جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این اولین کتاب هربرت مارکوزه در مورد هگل بود که در اوایل دهه 1930 زمانی که او تحت تأثیر شدید مارتین هایدگر بود نوشته شد. این خوانشی هنوز هایدگری بی‌نظیر از اندیشه هگل ارائه می‌کند که به دنبال ویژگی‌های تعیین‌کننده «تاریخ‌گرایی» است - یعنی اینکه بگوییم یک رویداد تاریخی اتفاق می‌افتد. این ایده ها برای مارکوزه اساسی بود. آنها سنتی معروف به "مارکسیسم پدیدارشناسانه" را بیان می کنند که متعاقباً توسط ژان پل سارتر و موریس مرلوپونتی و برخی از اعضای گروه پراکسیس در یوگسلاوی ارائه شد. کتاب در دو بخش است. اولی منطق هگل را به منظور شناسایی مسئله یا نظریه هستی شناختی آن تحلیل می کند. با تمرکز بر نوشته‌های الهیات اولیه هگل و پدیدارشناسی روح، بخش دوم استدلال می‌کند که مفهوم زندگی در تاریخی بودنش در واقع پایه اولیه هستی‌شناسی هگلی بوده است. واضح است که این شکل «خالص‌تر» از فلسفه‌پردازی است که مارکوزه پس از پیوستن به مؤسسه اجتماعی فورشانگ، کشف فروید و فاصله گرفتن از فلسفه هایدگر، دنبال می‌کرد. اما ارتباط مشخصی بین تحلیل او از تاریخ‌گرایی در این اثر مهم اولیه و تلاش‌های بعدی او برای درک پویایی زیربنایی تاریخ و جامعه معاصر در کتاب‌هایی مانند انسان تک‌بعدی و اروس و تمدن وجود دارد. هستی شناسی هگل و نظریه تاریخمندی در مجموعه مطالعاتی در اندیشه اجتماعی معاصر آلمان با ویرایش توماس مک کارتی گنجانده شده است.

ترجمه ماشینی : تفسیر پدیدارشناسانه از پدیدارشناسی روح به عنوان نظریه حواس نشان می دهد که دامنه بیرونی معقول فراتر از کلیت پدیدارشناسی روح است. بر این اساس، لایه های عمیق درونی معقول که با مراحل مربوط به پدیدارشناسی روح مطابقت دارد، برجسته می شود. این امر افق جدیدی از معنای «روح جامعه»، «همدردی» و «نگرش اخلاقی- مذهبی» را باز می کند. عمیق ترین لایه درونی امر نفسانی، که زیربنای «دانش مطلق» به عنوان عنصر آن است، در نهایت می تواند به ایده بودایی ماهایانا از «شفقت» مرتبط شود. آنچه این مطالعه در مورد آن است، علاوه بر تفسیر جدیدی از پدیدارشناسی روح، «پدیدارشناسی شفقت» است، همانطور که نویسنده سال‌ها تلاش کرده است بر اساس ایده بودایی ماهایانا فوق الذکر توسعه دهد. نویسنده با خواندن اثر بزرگ هگل «با هگل غیر از هگل»، پیش نویس خود را یک قدم جلوتر می برد. درباره نویسنده: ریوسکه اوهاشی، متولد 1944، در دانشگاه کیوتو، دکترا در مونیخ، هابیلیتیشن در وورزبورگ تحصیل کرد. در سال 1990 توسط رئیس جمهور فدرال جایزه سیبولد را دریافت کرد. از زمان بازنشستگی از دانشگاه اوزاکا در سال 2006، او کرسی فلسفه را در دانشگاه بودایی ریوکوکو در کیوتو بر عهده داشت.