جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : نقش هنر در جامعه مدرن چیست؟ زیبایی و حسن اخلاقی تا چه حد در هم تنیده اند؟ زیبایی شناسی سیاسی هگل برداشت هگل از این پرسش های فلسفی همیشه مرتبط را بررسی می کند و سه موضوع کلیدی را بررسی می کند: سهم هنر در زندگی اخلاقی مدرن، از دست دادن اقتدار هنر در زندگی اخلاقی مدرن و شیوه های تفکر فراتر از تحلیل هگل از نقش هنر در جامعه. زیبایی شناسی از دریچه ایده آلیسم آلمانی از کانت تا هگل بررسی می شود و در نهایت اخلاق و اخلاق را در رأس این بحث قرار می دهد. نویسندگان برداشت هگل از مفهوم کانت را با تاریخی کردن معنای مسئولیت پذیری در برابر دیگران، که از نظر هگل به معنای آزاد بودن در چارچوب هنجارهای جامعه، در درون آنچه او زندگی اخلاقی می نامد، بررسی می کنند. با این حال، به عنوان مجموعه ای از ترتیبات اجتماعی مشخص که برای انسان های محدود طراحی شده است، زندگی اخلاقی از تحقق مطلق آزادی کوتاهی می کند. مضامین این جلد به انگیزه یک دوگانگی محوری در تفکر هگل درباره مدرنیته است. مسئله آزادی در رأس این متن در کنار رابطه هنر و روح قرار دارد. این کتاب مورد توجه فیلسوفان زیبایی شناسی، سیاست و اخلاق خواهد بود.

ترجمه ماشینی : تلاش‌های اخیر برای احیای فلسفه اجتماعی و سیاسی هگل مضاعف محدود شده است: اولاً، به دلیل تمرکز آنها بر فلسفه حق هگل. و ثانیاً، با چارچوب تفسیری لیبرال گسترده آنها. آرش اباذری با به چالش کشیدن این روند، نشان می دهد که جایگاه نظریه اجتماعی انتقادی اصیل هگل را باید در هستی شناسی او – به ویژه در «منطق ذات» علم منطق جستجو کرد. اباذری با بسیج ایده های مارکس و آدورنو، اهمیت انتقادی پنهان منطق هگل را آشکار می کند. او استدلال می کند که سلطه اجتماعی در سرمایه داری به واسطه توهم برابری و آزادی حاصل می شود. نشان می دهد که چگونه روابط اپوزیسیون زیربنای کثرت گرایی ظاهری در سرمایه داری است. و عمیق ترین زمینه سلطه را شرح می دهد، یعنی. کلیت روابط اجتماعی سرمایه داری به طور کلی، کتاب او نشان می دهد که منطق هگل را می توان و باید به صورت سیاسی خواند.

ترجمه ماشینی : این اثر که توسط جودیت باتلر و کاترین مالابو نوشته شده است، با بازخوانی دیالکتیک ارباب برده آغاز می شود که در اصل توسط هگل در «پدیدارشناسی روح» فرموله شده بود. «لَمْ أَنْتَکُمْ أَنْتَکُمْ» این فرمانی است که مولا بر عبد می کند. ملابو و باتلر، محققین همیشه مراقب بدن اقلیت ها، تأکید می کنند که چگونه این دستور در واقع غیرممکن است، زیرا ذهنیت و جسمیت هرگز نمی توانند به طور کامل از هم جدا شوند. جدایی جز به شکل «وابستگی سرسختانه به جدایی» امکان پذیر نیست، یک دلبستگی سرسختانه و حتی ناامیدکننده.