جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مشارکت کنندگان: A. J. Bartlett، Justin Clemens، Norman Madarasz، Adriel M. Trott، Gabriel Riera، Frank Ruda، Tzuchien Tho، Alberto Toscano بدیو و هگل: بی نهایت، دیالکتیک، سوبژکتیویته ارزیابی های انتقادی از دو تن از شخصیت های مسلط سنت قاره ای فلسفه، آلن بدیو و جی. هگل جیم ورنون و آنتونیو کالکاگنو نویسندگان تثبیت شده و نوظهور در فلسفه قاره‌ای را گرد هم می‌آورند تا در مورد رابطه بین متفکران بحث کنند و مجموعه‌ای متنوع از مقالات هگلی‌ها، بدیوانی‌ها و کسانی را که با هر دو همدل هستند، ایجاد کردند. متن نه متفکر و نه موضوع خاصی که بین آنها مشترک است امتیازی ندارد. در عوض، این کتاب شالوده‌ای گسترده و محکم برای پژوهش‌های آینده در مورد احتمالاً دو تن از بزرگ‌ترین متفکران بی‌نهایت، جهان‌شمولی، ذهنیت و ارزش ماندگار فلسفه در قانون مدرن غربی می‌گذارد. مطمئناً این جلد به تأخیر افتاده، محققان هگل و بدیو و همچنین علاقه مندان به پساساختارگرایی، فلسفه سیاسی، مطالعات فرهنگی، هستی شناسی، فلسفه ریاضیات و روانکاوی را به خود جلب خواهد کرد.

ترجمه ماشینی : در تراژدی‌های روح، تئودور دی. جورج، پدیدارشناسی روح هگل را درگیر می‌کند تا اهمیت فلسفی تراژدی در تفکر قاره‌ای پسا کانتی را بررسی کند. جورج خطوط تحقیقی را دنبال می کند که در ابتدا توسط نیچه، هایدگر، گادامر و دریدا توسعه یافته بود و این نگرانی را به عنوان نقطه عزیمت خود در نظر می گیرد که فلسفه نظری هگل قله ای از مدرنیته را تشکیل می دهد که زمان تاریخی کنونی به بازجویی فراخوانده شده است. با این حال، جورج استدلال می‌کند که جاه‌طلبی‌های گمانه‌زنی بزرگ‌تر هگل در پدیدارشناسی او را وادار می‌کند تا به منبع تراژدی روی آورد تا به موضوعاتی مانند قیاس‌ناپذیری، ناپیوستگی، غیریت، نزاع و بحران گوش دهد. از این منظر، نشان می‌دهد که علاقه هگل به امر تراژیک فراگیرتر و عمیق‌تر از آن چیزی است که قبلاً شناخته شده بود. نویسنده نشان می‌دهد که تکیه هگل بر تراژیک نه تنها مفروضات فلسفه نظری را مورد آزمایش قرار می‌دهد، بلکه بینش‌های اصلی را در مورد تناهی انسان روشن می‌کند. جورج در حالی که رویکرد هگل به تراژدی را بخشی از پاسخ گسترده تر به کانت می داند، علاقه هگل به تراژدی را با ارجاع به چهره هایی در ایده آلیسم و رمانتیسم آلمانی، مانند شلینگ، هولدرلین و شلگل، مورد بررسی قرار می دهد.

ترجمه ماشینی : گروهی بین‌المللی از فیلسوفان در «من که ما هستیم، ما که من هستیم»، جنبه‌های متعدد فرمول هگل را که ساختارهای شناختی و اجتماعی زندگی انسان را بیان می‌کند، بررسی می‌کنند. این کتاب یک رشته راهنما برای بازسازی موتیف های حیاتی اندیشه معاصر مانند پارادایم هستی شناختی اجتماعی ارائه می دهد. الگوی کنشی-نظری در فلسفه اخلاقی و اجتماعی. مسئله طبیعت گرایی؛ و ارزیابی مجدد ارتباط کار و قدرت برای درک ما از زندگی انسانی. این مجموعه به کاستی‌های رویکردهای هنجاری کانتی و برساخت‌گرایانه به کنش‌های اجتماعی و عقلانیت عملی آن می‌پردازد. نور جدیدی بر برداشت هگل از متافیزیک می افکند و برخی از پیش فرض های پارادایم تفسیری پسا متافیزیکی را زیر سوال می برد.

ترجمه ماشینی : در قرن نوزدهم، تاریخ فلسفه به تاریخ یک علم خاص تبدیل می شود. تاریخ نگاری فلسفی مدرن پروژه ای دوسوگرا است. از یک سو، از طریق سنت و بینش تاریخی، مفهومی تأییدی از Bildung را می‌یابیم. از سوی دیگر، در پرتو نقد نوظهور فرهنگ مدرن، تأملی انتقادی در مورد آموزش تاریخی مطرح می‌شود. این کتاب یک مرور کلی از بحث ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : در بسیاری از تاریخ‌های اخلاق مدرن، کانت با این باور که اگر خودمان «نویسنده» نشویم یا برای خود هنجارها و ارزش‌های اخلاقی قائل نباشیم، کانت به یک چرخش ضد واقع‌گرایانه یا ساخت‌گرایانه تبدیل شده است، استقلال ما به‌عنوان عامل در معرض تهدید قرار خواهد گرفت. در این کتاب، رابرت استرن، منطقی بودن این «استدلال مربوط به خودمختاری» را به چالش می‌کشد و ادعا می‌کند که کانت هرگز آن را قبول نکرده است. در عوض، این واقع‌گرایی ارزشی نیست، بلکه الزام ظاهری اخلاق است که واقعاً استقلال ما را به چالش می‌کشد: چگونه می‌توان این را بدون سلب آزادی ما توضیح داد؟ بنابراین بحثی که کتاب بر آن متمرکز است این است که آیا این الزام باید در خود ما (کانت)، در دیگران (هگل) یا در خدا (کیرکگور) قرار گیرد. استرن دیالکتیک تاریخی را که باعث توسعه این نظریه‌های مربوطه شده است، دنبال می‌کند و به وضوح و همدلانه محاسن و معایب آنها را در نظر می‌گیرد. او با این استدلال نتیجه می گیرد که انتخاب بین آنها باز است

ترجمه ماشینی : نقد هگل از کانت نقطه عطفی در تاریخ فلسفه بود: برای اولین بار، سبک عینی، موقعیت‌یافته و به معانی خاصی «طبیعت‌گرایانه» که توسط هگل پیش‌گام بود، با سبک نازک، جهان‌شمول و خالص‌شده‌ای از فلسفه مواجه شد. دقیق ترین بیان آن در کانت. این مناقشه به سختی از بین رفته است: این مناقشه عملاً فلسفه معاصر را از معرفت شناسی گرفته تا نظریه اخلاقی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، اگر این کتاب درست باشد، اهمیت کامل نقد هگل از کانت درک نشده است. این کتاب با استفاده از متون بالغ هگل (پس از 1807) و خواندن آنها در پرتو تفسیر کلی از پروژه هگل به عنوان یک سیستم زبانی و «تعریفی»، تفسیرهای مجدد عمده ای از دیدگاه های هگل ارائه می دهد: موضوع کانتی به خودی خود انکار نمی شود، اما به عنوان یک جنبه زمانی از تجربه ما نقل مکان کرد. ایدئالیسم زبانی هگل بر اساس دیدگاه واقع گرایانه او از احساس درک می شود. هگل به جای ادعای این که الزام مقوله ای کانت برای ارائه راهنمایی اخلاقی ملموس بیش از حد توخالی است، پوچی آن را به عنوان پایه و اساس یک جامعه متنوع می ستاید.