جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کریپکی در تفسیر مشهور خود از ویتگنشتاین، استدلال می‌کند که هیچ فکت یا امر واقع‌ای دربارۀ یک گوینده وجود ندارد که بتواند دو شرط مهم را برآورده سازد: شرط برساخت متافیزیکی معنا و شرط هنجارین‌بودن آن. وی به‌خصوص دیدگاه قابلیت‌گرایی را مورد حمله قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که فکت‌ها درمورد قابلیت‌های گوینده نمی‌توانند هیچ‌یک از این دو شرط را برآورده سازند. یکی از واکنش‌ها به استدلال‌های کریپکی ازسوی گینزبِرگ، فیلسوف زبان معاصر بوده است که تلاش می‌کند دیدگاه قابلیت‌گرایانة تقلیل‌گرایانه‌ای را ارائه کند که شرط هنجارین‌بودن معنا را هم‌زمان با شرط برساخت برآورده سازد. در این مقاله نشان داده می‌شود که تلاش وی موفق نخواهد بود.

براساس نظریۀ روح معنا، با تقریر امام خمینی، الفاظ براى مفاهیم عامه وضع شده‏اند. یعنی براى مفهومِ مقید به مصداقِ معین وضع نشده‏اند؛ گرچه واضع گمان کند که مفهوم منحصر در یک مصداق است. بدین‌سان، مؤلفه یا روح مشترکی در میان همۀ الفاظ مشترکی وجود دارد که در یک ارتباط طولی در عوالم مختلف با هم قرار دارند؛ بنابراین، از منظر امام خمینی، در وضع الفاظ براى ارواح معانى، باید آنچه را که جامع بین افراد و محل تناسب و مابه‌الاشتراک میان آنهاست، مطمح نظر قرار داد؛ اما ویتگنشتاین زمانی ایدۀ شباهت خانوادگی را بیان کرد که ذات‌گرایی متقدم خود را کنار گذاشت و از تعیّن معنا صرف‌نظر کرد. مفهوم شباهت خانوادگی در وهلۀ اول با اشاره به مفهوم بازی ایضاح می‌شود. ویتگنشتاین متأخر معتقد است همان‌طور که هیچ چیز منحصربه‌فردی در بازی‌ها وجود ندارد که در همۀ آنها مشترک باشد، هیچ چیز منحصربه‌فردی در کاربردهای مختلف زبان نیز وجود ندارد که در همۀ آنها مشترک باشد؛ بلکه درست مانند بازی‌ها، نظامی از همپوشانی و تداخل شباهت‌ها وجود دارد؛ ولی نظریۀ روح معنا، برخلاف ایدۀ شباهت خانوادگی، معتقد به ذات یا روح مشترکی است که در الفاظی وجود دارد که با معانی مختلف و در طول هم در عوالم متعدد قرار دارند؛ همان چیزی که ایدۀ شباهت خانوادگی در پی الغای آن است. بدین‌سان، هدف این مقاله، نقد نظریۀ روح معنا براساس ایدۀ شباهت خانوادگی است.

زبان چیست؟ در تاریخ فلسفه غرب پاسخ‌های متفاوتی به این پرسش داده شده است. اما از نگاه ویتگنشتاین و گادامر این پاسخ‌ها به نحو بنیادین به یکدیگر شبیه‌اند و این دو به این رویکرد بنیادین انتقاد می‌کنند. گادامر از تاریخ فلسفه غرب با عنوان تاریخ فراموشی زبان یاد می‌کند. گادامر، آگوستین را استثنایی در تاریخ فلسفه غرب می‌داند؛ زیرا به نظر گادامر، آگوستین با طرح ایده کلمه درونی جایگاه تعیین‌کننده زبان و نسبت محوری زبان با اندیشه را تایید کرده است. اما ویتگنشتاین، آگوستین را نماینده اصلی رویکرد بنیادین فلسفه غرب به زبان معرفی می­کند و انتقادات خود را به این رویکرد بنیادین، با اعتراض به دعاوی آگوستین مطرح می‌کند. در این مقاله این دو تفسیر متفاوت از آگوستین را مرور می­کنم و در باب امکان قرابت بین فلسفه زبانِ آگوستین به روایتِ گادامر، از یک‌سو، با زبان به روایتِ ویتگنشتاین، از سوی دیگر تأمل می­کنم.

این جلسات که گفتگوی امید کشمیری با سروش دباغ درباب «ویتگنشتاین و معنای زندگی» است، در پنج جلسه از سوی موسسه “خانه آشنا” برگزار گردید. در این جلسات تاکید و محوریت با آراء ضمنی و مصرحِ ویتگنشتاین متقدم در رساله منطقی_فلسفی در باب معنای زندگی است. سه ضلع زندگی با معنا که شامل “زندگی در حال”، “زندگی بی‌پرسش” و “زندگی درونی” با تحلیل فقراتی از رساله، کاویده می‌شود. جلسه پایانی(پنجم) این جلسات نیز به آراء علی شریعتی در خصوص معنای زندگی با تکیه بر “کویریات” او سخن گفته می‌شود.

ترجمه ماشینی : این کتاب برای اولین بار دو فیلسوف را از سنت های مختلف و قرون مختلف گرد هم می آورد. در حالی که ویتگنشتاین نقطه کانونی فلسفه تحلیلی قرن بیستم بود، این فلسفه هگل بود که گفتمان های اساسی قرن نوزدهم را گرد هم آورد و در قرن بیستم به سنت قاره ای تبدیل شد. این کشمکش که اکنون منسوخ شده است، مواضع متضاد هگل و ویتگنشتاین را بدیهی می دانست و با پیشرفت و تمایز مستمر چندین نویسنده، مکتب و سنت فلسفی جایگزین می شود. این تحول پیش از این در گرایش به شناسایی پیشرفت از «کانتی» به «مرحله هگلی» فلسفه تحلیلی و همچنین در گسترش رویکردهای راست و چپ هگلی توسط مفاهیم مدرن و پست مدرن مشهود است. ارزیابی تفاوت بین ویتگنشتاین و هگل می تواند نقاط تلاقی اندیشه معاصر را مشخص کند.

ترجمه ماشینی : «تفاوت» و «فضا» از مهم‌ترین کلیدواژه‌های بحث‌های جاری در فلسفه و مطالعات فرهنگی هستند. این مطالعه «تفاوت» را به عنوان پارامتر مرجع مرکزی یک نظریه زبانی در نظر می گیرد که دیگر سعی نمی کند معنای یک اصطلاح را با ارجاع به واقعیت برون زبانی یا ایده های ذهنی توضیح دهد. موضوع تحقیق، رویکردهای زبانی- فلسفی هگل، ویتگنشتاین و دریدا است که قبلاً به سنت‌های فکری جداگانه اختصاص یافته و برای اولین بار در اینجا وارد تبادلی پربار و برابر می‌شوند. همانطور که مشاهده می شود، سه نویسنده مورد بررسی، هر کدام به روش های مختلفی سعی می کنند قضیه تفاوت را که برای نظریه زبان آنها بنیادی است، از نظر فضا - به عنوان فاصله، فضا یا گسترش درک کنند. این پایان نامه در سال 2007 برنده جایزه مطالعاتی برمن در بخش "بهترین پایان نامه در علوم اجتماعی و انسانی" شد.

ترجمه ماشینی: لودویگ ویتگنشتاین مشهورترین فیلسوف دوران مدرن است، اما تعداد کمی از آثار پیشگام او را درک می کنند و در دهه های اخیر فراموشی جمعی در مورد او وجود داشته است. بسیاری از مقالات جدید هستند، اما برخی از آنها به سال 1979 بازمی گردد و اینکه آیا آنها دیدگاه جدیدی از ایده های او ارائه می دهند بستگی به درک فرد از آنچه او گفته است. برای من، تفاسیر جدید نیستند و عمدتاً به اندازه تمام تفسیرهای دیگر درباره W و رفتار انسانی در سراسر علوم رفتاری و توسط عموم مردم سردرگم هستند. طبق معمول، به نظر می رسد هیچ کس نمی داند که فلسفه روانشناسی صندلی راحتی است، و W (از نظر من) بزرگترین روانشناس طبیعی تمام دوران بوده است. او ساختار کلی نحوه عملکرد ذهن را بیان کرد که اغلب به عنوان قصد و نیت از آن یاد می شود و تقریباً معادل شناخت یا شخصیت یا تفکر و تمایل یا تفکر درجه بالاتر (HOT) است. بنابراین او را می توان پیشگام در روانشناسی تکاملی دانست، اگرچه به نظر می رسد به ندرت کسی جز من آن را درک می کند. بنابراین، دبلیو تقریباً 50 سال جلوتر از زمان خود بود که اولین کسی بود که لوح خالی یا دیدگاه فرهنگی ماهیت انسان را رد کرد (البته نه به طور کامل). - دقیقاً برعکس هدف کلی او (مثلاً به نظر شورت در صفحه 115 مراجعه کنید). مثل همیشه در نوشته های فلسفی، کاملاً قابل توجه است که هیچ کس (به نظر من) به طور کامل آنچه را که W انجام می داد درک نمی کند و هیچ کس تا به امروز موفق نشده است (و حتی تعداد کمی تلاش می کنند) روش سقراطی او را با توسل مداوم به نمونه های آشکار روانشناختی ما دنبال کند. عملکرد ایده‌های کاملاً بدیع و سبک منحصر به فرد و تلگراف نویسی او، همراه با سبک زندگی اغلب منزوی و تقریباً انفرادی و مرگ زودهنگام او در سال 1951، منجر به عدم انتشار چیزی از اندیشه‌های بعدی‌اش در طول زندگی‌اش شد و به آرامی تعداد زیادی از او را به چاپ رساند. 20000 صفحه منتشر شد- پروژه ای که تا امروز ادامه دارد. تنها نسخه کامل Nachlass عمدتاً آلمانی برای اولین بار توسط آکسفورد در سال 2000 منتشر شد و اینتلکس اکنون آن را منتشر می کند، و همچنین تمام 14 کتاب انگلیسی زبان بلک ول را در یک سی دی قابل جستجو منتشر می کند. سی دی بلک ول حدودا هزینه دارد. 100 دلار اما سی دی آکسفورد بیش از 1000 دلار یا بیش از 2000 دلار برای مجموعه شامل تصاویر نسخه های خطی اصلی است. با این حال، آنها را می توان از طریق امانت بین کتابخانه ای و همچنین، مانند مجلدات بی شمار دیگر در علوم رفتاری، با هزینه کمتر در p2p به دست آورد. یکی از دلایلی که به این موضوع اشاره می‌کنم این است که، اگرچه اکثر بهترین آثار او اکنون به زبان انگلیسی ترجمه و منتشر شده‌اند، اما توجه به سخنان آلمانی او در کلاس درس مفید و ضروری است و تعداد کمی از محققان به آن علاقه دارند. ویراستاری و ترجمه آثار او توسط مجریانش نیز کمتر از حد عالی بوده است و درک معنای دقیق آلمانی اصلی مشکل بزرگی است همانطور که چندین نویسنده در اینجا خاطرنشان می کنند (مثلاً نیاز در بسیاری از قسمت ها به ترجمه "darstellung" به عنوان یک عمل و نه به عنوان یک گرایش (نگرش گزاره ای) - یکی از تمایزات بسیاری که W اولین کسی بود که توضیح داد. ) در مورد دبلیو و گودل در مجله Minds and Machines. خوانندگان علاقه مند ممکن است بخواهند سایر نقدهای من در مورد کتاب های W و نقد هافستاتر "من یک حلقه عجیب و غریب هستم" را بررسی کنند. در اواسط دهه 30 اساساً کار قبلی خود را رد کرد، از جمله تراکتاتوس معروف، با این حال، Tractatus همچنان جذاب است و تعدادی از نویسندگان فعلی (Diamond، Conant) از سنت طولانی در تلاش برای توضیح پیروی می کنند. منظور او چه بود و این که چگونه در کارهای بعدی او تغییر کرد یا نه. برای من، تنها ارزش در این است که ببینم او در اوایل زندگی خود (حدود 1914) چقدر شروع به بیان میکروب های درک بعدی خود از روانشناسی انسانی کرد. در مورد این موضوع فکر می کنم مقاله نهایی هکر در اینجا قطعی است. پاسخ مثبت او به "آیا سعی داشت آن را سوت بزند؟" نشان می دهد که W of the Tractatus تلاش می کرد آنچه را که او به شدت اصرار داشت که نمی توان گفت، بلکه فقط نشان داد، توصیف کند. به نظر می رسد هکر (همراه با همه افراد دیگر روی این سیاره) متوجه نیست که این بدان معنی است که W در تلاش است تا عملکرد بدیهیات روانشناسی تکاملی ذاتی ما را با ذکر مثال هایی از استفاده روزمره ما از زبان (یعنی از تفکر ما) توصیف کند. ، اما او کار زیبایی در رد دیدگاه های دایموند و کونانت در مقالات آنها در اینجا و بسیاری دیگر در جاهای دیگر انجام می دهد و فصل و آیه ای را برای این دیدگاه ارائه می دهد. به عنوان مثال، نظرات مختلف را در صفحات 360،363، 372، 373، 376-81 برای ارجاعات واضح W به غرض ورزی ذاتی و غیرقابل تردید ما (یعنی انکار بدیهیات ما فاقد منطق) نگاه کنید. هکر به این دیدگاه پایان می دهد که W در واقع مزخرفات کی یرکگاردی را می نوشت. مقاله مقدماتی کری قابل تحمل است، اما وقتی می‌گوید که «چیزی وجود دارد که اساساً ناخوشایند است»، در صفحه 3 یک دست‌کم‌نمایی می‌کند.