جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هرمان باوینک (1854-1921)، شاید برجسته‌ترین جزم‌دان و روشنفکر سنت اصلاح‌طلب هلندی (gereformeerde) در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، خود را متعهد به کاری کرد که او آن را یک وظیفه الهیاتی «اصلاح‌شده» و «کاتولیک» نامید. برای جزم‌دان مدرن، این وظیفه نه بازپس‌گیری و نه کنار گذاشتن سنت اعتراف‌گرایانه‌ی خود است، بلکه به‌دلیل انطباق با شهادت کتاب مقدس، برای تطبیق عقاید «کاتولیک» با دستور زبان چارچوب‌های مفهومی مدرن است. چنین وظیفه ای باوینک را به سمت التقاط خاصی در سبک و منبع سوق داد که برای آن در قرن بیستم برچسب تحقیرآمیز ثنویت را به دست آورد که هم برای شخص و هم محتوای الهیات او به کار می رفت. در رابطه با شخص او، این پایان نامه دو باوینک، روایت زندگی نامه ای از یک دانش آموز و متکلم شکوفا را دنبال می کند که بین ارتدکس و مدرن تقسیم شده است. با توجه به محتوای او، مفسران بین باوینک اسکولاستیک و باوینک، دگماتیک سوبژکتیویست پساکانتی به این سو و آن سو می روند. این مطالعه این تصویر را رنگ‌آمیزی می‌کند و در فراخوان اخیر جیمز اگلینتون برای واژگونی دوگانگی‌های گفته شده در مورد شخص و کار باوینک شرکت می‌کند و با ترسیم مهم‌ترین نمونه از تلاش باوینک برای تکمیل وظیفه جزمی «کاتولیک» خود، یعنی تصاحب فردریش شلایرماخر، شرکت می‌کند. او بر خلاف محیط باوینک، شلایرماخر را شیطانی نمی‌دانست، اما در عین حال که مایل بود جزم‌شناسی مادی شلایرماخر را نقد کند، شلایرماخر را «عمیقاً دچار سوءتفاهم» می‌دانست. دو محل اصلی تخصیص شلایرماخر توسط باوینک شامل (1) مسئله زمینه معرفتی وحدت وجود و تفکر است. (2) دستور زبان دین ذهنی و عینی. در هر دو، باوینک مفاهیم شلایرماخر در مورد «احساس»، «وابستگی مطلق» و «خودآگاهی فوری» را برای تکمیل منطق خود پذیرفته است. درک پذیرش چارچوب مفهومی شلایرماخر توسط باوینک، به‌ویژه مقدمه‌ای از Schleiermacher Der christliche Glaube، نشان می‌دهد که چگونه باوینک تصمیم گرفت تا به عنوان یک الهی‌دان مدرن پس از کانت و در محدوده آزادانه میراث ارتدوکس هلندی خود کار کند. تصاحب او از شلایرماخر نمونه پارادایمی از تعهد او به ارتدوکس بودن ... در عین حال مدرن است.

ترجمه ماشینی: در طول دهه 1970، فیلسوف فرانسوی پل ریکور دو پروژه جداگانه را انجام داد که به هرمنوتیک فلسفی و هرمنوتیک کتاب مقدس معروف شد. تا به حال، این دو مجموعه کاری به طور گسترده مستقل از یکدیگر تلقی می شدند. پژوهش حاضر بر آن است تا ارزیابی مجددی از دیدگاه هرمنوتیکی ریکور از این دوره ارائه دهد و نقش بازتاب دینی را در آن تعیین کند. با تمرکز بر انتشارات ریکور از 1968 تا 1979، در ابتدا مشاهده می شود که هرمنوتیک او شباهت های قابل توجهی با به اصطلاح مدل رمانتیک قرن نوزدهم دارد. بنابراین، بخش اول پایان نامه به نقد ریکور از سنت هرمنوتیکی می پردازد و اینکه چگونه او از ابتدا تحقیقات خود را با اصول «جهانی» فردریش شلایرماخر همسو می کند. مشخصاً نشان داده شده است که ریکور از شلایرماخر این باور را به خود اختصاص داده است که تنها از طریق یک حرکت رفت و برگشتی بین نظریه کلی فلسفی و تفسیر منطقه ای، هرمنوتیک می تواند به ابزاری مفید برای علوم انسانی تبدیل شود. همچنین ادعا می‌شود که پیرو این دیدگاه «کلی-منطقه‌ای»، هرمنوتیک ریکور از طریق «تضاد برساخته» بین هرمنوتیک فلسفی و کتاب مقدس شکل گرفت. بخش 2 پایان نامه بررسی مفصلی از تحقیقات فردی را ارائه می دهد که ریکور در طول دهه 1970 انجام داد، به ویژه نشان می دهد که چگونه کاوش های چندمعنی، استعاره و زبان شاعرانه او مطالعه "زبان به عنوان گفتمان" و تفسیر کتاب مقدس را گرد هم می آورد. امید است که با افشای رابطه بین این دو جنبه رقیب هرمنوتیک ریکور، این تحقیق امکان ارزیابی مجدد گسترده‌تری از سازگاری بین فلسفه زبان معاصر و متن کتاب مقدس را فراهم کند.

ترجمه ماشینی: برنده: 2012 جایزه ناشران آمریکایی برای برتری حرفه ای و علمی در الهیات و مطالعات دینی، جایزه PROSE. در این اثر تامل برانگیز جدید، متکلم مشهور جهان، گری دورین، نشان می دهد که چگونه ایده آلیسم کانتی و پساکانتی در پایه گذاری و توسعه الهیات مسیحی مدرن مؤثر بوده است. بازاندیشی ریشه‌ای در ریشه‌های الهیات مدرن نشان می‌دهد که چگونه ایده‌آلیسم کانتی و پساکانتی در پایه‌گذاری و توسعه الهیات مسیحی مدرن مؤثر بوده‌اند نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های کانت در مورد اخلاق و دین شروع به حرکت کاملاً مدرن در اندیشه دینی کرد. سه نقد کانت از عقل و برداشت اخلاقی او از دین استدلال های جایگزین ارائه شده توسط شلایرماخر، شلینگ، هگل و دیگران را تجزیه و تحلیل می کند - حرکت به لحاظ تاریخی و زمانی در میان شخصیت های کلیدی در فلسفه و الهیات اروپایی، استدلال های دشوار و روشنفکرانه را به شیوه ای شفاف و قابل دسترس ارائه می کند. –22): فصل 2 ذهنیت در سؤال (صفحه های 23-83): فصل 3 ایجاد حس دین (صفحه های 84-158): فصل 4 دیالکتیک روح (صفحه های 159-242): فصل 5 روح هگلی در سؤال (صفحه 243) –314): فصل 6 تاریخ گرایی نئوکانتی (صفحه های 315-377): فصل 7 نظم آرمانی (صفحه های 378-453): ج فصل 8 شورش بارتیان (صفحات 454-529): فصل 9 کنایه های آرمانی (صفحات 530-573):

مسیح‌شناسی مبتنی بر آگاهی که در الهیات جدید مسیحی توسط شلایر ماخر مطرح شد برخلاف الهیات سنتی بر طبیعت بشری عیسی تأکید بیشتری می کرد و امتیاز عیسی را در داشتن شناختی ناب و مستمر از خداوند می دانست که عصمت از گناه را نیز برای وی همراه می‌آورد. این مقاله در پی آن است تا با بررسی نحوۀ تأیید عیسی از سوی روح القدس در قرآن کریم قرابت مدلول آیات مرتبط با مسیح‌شناختی جدید مسیحی را در تبیین توانمندی‌های فراعادی عیسی روشن سازد. برای این منظور تفسیر آیات مرتبط در تفاسیر روایی و کلامی جمع‌آوری و با دیدگاه شلایرماخر در مورد طبیعت انسانی عیسی مقایسه شده است. در نتیجه مشخص شد که برخی تفاسیر با الهام از روایات و تحلیل فلسفی، روح‌القدس را عالی‌ترین مرتبه از مراتب روحی انسان معرفی کرده‌اند. این مرتبه در انسان‌های کامل و برخی پیامبران همچون عیسی شکوفاست و ایشان را قادر می‌سازد تا با مدد از آن، شناختی حضوری از خداوند و دیگر حقایق به دست آورند.

اولین پیش‌نشست کنفرانس بین‌المللی الهیات عملی، با عنوان «معناشناسی الهیات عملی»، شب گذشته، ۸ آبان 1400 با سخنرانی رسول رسولی‌پور، عضو هیئت علمی دانشگاه خوارزمی و عضو هیئت مدیره انجمن علمی فلسفه دین ایران برگزار شد. در ادامه مشروح سخنان رسولی‌پور را می‌خوانید؛ در ابتدا باید از اولین کسی که اصطلاح الهیات عملی را در عالم اندیشه به کار برده شروع کنم که عبارت از «فردریش شلایرماخر»؛ فیلسوف آلمانی است. به نظر می‌رسد که در تعریف یا تقسیم شلایرماخر از الهیات، سه بخش عمده داریم که عبارت از الهیات فلسفی، الهیات تاریخی و الهیات عملی هستند. در بخش الهیات عملی نیز دو بخش اصلی داریم که عبارت از اصول خدمت در کلیسا و اداره کلیساست.

بخشی از سرمقاله برنامه سوره: فردریش شلایرماخر سال ۱۸۱۱ در کتاب «شرحی کوتاه بر مطالعات الهیات» سه مؤلفه برای الهیات برشمرد: فلسفی، تاریخی و عملی. الهیات عملی در منظر شلایرماخر تلاشی برای برقراری پیوند میان کلیسا و جامعه بود. در نگاه او الهیات مسیحی پدیدآورنده‌ی چهارچوبی بود که ابهامات تجربه بشری را قابل تفسیر می‌کرد. پابه‌پای رشد سکولاریسم و تضعیف نهاد کلیسا، زمزمه‌های توجه دوباره به الهیات عملی در مکالمات الهیاتی دانشگاهی شنیده شد. در خوانش نو، دغدغه‌ی این رویکرد الهیاتی نه در تفسیر دینی از تجارب بشر، بلکه در پیوندی میان روایت، جامعه و زندگی دینی خود را بازتعریف می‌کرد.

یکی از راهبردیترین تصمیمات امام علی (ع) در عصر خلافت اسلامی (35-40 هـ) قبل از آغاز جنگهای این دوره، استراتژی صلح و آشتی با جناح ها و گروه های مخالف زمان خود بوده است. این جستار بر آن است تا با تکیه و تأکید بر خطبۀ 40 نهج البلاغه، لایه‌های معنایی پنهان متن را بر اساس رویکرد تحلیل هرمنوتیکی موردنظر «شلایر ماخر آلمانی» واکاوی نماید. اساس رویکرد هرمنوتیکی مؤلف محور و روشمندیِ ماخر در فهم متون راهبر (متون مقدس دینی مثل نهج البلاغه) بر این اصل استوار است که با به کارگیری دو پارادایم تأویل دستورگرا و تأویل روانشناختگرا به خوانش هرمنوتیکی و تحلیل علمیِ استراتژی صلح و سازش در سیرۀ عملی علی (ع)پرداخته شود و به این پرسش که استراتژی صلح در خوانش هرمنوتیکی خطبۀ 40 نهج البلاغه چه نسبتی را با روایت‌های تاریخی برقرار می سازد، پاسخ دهد. بر اساس دادههای تاریخی، مقولۀ صلح و آشتی، نمود کاملاً کاربردی و آشکارا در سیرۀ نظری و عملی ایشان دارد و دلالت های آن کشف می‌شود. از نتایج کاربست چارچوب نظری ماخر بر می آید که بر مبنای خطبۀ موردپژوهش در اندیشۀعلی (ع) اصالت با صلح و آشتی است؛ لذا سوق دادن جامعه به‌سوی امنیت و آرامش در شرایط اجتماعی بحرانزا، مد نظر گفتمان علوی است. خواننده در فرآیند خوانش، به کشف لایه های معنایی زیرین متن رهنمون می شود. واکاوی زیرساخت معنایی خطبۀ 40 از بستر تأویل دستورگرا و روان شناختگرا در هرمنوتیک مؤلف محور، میتواند بیانگر روحیه و افکار امام و شخصیتِ جامع الأضدادی وی باشد؛ او هم قهرمان صلح است و هم قهرمان جنگ، صلح میکند مادامیکه صلاح جامعۀ مسلمین، امنیت، آرامش و عزت ایشان در آن باشد و جنگ میکند مادامیکه محرز شود گفتمان صلح به سستی و رخوت گراییده است.