جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ندارد.

موضوع این پژوهش نگاهی است اجمالی به « بررسی زندگی حضرت سلیمان ( ع) در قرآن و سنت» که به عنوان یکی از قصه های قرآن یا بحثی تفسیری و روایی پیرامون این موضوع می پردازد. به طور کلی واژه قصه در قرآن به معنای سرگذشت و پی گیری اثر کسی یا چیزی، خبر و داستان است و سلیمان به معنی پر از امن و سلامت و نیز جانشین داوود نبی ( ع) است. ما در این تحقیق سعی داریم شخصیت واقعی حضرت سلیمان ( ع) را همراه با فضل و کرامات حضرت من جلمه زهد و پارسایی ایشان به عبارت، تواضع، ادب دعا کردن و برخی از معجزات ایشان مانند، سخن شناسی جانوران، تسخیر جن و باد و سایر لشکریان متنوع ایشان، بازشناسی کنیم. با رجوع به آیات و روایات در می یابیم که صنعت و هنر نیز در حکومت آن حضرت از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است. در بخشی دیگر می خوانیم که، حضرت پس از آنکه حکومت داری را در حد کمال آن، نزد پدر بزرگوارشان می آموزند، اقدام به برپایی حکومتی الهی و فراگیر که تا آن زمان کسی به خود ندیده بود می نمایند. گسترش حکومت عدل و توحید، یکی از پروژه های اصلی و مهم آن حضرت بود که در اولین گام پس از استقرار با ارسال نامه توسط هدهد و دعوت ملکه سبا به آیین حق آغاز شد؛ که از ابتدا همراه با معجزات فراوانی چون نامه رسانی هدهد، جابجایی تخت بلقیس در یک آن توسط دارنده اسم اعظم و آزمودن بلقیس بود. گام مهم دیگر آن حضرت، ایجاد بناهای رفیع و مهم برای اجتماع بشری آن روزگار چون مسجدالاقصی و ... بود. در انتها نیز به وفات اعجازگونه و پاره ای از اسرائیلیاتی که در مورد آن بزرگوار توسط داستانسرایان یهود وارد منابع اسلامی شده است، پرداخته گردید. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از کلام وحی و سخنان ائمه اطهار ( ع) و نیز کتب تفسیر، روایی، تاریخ، قصص الانبیاء، قصص القرآن و کتب معاصر و همچنین مقالات، مجلات و سایتهای معتبر، به بررسی موضوع پرداخته شود. روش تحقیق بر اساس هدف، کاربردی می باشد و نظر به کشف حقایق بیشتر روش بنیادی نیز می باشد و به اعتبار ماهیت و روش توصیفی – تحلیلی و به اعتبار موضوع تاریخی و دینی – وحیانی می باشد. روش جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای و از طریق فیش برداری می باشد.

عصمت انبیا از گناه از جمله مسایلی است که ملاصدرا به آن توجه نموده‌ است.او بیش‌تر مطالب خود را درباره‌ی عصمت در تفسیری که بر آیات قرآن دارد آورده است.ملاصدرا در تعریف عصمت،بیانات متفاوتی دارد که به‌رغم اختلافات‌ ظاهری،می‌توان همه‌ی آن‌ها به یک تعریف ارجاع داد.غالبا او تعاریف خود را نه به صورت کاملا مستقل،بلکه در لابه‌لای بیان ادله‌ی عصمت و هنگام تأویل‌ آیات مربوط آورده است.ملاصدرا در مورد حیطه‌ی زمانی عصمت،معتقد به‌ عصمت انبیا قبل و بعد از نبوت است.او انبیا را از کفر و شرک و از گناهانی که‌ منافی تبلیغ و رسالت است مطلقا-چه سهوا و چه عمدا-معصوم می‌داند. ملاصدرا دلایل موجود بر نفی کبیره‌ی سهوی قبل از بعثت و صغیره‌ی عمدی غیر نفرت‌آور و عدم جواز نسیان را کافی نمی‌داند و وجه ناکافی بودن برخی از این‌ ادله را نیز بیان می‌کند.او برای اثبات ضرورت عصمت انبیا،ده دلیل اقامه می‌کند. این استدلال‌ها مبتنی بر مقدمه‌ای شرعی بوده و ملا صدرا در بیان آن‌ها از فخر الدین رازی متأثر است.در مورد چگونگی حصول عصمت،او عصمت را یک‌ عطیه‌ی الاهی و مقام خدادادی می‌داند که نوع بشر به نفسه نمی‌تواند به این مقام‌ برسد،مگر با نصرت و تأیید الاهی،روش ملا صدرا در تفسیر آیات مورد تمسک‌ مخالفان عصمت،حمل این آیات بر ترک اولی است.

کتاب مقدّس، برخی انبیاء را در زمره پادشاهان قرار داده است. از این رومباحثی چون وحی، معجزه،و عصمت را در مورد آنان مطرح نکرده است داوود و سلیمان از جمله این انبیاءاند که ازمنظر کتاب مقدّس نه معصوم اند و نه هیچ یک از شرایط پیامبران را در دارا هستند در مقابل قرآن کریم آنان را در زمره انبیاء قرار داده که در عین نبوّت ،از مقام پادشاهی در دنیا را برخوردار بودند در عین حال برخی از تفاسیر شیعه واهل سنّت با وجود اختلافاتی که در خود دارند در مواردی از کتاب مقدّس بی بهره نبوده اند.و به غلو و بزرگ نمایی در حوادث این دو داستان پرداخته اند. از همین رو اغلب این داستان ها را از وجه حقیقی آن خارج نموده و این دو نبی را متّهم به گناهانی نموده اند. لذاائمه شیعیان با تفاسیری که از منبع وحی الهی نشات گرفتهلغزش های مفسّرانی را که اغلب با رأی خود و یا با بهره گیری از نظریات اهل کتاب به تفسیر قرآن پرداخته اند را آشکار می سازندو از سوی دیگر مطالب غثّ و سمین کتاب مقدّس را به ما می نمایانند.این پایان نامه که به روش کتابخانه ای و با استفاده از منابع و مصادر شیعه و سنّی و کتاب مقدّس و قرآن کریم تدوین شده کوشیده تا حدودی با مقایسه داستان این دو پیامبر ،در این منابع پیوندی منطقی بین منابع مذکور ایجاد نمود و دیدگاه های هریک از پدیدآورندگان این داستان ها را درباره مفهوم عصمت بازشناسی کند.نتایج بدست آمده حاکی از آن است که داوود و سلیمان اگرچه مقام نبوّت را همراه پادشاهی داشته اند اما پادشاهی آن دو موجب طغیان آن ها نگشته است این در حالی است که کتاب مقدّس، آن ها را پادشاه معرّفی نموده و لذا صدور گناهان از جانب آن ها جایز خواهد بود. علاوه بر این، تعاریف هریک از فرقه های اعتقادی شیعه و سنّی از مفهوم عصمت که مهم ترین ویژگی انبیاء را تشکیل می دهد بر باورهای آنان از داود و سلیمان تأثیر داشته است. به عبارت دیگر هرچه قدر مفهوم عصمت در دیدگاه ناقلان این داستان ها گسترده تر باشد به همان میزان بر شناخت آن ها از داود و سلیمان به عنوان چهره ای معصوم تأثیر خواهد داشت.بنابراین آن گونه که از کتاب مقدّس بر می آید داود وسلیمان نه تنها مومن و موحّد نبوده اند بلکه هر دو در آواخر عمراز پرستش خدا روی گردان شده آن هم خدایی که جسمیّت داشته ونیازمند مأوایی برای خود بوده است گذشته از این روایات اهل سنت اتهام بت سازی و جادوگری را به سلیمان و نسبت زنای محصنه را به داود داده است لذا تنها در دیدگاه شیعیان این دو نبی معصوم اند.

آیات متعددی از قرآن کریم بر اصل رجعت دلالت می کند. یکی از آیاتی که در آن به خروج «دابه الارض» اشاره شده است، آیه 82 نمل است. واژه «دابه» از نظر معنا، جنبنده ای است که قابل اطلاق بر انسان و غیر انسان است. درباره چیستی «جنبنده زمینی» و چگونگی برنامه و رسالت او، قرآن به صورت اجمال چنین می فرماید که: موجود متحرک و جنبنده ای است که خدا او را در آستانه رستاخیز، از زمین ظاهر می سازد. او با مردم سخن می گوید و سخنش این است که مردم به آیات خدا ایمان نمی آورند. با توجه به سیاق آیه و آنچه از روایات استفاده می شود، خروج «دابه الأرض»، از جمله رویدادهایی است که به عنوان نشانه های قیامت، از آن یاد شده است و به یقین این رویداد، پیش از برپایی قیامت خواهد بود. این امر جز رجعت نمی تواند چیز دیگری باشد. روایات فراوانی نیز بر این مطلب دلالت می کند.

در ادامه سلسله مباحث اخلاقى استاد مصباح يزدى، در اين شماره نيز شرح بخش ديگرى از وصاياى حضرت امام جعفر صادق (عليه السلام) خطاب به عبدالله بن جندب ذیل این موضوعات تقديم مى گردد: عدم دلبستگى به دنيا، استفاده مطلوب از عمر، ديدگاه اسلام درباره ثروت اندوزى، نكاتى درباره استفاده ازنعمت هاى دنيا.

تاكنون سه بخش از سلسله درس هاى اخلاقى استاد مصباح ـ دام عزه ـ در تبيين وصاياى امام صادق (ع) به عبدالله بن جندب را به شما اهل معرفت تقديم داشته ايم. در بخش قبل، نكاتى در باب محاسبه نفس در زمينه خلوص نيت، اجتناب از كارهاى لغو و مشتبه، وسعت نظر اولياى خدا در عبادت و شدت علاقه آنان به خدا ذكر شد. اينك در چهارمين بخش از اين سلسله دروس، با هم دُرمايه هاى استاد را بر گوش جان مى نشانيم. موضوعات مطروحه عبارتند از: پرهيز از دل باختگى در برابر دنيا، حكمت نابرابرى انسان ها در برخوردارى از ظواهر دنيا، شرف رزق خداوند بر ارزاق دنيوى، غبطه ممدوح نسبت به مال دنيا.

رابطه انسان با مال دنيا از چند منظر قابل بررسى است؛ يك جهت آن مربوط به دل بستگى انسان به مال دنيا مى شود. در اين خصوص، تفاوتى بين مال زياد و مال كم و جود ندارد؛ ممكن است كسى مال اندكى هم داشته باشد، ولى دل بستگى اش به آن بسيار زياد باشد. دل بستگى انسان به مال دنيا، كم يا زياد، مطلقا مبغوض است، منتها مبغوضى كه به حد حرمت نمى رسد، اما مى تواند انسان را به معصيت بكشاند. در مقاله رابطه انسان و دنیا ذیل این موضوعات بررس می شود: اَشكال مختلف رابطه انسان با مال دنيا، اشكال مختلف ارتباط انسان ها با يكديگر.