جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : کاوشی جسورانه و زیبا از «زندگی پس از مرگ» خدا، که نشان می‌دهد چگونه عادات ذهنی ظاهراً سکولار در واقع ساختار تفکر دینی را حفظ می‌کنند. زمانی در غرب زندگی ما محدود به مذهب بود. سپس ما را از ظلمت ایمان به بیرون هدایت کرد، اغلب می گویند، نور سرد علم و عقل. مدرن بودن به معنای رد امر دینی برای سکولار و عقلانی بود. مایکل روزن در بازگویی جسورانه تاریخ فلسفی، محدودیت‌های این داستان را توضیح می‌دهد و نشان می‌دهد که بسیاری از شیوه‌های مدرن و ظاهراً سکولار دیدن جهان در واقع عمیقاً توسط مذهب شکل گرفته است. روزن استدلال می‌کند که متفکران کلیدی، ایده‌آلیست‌های آلمانی بودند، زیرا آنها به دنبال آشتی دادن عقل و دین بودند. در فلسفه کانت اصلی بود که اگر خدا هم عادل است و هم ما را برای ابد به بهشت ​​یا جهنم می‌سپارد، باید بدانیم چه چیزی از ما خواسته می‌شود و بتوانیم آزادانه انتخاب کنیم. کانت استدلال می‌کرد که در تلاش برای زندگی اخلاقی، ما به عنوان اعضای یک «کلیسای نامرئی» درگیر یک کار جمعی هستیم که با هم برای رسیدن به عدالت در تاریخ همکاری می‌کنند. همانطور که ایده آلیست های بعدی از ایده های کانت در مورد جاودانگی شخصی دور شدند، این ایده "جاودانگی تاریخی" در کانون توجه قرار گرفت. از طریق پروژه های اجتماعی که بیشتر از ما زندگی می کنند، ما نوعی حضور پس از مرگ را حفظ می کنیم. مفاهیم جاودانگی تاریخی نه فقط به ایدئولوژی‌های جهانی لیبرالیسم و ​​سوسیالیسم انقلابی، بلکه به آموزه‌های ناسیونالیستی و نژادپرستانه‌ای که مخالف آن‌ها بودند، منتقل شد. اما چگونه، پس از جنگ‌های جهانی و نسل‌کشی، می‌توانیم به هر مفهومی از پیشرفت اخلاقی مشترک ایمان داشته باشیم و اگر نه، ایده جاودانگی تاریخی چه می‌شود؟ این وضعیت مخمصه فعلی ماست. تلفیقی بی‌نظیر از فلسفه و تاریخ فکری، سایه خدا کاوشی عمیق از میراث خداباورانه مدرنیته سکولار است.

ترجمه ماشینی : نظریه انتقادی تئودور دبلیو. آدورنو مفصل بندی کامل خود را در مفهوم دیالکتیک منفی می یابد. در بررسی انتقادی فلسفه هگل، آدورنو ایده دیالکتیکی را توسعه می دهد که دیگر به مفهوم ایده آلیستی یک هویت نظری سوژه و ابژه گره نمی خورد، اما حرکت فکری آن با این وجود به سمت مفهومی از امر مطلق هدایت می شود. مطالبات مفهومی، دامنه مفهومی و قوام استدلالی این دومین مدل اصلی تفکر دیالکتیکی هنوز روشن نشده است. مارک نیکلاس سامر دیالکتیک منفی را از مناظره با هگل بازسازی می کند و از ادعای آنها مبنی بر رهایی محتوای واقعی دیالکتیک هگلی از تفاله های ایده آلیستی آن و ایجاد مفهومی از مطلق که پس از آشویتس قابل اجرا بود، از این جنبش فکری دفاع می کند.

ترجمه ماشینی : در جشن دویست و پنجاهمین سالگرد تولد G.W.F. هگل، اسلاوی ژیژک به ما قرائتی از غول فلسفی می دهد که طرز تفکر ما را در مورد دوران جدید پساانسانی تغییر می دهد. هیچ مطالعه معمولی درباره هگل، هگل در یک مغز سیمی به بررسی آنچه او ممکن است در مورد ایده «مغز سیمی» گفته باشد، نمی پردازد: چه اتفاقی می افتد زمانی که یک پیوند مستقیم بین فرآیندهای ذهنی ما و یک ماشین دیجیتال ایجاد می شود. ژیژک پدیده یک اثر مغزی سیمی را بررسی می کند و اینکه وقتی بتوانیم افکار خود را مستقیماً با دیگران به اشتراک بگذاریم چه اتفاقی می افتد. این پرسش کلیدی را ارج نهاده است که چگونه تجربه و موقعیت ما را به عنوان افراد "آزاد" شکل می دهد و می پرسد وقتی یک ماشین می تواند ذهن ما را بخواند انسان بودن به چه معناست.

ترجمه ماشینی : این کتاب آنچه را که هگل «روح حیاتی جهان واقعی» می نامد، حقیقت، یعنی شکل و محتوای منطق را به عنوان یک کل انضمامی ارائه می دهد. در اینجا بدیهی است که تفکر لزوما آزاد و نامحدود است، اگر بتوانیم از تضاد اجرایی در ارزیابی آن فرار کنیم. تفکر مطلق است، چیزی که هگل آن را روح یا ذهن می نامد، Geist. او سه شکل از «روح مطلق» یعنی هنر، دین و فلسفه را شناسایی می‌کند که هر یک در شکل بعدی جذب می‌شود. فلسفه، دین و دین، هنر را در فرآیندی در جست‌وجوی و دستیابی به امر مطلق می‌دانند. بنابراین، هگل ادعا می کند که فلسفه در نهایت الهیات است به عنوان تحقق بخشیدن به خود استعلایی سازنده ذهن نسبت به «ایده مطلق»، که خود مطلق است. این «ایده‌آلیسم مطلق» است، که در آن ایده وجود حقیقی است و چیزهای متناهی مفاهیمی گذرا هستند. هدف این کتاب تبیین چنین مفاهیمی است که به موجب آن فیض متعالی «الهیاتی» طبیعی است یا «در همه چیز»، ایمان در نطفه معرفت مطلق است، چیزها برعکس آن چیزی هستند که «بلافاصله» به نظر می رسند، در حالی که خودآگاهی حاصل شده « ویرانی فرد» به طور انتزاعی از اشیاء خود جدا شد. بنابراین طبیعت خارجی درونی است، کل در یا یکی با جزء، ضرورت آزادی مطلق است، که اینها مراحل منطق هستند. هگل به سه شکل دوم مرتبط با سه شکل فوق نیاز دارد. این منطق، طبیعت و ذهن است، به همین ترتیب، در روندی بی وقفه، بازگشتی به خود. بنابراین کیفیت اساسی هنر منعکس کننده کیفیت "هنر منطقی" است. هنر-شی انفرادی، هنر به مثابه تلاش برای کمال مطلق، مسیر حرکت روح را پایه گذاری می کند. از این رو، آگاهی ابتدا فردی به نظر می رسد که به سمت خودآگاهی جهانی در «دانستن مطلق» قرار دارد.

ترجمه ماشینی : اخلاق اجتماعی هگل تفسیری تازه و قابل دسترس از مشهورترین کتاب G. W. F. هگل، پدیدارشناسی روح ارائه می دهد. مولی فارنت با تکیه بر کارهای مهم اخیر درباره ابعاد اجتماعی نظریه دانش هگل، نشان می‌دهد که چگونه روایت او از اینکه ما چگونه می‌دانیم، بر روایت او از چگونگی زندگی کردنمان استوار است. فارنت استدلال می کند که هگل به تعارض به عنوان بخشی اجتناب ناپذیر از زندگی مشترک نگاه می کند و اخلاق اجتماعی او شامل روابط و شیوه های اجتماعی است که به مردم اجازه می دهد با تعارض کنار بیایند و امید به آشتی را حفظ کنند. جوامع از طریق این روابط و اعمال، هنجارهای خود را ایجاد می کنند، به رقابت می پردازند و تغییر می دهند و الگوی هگل برای آنها اغلب تعاملات و تشریفات اعضای جوامع مذهبی است. خوانش دقیق کتاب، پیامدهای اخلاقی بحث های هگل در مورد برده داری، تراژدی یونانی، جنگ های اولیه فرهنگ مدرن، و اعتراف و بخشش را آشکار می کند. این کتاب همچنین روشن می کند که چگونه تفکر و عملکرد دموکراتیک معاصر می تواند از بینش های هگلی بهره مند شود. اخلاق اجتماعی هگل از طریق درگیری مستمر خود با ایده های هگل در مورد تضاد و آشتی، سهم مهمی در بحث در مورد چگونگی زندگی خوب با اختلاف نظرهای مذهبی و اخلاقی دارد.

ترجمه ماشینی : از زمان هگل، فلسفه نمی تواند از اندیشیدن به پایان خود دست بردارد. دگرگونی های خشونت آمیزی که فلسفه هگل در ساختار اصطلاحات فلسفی و در شرایطی که فلسفه بر اساس آنها امکان پذیر است، کشف و ایجاد کرده است، موضوع هاماخر است. هاماخر با شروع از تفاسیر هگل بر کتاب مقدس، تبارشناسی و آشکار شدن اندیشه هگل را در آثار بالغ خود - پدیدارشناسی روح، دایره المعارف، فلسفه تاریخ - با تمرکز بر محدودیت ها و مرزها، محدودیت ها و انتهای مفهومی آن دنبال می کند. و حرکات متنی از آنجا که مفهوم برای هگل پایان چیز است - نقطه ای که در آن به اوج می رسد - زیرا با جدا شدن از محتوای بازنمایی آن اتفاق می افتد، رد این انشعاب در مفصل بندی گفتمانی آن نقش بسته است. متن هگلی با مجموعه ای از اصطلاحات و موضوعات نقطه گذاری شده است که بر اساس منطق نقطه عطف عمل می کنند: یک کارکرد مخالف خود را فعال می کند، آنها به عنوان منافذ بین تجربیات متقابل منحصر به فرد عمل می کنند و وحدت آنها را برقرار می کنند. این رویه دیالکتیکی لنگ می‌زند، وحدت آن از بین می‌رود، منافذ به آپوریا تبدیل می‌شوند، هر جا که ضرورت‌های مفهومی از واقعیتی که القا کرده‌اند فراتر رود. هاماخر نشان می دهد که دیالکتیک، که از طریق آپوریا پیش می رود، همچنان قادر به توضیح حرکت خود نیست. نظام هگل را باید از جایی خواند که گسستش با پایانش همگرا نشود. استدلال هاماخر با تحلیل هر دو جنبه تاریخی و سیستماتیک فلسفه هگل، پرداختن به کانت و فتیشیسم مذهبی، نیچه و تکرار غیرممکن همان، مارکس و عطر دین، فروید و بدن هیستریک، به سمت آنچه در فلسفه هگل است معطوف می شود. روح در برابر معنویت ایستادگی می کند و فلسفه را شکست می دهد. آرمان‌گرایی نظری، با آرزوی آخرین فلسفه، باید تمام نظام‌های قبلی را در خود بگنجاند و ادغام آن را معنوی کند. منطق بلع آن باید با دفع و حالت تهوع (اکل) هر چیزی را که در برابر تصاحب مقاومت می کند رد کند. هاماخر با تأکید بر ادعای هگل مبنی بر ارائه الهیات سیاسی جامعه مدرن، نشان می دهد که مکانیسم تهوع برای دست نخورده نگه داشتن سیستم در واقع خود مکانیزمی بیگانه با بدن آن است. از ادغام موعود جلوگیری می کند، ایده آل سازی را شکست می دهد، بدنه سیاست را متلاشی می کند، و ادعای قدرتمندترین هستی شناسی جامعه مدرن را برای نشان دادن پایان، تکمیل و کامل - پلروم - فلسفه و تاریخ باطل می کند. آنچه باقی می ماند -غیر قابل هضم، ناخوانا، ناگفتمانی- نوع دیگری از گفتمان و ژست عملی دیگری را می طلبد: به سمت پلروما غیر از هگل.