جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : از زمان هگل، فلسفه نمی تواند از اندیشیدن به پایان خود دست بردارد. دگرگونی های خشونت آمیزی که فلسفه هگل در ساختار اصطلاحات فلسفی و در شرایطی که فلسفه بر اساس آنها امکان پذیر است، کشف و ایجاد کرده است، موضوع هاماخر است. هاماخر با شروع از تفاسیر هگل بر کتاب مقدس، تبارشناسی و آشکار شدن اندیشه هگل را در آثار بالغ خود - پدیدارشناسی روح، دایره المعارف، فلسفه تاریخ - با تمرکز بر محدودیت ها و مرزها، محدودیت ها و انتهای مفهومی آن دنبال می کند. و حرکات متنی از آنجا که مفهوم برای هگل پایان چیز است - نقطه ای که در آن به اوج می رسد - زیرا با جدا شدن از محتوای بازنمایی آن اتفاق می افتد، رد این انشعاب در مفصل بندی گفتمانی آن نقش بسته است. متن هگلی با مجموعه ای از اصطلاحات و موضوعات نقطه گذاری شده است که بر اساس منطق نقطه عطف عمل می کنند: یک کارکرد مخالف خود را فعال می کند، آنها به عنوان منافذ بین تجربیات متقابل منحصر به فرد عمل می کنند و وحدت آنها را برقرار می کنند. این رویه دیالکتیکی لنگ می‌زند، وحدت آن از بین می‌رود، منافذ به آپوریا تبدیل می‌شوند، هر جا که ضرورت‌های مفهومی از واقعیتی که القا کرده‌اند فراتر رود. هاماخر نشان می دهد که دیالکتیک، که از طریق آپوریا پیش می رود، همچنان قادر به توضیح حرکت خود نیست. نظام هگل را باید از جایی خواند که گسستش با پایانش همگرا نشود. استدلال هاماخر با تحلیل هر دو جنبه تاریخی و سیستماتیک فلسفه هگل، پرداختن به کانت و فتیشیسم مذهبی، نیچه و تکرار غیرممکن همان، مارکس و عطر دین، فروید و بدن هیستریک، به سمت آنچه در فلسفه هگل است معطوف می شود. روح در برابر معنویت ایستادگی می کند و فلسفه را شکست می دهد. آرمان‌گرایی نظری، با آرزوی آخرین فلسفه، باید تمام نظام‌های قبلی را در خود بگنجاند و ادغام آن را معنوی کند. منطق بلع آن باید با دفع و حالت تهوع (اکل) هر چیزی را که در برابر تصاحب مقاومت می کند رد کند. هاماخر با تأکید بر ادعای هگل مبنی بر ارائه الهیات سیاسی جامعه مدرن، نشان می دهد که مکانیسم تهوع برای دست نخورده نگه داشتن سیستم در واقع خود مکانیزمی بیگانه با بدن آن است. از ادغام موعود جلوگیری می کند، ایده آل سازی را شکست می دهد، بدنه سیاست را متلاشی می کند، و ادعای قدرتمندترین هستی شناسی جامعه مدرن را برای نشان دادن پایان، تکمیل و کامل - پلروم - فلسفه و تاریخ باطل می کند. آنچه باقی می ماند -غیر قابل هضم، ناخوانا، ناگفتمانی- نوع دیگری از گفتمان و ژست عملی دیگری را می طلبد: به سمت پلروما غیر از هگل.

ترجمه ماشینی : پروفسور هاینز کیمرل در زمانی با فلسفه آفریقا مواجه شد که تخصص او در فلسفه هگل به رسمیت شناخته شده بود. از نظر هگل، فلسفه آفریقا در جنوب صحرای آفریقا وجود نداشت، دقیقاً همان منطقه ای که کیمرل اولین تماس خود را با فلسفه آفریقا برقرار کرد. فلسفه هگل با کشورهای جنوب صحرای آفریقا بیگانه نبود. این به این دلیل بود که پارادایم آموزشی غرب در طول دوره استعمار بر مردمان تسخیر شده و مستعمره تحمیل شد. بر خلاف هگل، کیمرل فلسفه آفریقا را جدی گرفت و در ابتدا به گفتگو با فلسفه آفریقا پرداخت. از میان گفت‌وگوهای در حال گسترش، فلسفه بین‌فرهنگی رشد کرد که در راس آن نقد نافذ، بصیرتی و قاطع کیمرل از برخی از پیش‌فرض‌های اساسی فلسفه هگل بود. مقالات موجود در این کتاب بر تکامل مفهوم و معنای کیمرل از فلسفه بین فرهنگی متمرکز است. در زیربنای این، شناخت و احترام به سایر شیوه های انجام فلسفه به عنوان جلوه های فلسفه بین فرهنگی وجود دارد. انکار دیالوگ ها، اگر ترجیح می دهید، چند وجهی در میان فلسفه های جهانی، به معنای رد اصل فلسفه است. بنابراین، بُعد مهمی از فلسفه که در این کتاب یافت می‌شود، یعنی ارزیابی انتقادی مفهوم و معنای کیمرل از فلسفه بین‌فرهنگی، منتفی است.

ترجمه ماشینی : اریک جان راسل با مرور مجدد اثر اصلی گای دوبور، جامعه تماشایی (1967)، آثار دوبور را در میراث مکتب نظریه انتقادی فرانکفورت قرار می دهد. با تعمیق تحلیل بین دوبور و مارکس با آشکار ساختن محوریت منطق نظری هگل برای هر دو، بدهی فکری دوبور به هگل به گونه‌ای مشقت‌آمیز ردیابی می‌شود که زمینه جدیدی را برای نظریه انتقادی پیش می‌برد. با کنکاش در این نقش‌های محوری، که توسط فلسفه نظری هگل ایفا می‌شود، و نقد پی در پی مارکس از اقتصاد سیاسی، نقش کلیدی نظریه‌پردازی با پیامدهای عمیق برای نظریه‌های انتقادی جامعه به منصه ظهور می‌رسد. فراتر رفتن از ارتباطات آشکارتر بین دوبور و مارکس، امکان خوانش‌های جدیدی از آثار هگل را فراهم می‌آورد که به انجمن نمایش مربوط می‌شود. برگرفته از پدیدارشناسی روح (1807) و علم منطق (1812)، برای نشان دادن تأثیر ماندگار نظریه انتقادی دوبور از سرمایه داری قرن بیستم، و آشکار کردن احتمالات جدید برای نقد سرمایه داری. یکی از این امکان‌ها ما را ملزم می‌کند که سرمایه‌داری را از نظر منطق ظواهر کاملاً درک کنیم، و به همراه آن، متن دوبور را از نو به‌عنوان منبعی ناشناخته و در عین حال بالقوه عمیق برای نظریه انتقادی معاصر ببینیم. با حذف هرگونه تلفیق خام ایده‌ها بین دوبور و مارکس، مفهوم منظره به‌عنوان کمکی اصیل به نظریه‌های انتقادی جامعه مجدداً قرار می‌گیرد. این رویکرد جدید به متن اصلی دوبور راهی را از طریق سبک قصیده او ارائه می‌کند و متن اصلی را با دقت فلسفی و ارتباط معاصر دوباره تزریق می‌کند. این کتاب به بررسی آثار گای دوبور، نویسنده جامعه نمایش و نظریه‌پرداز برجسته انترناسیونال موقعیت‌گرا (SI) می‌پردازد و استدلال می‌کند که چگونه نمایش مقوله‌ای است که به طور سیستماتیک هم از نقد مارکس از اقتصاد سیاسی و هم از پویایی اقتصاد هگل ناشی می‌شود. فلسفه نظری جامعه نمایش شامل شکل خاصی از سلطه است که از طریق خودمختاری اقتصاد کالایی در درون شیوه تولید سرمایه داری ایجاد می شود که در آن فعالیت های انسانی توسط اشکال عینی ظاهر ساختار می یابد. با این حال، بحث اصلی این است که دوبور صرفاً در فلسفه هگل زبان لازم برای صحبت با مشکلات جامعه سرمایه داری را نیافته است، بلکه منطق نظری هگل به عنوان یک عقلانیت واقعاً موجود، یک نیروی فعال در جهان ظاهر می شود که انسجام ساختاری می بخشد. به سازماندهی ظواهر در جامعه. در یک کلام، استدلال می‌شود که سطح تفکر مفهومی موجود در فلسفه نظری هگل، واقعیت جامعه نمایش را تشکیل می‌دهد. در هسته خود، نظریه دوبور در مورد عینک، منطقی از قیاس پذیری است، هویتی و درونی تفاوت که از لحاظ تاریخی بر اساس اصل مبادله کالایی استوار است که بدون از بین بردن تمایزات کیفی در رابطه هم ارزی، بازتولید می شود. به همین دلیل، استدلال می‌شود که این منظره ساختار اجتماعی وحدت در جدایی است که بر اساس عناصر پدیدارشناسی روح و علم منطق هگل الگوبرداری شده است، که به دوگانگی‌ها و تضادهای ظاهری هویت نظری می‌دهد. این ماهیت گمانه زنی نمایش است. این کتاب به این ترتیب دوبور را از گفتمان‌هایی که معمولاً در آن قرار دارد، مانند مطالعات رسانه‌ای و تاریخ هنر آوانگارد دور می‌کند و در عوض آثار او را در دودمان ایده‌آلیسم آلمانی، هگلیسم چپ، مارکسیسم هگل، هگلیسم مارکسیستی و مکتب فرانکفورت بررسی می‌کند. نظریه انتقادی. ردیابی تشخیص دوبور از این اصل و نسب، شایستگی نظریه‌پردازی سرمایه‌داری را بر حسب شیوه ظاهر شدن، با تأکید بر دشواری دیدن جهان نه آن‌گونه که واقعاً هست، آشکار می‌کند.

ترجمه ماشینی : تیلور (علوم انسانی و دین، کالج ویلیامز، ماساچوست) این دو فیلسوف را بر اساس این تصور که تمام فلسفه مدرن بین قطب های اندیشه آنها قرار دارد، تجدید نظر می کند. او یک مقدمه جدید به نسخه اصلی 1980 اضافه کرده است.

ترجمه ماشینی : اهمیت فلسفی نوشته های موریس بلانشو به ندرت مورد تردید بوده است. مشخص کردن ماهیت و پیامدهای تفکر او، به ویژه با اشاره به شخصیت کلیدی G. W. F. هگل، بسیار آسان تر شده است. بررسی نشان می‌دهد که تفکر بلانشو پیوسته به سمت زیر سؤال بردن اصطلاحات اندیشه هگل سوق داده شده است، در حالی که در درون مضامین آن باقی می‌ماند، که نشان می‌دهد او تا چه اندازه آثار هگل را با دقت مطالعه می‌کند، اما همچنین چقدر نقد او از آنها رادیکال شده است. به همین ترتیب، این امکان را برای بحثی اساسی درباره تفاوت‌های بین پاسخ‌های بلانشو به هگل و پاسخ‌های ژاک دریدا فراهم می‌کند، با این پیشنهاد ضمنی که از برخی جهات، نقد بلانشو از هگل گسترده‌تر از نقد دریدا است. ویلیام اس. آلن آن جنبه‌هایی از تفکر هگلی را نشان می‌دهد که در نوشته‌های بلانشو نفوذ می‌کند و به نوبه‌ی خود، تحلیل سه‌جانبه‌ای از دریدا، هگل و بلانشو ایجاد می‌کند. پرسش کلیدی که این تحلیل حول آن توسعه می یابد، رابطه بین اندیشه و زبان در رابطه با موضوع نامتناهی و خوانایی آن است. ناخوانایی گزارشی جدید و اساساً فلسفی از اهمیت بلانشو ارائه می‌کند، و همچنین نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های او زمینه را برای آثار دریدا فراهم کرده است، در حالی که پاسخ چالش‌برانگیز منحصربه‌فردی خود را به مشکلات تفکر پسا هگلی توسعه می‌دهد.

ترجمه ماشینی : ظرفیت مفهومی ما چه نقشی در تشکیل و بیان معنا دارد؟ کتاب این پرسش را با وارد کردن گفتگو با هگل و هایدگر دنبال می کند. برای چارچوب دادن به این بحث، نظریه‌ای از منفی‌گرایی را بیان می‌کند که هم هگل و هم هایدگر به اشتراک گذاشته‌اند و بر اساس آن مفاهیم هم‌زمان آشکار و پنهان هستند. به عبارت دیگر، مفاهیم موجودات را با انتزاع منبع درک آنها قابل فهم می کنند. اما در حالی که هگل معتقد است که معنا تنها از طریق مفاهیم آشکار می شود، هایدگر مدعی است که مفاهیم در یک پارادایم تاریخی به دام افتاده اند و نمی توانند منبع معنا را بازیابی کنند. این کتاب با تمایز بین ظرفیت مفهومی ما و یک دستگاه مفهومی به طور انتقادی با این ادعا درگیر می شود. با تکیه بر هگل، توضیح می دهد که در حالی که یک دستگاه مفهومی معین از منابع خود غافل است، مفروضات آن را می توان با بیان مفهومی آشکار کرد و بر آن غلبه کرد. ظرفیت مفهومی ما، حتی اگر وابسته به یک دستگاه محلی باشد، ما را قادر می‌سازد تا مفاهیمی را که به ارث می‌بریم زیر سوال ببریم. این کتاب استدلال می‌کند که معانی تشکیل‌دهنده جهان ما تنها از طریق بیان مفهومی تجربه بشری می‌توانند به فعلیت برسند و غنی شوند.

ترجمه ماشینی : این مطالعه یک شکاف در تحقیقات در مورد نظریه شر را از بین می برد. تا به امروز، این به سختی از نظر اهمیت آن برای نظریه سیاسی در نظر گرفته شده است. ارتباط بین ایده های سیاست و شر در هگل، کانت و سایر فیلسوفانی که بحث در مورد شر را در تاریخ شکل داده اند مورد بررسی قرار گرفته است. مشکلاتی که این فیلسوفان با نظریه منسجم شر دارند همچنین منجر به خطر تحت الشعاع قرار گرفتن سیاست در سایه اخلاق می شود، زیرا اخیراً نه تنها در نظریه سیاسی، بلکه در عمل نیز دوباره رایج شده است.