جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

غلامرضا اعوانی، استاد سابق گروه فلسفه دانشگاه شد بهشتی، چهره ماندگار سال ۱۳۸۲، عضو پیوسته فرهنگستان علوم، رئیس انجمن حکمت و فلسفه ایران و رئیس سابق موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران و… آثار و تألیفات سترگ و ستودنی از خود به‌جای گذاشته است و همچنان به‌عنوان یک آکادمیسین پرتلاش و دلسوز به کار خود ادامه می‌دهد و همواره بخشی از بار فرهنگی ایران‌زمین را در دهه‌های اخیر بر دوش داشته است. در گفت‌وگوی زیر نظر اعوانی درباره موضوعات مختلف پرسیده شده که دین‌آنلاین گزیده نظرات وی را درباره برخی شخصیت‌های فلسفی و دینی را برگزیده است:

مسئله حشر حیوانات و جمادات یکی از مسائل مهم و مطرح در بحث معاد است. گروهی از مفسّران، حشر موجودات مادون انسان را نابودی آنها می دانند و گروهی دیگر معتقدند حشر آنها صرفاً برای کیفر است. در این بین علامه طباطبایی از جمله اندیشمندانی است که در این عرصه قلم زده و بر اساس مشرب تفسیری خویش به تبیین و تحلیل حشر موجودات پرداخته است، نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که علامه طباطبایی از حشر موجودات در قیامت، با تکیه بر آیات قرآن دفاع و جانب داری کرده و معتقد است: همه موجودات مادون انسان اعم از حیوانات و نباتات و جمادات حشر دارند، و آیات قرآن بر حشر تمام موجودات و مخلوقات در روز قیامت و بازگشت آنها به سوى خدا تصریح می کند. و این بر انگیختگی افزون بر شعورمندی، گونه و مرتبه شعور آنها را نیز روشن می سازد؛ زیرا اشارات آیات قرآن و دلایل قرآنی حاکی از شعورمندی و نیز مکلّف بودن موجودات به اندازه گستره و توان وجودی آنها است، که به اندازه درک و شعوری که از آن بهره مندند حساب پس می دهند. وگردآمدن آنها در روز قیامت نه برای نابودی بلکه برای رسیدگی به پرونده عملشان می باشد؛ زیرا در هستی شناسی قرآن، به سبب تکلیفی که بر موجودات هستی به هر گونه و اندازه، بار میشود، آنها باید در قیامت و رستاخیز، حضور یافته و پاسخگو باشند.

«من از محضر چهار تن فیض برده‌ام که هر یک از آنها برایم ارزش خاص خود را دارد. بی‌هیچ تردیدی، علامه طباطبایی را بیش از همه ستوده و دوست داشته‌ام. به او احساس ارادت و احترامی سرشار از عشق و تفاهم داشتم.»(داریوش شایگان)(۱) مرحوم داریوش شایگان فیلسوفی سکولار و دنیا دیده بود اما در میان تمام افراد، شخصیت‌ها و اساتیدی که دیده بود، تنها چهار تن را شایسته آن می‌دانست که به عنوان شخصیت‌هایی تاثیرگذارِ بر خود معرفی کند. او از میان آن چهار تن البته سهم بیشتری برای علامه طباطبایی قائل بود و او را پیش از دیگران بر صدر می‌نشاند و بیش از ایشان قدر می‌نهاد.

شفاعت یکی ازاصول پذیرفته شده مذاهب اسلامی است که مستندپذیرش آن محکمات عقلی و نقلی می باشد.اما ابهامات وتعارضات رواییِ این باب منجر به برداشت ها وباورهای ناصحیح عقیدتی شده است. برخی ادله این بحث سبب شده گمان به وصول شفاعت به صرف پذیرش ولایت اهل بیت قطعی فرض شود.درمقابل،دسته دیگر روایات این باب، شرایطی برای نیل به شفاعت نام میبردو حتی دربرخی ورود شیعیان رابه آتش عنوان مینماید.علامه مجلسی شفاعت راپس ازسختیهای دنیا،سکرات مرگ برزخ و یاپس از ورودبه آتش برای شیعیان قطعی دانسته وآن را درپنج مرحله دسته بندی می نماید.علامه طباطبایی برای آن دوشرط ذکر نموده وکاربردآنرا پس از ورود به دوزخ یاعدم ورود به آن معتبرمیداند اما معتقداست بابرخی اعمال ایمان فرد ازبین می رودتادیگردرزمره مشمولین شفاعت قرارنگیرد.اگرچه هردومعتقد به عدم خلود شیعیان درجهنم هستند.دراین پژوهش با بررسی اصل وجودی شفاعت به تحلیل روایات متعارض این باب از منظر علامه طباطبایی و علامه مجلسی پرداخته میشود.

تفسیر علمی قرآن به‌معنای استفاده از یافته‌های اطمینان‌آور علوم تجربی در فهم قرآن است. در تلاش پیشِ رو که با روش توصیفی، تحلیلی و انتقادی در علوم وحیانی و تجربی به‌صورت کتابخانه‌ای نگاشته شده، بررسی تطبیقی نظریات علامه طباطبایی با موریس بوکای در خصوص تفسیر علمی آیات قرآن، شاخص قرار گرفته تا تصویر روشنی از دیدگاۀ مفسر شیعه، (علامه طباطبایی) در مقایسه با مستشرق مسلمان، (موریس بوکای) ارائه گردد و آنچه مسلم گردید رویکرد مثبت آنان در ارزیابی آیات علمی قرآن است؛ علامه در بسیاری موارد راه احتیاط را در پیش گرفته‌ و در برخی آیات به اعجاز علمی آن‌ها، حکم نموده‌اند؛ اما موریس بوکای در صدد نتیجه‌گیری هماهنگی آیات با علم روز و اثبات اعجاز علمی قرآن برآمده است. در ضمن، علامه با بهره‌گیری از قدرت استنطاق آیات، در فهم علوم تجربی، مسیر را بر رهپویان این عرصه هموار نموده است.

تفسیر المیزان یکی از تفاسیری است که در موارد متعدد و گسترده‌ای به معناشناسی مفردات قرآن پرداخته است. علامه طباطبائی با در نظر گرفتن قرائن و شواهد درون‌متنی آیات، به‌ویژه با بهره‌گیری از قاعدۀ سیاق، به‌طور دقیق به کشف معانی واژگان قرآنی مبادرت ورزیده است. نوشتار پیش‌رو که با روش کتابخانه‌ای و رویکردی توصیفی ـ تحلیلی انجام شده، به دنبال کشف و ارائۀ کارکردهای سیاق در تعیین معانی واژگان قرآنی در تفسیر المیزان است. حاصل مطالعات انجام‌شده این است که مهم‌ترین کارکردهای سیاق در کشف و تعیین معنای واژگان قرآنی را می‌توان در مواردی از جمله: تبیین و تشریح معنای واژگان، تعیین دایرۀ مفهومی مفردات، ترجیح معنای یک واژه از بین احتمالات مختلف، تعیین مصادیق واژگان، بیان معنای متفاوت و تحول معنایی یک واژه در کاربردهای مختلف برشمرد.

چکیده: در این مقاله با روش تحلیلی توصیفی ابتدا برهان نبوت سینوی در آثار ابن سینا مرور می شود و سپس تحلیل بدیع علامه طباطبایی از آن براساس نظریه اعتبار عرضه می گردد. از نظر ابن سینا انسان موجودی مدنی بالطبع است و برای رفع نیاز خود ناگزیر از روی آوردن به اجتماع است. مشارکت اجتماعی انسان ها به اختلافی می انجامد که تنها با قانون گذاری و عدالت رفع می گردد. از نظر حکمای مسلمان تنها قانونی که صلاح معاش و معاد آدمی را هماهنگ با یکدیگر تأمین می کند شریعت الهی است و بر این اساس ضرورت نبوت اثبات می شود. علامه طباطبایی بر اساس نظریه اعتبار خود نگاه متفاوتی به زندگی اجتماعی انسان و نقش دین در این حوزه دارد و بر این اساس خوانش متفاوتی از برهان سینوی عرضه می دارد. از سوی دیگر نظریه اعتبار علامه در رساله الولایه با سایر آثار ایشان متفاوت است و این اختلاف خوانش بدیع دیگری را در بستر نظریه اعتبار رقم می زند. او در رساله الولایه از خوانش سنتی این استدلال فاصله گرفته است. بر اساس استقصای نگارنده خوانش علامه از برهان سینوی به ویژه در رساله الولایه تا کنون در هیچ پژوهشی مورد بررسی قرار نگرفته است.

در مقاله حاضر دیدگاه علامه درباره چالش‌برانگیزترین مباحث مربوط به جاودانگی نفس، مسئله سعادت و شقاوت ذاتی، ادراکات اعتباری موردبررسی قرار می‌گیرد. علامه با تفکیک ادراکات اعتباری از ادراکات حقیقی، نظام معرفتی را مطرح می‌کند که پیش از ایشان در فلسفه اسلامی بی‌سابقه است. نظریه اعتباریات اجتماعی علامه به‌خوبی نحوه شکل‌گیری نظامات اجتماعی، زندگی جمعی و بنیان‌های اخلاق و حقوق را توضیح می‌دهد. در ادامه مقاله به بررسی نتیجه معرفتی نظریه «اعتباریات» در مسئله جاودانگی و نسبت ادراکات اعتباری و حیات پس از مرگ که از ابداعات ابتکاری معرفت‌شناسانه علامه است؛ می‌پردازیم. در این نوشتار کوشش نویسنده بر این است که به تبیین نظریه علامه طباطبائی در فناناپذیری نفس پرداخته و رابطه آن را با نظریه اعتبارات اجتماعی توضیح دهد. در پژوهش حاضر نظر علامه طباطبایی درباره وجود جوهری به نام نفس، استدلال علامه در اثبات جاودانگی نفس و ابداعات علامه در اعتباریات اجتماعی و نتایج و پیامدهای معرفتی آن در بحث جاودانگی نفس بررسی خواهد شد. اهمیت بحث جاودانگی نفس با ایضاح مفهومی نظریه اعتباریات که پیش‌فرض‌ معرفت‌شناسی علامه در موضوع جاودانگی است امکان‌پذیر خواهد بود. جایگاه این بحث نیز با فهم صحیح مبانی، مفاهیم، اهداف و روش بحث علامه امکان‌پذیر است. بدین منظور ابتدا باید روش صحیح علمی را جهت استخراج نتیجه مطلوب اتخاذ نمود.

اين پژوهش، با هدف بررسي مباني انسان‌شناختي و اهداف تربيت اخلاقي، از ديدگاه علامه طباطبائي با تأکيد بر تفسير الميزان و با روش توصيفي ـ تحليلي انجام شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد که علامه طباطبائي ضمن اشاره به دو ساحت جسماني و روحاني، «روح» را مبدأ حيات انسان مي‌داند. مفطور بودن به فطرت الهي، عقل، کمال‌جويي و حد يقف نداشتن آن، تفاوت در قابليت‌هاي فردي، اجتماع‌گرايي، اختيار و اراده، سعادت و رجوع الي‌الله و غيره، از جمله مباني انسان‌شناسي هستند که در ديدگاه علامه مورد توجه قرار گرفته است. علامه طباطبائي، هدف غايي تربيت اخلاقي را رسيدن به مقام قرب الهي دانسته و درک وابستگي تام انسان به خداوند و مرآتيت (حيثيت آينه بودن) ماسوي‌ الله، مقدمه قرار دادن دنيا براي آخرت، تبعيت از حق در گفتار و رفتار، دوري از صفات رذيله، تشخيص جايگاه خود در همة امور، تسخير محيط و استفاده از امکانات مادي، تصديق عملي يوم‌الدين و عدم وثوق به عمل خود را نيز به عنوان اهداف مياني و مقدمات نيل به قرب الهي معرفي کرده است.