جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: لودویگ ویتگنشتاین تأثیرگذارترین و مسلماً بزرگترین فیلسوف قرن بیستم بود. این واقعیت در مورد تأثیر او نه تنها به این بستگی دارد که او چقدر مردم را تحت تأثیر قرار داده است، بلکه به این موضوع نیز بستگی دارد که چند نفر را تحت تأثیر قرار داده است. کارهای اولیه او توسط برخی از پیشگامان فلسفه تحلیلی انجام شد. کارهای بعدی او به ایجاد جنبش دیگری در فلسفه تحلیلی کمک کرد، جنبش فلسفه زبان معمولی (که گاهی به آن فلسفه آکسفورد می گویند). همچنین برخی او را یک متفکر کلیدی پست مدرن می دانند و علاقه به آثار او وجه تمایز بسیاری از فیلسوفان پسا تحلیلی است که در پی پر کردن شکاف بین فلسفه تحلیلی و فلسفه به اصطلاح قاره ای هستند. این ویرایش دوم از فرهنگ لغت تاریخی فلسفه ویتگنشتاین، تاریخ این فلسفه را از طریق یک گاهشماری، یک مقاله مقدماتی و یک کتابشناسی گسترده پوشش می دهد. بخش فرهنگ لغت بیش از 300 مدخل با ارجاع متقابل در هر جنبه از کار او دارد. این کتاب یک نقطه دسترسی عالی برای دانشجویان، محققان و هر کسی است که مایل به دانستن بیشتر در مورد فلسفه ویتگنشتاین است.

در این مقاله، برآنیم که منازعهٔ صورت‌گرفته میان فرگه و هیلبرت را دربارۀ هندسه، در مورد جبر‌مجرد بررسی کنیم. برای اینکه بدانیم در مورد جبر­مجرد تفکر فرگه‌ای می‌تواند راه‌گشا باشد یا هیلبرتی، ابتدا زمانه­ای را بررسی کرده­ایم که در آن فرگه و هیلبرت مشغول فلسفه­ورزی بوده­اند؛ تا تصویری از فضای فکری غالب آن زمان و تأثیر آن بر این دو ریاضی‌دان به دست­ آوریم. سپس و با درنظرداشتن این مورد، به تعدادی از اختلافات موجود در رویکرد فرگه و هیلبرت اشاره کرده و به ­این نتیجه رسیده­ایم که از مهم­ترین نقاط ­افتراق میان این ­دو، می­توان به­ نقش فاعل ­شناسا در حوزۀ ریاضیات و دیگری، بحث دربارهٔ سازگاری اشاره کرد. در ادامه و پس از ارائۀ تعریف هنجاری جبر، با استفاده­ از نظریات ویتگنشتاین متأخر که در کتاب در باب یقین و تحقیقات­ فلسفی بیان شده است، به بررسی نکات طرح‌شده از جانب هیلبرت و فرگه پرداخته­ایم. در انتها و با توجه به تمامی جوانب، به این نتیجه رسیده­ایم که آنچه در بررسی فلسفی جبر مفیدتر به ­نظر می‌رسد، رویکرد سومی‌است؛ و آن رویکردِ ویتگنشتاین همراه با مقداری اصلاحات است؛ به این دلیل که چند ویژگی مهم را برای ما تضمین می­کند. این ویژگی­ها عبارت‌اند­ از: معناداری، بین­الاذهانی بودن و قاعده­محور بودن که همگی برای ریاضی­دانان ویژگی­های مهمی محسوب می­شوند.

ترجمه ماشینی: آلیس امبروز لازروویتز، کالج اسمیت، «بینش فوق‌العاده‌ای صمیمانه در مورد اینکه ویتگنشتاین به‌عنوان یک انسان چگونه بوده است... این یادداشت‌ها... دیدگاه ویتگنشتاین در مورد اخلاق و مذهب را به تصویر می‌کشد و برخی از مشکلات شخصی او را آشکار می‌کند».

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه استدلال می‌شود که تمام آثار فلسفی ویتگنشتاین با معنویت فراگیر او، یهودی و مسیحی، در تلاش برای بیان دیالکتیک تعالی در پیاده‌روی منسجم است. مهم ترین فصول (یک، هفت و هشت) بدون بقیه قابل درک کامل نیست. توجه فراگیر ویتگنشتاین به دگرگون کردن فلسفه، خود و همه دوستان در دسترس، احساس مسئولیت او را در قبال زبانی که ما به کار می بریم، داریم، به اشتراک می گذاریم و فعالانه هستیم، بیان می کند. این مسئولیت فشرده و فراگیر، با قرابت های آخرت شناختی و آخرالزمانی، در اخلاق دستور زبان توصیفی او نمایان می شود. از آنجا که زبان ها و مفاهیم راه و وسیله ای برای دانش رویه ای هستند، اخلاق توصیف او نیز اخلاق، زیبایی شناسی و الهیات تعادل ادراکی در فهم، تفسیر و شباهت های خانوادگی است. معنویت فراگیر شامل تعالی آنسلمی است. معنویت فراگیر ویتگنشتاین به عنوان نسخه ای تجدیدنظر شده و رادیکالیزه شده از دیالکتیک تنظیمی گرامر شاملو آگوستین است، فارغ از نظریه های انحصاری او در مورد توسعه زبان و جبر. ساده ترین و بالقوه قوی ترین ارائه ویتگنشتاین از دستور زبان آگوستین سومین «مشکل بزرگ» در اخلاق او در سال 1929 است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه جذابیت زبان معمولی را به عنوان یک ویژگی متمایز روش شناختی در فلسفه متاخر لودویگ ویتگنشتاین و کار جی.ال. آستین بررسی می کند. این جذابیت، زبان و مفاهیم ما را در قالب‌های وسیع‌تری از زندگی که در آن استفاده می‌کنیم، قرار می‌دهد، و به دنبال «محروم کردن» ایده‌آل‌سازی‌هایی است که زبان و مفاهیم ما را از این بافت وسیع‌تر استخراج می‌کنند. یک فلسفه افسون‌زده اشکال زندگی ما را به‌عنوان مظاهر همسویی می‌شناسد: یک زمینه مشترک درک و رفتار که خود نمی‌تواند بیشتر توضیح داده یا توجیه شود. این تز با بررسی پیامدهای این که اشکال زندگی خود را در نهایت بی‌اساس بدانیم، اهمیت اساسی بازی را برای تمرین‌های مشترک مانند زبان روشن می‌کند. دو فصل اول جذابیت زبان معمولی را در آثار آستین و ویتگنشتاین در نظر می‌گیرند. با قرار دادن هر نویسنده به نوبه خود در گفتگو با ژاک دریدا، این پایان نامه اهمیت بی اساس بودن هماهنگی ما و دشواری انجام این کار را آشکار می کند. توسل آستین به یک «زمینه کلی» به نوعی آرمان‌سازی خیانت می‌کند که خود آستین با آن مخالفت می‌کند، در حالی که ویتگنشتاین و دریدا برای اجتناب از همان دام باید مراقب خود-انعکاسی باشند. فصل سوم به بررسی ارتباط بین توسل به زبان معمولی و تحلیل مارتین هایدگر از «روزمرگی متوسط» در هستی و زمان می‌پردازد. هایدگر روزمرگی متوسط ​​را نشانه عدم اصالت می داند. با این حال، با اعتراف به بی‌اساس بودن هماهنگی، توسل به زبان عادی چرخشی شبیه به توسل هایدگر به اصالت را نشان می‌دهد. علاوه بر این، استفاده ویتگنشتاین از «تصاویر» مفهومی به او اجازه می‌دهد تا از برخی سردرگمی‌ها در آثار هایدگر اجتناب کند. فصل چهارم ماهیت همسویی بی‌پایه ما را در نظر می‌گیرد و استدلال می‌کند که ما این هماهنگی را هم از طریق بازی کشف می‌کنیم و هم ایجاد می‌کنیم، که فعالیتی غیرقانونی است که خود نظم را به وجود می‌آورد.

ترجمه ماشینی : جان مک داول مدعی است که جهت گیری «انسانی» (در مقابل «حیوانی») نسبت به جهان با «ارتباط عمیق» بین عقل و آزادی مشخص می شود. در این تز، من استدلال می‌کنم که مک‌داول نمی‌تواند از این تصادف استفاده کند، زیرا برداشت افلاطونی او از عقلانیت، پیشاپیش به بازتاب آزاد کمک می‌کند. این هم برای «تجربه‌گرایی حداقلی» که مک‌داول قصد دارد در کار بزرگ خود، «ذهن و جهان» تضمین کند، و هم برای «طبیعت‌گرایی طبیعت ثانویه» ظاهراً لیبرال و ضد علم که آن را در آنجا همراهی می‌کند، مشکل‌ساز است. در نهایت، من استدلال می کنم که مشکلاتی که اندیشه مک داول در معرض آن است را می توان با استناد به فلسفه طبیعت (و به طور خاص، ایده «تاریخ طبیعی») که در اندیشه تئودور آدورنو، نظریه پرداز انتقادی مکتب فرانکفورت یافت می شود، حل کرد. . من استدلال می‌کنم که آدورنو می‌تواند ارتباط مناسب بین عقل و آزادی، و بنابراین آنچه که خود مک‌داول به‌عنوان جهت‌گیری کاملاً انسانی نسبت به جهان توصیف می‌کند، برقرار کند. بنابراین، مک داولین های متقاعد باید انگیزه داشته باشند، حداقل از این نظر «آدورنیایی شوند». اندیشه مک داول و تعدادی از معاصرانش (برندوم، پیپین) اغلب به عنوان نوعی «هگلی شدن» فلسفه تحلیلی در نظر گرفته می شود. استدلال‌های من نیاز به «نظریه‌پردازی انتقادی» آن را نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی : افلاطون، ژان ژاک روسو، توماس هابز، رنه دکارت، جان لاک، دیوید هیوم، لودویگ ویتگنشتاین، گیلبرت رایل، امانوئل کانت و مارکی دو ساد چه اشتراکاتی دارند؟ در طول قرن‌ها و - وقتی صحبت از افلاطون به میان می‌آید - هزاره‌ها، آن‌ها شخصیت‌های کلیدی فلسفه غرب هستند که ایده‌های واقعیت، دانش، هستی، وضعیت طبیعت و اخلاق را مورد بحث قرار داده‌اند، ایده‌هایی که در رمان‌های آنجلا کارتر نقش محوری دارند. در این پایان نامه، من کارتر را به عنوان یک (د)فیلسوف معرفی می‌کنم و استدلال می‌کنم که او نظریه‌های محوری فلسفه غرب را واسازی می‌کند و در عین حال بر روی همان مفاهیم فلسفه می‌کند و صدای زنانه‌ای را در این رشته به شدت آندرومحور کمک می‌کند. با انجام این کار، من اولین بحث عمیق از بینامتنیت فلسفی کارتر را به نقد کارتر، فراتر از ارجاعات صریح کارتر که تا به امروز توسط محققان کارتر تصدیق شده است، سهیم می کنم. اگرچه این یک موضوع اصلی است، اما اصالت استدلال من با ارجاعات من تقویت می شود. t) مطالب آرشیوی که مجموعه مقالات آنجلا کارتر را تشکیل می دهد. این پایان نامه بر اساس تعامل کارتر با طیف متفکران غربی فوق الذکر، با تمرکز بر تأثیر افلاطون بر قهرمانان و شروران (1969)، ماشین های آرزوی جهنمی دکتر هافمن (1972) و مصائب حوای جدید (1977) در فصل اول تنظیم شده است. ، در حالی که فصل دوم به تحلیل کارتر از استدلال های هابز و روسو در قهرمانان و تبهکاران اختصاص دارد. در فصل سوم، دکارت (در رابطه با دکتر هافمن)، لاک (در مقابل رقص سایه، 1966، شب جدید، و شب‌هایی در سیرک، 1984) و هیوم، با ارجاع به چندین برداشت (1968) و عشق (نوشته 1969، انتشار 1971). تأثیر ویتگنشتاین و رایل بر دوران دکتر هافمن و کارتر در ژاپن در فصل چهارم بررسی شده است. فصل پنجم و آخر بر کارتر و فلسفه اخلاق تمرکز دارد و به کانت و ساد توجه ویژه ای می کند و در مورد رقص سایه، چندین برداشت و عشق، و همچنین دکتر هافمن و زن سادی (1979) بحث می کند.

ترجمه ماشینی : این تز به دیدگاه مشترک فرگه، راسل و ویتگنشتاین اولیه مربوط می شود، مبنی بر اینکه موجوداتی وجود دارند که نمی توان نام آنها را نام برد. فصل 1 شکل خاص این تعهد را در کار این سه نویسنده روشن می کند. این فصل همچنین مجموعه مشخصی از مشکلات فلسفی را در مورد این دیدگاه که موجودیت‌های خاصی نام‌ناپذیر هستند، توضیح می‌دهد و رابطه بین نام‌ناپذیری و غیرقابل بیان را بررسی می‌کند. فصل‌های باقی‌مانده به بررسی این موضوع اختصاص دارد که چه دلایلی برای مقابله با نام‌ناپذیر وجود دارد. تمرکز ویژه در سرتاسر تز فرگه است که مفاهیم را نمی توان نام برد. فصل‌های 2 و 3 به بررسی دقیق دو استدلال برای تز فرگه که در locus classicus قابل تمایز است، «درباره مفهوم و شی» اختصاص دارد. اولین استدلال مربوط به رابطه بین ارجاع مشترک و جایگزینی است. دومی مربوط به وحدت اندیشه است. ادعا می شود که این استدلال ها نمی توانند تز فرگه را ثابت کنند. فصل های 4 و 5 دو استدلال دیگر را برای رد ارجاع مفرد به مفاهیم توسط فرگه بررسی می کنند. اولی مبتنی بر عدم امکان بیان هویت بین اشیاء و مفاهیم است. دومی بر ملاحظات مربوط به مورب و پارادوکس راسل تکیه دارد. ادعا می شود که هر یک از این استدلال ها را می توان در دفاع از ارجاع منحصر به فرد به مفاهیم مقاومت کرد.

ترجمه ماشینی : هدف این پژوهش پیوند دادن شکل مقاله به شیوه‌ای بدیع با مسئله فلسفی شک‌گرایی و پیشنهاد راه‌هایی است که فلسفه تحلیلی می‌تواند از به‌کارگیری راهبردهای خواندن ادبی، از جمله رویکردهای کلی یا سبک‌شناختی به متون فلسفی بهره‌مند شود. در حالی که تعدادی از مطالعات ادبی این مقاله را به یک جهان بینی کاملاً شک گرا مرتبط می کنند، واژه شکاکیت با هیچ دقت فلسفی به کار نرفته است، و بنابراین پیوندهای دقیقی بین این شکل از نگارش و یک موضع معرفتی هنوز ایجاد نشده است. نویسندگان در این مطالعه، نمونه‌ای نمونه‌ای و نه جامع از مقاله‌نویسان از مونتن تا کاول، رویکردی درمانی به این مشکل شک‌آمیز را اتخاذ می‌کنند که با پیرونیسم باستانی طنین‌انداز می‌شود، در رد تلاش‌های بنیادگرایانه برای توجیه ادعاهای دانش و در عوض قرار دادن اراده برای دانستن در محدوده وسیع‌تری. چارچوب فعالیت معنادار انسانی این پاسخ اجرایی در متونی شکل می‌گیرد که پایان باز، گفت‌وگویانه و ناهمگن هستند و در برابر نظام‌سازی یا تقلیل‌گرایی مقاومت می‌کنند. این مقاله با تجسم "لیگ بین جهان های آموخته و قابل گفتگو" هیوم، به طور قاطع تخصص یا هر تلاشی برای جدا کردن فلسفه از زمینه اجتماعی و اخلاقی گسترده تر آن را رد می کند. راهبردهای بلاغی ناپیوستگی برای جلب توجه به شرایط زمان، سوبژکتیویته و زبانی که عقل تحت آن عمل می کند و فعالیت فلسفی توسط آن محدود می شود، استفاده می شود. به این ترتیب، مقاله نویسان به بازتعریف مخاطرات مسئله معرفت می پردازند و راه هایی برای کنار آمدن با محدودیت های اراده به دانستن ارائه می دهند. از نظر استانلی کاول، خطای شکاک انکار «شرایط انسانی دانش و عمل» است. اگر انکار یا ناامیدی که زیربنای پروژه شک‌گرایانه است، وظیفه بازیابی جهان را ایجاد می‌کند، آن‌گاه سنت مقاله‌گرایی را می‌توان به عنوان پروژه درمانی بازگرداندن فلسفه به زندگی مشترک در نظر گرفت.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه، من بررسی می کنم که چگونه خوانش فلسفه متأخر لودویگ ویتگنشتاین می تواند برای دست اندرکاران متفکر ترجمه ادبی مفید باشد. ویتگنشتاین، در حالی که یک چهره کلیدی در فلسفه قرن بیستم است، همچنان در حوزه مطالعات ترجمه حاشیه ای باقی می ماند و من استدلال می کنم که کار بعدی او، به دلیل اینکه به ماهیت زبان و معنا می پردازد، به طور بالقوه از اهمیت بالایی برخوردار است: داستانی که ویتگنشتاین بیان می کند. می تواند زمینه را تغییر دهد. می‌تواند مترجمان را از شر تصاویر ترجمه که برای ترجمه ادبی مضر هستند خلاص کند و همچنین می‌تواند ابزارهایی را ارائه دهد که کار ترجمه ادبی را تسهیل می‌کند، مانند: بازی زبان. شکل زندگی؛ نمایندگی قابل بررسی در فصل 1، من رابطه بین فلسفه و مطالعات ترجمه را مورد بحث قرار می دهم و کار بعدی ویتگنشتاین، به ویژه تحقیقات فلسفی 1953 را ارائه می کنم. در فصول 2، 3 و 4، کار ویتگنشتاین را با بررسی به ترتیب به ترجمه مرتبط می‌کنم: خواندن برای ترجمه متن منبع؛ نوشتن متن هدف؛ نظریه پردازی متن هدف در فصل 5 نتیجه گیری می کنم. در سه فصل اصلی، من مطالعات موردی ترجمه شعر ادوارد موریک و عهد جدید را برای نشان دادن استدلال های خود ارائه می کنم. هدف من این است که این پایان نامه مبنایی برای نگرانی بیشتر ویتگنشتاین در مطالعات ترجمه نسبت به گذشته باشد.