای روایی را دستکاری می‌کند، حتی در حالی که آنها را انکار می‌کند. میکلوویتز با ردیابی پیامدهای خودتضعیف نهفته در استراتژی بازسازی پدیدارشناختی گذشته‌نگر هگل تا رسیدن به خودآگاهی آن‌ها در شخصیت مرکزی نیچه از زرتشت، استدلال می‌کند که هگل میراثی مشکل‌ساز برای فیلسوفان باقی می‌گذارد و ادعا می‌کند که به «خردهای جامع دست یافته است». دانستن مطلق، و این که نیچه با تضعیف اقتدار فیلسوف پاسخ می دهد.بنابراین پرسش های متافیزیکی در روایاتی که خودآگاهانه با کنایه به میانجی گری می شوند، مجدداً فرموله می شوند و حل می شوند: آنها تبدیل به «فرامدها، الزامات فلسفی می شوند که صریحاً خلقت خود را تصدیق می کنند و جهانی بودن آنها را زیر سؤال می برند. . در بررسی دیدگاه پساآخرالزمانی و ضد هگلی نیچه، میکلوویتز بر این گونه گفت زرتشت تمرکز می کند و تفسیر جدیدی از «بازگشت ابدی» در پرتو خصلت مشکل ساز تکرار ذاتی ساختار روایی اشراق متافیزیکی ارائه می دهد: پروژه هگلی غیرمشابه نیچه، «بازگشت ابدی» مابعدالطبیعه، پیشنهاد می کند که فلسفه را نه به عنوان منبعی منحصر به فرد واقعی از آموزه، بلکه به عنوان آزمایشی نمونه در فراداستان خدمت کند. در نهایت، میکلوویتز همچنین به طور مختصر برخی از تأثیرات «پست مدرن» این تاریخ فکری و پیامدهای آن را برای گفتمان نظری فلسفه بررسی می‌کند - که پایان آن (به معنای تلو) در هگل به پایان رسید. حس مرگ یا نابودی) که نیچه اعلام کرد.

ترجمه ماشینی : نیچه و فلسفه از دیرباز به عنوان یکی از مهم ترین گزارش های فلسفه نیچه شناخته شده است که به دلیل ترکیب نادری از دقت علمی و تفسیر تخیلی تحسین شده است. با این حال، این چیزی بیش از یک کار مهم در مورد نیچه است: این کتاب مسیر جدیدی را در اندیشه پس از جنگ باز کرد. در اینجا دلوز نشان می‌دهد که چگونه نیچه شیوه جدیدی از تفکر را آغاز کرد که از دیالکتیک به عنوان یک روش می‌شکند و از محدودیت‌های خود فلسفه می‌گریزد. (جلد 12، شماره 5)

ترجمه ماشینی : نیچه زمانی خود را «بودای اروپا» معرفی کرد و در طول زندگی اش بودیسم علاقه زیادی به او داشت. در حالی که او از تفکر بودایی پیروی می کرد و آنچه را که به عنوان توهم دو سر وجود و خود می دانست، دنبال می کرد، اما خود را مدافع پاسخی به بحران نیهیلیستی متعاقب آن می دانست که کاملاً مخالف بحران همتای هندی او بود. آنتوان پانائوتی در این کتاب به بررسی روابط عمیق و پیچیده بین دیدگاه‌های نیچه و فلسفه بودایی می‌پردازد. او مدل‌ها و نظریه‌های روان‌شناختی را مورد بحث قرار می‌دهد که زیربنای اخلاق ظاهراً متضاد «سلامت عالی» آن‌ها است و دوگانگی ظاهری بین تأیید زندگی دیونوسی نیچه و نفی زندگی بودایی را منفجر می‌کند، و برای پاسخی بدیع و ترکیبی به چالش فرمول‌بندی یک پست پایدار استدلال می‌کند. -اخلاق نیهیلیستی کتاب او دانشجویان و محققان فلسفه نیچه، تفکر بودایی و مسائل متافیزیکی، وجودی و اخلاقی را که با نابودی خداباوری پدیدار می شوند، مورد توجه قرار خواهد داد.

ترجمه ماشینی : این کتاب رویکرد جدیدی به یکی از شخصیت‌های اصلی در فلسفه غرب ارائه می‌کند. این کتاب مهم جدید نظریه اخلاقی فردریش نیچه را در پرتو کارهای اخیر انجام شده در فلسفه ذهن بررسی می‌کند. کریگ داو مسائل مربوط به اراده آزاد، ارتباطات، روشی که در آن ما خود را می سازیم، و پیامدهای همه اینها برای اخلاق را بررسی می کند. نیچه پس از رد آنچه «فرضیه روح» می نامد، با مشکلی روبرو می شود: چگونه احساس وحدت و تداوم را که اکثر ما به عنوان هویت خود تجربه می کنیم، توضیح دهیم؟ این مطالعه با تکیه بر کارهای اخیر در علوم شناختی و فلسفه ذهن. نشان می دهد که پیشنهادات آزمایشی نیچه در اواخر قرن نوزدهم توسط تحقیقات اواخر قرن بیستم پشتیبانی شده است. با این استدلال که کار انجام شده در فلسفه ذهن توسط پل چرچلند و دانیل دنت به روشن شدن آموزه اخلاقی مثبت نیچه کمک می کند، "کبوتر" در ادامه نشان می دهد که کار اخیر به اندازه کافی در مورد مفاهیم اخلاقی فکر نکرده است، در حالی که نیچه قبلاً دقیقاً این کار را انجام داده است. . این یک کمک مهم و اصلی به یک بحث جاری است.