جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : اریک جان راسل با مرور مجدد اثر اصلی گای دوبور، جامعه تماشایی (1967)، آثار دوبور را در میراث مکتب نظریه انتقادی فرانکفورت قرار می دهد. با تعمیق تحلیل بین دوبور و مارکس با آشکار ساختن محوریت منطق نظری هگل برای هر دو، بدهی فکری دوبور به هگل به گونه‌ای مشقت‌آمیز ردیابی می‌شود که زمینه جدیدی را برای نظریه انتقادی پیش می‌برد. با کنکاش در این نقش‌های محوری، که توسط فلسفه نظری هگل ایفا می‌شود، و نقد پی در پی مارکس از اقتصاد سیاسی، نقش کلیدی نظریه‌پردازی با پیامدهای عمیق برای نظریه‌های انتقادی جامعه به منصه ظهور می‌رسد. فراتر رفتن از ارتباطات آشکارتر بین دوبور و مارکس، امکان خوانش‌های جدیدی از آثار هگل را فراهم می‌آورد که به انجمن نمایش مربوط می‌شود. برگرفته از پدیدارشناسی روح (1807) و علم منطق (1812)، برای نشان دادن تأثیر ماندگار نظریه انتقادی دوبور از سرمایه داری قرن بیستم، و آشکار کردن احتمالات جدید برای نقد سرمایه داری. یکی از این امکان‌ها ما را ملزم می‌کند که سرمایه‌داری را از نظر منطق ظواهر کاملاً درک کنیم، و به همراه آن، متن دوبور را از نو به‌عنوان منبعی ناشناخته و در عین حال بالقوه عمیق برای نظریه انتقادی معاصر ببینیم. با حذف هرگونه تلفیق خام ایده‌ها بین دوبور و مارکس، مفهوم منظره به‌عنوان کمکی اصیل به نظریه‌های انتقادی جامعه مجدداً قرار می‌گیرد. این رویکرد جدید به متن اصلی دوبور راهی را از طریق سبک قصیده او ارائه می‌کند و متن اصلی را با دقت فلسفی و ارتباط معاصر دوباره تزریق می‌کند. این کتاب به بررسی آثار گای دوبور، نویسنده جامعه نمایش و نظریه‌پرداز برجسته انترناسیونال موقعیت‌گرا (SI) می‌پردازد و استدلال می‌کند که چگونه نمایش مقوله‌ای است که به طور سیستماتیک هم از نقد مارکس از اقتصاد سیاسی و هم از پویایی اقتصاد هگل ناشی می‌شود. فلسفه نظری جامعه نمایش شامل شکل خاصی از سلطه است که از طریق خودمختاری اقتصاد کالایی در درون شیوه تولید سرمایه داری ایجاد می شود که در آن فعالیت های انسانی توسط اشکال عینی ظاهر ساختار می یابد. با این حال، بحث اصلی این است که دوبور صرفاً در فلسفه هگل زبان لازم برای صحبت با مشکلات جامعه سرمایه داری را نیافته است، بلکه منطق نظری هگل به عنوان یک عقلانیت واقعاً موجود، یک نیروی فعال در جهان ظاهر می شود که انسجام ساختاری می بخشد. به سازماندهی ظواهر در جامعه. در یک کلام، استدلال می‌شود که سطح تفکر مفهومی موجود در فلسفه نظری هگل، واقعیت جامعه نمایش را تشکیل می‌دهد. در هسته خود، نظریه دوبور در مورد عینک، منطقی از قیاس پذیری است، هویتی و درونی تفاوت که از لحاظ تاریخی بر اساس اصل مبادله کالایی استوار است که بدون از بین بردن تمایزات کیفی در رابطه هم ارزی، بازتولید می شود. به همین دلیل، استدلال می‌شود که این منظره ساختار اجتماعی وحدت در جدایی است که بر اساس عناصر پدیدارشناسی روح و علم منطق هگل الگوبرداری شده است، که به دوگانگی‌ها و تضادهای ظاهری هویت نظری می‌دهد. این ماهیت گمانه زنی نمایش است. این کتاب به این ترتیب دوبور را از گفتمان‌هایی که معمولاً در آن قرار دارد، مانند مطالعات رسانه‌ای و تاریخ هنر آوانگارد دور می‌کند و در عوض آثار او را در دودمان ایده‌آلیسم آلمانی، هگلیسم چپ، مارکسیسم هگل، هگلیسم مارکسیستی و مکتب فرانکفورت بررسی می‌کند. نظریه انتقادی. ردیابی تشخیص دوبور از این اصل و نسب، شایستگی نظریه‌پردازی سرمایه‌داری را بر حسب شیوه ظاهر شدن، با تأکید بر دشواری دیدن جهان نه آن‌گونه که واقعاً هست، آشکار می‌کند.

ترجمه ماشینی : این مطالعه منحصربه‌فرد و جذاب استدلال می‌کند که نگرانی غرب برای دستیابی به خوشبختی باید بر حسب رابطه آن با ایدئولوژی‌های سیاسی که از دوران روشنگری ظهور کرده‌اند درک شود. برای انجام این کار، هر فصل به بررسی جایگاهی می‌پردازد که شادی در ساخت ایدئولوژی‌هایی که عرصه سیاسی غرب را شکل داده‌اند، از جمله لیبرالیسم، پست مدرنیسم، سوسیالیسم، فاشیسم و مذهب، اشغال می‌کند. در سرتاسر، از پدیدارشناسی هگل، تبارشناسی نیچه، و روایت دریدا از ساختارشکنی به عنوان واکنشی به مدرنیزاسیون استفاده می شود تا نشان دهد که سیاست خوشبختی همیشه تضاد بین ایده های اساسی تعلق، غلبه بر و مسئولیت اخلاقی است. این کتاب با تأکید بر اینکه مفهوم شادی در شالوده جنبش‌های سیاسی نهفته است، به جایگاه آن در نظم جهانی کنونی نیز می‌پردازد و ظهور ایده‌هایی مانند دموکراسی عاطفی را تحلیل می‌کند که مفاهیم مرسوم شادی خصوصی شده و اکتسابی را به چالش می‌کشد. این اثر که به شیوه ای روشن نوشته شده است، برای دانشجویان و محققان نظریه سیاسی که به دنبال گزارشی انتقادی و تاریخی از بحث های معاصر درباره ماهیت شادی و ایدئولوژی هستند، جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : نظریه حقوق اساسی خارجی هگل در «خطوط اساسی فلسفه حق» صراحتاً ایده کانت درباره جامعه ملل در اثرش «درباره صلح ابدی» را غیرواقعی رد می کند. «هیچ پریتور، حداکثر داور و میانجی بین دولت‌ها وجود ندارد، و حتی اینها فقط به صورت تصادفی». هر دو مفهوم - اجتناب ناپذیر بودن رویارویی های خشونت آمیز دولت ها در هگل، امکان ادغام قانونی آنها در کانت - موضوع این کتاب را تشکیل می دهند. مشارکت‌های این جلد تنها در مورد بازسازی نظریه‌های هگل و کانت نیست، بلکه در مورد تفکر بیشتر آنها در شرایط امروزی جهانی شدن و جنگ‌های نامتقارن است. با مشارکت: سمیر آرناوتوویچ، آندریاس آرنت، ورنر بکر، هانس گئورگ بنش، پل کرایسبرگس، کازیمیر دریلو، والتر یاشکه، ژان فرانسوا کروگان، هاینز کیمرل، ایگور میکسین، ولادیمیر میلیساولیوویچ، زوونکو پوساوویچ، زوونکو پوساوویچ، آندویچ واری، قبل از آن، رودین، لئو شِشرکو و یور زوفکو.