جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این کتاب، ریچارد دین وینفیلد بر اساس زیبایی‌شناسی هگل، تحلیلی جامع و منظم از هنرهای زیبا ارائه می‌کند، که ناسازگاری‌ها و حذفیات عمده هگل را برطرف می‌کند. وینفیلد علاوه بر درک زیبایی شناسی عمومی و اشکال خاص سبکی معماری، مجسمه سازی، نقاشی، موسیقی و ادبیات، خصلت اساسی هنرهای جدید عکاسی و سینما را مشخص می کند که متفکران چیره دست زیبایی شناسی هرگز فرصت بررسی آن را نداشتند. تحلیل وینفیلد طیف گسترده‌ای از خلاقیت‌های هنری از دوره‌ها و فرهنگ‌های مختلف را پوشش می‌دهد، در حالی که درگیر بحث با مهم‌ترین نظریه‌پردازان زیبایی‌شناسی گذشته و حال است.

ترجمه ماشینی : رابرت بی براندوم در این کتاب کوتاه که بر اساس سخنرانی‌های اسپینوزا در دانشگاه آمستردام است، رویکردی عمل‌گرایانه به بازنمایی و واقعیت ارائه می‌کند که از ریچارد رورتی و هگل استفاده می‌کند. رورتی در دهه آخر زندگی خود بر اعتبار ضد استبدادی عملگرایی خود تأکید کرد. او عمل گرایی را به عنوان ایمان مبارز مرحله دوم روشنگری دید. مرحله اول، همانطور که رورتی آن را تعبیر کرد، مربوط به رهایی ما از اقتدار غیرانسانی در مسائل عملی بود: مسائلی درباره آنچه باید انجام دهیم و کارها چگونه باید باشند. مرحله دوم پیش بینی شده بیشتر به رهایی ما از اقتدار غیرانسانی در موضوعات نظری می پردازد. براندوم نشان می‌دهد که چگونه عمل‌گرایی فراتر از مدل سنتی واقعیت به‌عنوان مقتدرانه بر بازنمایی‌های شناختی ما از آن در زبان و اندیشه، به درک جدیدی از اینکه چگونه شیوه‌های گفتمانی به ما کمک می‌کنند تا با فراز و نشیب‌های زندگی کنار بیاییم، حرکت می‌کند. هگل چالش با ایده واقعیت عینی را به عنوان ارائه هنجارهایی برای تفکر پیش بینی می کند که رورتی معتقد بود ما را ملزم به اجرای مرحله دوم روشنگری می کند. برخلاف رورتی، هگل گزارشی جزئی، سازنده، ضد استبدادی، غیر فتیشیستی و عملگرایانه اجتماعی از بعد بازنمایی محتوای مفهومی ارائه می کند. در قلب آن، گزارشی از بعد اجتماعی هنجارگرایی گفتمانی از منظر شناخت متقابل، و گزارشی از بعد تاریخی هنجارگرایی گفتمانی بر حسب یک برداشت جدید متمایز از عقل است: عقلانیت جمعی که گذشته ای را به سنت تبدیل می کند. بدین ترتیب ایده آلیسم او یک جایگزین واقعی عملگرایانه برای ضد بازنمودگرایی معنایی و معرفت شناختی جهانی رورتی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : هگل در پدیدارشناسی روح خود - در مقایسه با بسیار زیاد پیچیدگی کل کار - به نحوی تا حدی پنهان به هسته رسمی چیزی که او به عنوان دیالکتیک تصور می کند، به ویژه به عنوان جنبش دیالکتیکی اشاره می کند. این حرکت به شکل یک بررسی شکی است که ادعاهای آگاهی در اختیار داشتن دانش را آزمایش می کند. چنان‌که هگل نشان می‌دهد، چنین ادعایی به سطوح مختلف شناختی آگاهی - که با یقین حسی شروع می‌شود و با معرفت مطلق ختم می‌شود- مقید است. نحوه معاینه دقیقاً با سطوح هوشیاری مطابقت دارد. اما در راه رسیدن به معرفت مطلق، امتحان، متناسب با قصد شکاکانه خود، با اشکال غیرواقعی معرفتی که با علم مطلق متفاوت است مواجه می‌شود. هر تست شک که با شکلی غیرواقعی از دانش مواجه می‌شود، لزوماً نتیجه آن چیزی نیست که حاصل می‌شود، نتیجه‌ای که حاوی آن چیزی است که شکل‌های غیرصحیح دانش پیش گفته به هر حال صادق است. در مقاله زیر نشان داده می‌شود که این هسته شکل حرکت دیالکتیکی در صورت اعمال به گام مشابه، آزمون را می‌پذیرد. پرش از یقین نفسانی به ادراک. اگر تفاسیر و تحلیل‌های زیر به اندازه کافی خوب پایه‌گذاری شده باشند، می‌توان اطمینان داشت که تفسیرها و تحلیل‌های «تجربه‌های آگاهی» بیشتر در همین راستا می‌تواند مثمر ثمر باشد. برناردو فرو: دیالکتیک هگل چقدر افلاطونی است؟ رویکردی جدید به یک بحث قدیمی در حالی که در سال های اخیر پیوند بین هگل و ارسطو به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته است، به نظر می رسد میراث افلاطونی هگل در پس زمینه محو شده است. این عدم تقارن است تا حدی به دلیل توصیف استاندارد افلاطون به عنوان یک متافیزیک جزمی، متعهد به هستی شناسی «دوجهانی» است. در این مقاله، نشان می‌دهم که تعامل هگل با افلاطون دقیقاً به دلیل رد این نوع خوانش برجسته است و علاوه بر این، این نگرش نور مهمی را بر افکار او می‌تاباند. برای تعیین چگونگی، بر برداشت‌های افلاطون و هگل از دیالکتیک تمرکز می‌کنم. من استدلال می‌کنم که هر دو مدل، علی‌رغم تفاوت‌های آشکارشان، شباهت‌های ساختاری کلیدی دارند، که تنها با عبور از جریان اصلی افلاطونی‌گرایی می‌توان واقعاً آن را درک کرد. این تغییر دیدگاه باعث می شود تا درک روشن تری از رشد فلسفی هگل و بینش های جدیدی از فلسفه او به عنوان یک کل پیدا شود. آنتون فردریش کخ: تبار پارمنیدی هگل به علم بدون مخالف هدف این مقاله این است که علم منطق هگل را از قاعده روش‌شناختی ضد دگماتیک پایه‌ای آن قابل درک کند و تصمیم بگیرد: «می‌خواهی صرفاً فکر کنی»، یعنی. ه. بدون پیش فرض آغاز منطق (با وجود، هیچ، شدن، بودن-آنجا) از این عزم جزئی استنتاج می شود، همانطور که عملیات منطقی مرکزی نفی، به ویژه در کاربرد خود، یعنی. ه. نفی غیر مستدل یا دایره ای. اشکال مختلف نفی در منطق هستی و سه نوع اساسی نفی دایره ای که به ترتیب در منطق هستی، ذات و مفهوم عمل می کنند متمایز می شوند و همه یافته ها مربوط به متن هگل است. بحث در چارچوب متافیزیک و منطق کلاسیک (افلاطون، ارسطو، لایب نیتس) و متافیزیک تحلیلی معاصر به ویژه، عروج پارمنیدی (2020) به هستی (2020) رادیکال مونیستیک مایکل دلا روکا به عنوان یک ورقه نمایانگر مورد بحث قرار می گیرد که در مقابل آن نزول پارمنیدسی هگل از هستی به نفی، شدن و انواع تمایزها برجسته می شود. دومین ورق برای مقایسه «علم بدون مخالف» است که سباستین رودل در خودآگاهی و عینیت (2018) ارائه کرد. به نظر می رسد که هگل بسیار بیشتر از رودل به شکاکان رادیکال توجه دارد. - در مجموع، علم منطق در اینجا به عنوان نظریه هگل در مورد تکامل منطقی پیش از زمان و صرفاً منطقی فضای منطقی (مطلق هگلی) به تصویر کشیده شده است. به این ترتیب توسط هگل به عنوان آخرین متافیزیک غیراستاندارد طراحی شده است که در صورت موفقیت، تمامی نظریه‌های متافیزیکی استاندارد ممکن را که هر یک مرحله‌ای سیال را در تکامل منطقی تثبیت و بی‌حرکت می‌کنند، ارزیابی نقادانه می‌کند و آن را به عنوان کل ایستا فضای منطقی در نظر می‌گیرد. - در صورت موفقیت، توجه داشته باشید، اما دلایلی وجود دارد که معتقدیم هگل به آنچه که هدفش است دست نمی یابد. کریستین کرینن: هترولوژی یا دیالکتیک؟ Rickerts Lehre vom Ursprung des Denkens im Spiegel der hegelschen Logik با هترولوژی او، هاینریش ریکرت نئوکانتی آلمانی جنوب غربی توسعه یافت دکترینی که نه تنها برای نئوکانتیانیسم، بلکه برای نئوکانتییسم نیز راهگشا بود نظریه سوبژکتیویته در فلسفه استعلایی پس از جنگ به معنای وسیع. هترولوژی ریکرت در درجه اول به ساختار اصلی اندیشه مربوط می شود. در بحث، جایگزین «نفی (هگل) یا دیگری (ریکرت)؟» گسترده شده است.

ترجمه ماشینی : در متافیزیک به مثابه مسیح شناسی، یونائل شیکلر سهم عمده ای در فلسفه و الهیات ارائه می دهد. او ابتدا به بررسی مسائل کلیدی فلسفی که کانت و هگل با آنها دست و پنجه نرم می کردند، می پردازد و در آثار رودولف اشتاینر جوهر راه حلی برای آنها می یابد. او ادعا می کند که اشتاینر به مسائل فلسفی هگل بازگشته است اما بهتر می تواند آنها را حل کند. شیکلر از این بحث های فلسفی درباره معرفت و حقیقت برای درک اهمیت مسیح استفاده می کند. شیکلر با تکیه بر کار هگل استدلال می کند که مسیح تحولاتی را در آگاهی انسان ممکن ساخته است که رابطه بشریت با جهان اطراف را بازسازی می کند. این یک کار جسورانه و دقیق است که مسیرهای جدیدی را در فلسفه و الهیات باز می کند. فریزر واتس پیشگفتار و جورج پتیسون پیشگفتار گسترده ای را ارائه می دهند.

ترجمه ماشینی : توسعه فلسفه معاصر به طور قاطع تحت تأثیر تفکر هگل بوده است. با این حال، دلایل تداوم ارتباط آن به ندرت درک شده است. برخلاف بسیاری از مفسران هگل، «ایدئالیسم مطلق» در اینجا به عنوان جوهره فلسفه هگل شناخته می شود. «روش دیالکتیکی» و «نظام» یک وحدت جدایی ناپذیر را تشکیل می دهند. بر این اساس، تفسیری ثابت از «فلسفه خودآگاهی نامتناهی» هگل از منظری کاملاً نظری-سیستماتیک انجام می‌شود. این اثر تمرکز خاصی بر بررسی هگلیسم معاصر آمریکایی دارد. توافق با E.E وجود دارد. هریس و R.D. وینفیلد، در حالی که R.B. براندوم مورد انتقاد قاطع قرار می گیرد. رشد فلسفه معاصر به طور قاطع تحت تأثیر اندیشه هگل بوده است، اما به ندرت زمینه های به روز بودن همیشگی آن درک شده است. برخلاف بسیاری از مفسران هگل، «ایدئالیسم مطلق» در اینجا به عنوان هسته اصلی فلسفه هگل در نظر گرفته می شود. «روش دیالکتیکی» و «نظام» یک وحدت جدایی ناپذیر را تشکیل می دهند. بر این اساس، تفسیری ثابت از «فلسفه خودآگاهی نامتناهی» هگل ترسیم شده است. توجه به ویژه بر بحث از هگل گرایی معاصر آمریکایی متمرکز است، که تا حد زیادی با E. E. Harris و R. D. Winfield موافق است، در حالی که به شدت از R. B. Brandom انتقاد می کند.

ترجمه ماشینی : هنگامی که بحث بررسی انتقادی هنجارگرایی اجتماعی در هگل مطرح می شود، به غلبه تفاسیر نظری بین الاذهانی توجه می شود که در مقایسه با آنها توجه به روح مطلق کاملاً ناچیز است. بنابراین هدف این کار بررسی کارکرد انتقادی روح مطلق در پدیدارشناسی روح هگل است. در بخش اول، اشکال هنجارگرایی بر اساس تحلیل بخش مربوط به ذهن توسعه می‌یابد. در بخش دوم به بازسازی دقیق چهره های روح مطلق، دین و معرفت مطلق پرداخته شده است. نشان داده شده است که روح مطلق با تعیین اصلی خود یعنی انعکاس، وسیله ای برای درک خود است که پیش نیاز تأمل انتقادی را تشکیل می دهد. بنابر این تز، تنها با روح مطلق، هگل ساختاری را ارائه می‌کند که از طریق آن هنجارگرایی اجتماعی می‌تواند به موضوع تأمل انتقادی تبدیل شود، چیزی که باید از همه کسانی که در ادراک گسترده از مطلق شریک هستند، فرار کند.» کارکرد انتقادی روح مطلق. در «پدیدارشناسی روح» هگل: این کتاب به کارکرد انتقادی روح مطلق در «پدیدارشناسی روح» هگل می پردازد. بخش اول تحلیلی از سه فصل روح است که بر توسعه اشکال هنجاری تمرکز دارد، در حالی که بخش دوم فصل های هگل در مورد دین و معرفت مطلق را بازسازی می کند. روح مطلق، در نتیجه ساختار اصلی خود یعنی بازتاب، مصادیق خودفهمی را به وجود می آورد که از طریق آنها می توان به این پرسش که چگونه به طور انتقادی در مورد هنجارگرایی اجتماعی تأمل کرد، پاسخ داد.

ترجمه ماشینی : مقوله «تناهی» مبهم است: خود را از جمله در تاریخ‌گرایی، فناپذیری و حسی نشان می‌دهد؛ به محدودیت‌ها، تغییرپذیری، تنوع و وابستگی اشاره دارد و از اینجا نیز به طور سنتی ویژگی منفی نقص و وابستگی به آن داده می‌شود. . آنچه متناهی است در عین حال ناقص است; آنچه معیوب است باید حذف یا سرکوب یا «بازخرید» شود. نام‌های هگل و هایدگر دو ابتکار متفاوت برای شکستن این سنت است: با هگل، تناهی دیگر منتفی نیست، بلکه در امر مطلق ادغام می‌شود. با هایدگر، متناهی بودن دیگر تابع نیست، بلکه تا حد استاندارد تفکر ارتقا یافته است. سیر این کار در ابتدا شامل ارائه و تقابل مفاهیم هگل و هایدگر از تناهی است تا روشن شود که تحت کدام جنبه‌ها هر دو موفق می‌شوند به طور متفاوت و جدید به تناهی فکر کنند. اجرای این مقایسه باید به عنوان نقطه شروعی برای اثبات این تز باشد که رادیکالیزه شدن ایده تناهی باید تغییری در خود تفکر ایجاد کند. بنابراین، هدف مطالعه ارائه شده در اینجا در مورد هگل و هایدگر، گذار از «تفکر محدود بودن» به «تناهی بودن تفکر» است، یعنی. اچ. در تشریح این پرسش که وقتی تفکر نه تنها با تناهی سروکار دارد، بلکه با آن درگیر می شود و سعی می کند خود را در درون آن مشخص کند، به چه معناست.