جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : ویتگنشتاین و تحقیق هنجاری ارتباط فلسفه لودویگ ویتگنشتاین را با اخلاق، زیبایی‌شناسی، فلسفه سیاسی و دین بررسی می‌کند. این کتاب زمینه های فکری را که به تفکر هنجاری ویتگنشتاین شکل داده است، تجزیه و تحلیل می کند، تأثیرات او را ردیابی می کند و کاربردهای معاصر فلسفه او را در زمینه های هنجاری ارائه می دهد. فصل ها بر ماهیت تحقیق هنجاری تمرکز دارند. آنها با هم، رویکرد ویتگنشتاینی را به تحقیق هنجاری ارائه می‌کنند، که در عین اینکه گسترده و مورد بحث است، در مقابل رویکردهای قیاسی غالب قرار می‌گیرد. استدلال به نتایج هنجاری با نشان دادن شباهت‌های خانوادگی، تشبیه‌ها، استفاده از متقاعدسازی، توسل به استدلال‌های طبیعت‌گرا، نویسندگان و ویتگنشتاینی‌ها که توسط آنها مورد بحث قرار گرفته‌اند، مفهوم ما را از تحقیق هنجاری گسترش می‌دهند.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی تعارضات مربوط به پراگماتیسم در کار ویتگنشتاین در مورد یقین، از طریق مقایسه با سنت عملگرایانه که توسط پدران بنیانگذار آن چارلز اس. پیرس بیان شده است و ویلیام جیمز همچنین اولین برخوردهای ویتگنشتاین با پراگماتیسم در دهه 1930 و نشان دهنده ارتباط فرانک رمزی در توسعه اندیشه او پیشنهادی متوازن، انتقادی و نظری بررسی، نویسنده در مورد موضوعاتی مانند شک، یقین، مشترک بحث می کند حس، اشکال زندگی، عمل و اصل عمل گرایانه. در حین برجسته کردن همگرایی و واگرایی عینی بین دو رویکرد، این جلد به بحث های جاری در مورد نسبی گرایی، بنیادگرایی، شک و عینیت. برای هر کسی که به دنبال چیزهای جدید است جالب خواهد بود دیدگاه هایی در مورد فلسفه ویتگنشتاین

ترجمه ماشینی : از دیدگاه تاریخ ایده‌ها، این کتاب بسیار افلاطونی است. هر گونه درک از وجود موجودات به عنوان یک مصوبه در غیاب آن می درخشد. می گویند اگر کسی که بار خودش است یک احمق مشتری داشته باشد، نویسنده ای که ویراستار خودش است نقص های ارتباطی او را پرورش می دهد. در مورد این کتاب، که پیش‌بینی می‌شد در دسامبر 2016 از مطبوعات مرده بود، تمایل شدید به کلمات اختصاری (W, H, DMS - که گاهی با اشتباه تایپی به DSM, TPS تغییر می‌کرد) و منابع غیردوستانه و توسعه‌نشده به‌عمد به‌منظور منصرف کردن به‌نظر می‌رسد. خوانندگان دوستانه با این وجود، این مقاله ممکن است چیزی مهم را در خود داشته باشد، شاید راهی برای افلاطونی ها برای غلبه بر محدودیت های شناخته شده خود، رفتاری که خود افلاطون در «کشتی که در سوفیست» مرتکب می شود از خود نشان می دهد. با این حال، این داور نمی تواند آن را مشخص کند، زیرا نویسنده اهمیتی به اشاره به آن ندارد. شاید این اطلاعیه کوتاه به اندازه کافی جذاب باشد که دیگران نیز آن را امتحان کنند. کلمات خود نویسنده («پیشگفتار») به شرح زیر است: "این مجموعه مقالات در 10 سال گذشته نوشته شده است و مهمترین و طولانی ترین آنها در سال گذشته است. همچنین آنها را ویرایش کرده ام تا آنها را به روز کنم (2016). صفحه کپی رایت دارای تاریخ اولین چاپ و جدید است. نسخه‌ها در آنجا یادداشت می‌شوند، همانطور که من مقالات قدیمی را ویرایش می‌کنم یا مقالات جدید اضافه می‌کنم. همه مقاله‌ها درباره رفتار انسان هستند (همانطور که همه مقاله‌های هر کسی در مورد هر چیزی است)، و به همین ترتیب در مورد محدودیت‌های داشتن نسب اخیر میمون (8 میلیون سال یا بیشتر). کمتر بسته به دیدگاه) و کلمات و اعمال آشکار در چارچوب روانشناسی ذاتی ما همانطور که در جدول نیت ارائه شده است. همانطور که ریچارد لیکی تکامل گرا معروف می گوید، مهم است که به خاطر داشته باشیم نه اینکه ما از میمون ها تکامل یافته ایم، بلکه در هر راه مهم، ما میمون هستیم. اگر در مدرسه به همه درک واقعی از این (یعنی بوم شناسی و روانشناسی انسانی) داده می شد، شاید تمدن فرصتی پیدا می کرد. به نظر من، این مقالات و بررسی ها دارای عناصر جدید و بسیار مفید بسیاری هستند، به این دلیل که از نسخه شخصی من از دیدگاه سیستمی دوگانه اخیراً (حدود دهه 1980) که از مغز و رفتار ما توسعه یافته است، استفاده می کنند تا یک سیستم منطقی از عقلانیت (شخصیت، روانشناسی، ذهن، زبان، رفتار، اندیشه، استدلال، واقعیت و غیره) که به شدت در علوم رفتاری (روانشناسی، فلسفه، ادبیات، سیاست، انسان شناسی، تاریخ، اقتصاد، جامعه شناسی و غیره) کمبود دارد. فلسفه حول محور دو نویسنده ای است که من مهمترین آنها را یافته ام، لودویگ ویتگنشتاین و جان سرل، که ایده های آنها را در چارچوب سیستم دوگانه (دو نظام فکری) ترکیب کرده و گسترش می دهم که در تحقیقات اخیر تفکر و استدلال بسیار مفید است. همانطور که اشاره کردم، از نظر من اساساً همپوشانی کاملی بین فلسفه، به معنای دقیق سؤالات پایداری که مربوط به رشته دانشگاهی است، و روانشناسی توصیفی تفکر (رفتار) درجه بالاتر وجود دارد. هنگامی که شخص بینش ویتگنشتاین را درک کرد که فقط این موضوع وجود دارد که چگونه بازی زبانی باید انجام شود، شرایط رضایت را تعیین می کند (چه چیزی یک جمله را درست یا راضی می کند و غیره) و این پایان بحث است. حالا که فکر می‌کنم فهمیدم بازی‌ها چگونه کار می‌کنند، بیشتر علاقه‌ام به فلسفه را از دست داده‌ام، که البته ویتگنشتاین می‌گوید که باید باشد. اما از آنجایی که آنها نتیجه روانشناسی فطری ما هستند، یا به قول ویتگنشتاین، به دلیل عدم تیزبینی زبان، مشکلات در تمام گفتمان بشری وجود دارد، بنابراین نیاز بی پایان به تحلیل فلسفی، نه تنها در علوم انسانی وجود دارد. از فلسفه، جامعه‌شناسی، مردم‌شناسی، علوم سیاسی، روان‌شناسی، تاریخ، ادبیات، دین و غیره، اما در «علوم سخت» فیزیک، ریاضیات و زیست‌شناسی. این امری جهانی است که سؤالات بازی زبانی را با سؤالات علمی واقعی در مورد اینکه حقایق تجربی چیست مخلوط کنید. علم گرایی همیشه وجود دارد و استاد آن را از مدت ها قبل پیش روی ما گذاشته است، یعنی ویتگنشتاین (از این پس W) اصولاً با کتاب های آبی و قهوه ای در اوایل دهه 1930 شروع شده است. با این وجود، درک واقعی از کار ویتگنشتاین، و در نتیجه نحوه عملکرد روانشناسی ما، در دهه دوم قرن بیست و یکم، به ویژه به دلیل P.M.S، در حال گسترش است. هکر (از این پس H) و دانیله مویال-شاروک (از این پس DMS)، و همچنین به بسیاری دیگر که برخی از برجسته‌ترین آنها را در مقالات ذکر می‌کنم. وقتی چند سال پیش "درباره یقین" را خواندم، در یک بررسی آمازون آن را به عنوان سنگ پایه فلسفه و روانشناسی و اساسی ترین سند برای درک رفتار توصیف کردم، و تقریباً در همان زمان DMS در حال نوشتن مقالاتی بود و اشاره می کرد که این مشکل را حل کرده است. مشکل معرفت شناختی هزاران ساله که چگونه می توانیم هر چیزی را به طور قطع بدانیم. من متوجه شدم که W اولین کسی بود که آنچه را که اکنون به عنوان دو سیستم یا سیستم فکری دوگانه توصیف می شود درک کرد و یک اصطلاح سیستم دوگانه (S1 و S2) ایجاد کردم که به نظرم در توصیف رفتار بسیار قدرتمند است.

ترجمه ماشینی : این حجم از مقالات جدید، تفاسیر پیشگامانه ای از برخی از محوری ترین موضوعات فلسفه ویتگنشتاین ارائه می کند. گروهی برجسته از مشارکت‌کنندگان نشان می‌دهند که چگونه اندیشه ویتگنشتاین می‌تواند به نحو ثمربخشی در بحث‌های معاصر در معرفت‌شناسی، متافلسفه و فلسفه زبان به کار رود. این جلد رویکردهای تاریخی و سیستماتیک به روش‌ها و دیدگاه‌های ویتگنشتاینی را با مقالاتی که تجزیه و تحلیل مفصلی را ارائه می‌دهند و برای دانش‌آموزان و همچنین متخصصان در دسترس خواهد بود، ترکیب می‌کند. نتیجه تصویری غنی و روشنگر از یک شخصیت کلیدی در فلسفه قرن بیستم و اهمیت مستمر او برای مطالعه فلسفی است.

ترجمه ماشینی : فیلسوف برجسته هیلاری پاتنم، که همچنین یک یهودی عملی است، افکار سه فیلسوف بزرگ یهودی قرن بیستم - فرانتس روزنزوایگ، مارتین بوبر و امانوئل لویناس - را زیر سوال می برد تا به او کمک کند تا جنبه های فلسفی و مذهبی زندگی خود را با هم آشتی دهد. حضور دیگری در این کتاب، لودویگ ویتگنشتاین است، که اگرچه یهودی عملی نبود، اما به شیوه‌ای در مورد دین فکر می‌کرد که پاتنم در کنار دیدگاه‌های روزنزویگ، بوبر و لویناس قرار می‌دهد. پاتنام ایده‌های پیشرو هر یک از این متفکران بزرگ را توضیح می‌دهد و آنچه را که به عقیده او نقش تعیین‌کننده فکری و معنوی هر یک از آنها را تشکیل می‌دهد، نشان می‌دهد. اگرچه دین مورد بحث یهودیت است، اما عمق و اصالت این فیلسوفان، آن گونه که پاتنام به طور دقیق تفسیر می کند، اندیشه آنها را چیزی جز راهنمای زندگی نمی سازد.

ترجمه ماشینی : در حالی که لودویگ ویتگنشتاین (1889-1951) و جورج سانتایانا (1863-1952) ممکن است هرگز آثار یکدیگر را ملاقات نکرده باشند یا حتی مطالعه نکرده باشند، آنها شرایط فرهنگی مشابهی را تجربه کردند و تفکر آنها شکل های مشابهی به خود گرفت. با این حال، تاکنون، بدنه کاری مربوطه آنها به طور جداگانه و جدا از یکدیگر مورد بررسی قرار گرفته است. سانتایانا اغلب به عنوان زیبایی‌شناس و متافیزیکدان در نظر گرفته می‌شود، اما کار ویتگنشتاین معمولاً مخالف رویکردهای فلسفی مورد علاقه سانتایانا است. در این مطالعه جدید روشنگر، مایکل هاجز و جان لاچز استدلال می‌کنند که پشت تفاوت‌های چشمگیر در سبک فلسفی و واژگان، توافق شگفت‌انگیزی در موضع وجود دارد. این شباهت‌ها به دلیل سبک‌های متفاوت، متافلسفه‌های متفاوت و حوزه‌های تأثیر جداگانه‌شان تا حد زیادی مورد توجه قرار نگرفته است. Hodges و Lachs نشان می‌دهند که آثار سانتایانا و ویتگنشتاین پاسخ‌های فلسفی خود را به اتفاقات بیان می‌کنند. با کمال تعجب، هر دو متفکر به یکپارچگی اعمال انسانی روی می آورند تا درک فلسفی قابل قبولی از وضعیت انسانی ایجاد کنند. هر دوی این فیلسوفان مهم قرن بیستم دیدگاه های بالغ خود را در زمانی شکل دادند که قطعیت های راحت تمدن غرب در اطراف آنها در حال فروپاشی بود. آنچه آنها می گویند حداقل تا حدی مشابه است، زیرا آنها می خواستند با تکیه بر سلامت روانی آرام زبانی و سایر شیوه های ما در برابر گسترش ویرانی مقاومت کنند. بر اساس هر دو، این دانش زنده بشری نیست، بلکه یک سنت فلسفی اشتباه است که پایه‌هایی را می‌طلبد و در نتیجه غربت و آوارگی فکری ایجاد می‌کند. هر دو فکر می‌کردند که برای نظم بخشیدن به خانه‌مان، باید در اعمال اجتماعی، مذهبی، فلسفی و اخلاقی خود خارج از چارچوب جستجوی یقین تجدیدنظر کنیم. این بینش و پروژه هایی که از آن سرچشمه می گیرد، خویشاوندی فلسفی آنها را مشخص می کند. تفکر در خرابه‌ها درک ما را از دستاوردهای فکری این متفکران برجسته افزایش می‌دهد و نشان می‌دهد که هر کدام چگونه بر فیلسوفان آمریکایی بعدی تأثیر گذاشته‌اند. این کتاب همچنین به عنوان فراخوانی برای فیلسوفان عمل می کند تا فراتر از طبقه بندی های سنتی به ماهیت تفکر فلسفی نگاه کنند.

ترجمه ماشینی : سبک سخن گفتن ویتگنشتاین جذابیت زیادی دارد، اما خطر بزرگی را نیز به همراه دارد: خواننده مستعد این است که بیش از حد از یک قطعه و از تکه‌ها به‌طور کلی خیلی کم جمع کند. در اولین تقابل‌هایم با پژوهش‌های فلسفی، من چنین خواننده‌ای بودم، و بنابراین، معلوم شد، بیشتر نویسندگان فلسفه بعدی ویتگنشتاین بودند. توانایی چشمگیر ویتگنشتاین در گردآوری بسیاری از جنبه های اندیشه خود در یک بخش، به طور کامل در ادبیات انتقادی مورد بهره برداری قرار گرفته است. اما به ندرت به ارتباط با قطعات دیگر توجه می شود، چه رسد به بسیاری از نسخه های خطی منتشر نشده که تحقیقات فلسفی محصول نهایی آنهاست. نتیجه این رویکرد پراکنده و غیرتاریخی به آثار متأخر ویتگنشتاین، انبوهی از تفاسیر متناقض است. آنچه ویتگنشتاین واقعاً می خواست بگوید به اندازه کافی روشن نیست. نظرات همچنین در مورد ارزش کار او به شدت متفاوت است. برخی از نویسندگان با کلمات قصار و پرسش‌های بلاغی او تشویق شده‌اند تا کل سنت دکارتی را کنار بگذارند یا حرکت‌های جدید در زبان‌شناسی یا روان‌شناسی را متوقف کنند. برخی دیگر که خشمگین شده اند، فلسفه او را به عنوان محافظه کاری مفهومی ضد علمی رد می کنند. پس از مشورت با دفترچه ها و دست نوشته های منتشر نشده ای که ویتگنشتاین بین سال های 1929 تا 1951 نوشته بود، به خواننده ای بسیار متفاوت تبدیل شدم. معلوم شد که ویتگنشتاین نوعی لئوناردو داوینچی است، که شکلی را دنبال می‌کرد که هر نشانه‌ای از اسکنه، هر تلاشی برای بهبود، از بین رفته بود.