جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : نقد هگل از رمانتیسیسم اولیه آلمانی و نظریه کنایه آن در هسته فلسفه خود او طنین انداز می شود، به همان صورتی که جدل افلاطون با سوفیست ها بازتاب هایی دارد که به مرکز اندیشه او می رود. Anti-Romantic نقد هگل از Fr. شلگل، نوالیس و شلایرماخر. هگل به ندرت نام این متفکران را ذکر می کند و متون مربوط به آنها اغلب در حاشیه آثار او وجود دارد. با این حال، آنها به صورت جداگانه، تجسم اشکال خاصی از کنایه هستند: شلگل، شکلی از فردیت انتقادی. نوالیس، شکلی از نیهیلیسم احساساتی. شلایرماخر، هیبرید هیولایی از دو دیگر. قوت رویکرد جدلی هگل به این نویسندگان نشان می دهد که چگونه طنز خود تهدیدی دائمی برای ایده خود او از علم سیستماتیک است. ما کشف می کنیم که این چنین است، زیرا کنایه رمانتیک چیزی بیش از یک ایدئولوژی رقیب است. این یک شکل واقعی از گفتمان است که عینیت اجرایی آن با عینیت لوگوس خود هگل تداخل دارد. بنابراین، نقد کنایه هگل به ما امکان می دهد متقابلاً نظریه هگلی گفتمان علمی را کشف کنیم. هگل به دور از تلقی کنایه به عنوان شکلی از آگاهی که توسط روح غلبه شده است، آن را به عنوان یکی از ویژگی های مهم دنیای معاصر خود می بیند، همانطور که در محبوبیت رقیب برلینی اش، شلایرماخر، شاهد بود. در نهایت، تا آنجا که به نظر می رسد گفتمان کنایه آمیز، برای هگل، متضمن دنیای خاصی فراتر از تصور خودش از مدرنیته است، ما با این فرضیه می مانیم که نقد کنایه هگل ممکن است به عنوان نقد پست مدرنیته تلقی شود.

ترجمه ماشینی : «بین کانت و هگل: سخنرانی هایی درباره ایده آلیسم آلمانی» اثر مهمی از محقق مشهور دیتر هاینریش است که نویسنده در این اثر به مفاهیم ایدئولوژیک فیلسوفان مهم تاریخ فلسفه آلمان از جمله کانت، یاکوبی، راینهولد، شولتز می پردازد. ، فیشته، هولدرلین، هگل و غیره. موضوعی که نویسنده بر آن تمرکز دارد، فرآیند تحول از فلسفه استعلایی کانت به ایده آلیسم هگل است و به طور دقیق، بر مفاهیم مختلف موضوعی که در آن عصر ظهور کرد و نیز رابطه وراثتی و انتقادی بین این مفاهیم تمرکز دارد.

ترجمه ماشینی : وستفال در این کتاب تفسیری اصیل از فلسفه اخلاقی هگل ارائه می دهد. وستفال با تکیه بر مطالعه قبلی خود درباره نقش قانون طبیعی در گزارش های هیوم و کانت از عدالت، استدلال می کند که هگل شکل قوی جمهوری خواهی مدنی را توسعه داده و توجیه می کند. وستفال برای اولین بار ژانر مناسبی را که طرح‌های فلسفی عدالت هگل به آن تعلق دارد و به طرز شگفت انگیزی به آن کمک می‌کند، شناسایی می‌کند که او آن را ساخت‌گرایی قانون طبیعی می‌نامد، رویکردی که هیوم، روسو، کانت و هگل توسعه دادند. او پذیرش و تقویت نقد کانت از قضاوت و توجیه عقلانی در همه حوزه‌های غیررسمی توسط هگل را در طرح‌های کلی خود به فلسفه اخلاقی خود نشان می‌دهد. وستفال استدلال می کند که توجیه هگل برای معیارهای مشروعیت سیاسی، الزامات استقلال روسو را با موفقیت در نقش عقل عمومی در یک جمهوری مشروطه ادغام می کند. در این زمینه، اصول اخلاقی و سیاسی هگل نه تنها در اصول، بلکه در عمل نیز مترقی است. جمهوری خواهی مدنی هگل مورد توجه محققان فلسفه اخلاق، فلسفه اجتماعی و سیاسی، فلسفه حقوق، هگل، فلسفه قرن هجدهم و نوزدهم خواهد بود.