جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فرد سولیپسیست بر این باور است که «خودِ» درونی‌اش محور هرگونه تجربه و شناخت است و تنها شناخت او امری قابل‌اتکاء و اصیل می‌باشد. از نظر یک سولیپسیست، جهان پیشِ روی سابجکتیویتة «من» قرار گرفته است و حقیقت آن بستگی به درک من از آن دارد. در واقع، فروکاستنِ جهان به سابجکتیویتة انسان سرآغاز نگرش‌های مبتنی بر سولیپسیسم است؛ ازاین‌رو، بیش‌تر اندیشمندان ریشة آن را غالباً در اندیشه‌های ایدئالیستی می‌جویند. به همین دلیل، مسأله و مشکلی است بر سر راه بیش‌تر فیلسوفانی که تفکرشان رنگ‌وبوی ایدئالیستی دارد. هوسرل و ویتگنشتاین، دو فیلسوف تأثیرگذار معاصر، به‌دلیل جنبه‌های ایدئالیستیِ تفکرشان، همواره با چالش سولیپسیسم روبه‌رو بوده‌اند. با توجه به این‌که این دو فیلسوف دوره‌های گوناگونی را در حیات فکریِ خود طی کرده‌اند، برخوردشان با چالش یادشده تفاوت‌ها و شباهت‌هایی دارد. در این پژوهش، با بررسی و تحلیل بنیان‌های فکریِ هر کدام از این فلاسفه، برداشت آن‌ها از مفهوم سولیپسیسم ژرفکاوی و تطبیق داده شد.

ترجمه ماشینی: این کتاب نور بی‌سابقه‌ای را بر سومین شاهکار ویتگنشتاین، در باب یقین، روشن می‌کند و افکار او را در مورد باورهای اساسی و رد بدبینی روشن می‌کند. کتاب مویال-شاروک به عنوان مقدمه و تفسیری بر آخرین اثر اصلی فلسفی ویتگنشتاین، راهنمای ضروری برای دانش‌آموزان، محققین و عمومی خواهد بود.

ترجمه ماشینی: یکی از برجسته ترین ضد فیلسوفان در تاریخ فلسفه، لودویگ ویتگنشتاین است. گفته می‌شود که او از خصومت نیچه با مسیحیت ناراحت شده است، نه واقعاً به این دلیل که او یک مسیحی بود. آلن بدیو استفاده ویتگنشتاین از «مسیحیت» را در اینجا به معنای زندگی یا حس جهان تفسیر می کند. بنابراین، آشفته شدن از خصومت نیچه با مسیحیت، با خصومت با معنای زندگی آشفته می شود. با این حال، Tractatus Logico-Philosophicus ویتگنشتاین معنای زندگی را غیرقابل توصیف می کند - که کنش ضدفلسفی و آرکی-زیبایی شناختی او را تشکیل می دهد. با این حال، بدیو عمدا این تحلیل را به Tractatus محدود می کند. او معتقد است که «تحقیقات فلسفی» اثری ناتمام و کار یک سوفسطایی است. ضد فلسفه در اثر اولی در اثر دوم وجود ندارد. با این حال، این مقاله استدلال می‌کند که بررسی‌های فلسفی معنای زندگی را نیز غیرقابل توصیف می‌کند و در نتیجه ادامه کنش آرکی-زیبایی‌شناختی ضدفلسفی Tractatus را تشکیل می‌دهد. به‌جای بیرون کشیدن معنای زندگی از معنادار از طریق تئوری تصویر، تحقیقات اکنون مرزهای حس را از طریق بازی زبانی محدود می‌کند. آنچه خارج از بازی زبانی غیرقابل وصف تلقی می شود - معنای زندگی، حس جهان - اکنون به نمایشی ناب محدود شده است.

ترجمه ماشینی: Anscombe ما را از طریق Tractatus و در نتیجه، فلسفه اولیه ویتگنشتاین به عنوان یک کل راهنمایی می کند. او به ویژه نشان می دهد که چگونه استدلال های او از بحث های راسل و فرگه شکل گرفت. این تجدید چاپ چهارمین ویرایش تصحیح شده است.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه استدلال می کند که پرورش یک تخیل الهیات غیردوگانه مسیحی می تواند با توجه به همگرایی بین غیردوگانه گرایی زبانی فلسفه ویتگنشتاینی و غیردوگانه انگاری الهیاتی-تخیلی عرفان یهودی و مسیحی باستان (که متعاقباً منعکس شد) منبع سودآوری باشد. در الهیات ارتدکس شرقی، آیین عبادت و شمایل نگاری). من این همگرایی را با استفاده از نوشته‌های روآن ویلیامز، که تعامل او با هر دو سنت گواه ثمربخشی رویارویی متقابل بعدی آن‌ها است، تنظیم می‌کنم. ابتدا، به عنوان توضیح، فصل اول ادعا می‌کند که اندیشه ویلیامز عمیقاً تحت تأثیر الهیات ارتدکس قرار گرفته است، به ویژه در «شخصیت گرایی کنوتیک» که الهیات تثلیثی، پنوماتولوژی و انسان شناسی الهیاتی او را تحت تأثیر قرار می دهد. دوم، به عنوان یک موضوع تفسیر، فصل دوم تا چهارم مسیر اندیشه ویلیامز را از یک مفهوم بیش از حد رسمی از اتحاد "عمدی" به سمت یک مفهوم بسیار "ضخیم تر" از مشارکت که توسط بازتاب زیبایی شناختی او و از طریق تعامل پربار بین واژگان» انرژی های الهی و مشارکت تومیستی. در نهایت، در حالتی سازنده تر، فصل های پنجم تا هشتم برنامه ای از گفت و گوی متقابل روشن بین دو غیردوآلیسم را دنبال می کند، و پیوندهای بیشتری را بین سنت ها با توجه به الهیات، فلسفه زبان و پرورش تخیل دینی- الهیاتی ایجاد می کند. . پایان‌نامه با بررسی تأملات ویلیامز در مورد آیین ارتدکس به اوج خود می‌رسد، و هم پیوند بین عبادت و شعر و هم اهمیت برای الهیات توجه به شکل‌گیری یک «انسانیت مذهبی» که قادر به ساکن شدن در وضعیت «توجه بی‌خود» باشد، برجسته می‌کند. صبورانه به آنچه داده می شود توجه می کند - به روی شگفتی شگفت انگیز از جهان روشن شده توسط عشق الهی باز است. در این قرائت، «شگفتی آشکار» عشای ربانی یک تعلیم و تربیت معنوی را تقطیر می کند که در آن علت و معلول هر دو عبادی هستند.

ترجمه انگلیسی: نقدهای فمینیستی-آزادی بخش بسیاری از کلمات سنتی به و برای الهی وجود داشته است. این نقدها شامل نگرانی از تأثیر این مجموعه کلمات بر رفتار بوده و خواستار تغییر واژگان سنتی شده است. این پایان نامه یک کاوش تئوریک قوی در مورد چگونگی رفتار کلمات به و برای تأثیر الهی، تجزیه و تحلیل مجموعه کلمات به و برای الهی مورد استفاده در متون مذهبی مجاز برای عشای ربانی در کلیسای انگلستان ارائه می دهد. اهمیت ایدئولوژی برجسته می‌شود، زیرا ایدئولوژی‌ها هم در استفاده از کلمات بیان می‌شوند و هم حفظ می‌شوند و از آنجایی که اعمال اجتماعی را ترویج می‌کنند. این پایان‌نامه با استفاده از روش‌شناسی فمینیستی-آزادی، از درک پردازش زبان برگرفته از روان‌زبان‌شناسی و فلسفه زبان ویتگنشتاین استفاده می‌کند تا آنچه در متون مطالعه موردی وجود دارد را آشکار کند و نشان دهد که چگونه این کلمات بر رفتار تأثیر می‌گذارند. این کتاب سهم الاهیات فمینیستی را در برجسته کردن ساختارهای دوگانه استفاده از زبان و راه هایی که این امر از طریق آن تأثیرگذاری از کلمات به و برای رفتار الهی را ممکن می سازد، دریافت کرده و پذیرفته است. بینش باتلر در مورد قانون اساسی ما در زبان از طریق مدلی از ارتباطات، هویت و روابط خوانده می شود تا نشان دهد که کلمات خطاب به دیگران و همچنین کلمات خطاب به خود، ظرفیت تشکیل هویت و روابط ما را دارند و بنابراین بر رفتار ما تأثیر می گذارند. برای مسیحیان، کلمات به خدا و برای خدا ما را در هویت ها و روابط می سازد و بر رفتار ما تأثیر می گذارد. علیرغم موانع متعدد برای تغییر از مجموعه کلمات سنتی، این پایان نامه پیشنهاد می کند که تغییر می تواند از طریق قادر ساختن جماعات به درک چگونگی عملکرد کلمات و از طریق استفاده از کلمات جدید برای الهی و برای بی ثبات کردن ایدئولوژی های مسلط و سرکوبگر از طریق بهره برداری از ضعف های ساختاری آنها ایجاد شود. امید این پایان نامه این است که سخنان به خدا و برای خداوند می تواند به شکوفایی همه نوع بشر کمک کند.

ترجمه ماشینی: ویتگنشتاین و هایدگر هر دو ادعا می‌کنند که گزاره‌ها، موقعیت‌ها و کنش‌ها فقط در یک دیدگاه اساساً درگیر معنا دارند. مفهوم «درگیری» اساساً به اهداف ارجاع می دهد، به طرح ها کمک می کند، بر خلاف نگرش نظری، که فقط به ویژگی های اشیایی اشاره می کند که یا قابل درک هستند یا به طور علّی به چیزهای قابل درک مرتبط هستند. دیدگاه آنها با مفهوم سنتی معنا در تضاد است، و آنها به مشکلات مختلفی در رابطه با آن اشاره می‌کنند که به عقیده من، در فلسفه تحلیلی پسا ویتگنشتاینی حل نشده است. هر دو متفکر موافقند که معنادار بودن درگیری به این معناست که به دلایلی صریحاً برای عاملی که آن را انجام می دهد، مورد تقاضا باشد. هایدگر استدلال می‌کند که برای امکان‌پذیر شدن این امر، باید کلیتی از دخالت‌های ممکن، که او آن را «جهان» می‌نامد، پیش‌فرض کرد. با این حال، چنین جهانی فقط برای موضوعی می تواند وجود داشته باشد که اساساً بر اساس این کلیت درگیر پروژه ای است. من استدلال می‌کنم که ویتگنشتاین با این دیدگاه موافق است، آن‌گونه که در ضد دکارت‌گرایی درک او از معنا و ذهن نشان داده شده است. من نتیجه می‌گیرم که محل توافق بین ویتگنشتاین و هایدگر برداشت آنها از انسان است که اساساً دارای آزادی هستند که در هر عمل معنادار مورد استناد قرار گیرند. این آزادی موضوع، جهان و رابطه اساسی بین آنها را خلاصه می کند. این آزادی به منزله امکان ورود (و خروج) به هر عمل معناداری مربوط به یک موقعیت است. این یک نتیجه ضروری از دلایل صراحتا خواستار برای ورود به یک مشارکت معنادار است. آنچه ویتگنشتاین و هایدگر موفق به نشان دادن آن می شوند محدودیت نگرش نظری است - ناتوانی ذاتی آن در توضیح معنا و ساختارهای الزاماً مرتبط با آن: سوژه درگیر، و کلیت درگیری معنادار احتمالی با موجودیت ها. این امر برخی از پیش فرض های متافیزیکی و هستی شناسانه و تلاش های علمی برای توضیح زبان، ذهن و رفتار انسان را مورد انتقاد قرار می دهد.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه درباره رابطه فلسفه متأخر ویتگنشتاین با فلسفه هستی و زمان است. پس از بحث مختصری در مورد فلسفه هستی و زمان، آنچه را که به نظرم دیدگاهی متعارف از این رابطه است، ارائه می‌دهم که بر اساس آن، هستی و زمان با نقد ویتگنشتاین‌های متأخر از فلسفه سنتی - به ویژه با درک نادرست از ماهیت فعل بودن که منجر به بررسی معنای هستی می شود. سپس فلسفه بعدی ویتگنشتاین را با جزئیات بیشتری مورد بحث قرار می‌دهم - ابتدا اظهارات او درباره شاخه طلایی فریزر و سپس تحقیقات فلسفی - تا اهداف و مفروضات آن را واضح‌تر درک کنم. با توجه به این موضوع، من تفسیر دقیق‌تری از هستی و زمان - و به‌ویژه مفهوم کلیدی آن - هستی - ارائه می‌دهم تا نشان دهم که فلسفه آن نه تنها با نقد ویتگنشتاین‌های بعدی از فلسفه سنتی مغایرت ندارد، بلکه همچنین که با فلسفه متأخر ویتگنشتاین پیوند خویشاوندی عمیقی دارد، به طوری که برای طرفداران فلسفه متأخر ویتگنشتاین، گام بعدی منطقی در فلسفه است.

ترجمه ماشینی: هدف این پایان نامه ارائه گزارش روشنی از دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در مورد احساسات، ضرورت و اخلاق است و تعیین جایگاه آنها در رابطه با بحث رئالیسم/ضد واقع گرایی. بررسی برخورد ویتگنشتاین با این سه حوزه گفتمان، دیدگاه ارزشمندی را در اختیار ما قرار می‌دهد که از آن طریق می‌توانیم جایگاه فلسفه متأخر او را در مجموع در بحث بین رئالیست‌ها و ضدواقع‌گرایان بررسی کنیم. در مقدمه، من دو نوع اصلی تفسیری را که در حال حاضر از جایگاه ویتگنشتاین در بحث ارائه شده است، شرح می‌دهم: تفسیر رئالیستی درونی و تفسیر شبه واقع‌گرا. من همچنین به اختصار دیدگاه بوقوسیان را در نظر می‌گیرم که غیرواقع‌گرایی درباره معنا مستلزم غیرواقع‌گرایی جهانی درباره حقیقت است و توضیح می‌دهم که چرا باید آن را رد کرد. در فصل 1، من با توصیف مفاهیم سنتی رئالیسم و ​​ضد واقع گرایی در مورد احساسات شروع می کنم. سپس اندیشه‌های ویتگنشتاین را در مورد خود انتساب و دیگر نسبت دادن به احساسات بررسی و توضیح می‌دهم و به این نتیجه موقت می‌رسم که با توجه به درک سنتی بحث، موضع ویتگنشتاین در مورد احساسات ضد واقع‌گرایی را نشان می‌دهد. در فصل دوم، به تشریح مختصری از مفاهیم سنتی رئالیسم و ​​ضد رئالیسم در مورد ضرورت (افلاطونی و قراردادگرایی) می پردازم. سپس تفسیر قراردادگرایانه از افکار ویتگنشتاین در مورد ضرورت و درک جایگزین رایت از آنها را بررسی می کنم و زمینه را برای رد هر دوی آنها فراهم می کنم. در نهایت، من تفسیر خود را از «راه میانه» ویتگنشتاین بین افلاطونیسم و ​​قراردادگرایی ارائه کردم. در فصل سوم، هدف من تبیین دیدگاه‌های بعدی ویتگنشتاین در مورد اخلاق است. برای انجام این کار، من دو رویکرد متفاوت را برای این موضوع در نظر می‌گیرم. اولی بر اظهارات بعدی ویتگنشتاین در مورد معنا متمرکز است و به این نتیجه می رسد که می توان از آنها دیدگاهی واقع گرایانه از اخلاق استخراج کرد. دومی با بررسی مفهوم قبلی ویتگنشتاین (یعنی تراکتاریایی) از اخلاق استعلایی آغاز می‌شود و ادعا می‌کند که اخلاق بعدی او به همان اندازه متعالی باقی می‌ماند. در پایان فصل، من این دو رویکرد را کنار هم می‌آورم و آنچه را که معتقدم دقیق‌ترین برداشت از مفهوم اخلاقی بعدی ویتگنشتاین است، مطرح می‌کنم. فصل 4 چارچوب رایت را برای ارزیابی واقع گرایی یک گفتمان معرفی می کند. رایت چهار نوع بحث مختلف را بین واقع‌گرایان و ضدواقع‌گرایان جدا می‌کند (مناظره در مورد همگرایی، بحث در مورد واقعیت، بحث دومتی در مورد حقیقت آشکارا نامحدود، و بحث در مورد عدم تقارن توضیحی بین حقیقت و ابراثبات‌پذیری - یعنی تقابل Euthyphro). سپس چهار معیار رایت را برای ارزیابی جایگاه یک گفتمان در هر یک از این بحث ها ترسیم می کنم. در نهایت، در فصل 5، من این چارچوب را برای دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در مورد احساسات، ضرورت و اخلاق اعمال می کنم. نتیجه می‌گیرم که بازی زبانی احساسات، واقع‌گرایی درونی در مورد واقعیت‌ها، واقع‌گرایی به معنای فرمان شناختی، ضد رئالیسم دامتی، و نه واقع‌گرایی و نه ضد رئالیسم به معنای اوتیفرو را نشان می‌دهد. از سوی دیگر، گفتمان در باب ضرورت، واقع‌گرایی را به تمام معناها نشان می‌دهد، جز در مورد دومتی. موضوع اخلاق در مورد حقایق ضد واقع گرایی را نشان می دهد و به این معنا که فرمان شناختی را به نمایش نمی گذارد، بلکه دو بحث دیگر را دور می زند.