جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : دوره 1984/1985 اختصاص یافته به موضوع نامتناهی در ارسطو، اسپینوزا و هگل، متعلق به مجموعه سمینارهایی است که مفاهیم پایه اولین رساله هستی شناختی بزرگ آلن بدیو را می سازد و آماده می کند (هستی و رویداد، 1988). سختی تحلیل بدیو از ساخت فلسفی-ریاضی مفهوم بی نهایت، که فقط ظاهراً انتزاعی است، در واقع دیدگاه نظری خیره کننده ای را در مورد مسئله کاملاً سیاسی موضوع آزاد می کند. این بررسی طنین‌های اخلاقی یک ذهنیت بی‌نهایت است که مهر این صفحات بسیار پرانرژی است. تصادفی نیست که شیب موضوعی سمینار حاضر در این دو گزاره، مطمئناً ناگهانی، اما نه کمتر تسلط‌آمیز، پناه می‌گیرد: «تنها موضوع فلسفه، نظریه‌ای درباره موضوع است». «محدود بودن جوهر هر شکلی از ظلم است».

ترجمه ماشینی : این جلد با تمرکز بر اشکال خود نفی و انعکاسی دیالکتیک هگل، و به ترتیب بیانگر روح nous و logos است، کارکردهای اصلی در ذهنیت، روح آزاد و عملی بودن دیالکتیک هگل را بررسی می کند. این کتاب به‌عنوان جلد دوم از مجموعه‌ای سه جلدی که بینش‌هایی درباره دیالکتیک هگل و در نتیجه اندیشه کلی فلسفی او ارائه می‌کند، روح و شکل دیالکتیک هگلی را پیشنهاد و مورد بحث قرار می‌دهد. به عنوان روح دیالکتیک هگل که بیانگر روح نواست، خود نفی نقشی اساسی در فلسفه هگل ایفا می کند و سایر قوانین دیالکتیکی از این اصل اصلی ناشی می شود که با آن ذهنیت و روح آزاد دیالکتیک هگل همراه با آن شکل می گیرد. عملی بودن ضروری آنها شکل بیانی که به این دیالکتیک منفی تعلق دارد، شیوه تفکر بازتابی است که نشان دهنده روح لوگوس است، و این شیوه تفکر بازتابی است که از رویه منطقی "تعمل در بازتاب" پیروی می کند و پیشرفت دیالکتیکی هگل را نشان می دهد. موضوعی قانونی، عقلانی و منطقی. این عنوان برای محققان و دانشجویان علاقه مند به فلسفه هگل و مارکس، فلسفه کلاسیک آلمان و فلسفه غرب جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : چگونه می توانیم پتانسیل انتقادی فلسفه هگل را از منظر تاریخی قابل درک کنیم؟ برای پاسخ به این سوال، این مطالعه تحول هگل را از نوشته‌هایش درباره «کار جمهوری‌خواهان برای خیر عمومی» (1795) به «کار مفهوم» (1807) بازمی‌گرداند. این قوس آغازی است برای عینیت بخشیدن به ایده آلیسم قهرمانانه توسط هگل - که مارکس توانست ایده های خود را به آن پیوند دهد.

ترجمه ماشینی : مقدمه پدیدارشناسی روح (1807) یکی از پرخواننده ترین متون در مجموعه هگل است، و با این حال ما هنوز درک روشنی از اهداف آن نداریم. اندرو دیویس، با ارائه دیدگاهی تازه در مقدمه هگل، مدعی است که باید آن را مروری بر آنچه فلسفه نیست، خواند. دیویس با مخالفت با تحقیقات قبلی که هدف هگل را در پیشگفتار این است که خواننده را با روش فلسفی خود آشنا کند، نظرات مثبت هگل در مورد ماهیت فلسفه را به پس‌زمینه منتقل می‌کند. به هر حال، طبق فلسفه هگلی، آنها در یک مقدمه به اینجا تعلق دارند، زیرا هگل ادعا می کند که ماهیت واقعی فلسفه را نمی توان پیش از تحقیقات خاص ارائه کرد. با بررسی ماهیت فلسفه از طریق نفی، هر فصل از کتاب شکل متفاوتی از شبه فلسفه را بررسی می کند که هگل در مقدمه خود به آن می پردازد. آنها با هم به فلسفه هگل اجازه می دهند تا دقیقاً به عنوان چیزی که از طریق تبیین، تعلیم، فرمالیسم، پدیدارشناسی، برهان ریاضی، حقیقت گزاره ای یا مکاشفه شخصی به دست نمی آید، در تسکین ظاهر شود. با ضمیمه‌ای که خلاصه‌ای از هر پاراگراف پیشگفتار را نشان می‌دهد، هگل درباره‌ی شبه‌فلسفه نه تنها مقدمه‌ای بدون اصطلاحات تخصصی به اندیشه هگل ارائه می‌کند، بلکه بینش‌های مهمی در مورد سازمان‌دهی مقدمه‌ای به دست می‌دهد که مدت‌ها به‌عنوان تصادفی یا نامفهوم توصیف شده است. .