جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این پژوهش موضوع تأثیر تعالیم زرتشت در اندیشه نیچه مورد بررسی قرار می‌گیرد. نیچه به عنوان متفکر سده نوزدهم، با آثار خود تأثیر عمیقی بر فلسفه غرب و تاریخ اندیشه مدرن بر جای گذاشته‌ است. عنوان یکی از برجسته‌ترین آثار وی چنین گفت زرتشت است که در آن اساسی‌ترین مسائل فلسفه او بیان شده است. همین امر سبب شد تا سؤالی در میان نیچه-پژوهان مطرح شود که چرا نیچه بنیادی‌ترین اندیشه خود را از زبان پیامبر ایرانی مطرح می‌کند آیا او تحت تأثیر عمیق آموزه‌های زرتشت بوده است؟ نظر اکثر فلاسفه و مفسران آثار نیچه در پاسخ به این سؤال، در واقع بهره‌گیری به نحو سمبلیک است که تاکنون در این زمینه آثاری نیز به چاپ رسیده است. به دلیل گستردگی ابعاد فلسفه نیچه در این پژوهش ابتدا در سه محور جسم، قدرت و زندگی به بررسی دیدگاه هر یک پرداخته و سپس با تحلیل هر دو دیدگاه، به طور مستند فرضیه تأثیر تعالیم زرتشت بر اندیشه نیچه بررسی می‌گردد. با تحقیقات صورت‌گرفته در این پژوهش به نظر می‌رسد زرتشت شخصیتی صرفاً استعاری و ساخته ذهن نویسنده نیست، بلکه وی در آرای فلسفی خود از بخشی از تعالیم زرتشت به صورت انتخابی تأثیر گرفته است

ترجمه ماشینی : چند انتقاد خاص و کلی تر قبل از ارائه آنچه به عنوان رویکرد تفسیری مناسب است. amor fati الزامی نیست که باید دنبال شود، بلکه ایده آلی است که باید دنبال شود، که باید به عنوان اصلاح نیچه از فرمول رواقی برای "پذیرش و تحمل" درک شود، که در آن می توانیم از تکنیک های هنرمندان برای ترکیب و "عشق" استفاده کنیم. تراژدی های زندگی

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی آرمان اشراف نیچه می پردازد که به شکل گیری نیمی از تمایز اخلاقی معروف ارباب/برده کمک می کند و در آثار بعدی او، به ویژه در "درباره تبارشناسی اخلاق" بسیار برجسته می شود. چیزی که اغلب درک نمی شود این است که آرمان اصیل یک ثمره دیررس بلوغ نیست، بلکه چیزی است که در قالب یک تمایل اساسی، می توان آن را در اوایل «تولد تراژدی» مشاهده کرد، که آشکارتر از همه در مخالفت نیچه با سقراط است. و حتی در «گرگ و میش بت‌ها»، نکات اصلی انتقاد در اینجا اساساً بدون تغییر باقی می‌مانند که این مشاهده را بیشتر تقویت می‌کند. اما اهمیت این مشاهدات در جدی گرفتن تصویر GM مقدمه 2 از افکار و ارزش‌های فرد است که با وحدتی ارگانیک رشد می‌کند، همانطور که درخت انجام می‌دهد و شهادت به «یک اراده، یک سلامت، یک خاک، یک خورشید» می‌دهد. و ادعای مشابه در BGE 6 که "نیت اخلاقی (یا غیراخلاقی) در هر فلسفه هر بار بذر واقعی زندگی را تشکیل می دهد که کل گیاه از آن رشد کرده است." این تز تلاش خواهد کرد تا به این ادعاها رسیدگی کند و نشان دهد که چه چیزی در مورد اشرافیت است که برای نیچه جذاب است و همچنین در نیچه چیست که تعهد او به اشراف را ایجاد می کند. این امر با در نظر گرفتن تمایز ارباب/عبد، آرمان زاهدانه و غلبه بر خود و نیاز (مثل وجود) به آرمانی جدید حاصل خواهد شد. این نه تنها به درک این حوزه‌ها کمک می‌کند، بلکه باید بینش کافی در مورد خود نیچه نیز فراهم کند تا به تفسیر ادعاهای مثبت بدیهی گریزان او کمک کند و به‌ویژه درک کند که چرا آنها تا این حد گریزان هستند.

ترجمه ماشینی : بخش اول: ارزش‌های محوری نیچه مقدمه: آثار نیچه از نظر ایدئولوژیک متنوع است و بنابراین ناسازگاری‌ها و حتی (شاید) تناقض‌ها را به دنبال دارد. به همین دلیل، پایان نامه بر یک رشته از اندیشه او متمرکز خواهد شد - تصور او از فردیت. این موضوع از نظر فلسفی چالش‌برانگیزترین حوزه مورد علاقه او است و تضاد آموزنده‌ای با فلسفه اخلاق کانت ایجاد می‌کند. بخش دوم: نیچه در مقابل کانت فصل دوم: عود ابدی [ERJ در مقابل امری مقوله ای [Cl] - برداشت نیچه از فردیت در تقابل با تحلیل کانت از عاملیت اخلاقی برجسته می شود. چگونه هر دو ER و Cl نقش های مشابهی را در نوشته های اخلاقی مربوطه خود انجام می دهند. چگونه هر دو از نظر فلسفی مشکل دارند. با این وجود چگونه Cl از نظر عقلانی برتری خود را از یک جنبه مهم نشان می دهد. فصل سوم: خودمختاری - استدلال کانت برای استقلال اخلاقی دایره ای به نظر می رسد. تصور نیچه از خودمختاری فردی تمایل به عدم انسجام دارد. فصل چهارم: در باب تعلیم و تربیت - ایده کانت از تربیت اخلاقی مدعی شد که در برابر همان ایراداتی که در ترسیم انگیزه اخلاقی او مطرح می شود، آسیب پذیر است. تحلیل نیچه از «آموزش واقعی» مدعی بود که امکان آموزش را تضعیف می کند. بخش سوم: یک مفهوم منسجم. فصل پنجم: فرد ناب- خلاصه ای از برداشت نیچه از فردیت، و پیامدهایی که برای دیدگاه های او در مورد آگاهی، ارتباطات و زبان دارد. دوگانگی او بین ارزش‌های «اصلی» و «اقتباس‌شده» مطرح می‌کند که ادعا می‌شود بنیاد مردانه هستند، و مفهوم او را نامنسجم نشان می‌دهد پایان: فراتر از نیچه - اگر مفهوم نیچه از فردیت نامنسجم باشد، پس نمی‌توان آن را به طور منسجم پذیرفت. بنابراین تأثیر آن را فقط در تصرفات نادرست و انحرافات می توان دید (تصرف صحیح را نمی پذیرد)

ترجمه ماشینی: نیچه یکی از مهم ترین فیلسوفان مدرن است و نوشته های او درباره ماهیت هنر از تأثیرگذارترین فیلسوفان قرن نوزدهم و بیستم است. این کتاب راهنما معرفی و ارزیابی می کند: زندگی نیچه و پس‌زمینه‌ی نوشته‌های او درباره‌ی هنر، ایده‌ها و متون آثار او که به هنر کمک می‌کنند، از جمله تولد تراژدی، انسان، بیش از حد انسانی و این‌گونه گفت که اهمیت مستمر نیچه برای فلسفه و تفکر معاصر به این شکل است. این کتاب راهنما برای همه دانش‌آموزانی که برای اولین بار به نیچه می‌آیند، خواندنی ضروری خواهد بود.

ترجمه ماشینی : از 60000 مطالعه علمی درباره زندگی عیسی که در قرن نوزدهم ظاهر شد، یکی از غیرعادی‌ترین و جذاب‌ترین آنها «دجال» فریدریش نیچه بود. متأسفانه، تعدادی از عوامل با هم ترکیب می شوند تا عملاً اطمینان حاصل کنند که تأملات نیچه نه تنها در مورد عیسی، بلکه در مورد سنت پل و اولین جامعه مسیحی، توجهی را که شایسته آن است دریافت نکرده است. واژگانی که نیچه در رفتارش با قهرمانان اصلی مسیحیت به کار می‌برد، اغلب آنقدر عمداً تقابل‌آمیز است که بی‌اهمیت است، در حالی که کل روش‌شناسی او بسیار غیرمتعارف است. او بارها اعلام می‌کند که آنچه پیش می‌برد یک تحلیل فلسفی سنتی نیست، بلکه اولین «روان‌شناسی» مسیحیت و بازیگران کلیدی آن است. در حالی که فروید به زودی "تاریخ روانی" روانکاوانه را رایج کرد - جایی که محقق اظهارات و تجربیات زندگی یک فرد مشهور را مطالعه می کند و فرضیه هایی را در مورد ذهن و انگیزه احتمالی آن شخص ارائه می دهد - چنین تلاش هایی در دهه 1880 تقریباً بی سابقه بود. هدف پژوهش حاضر سه گانه است. اول، نظم بخشیدن به تأملات پراکنده نیچه در مورد شخصیت های مسئول تولد مسیحیت. دوم، نگاهی به واقعیت فکری «پشت» اظهارات عمداً تقابلی نیچه در مورد قهرمانان اصلی مسیحیت اولیه. و ثالثاً، به سادگی این ادعای اصلی نیچه را جدی بگیریم که آنچه او در واقع پیش می برد روانشناسی مسیحیت است. آنچه ما کشف می کنیم این است که تاملات نیچه در مورد عیسی، پولس و اولین مسیحیان، به طور انبوه و به تعبیر خود (روانی-تاریخی) در نظر گرفته شده، در واقع توجه فیلسوفان را ایجاب می کند. (1) آنها بخش قابل توجهی از فلسفه دین به شدت اصیل و عمیقاً «روان شناختی» را تشکیل می دهند. (2) آنها به طور معمول به عنوان مقدمه برای بحث در مورد موضوعاتی که به طور سنتی مورد علاقه فیلسوفان هستند (عشق، اخلاق، قدرت، و غیره) خدمت می کنند. (3) و سرانجام، مانند رفتارهای مشابه او با سقراط، شوپنهاور و واگنر، با مطالعه دقیقاً آنچه نیچه در زندگی و پیام عیسی جشن می گیرد، انتقاد می کند و اغلب با آن «همذات پنداری می کند» و غیره. با حمله خشونت آمیز در مورد سنت پل، بینش واقعی از ذهن و فلسفه یکی از اصیل ترین متفکران قرن نوزدهم به دست می آید.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه ادعا می کنم که میشل فوکو یک فیلسوف طرفدار روشنگری است. من استدلال می‌کنم که تاریخ انتقادی اندیشه او حالتی از خودمختاری در اندیشه و عمل را پرورش می‌دهد که نشان‌دهنده یک مفهوم کانتی از بلوغ است. بعلاوه، من ادعا می‌کنم که چون او مسیر نیچه‌ای را به سوی روشنگری دنبال می‌کند، شرح آزادی فوکو از نقد او از اینکه ما هستیم ناشی می‌شود، که شامل رد محدودیت‌های تجربی اومانیسم است. در عین حال، و شاید مهم‌تر از همه، من همچنین پیشنهاد می‌کنم که فوکو یک مفهوم پساانسان‌گرایانه از تناهی و هستی را بیان می‌کند. برای شروع، من نشان می‌دهم که در مسیر انسان‌گرایی به سوی رشد، که توسط روسو، کانت و هگل پایه‌گذاری شده و در حال حاضر توسط رالز و تیلور حمایت می‌شود، فلسفه‌ای از سوژه خودمختار که خواهان خودشکوفایی از طریق بازشناسی است، مقدم بر نقد معرفت‌شناختی و سیاسی است. محورهای تجربی عینی، هنجاری و ذهنی اومانیسم را ایجاد می کند. بر اساس نقدهای باستان‌شناختی، تبارشناسی فوکو، و وقتی با هم کار می‌کنند، نقدهای تاریخی انتقادی از این شرایط امکان استقلال و بازشناسی، معتقدم که اومانیسم نمی‌تواند به ما بیاموزد چگونه آزادانه بیندیشیم یا عمل کنیم. -و اینکه شناخت اومانیسم از جهان و عدالت آن در سیاست مستلزم طرد محدود افراد متفاوت و تسلیم ذهنیت افراد عادی است. در پاسخ به ناپختگی که در قلب اومانیسم قرار دارد، نشان می‌دهم که فوکو باستان‌شناسی، تبارشناسی و تاریخ انتقادی را به کار می‌گیرد تا بدیل‌های پساانسان‌گرایانه و روشن‌گرانه خود را از جمله ساوویر، پووآر و اخلاق اخلاقی کشف کند. پس از اینکه او توضیحی از علت و معلول در علوم انسانی را از ساویار به روابط بین ساوآر و پووآر منتقل کرد، توضیح می‌دهم که چگونه فوکو اولاً نحوه اعمال پووآر توسط مکانیسم‌های تولیدی را بازبینی می‌کند که بدن را نظم می‌دهد و شهروند را تنظیم می‌کند، و ثانیاً ماهیت pouvoir که او آن را حکومتی بودن یا عمل شخص نسبت به اعمال دیگران توصیف می کند. او سپس آزادی را به عنوان نقطه مقابل pouvoir/savoir پس می‌زند، و من نشان می‌دهم که چگونه تاریخ انتقادی نشان می‌دهد که قبل از اینکه رابطه هرمنوتیکی با خود ولوچ در مرکز درک اومانیسم از هویت اخلاقی باشد، ذهنیت اخلاقی در دوران باستان شکل گرفته است. از طریق آزادی زاهدانه و آگونیستی که مبتنی بر رابطه عملی با خود است. فوکو از این به‌عنوان طرحی برای زمان حال استفاده می‌کند، که در آن یک وضعیت اخلاقی-سیاسی خودمختاری در اندیشه و عمل در برابر محدودیت‌های ما از pouvoir/savoir شکل می‌گیرد. بنابراین من ادعا می کنم که تصویر فوکو به عنوان یک فیلسوف ضد روشنگری، که چیزی جز نقد متعارف و آزادی غیراخلاقی ارائه نمی دهد، نمایانگر دیدگاه کسانی است که ضد اومانیسم برایشان شبیه ضدروشنگری است. این انتقادات با تزی که من در این پایان نامه تأیید می کنم، نادرست نشان داده می شوند، و آن این است که تاریخ انتقادی به منزله نقد، پس از آن یک هستی شناسی، یعنی هستی شناسی انتقادی فوکو، بلوغ ایجاد می کند و تقویتی را تأیید می کند که هم ضد و هم پسا اومانیسم است. .

ترجمه ماشینی : سؤال مطرح شده این است: در پی «تشکیل» ازفلسفه قاره ای (از نیچه و هایدگر تا دریداو فوکو) و "عمل گرایی" انگلیسی-آمریکایی فلسفه (از جیمز و دیویی تا رورتی)، چه نوع ژانری از نوشتن فلسفه است؟ تاریخ گزینشی به روایت می شود اتحاد بین سفسطه و بلاغت سنتی را نشان می دهد (از گورجیاس و پروتاگوراس تا سیسرو و کوئینتیلیان)؛ بین بلاغت و پراگماتیسم کلاسیک آمریکایی (پیرس، جیمز و دیویی)؛ بین پراگماتیسم معاصر (رورتی) و فلسفه قاره ای معاصر (دریدا); و بین نقد ادبی معاصر (ماهی) و «پست مدرن» زیبایی شناسی پیشنهاد شده است که این اتحادها یک منسجم را تشکیل دهند روایتی که نمونه ای از نزدیک شدن به یکدیگر است زیبایی شناسی گفتارها و متون خود فلسفه. این است استدلال کرد که پیامد این تغییر، از خواندن فلسفه است به عنوان پایه ای برای تحقیقات دیگر موسسات فرهنگ به خواندن آن را به عنوان بلاغت، این است که ژانر فلسفه را به عنوان یک هنر، به عنوان مجموعه ای از متن هایی که به کثرت گفتمان های نسبیتی کمک می کند که ما برای اهداف حیاتی خاص می سازیم: ساخته شده نه به عنوان آینه حقیقت، بلکه به عنوان اجتماعی مفید و متقاعد کننده درام ها

ترجمه ماشینی : هایدگر در سخنرانی های نیچه 1936-1940 خود از تعریف اراده به قدرت به عنوان هنر به تعریف اراده به قدرت به عنوان دانش در حالی که انتقال او در خدمت راه اندازی و تنظیم دقیق است نقد هایدگر علیه نیهیلیسم و تفکر فناورانه آن، کار بزرگی می کند. بی خدمتی به فلسفه خود نیچه، زیرا هایدگر به طور فزاینده ای به عنوان هدفی بر آن تکیه می کند. حمله او به سنت متافیزیکی من در طول این کار استدلال می کنم که رابطه نیچه با نیهیلیسم توسط هایدگر اشتباه تعبیر شده است. در خروج از هایدگر، من نشان خواهم داد که چگونه تفکر فلسفی نیچه می توانست به هایدگر کمک کند. حمله به تفکر رایج تکنولوژیک معاصر، یا "ذهن ابزار"، از زاویه مشابه به جای فویل

ترجمه ماشینی : من استدلال می کنم که اندیشه نیچه در مورد عود ابدی صرفاً نوعی آزمایش فکری است که دو شکل درگیر شدن دارد. شکل اول تعامل مخرب است و منجر به فروکاستن اصول منطق کلاسیک به نیهیلیسم معرفتی می شود. در این شکل اول، نیچه به عود ابدی می اندیشد، همانطور که در فیلسوفان پیشین تا پایان آن ارائه شده است. شکل دوم تعامل به پیش فرض های منطق کلاسیک نیاز ندارد و از طریق تأثیر انزجار ساخته می شود. این حالت دوم تعامل می تواند به دو نتیجه منجر شود. بدبینی خودکشی یا تایید زندگی کار درباره عود ابدی که محققان معمولاً آن را منتشر می‌دانند، تعهد مثبت بسیار کمی به وضعیت هستی‌شناختی یا متافیزیکی عود ابدی دارد. با این حال، اگر عود ابدی نشان دهنده ماهیت فیزیکی جهان باشد، همانطور که نیچه گاهی در یادداشت های خود در مورد آن حدس می زند، این به استدلال ویرانگر و یا عاطفی او آسیبی نمی رساند. شکل عاطفی درگیری به ما اجازه می دهد تا در مورد ظهور این ایده آل تأییدی بدون تعهد مثبت قوی به متافیزیک یا معرفت شناسی خاص فکر کنیم. ظهور چنین ایده‌آلی ممکن است در سازمان‌های فیزیکی مختلف جهان قابل تحقق باشد. زندگی جدیدی که آرمان را تایید می کند، شکلی از اومانیسم نیست. بلکه نیچه فکر می کند که فکر عود ابدی «انسانیت» آینده را تولید خواهد کرد. فکر عود ابدی، از طریق بدبینی خودکشی، کسانی را انتخاب می کند که نمی توانند زندگی را تأیید کنند. این امر باعث رشد انسانیت جدیدی می شود که می تواند زندگی را تأیید کند و نوع جدیدی از شادی را ایجاد کند که قبلاً برای انسان ها ناشناخته بود. این آرمان جدید، amor fati [عشق به سرنوشت]، صرفاً آشتی با رنج و سختی گذشته نیست. بلکه باید خواست و امیدوار بود که چنین چیزی وجود داشته باشد. این آرمان که در اختیار قدرتمندترین افراد آینده است، بیانگر اراده به قدرت است. این ایده آل سختی ها و چالش های موجود در دریای زندگی را به عنوان بخشی از آنچه ما را واقعاً بزرگ و زندگی ما را ذاتاً ارزشمند می کند درک می کند.