جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : فیلیپ میلز با پیوند دادن شعر و فلسفه زبان، شکاف قاره ای و تحلیلی را با کنار هم قرار دادن نوشته های نیچه و ویتگنشتاین پر می کند. او از طریق یک فلسفه شعر بیان گرایانه استدلال می کند که ما می توانیم برخی از سؤالات اصلی در فلسفه زبان را درک کنیم. میلز تداوم زبان شعر با زبان معمولی را برجسته می کند و تفکر نیچه و ویتگنشتاین را روشن ترین راه برای بسط فلسفه شعر می داند. این مطالعه با ردیابی سنت اکسپرسیویستی فلسفه زبان، ریشه های آن را در رمانتیسیسم آلمانی دقیقاً در آثار اکسپرسیویست های معاصری مانند هاو پرایس و رابرت براندوم قرار می دهد. در جایی که درک شعر با ابزارهای سنتی فلسفی مورد استفاده زیبایی‌شناسان دشوار بوده است، «فلسفه شاعرانه زبان» در تقاطع بین فلسفه هنر و زبان عمل می‌کند و فلسفه جدیدی از شعر را با ظرفیت‌های گسترده پیشنهاد می‌کند.

ترجمه ماشینی : نوشته های حفظ شده در دست نوشته های ویتگنشتاین از سال 1945 تا 1949، پس از اتمام بخش اول پژوهش های فلسفی، عمدتاً به ماهیت برخی مفاهیم روانشناختی مربوط می شود. یواخیم شولت در این کتاب از این دست‌نوشته‌ها - نه برگزیده‌هایی که تاکنون از آنها منتشر شده است - به‌عنوان مبنایی برای بازسازی استدلال‌های اصلی و تبیین‌های مفهومی که ویتگنشتاین در آن دوره توسعه داده است، استفاده می‌کند. یکی از موضوعات اصلی ارتباط بین واکنش های غریزی، زمینه زبانی و غیرزبانی و تسلط بر یک تکنیک است. این ارتباط از طریق روشن شدن مفاهیم تجربه، احساس و درک کشف می‌شود - توضیحی که کمک‌های روشن‌کننده‌ای به فلسفه روان‌شناسی، زیبایی‌شناسی و نظریه معنا می‌دهد. افکار ویتگنشتاین در مورد منطق زبان و تأملات او در مورد مفاهیم روانشناختی به هم نزدیک هستند. این را بحث او در مورد پارادوکس مور نشان می‌دهد، که نور جدیدی هم بر محدودیت‌های تحلیل منطقی و هم بر ویژگی‌های عجیب مفاهیم باور، مفروض و ادعا می‌افکند. نسخه اصلی آلمانی این کتاب به‌عنوان یک اثر برجسته علمی که بینش‌های منحصربه‌فرد و ارزشمندی را ارائه می‌دهد، مورد استقبال گسترده قرار گرفت. دکتر شولت با ترجمه آن به انگلیسی روان، و در عین حال غنی سازی آن با اصلاحات و اضافات مختلف، اثر مهمی را برای جامعه علمی وسیع تری به ارمغان آورده است.

ترجمه ماشینی : این کتاب شرح و دفاعی از فلسفه متأخر ویتگنشتاین با تأکید بر ویژگی درمانی آن ارائه می‌کند. پیترمن استدلال می کند که هر فلسفه درمانی باید گزارشی از سلامت انسان، گزارشی مرتبط از مکانیسم های سلامت و بیماری، و در نهایت شرحی از این که چگونه فلسفه می تواند فردی را از حالت بیماری به سلامت برساند، ارائه دهد. در پرتو این مدل کلی، او تفسیری از پروژه درمانی ویتگنشتاین ارائه می‌کند که بر تداوم بین آن و پروژه اخلاقی قبلی Tractatus تأکید می‌کند. این کتاب با این استدلال که هدف اخلاقی قبلی از توافق با جهان به عنوان چنین است، با هدف درمانی توافق با اشکال زندگی جایگزین شده است، با مشکل تداوم روبرو می شود. در جریان بحث، پیترمن تفاسیر استاندارد پروژه ویتگنشتاین و شیوه‌های استاندارد نقد و دفاع از آن را به چالش می‌کشد. این کتاب همچنین با نشان دادن اینکه چرا باید پروژه درمان فلسفی را جدی بگیریم، به بحث فلسفی معاصر کمک می کند.

ترجمه ماشینی : سبک سخن گفتن ویتگنشتاین جذابیت زیادی دارد، اما خطر بزرگی را نیز به همراه دارد: خواننده مستعد این است که بیش از حد از یک قطعه و از تکه‌ها به‌طور کلی خیلی کم جمع کند. در اولین تقابل‌هایم با پژوهش‌های فلسفی، من چنین خواننده‌ای بودم، و بنابراین، معلوم شد، بیشتر نویسندگان فلسفه بعدی ویتگنشتاین بودند. توانایی چشمگیر ویتگنشتاین در گردآوری بسیاری از جنبه های اندیشه خود در یک بخش، به طور کامل در ادبیات انتقادی مورد بهره برداری قرار گرفته است. اما به ندرت به ارتباط با قطعات دیگر توجه می شود، چه رسد به بسیاری از نسخه های خطی منتشر نشده که تحقیقات فلسفی محصول نهایی آنهاست. نتیجه این رویکرد پراکنده و غیرتاریخی به آثار متأخر ویتگنشتاین، انبوهی از تفاسیر متناقض است. آنچه ویتگنشتاین واقعاً می خواست بگوید به اندازه کافی روشن نیست. نظرات همچنین در مورد ارزش کار او به شدت متفاوت است. برخی از نویسندگان با کلمات قصار و پرسش‌های بلاغی او تشویق شده‌اند تا کل سنت دکارتی را کنار بگذارند یا حرکت‌های جدید در زبان‌شناسی یا روان‌شناسی را متوقف کنند. برخی دیگر که خشمگین شده اند، فلسفه او را به عنوان محافظه کاری مفهومی ضد علمی رد می کنند. پس از مشورت با دفترچه ها و دست نوشته های منتشر نشده ای که ویتگنشتاین بین سال های 1929 تا 1951 نوشته بود، به خواننده ای بسیار متفاوت تبدیل شدم. معلوم شد که ویتگنشتاین نوعی لئوناردو داوینچی است، که شکلی را دنبال می‌کرد که هر نشانه‌ای از اسکنه، هر تلاشی برای بهبود، از بین رفته بود.

ترجمه ماشینی : تیم تورنتون از مسائل کلیدی فلسفه محتوا که در اثر تأثیرگذار پژوهش‌های فلسفی ویتگنشتاین یافت می‌شود، دفاع می‌کند. او نمایشی نظام‌مند از دیدگاه‌های ویتگنشتاین درباره معنای زبانی و محتوای ذهنی ارائه می‌دهد و درکی از چگونگی ارتباط آثار ویتگنشتاین با بحث‌های مدرن در فلسفه محتوا ارائه می‌دهد. فقط این کتاب به تفصیل دیدگاه‌های ویتگنشتاین را درباره محتوا در زمینه آثار معاصر، از جمله دیدگاه دیویدسون، رورتی، و مک داول در میان دیگران توضیح می‌دهد.

ترجمه ماشینی : این کتاب با افشای اسطوره «دو ویتگنشتاین»، شرح مفصلی از وحدت در اندیشه ویتگنشتاین از Tractatus تا تحقیقات فلسفی ارائه می‌کند. برخلاف تفاسیر اخیر در ادبیات، این روایت داستان آشکار شدن یک دیدگاه واحد نیست، بلکه داستان یک گفتگوی جاری و منطق درونی آن است. ویتگنشتاین در طول زندگی حرفه‌ای خود استدلال می‌کرد که مشکلات فلسفی در مورد ضروری و غیرممکن از یک سو، و در مورد معنادار و مزخرف از سوی دیگر، ممکن است با توضیح استفاده از زبان معمولی حل شوند. این رویکرد همیشه بر یک استراتژی، یعنی زمینه‌گرایی تکیه داشت. او متن‌زدایی را منبع اصلی سردرگمی فلسفی معرفی کرد و استدلال کرد که درک فلسفی شامل قرار دادن مفاهیم در زمینه‌های هنجاری است که در آن کار می‌کنند. این بازسازی انتقادی به درک فلسفه ویتگنشتاین کمک می کند و بحث های معاصر در مورد ضرورت، قابل فهم بودن و هنجاری بودن زبان را روشن می کند.