جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از فضائل منحصر به فرد حضرت علی7، عمل به آیه نجوی است. در این آیه خداوند دستور داد تا مومنین قبل از صحبت خصوصی با پیامبر6صدقه پرداخت کنند. تنها کسی که این کار را انجام داد حضرت علی7بود، و پس از مدتی نیز این حکم نسخ گردید. ابن تیمیه پس از پذیرش این مطلب که آن حضرت تنها صحابی بوده که به این آیه عمل کرده است، می‌کوشد تا آن را به عنوان یک فضیلت انکار کند. لیکن با تعمّق در آیه نجوی، و روایاتی که در شان نزول آن وارد شده، نادرستی برداشت وی مشخص می‌گردد.

ابن تیمیه و وهابیان علم پیامبر اکرم(ص) به منافقان را انکار کرده‎اند. آنان ادعا می‎کنند پیامبر اکرم(ص) منافقان مدینه و اطراف آن را نمی‎شناخت، در حالی که ادعای یاد شده بر خلاف آیات و روایات و شواهد تاریخی فراوانی است که بر علم دقیق و تفصیلی پیامبر اکرم6 نسبت به منافقان دلالت دارد. از آیه 30 سوره شریفه محمد6، آیه 84 سوره شریفه توبه، آیه 88 و 140 سوره شریفه نساء و آیات بسیار دیگر استفاده می‎شود که آن حضرت6 منافقان را کاملا می‎شناخته است. احادیثی که پیرامون بعضی از وقایع تاریخی عصر پیامبر(ص) از آن حضرت(ص) نقل شده است، مانند حدیث در باره فئه باغیه، واقعه عقبه، مسجد ضرار، معیار ایمان و نفاق بودن حب و بغض نسبت به امیر مؤمنان علی(ع) و احادیث دیگر گویای این حقیقت است که نه تنها آن حضرت(ص) بلکه بسیاری از صحابه نیز منافقان را به نام و نشان می‎شناخته‎اند. افزون بر این، آیاتی که بر شهید و شاهد بودن پیامبران و اولیای الهی( به ویژه پیامبر اکرم(ص) بر امت دلالت دارند مستلزم شناخت دقیق آن حضرت(ص) نسبت به اوصاف، افعال و اشخاص منافقان است.

مسأله کمی و بینشی پذیرفتن ایمان یکی از مهم ترین مسائل قرآنی است که متألهان مسلمان به آن می پردازند. ایمان از مؤلفه های علم، التزام و عمل تشکیل می شود. پرسش مهم این است که آیا هر یه مؤلفه ها در معرض شدت و ضعف قرار دارند؟ از نظر طباطبایی، علم شدت و ضعف نمی پذیرد و بلکه التزام و آن گاه عمل است که کم و زیاد می شود. اما ابن تیمیه هر سه مؤلفه را در معرض تغییر می داند. هر یک از این مؤلفه ها متعلق به یکی از ساحت های وجود آدمی است: معرفت، روان و عمل؛ و به نظر می رسد ساحت روان، مهم ترین نقش را در مراتب ایمان ایفا می کند. این جستار می کوشد با تحلیل این سه مؤلفه به توصیف فرایند شدت و ضعف ایمان از دیدگاه دو متأله مذکور بپردازد.

کتاب «منهج ابن تیمیة فی التوحید» به تبیین نظریه وهابیون خصوصا ابن تیمیه درباره توحید و نقد آن می‌پردازد. این کتاب به قلم یحیی عبدالحسن الدوخی و به همت حوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت تدوین و از سوی نشر مشعر منتشر شد. در طول تاریخ اسلام هیچ گروه و فرقه‌ای از نظر ضلالت و شذوذات فکری همچون وهابیت وجود نداشته است. این گروه نیز خط سیر فکری خود را از شخص «ابن تیمیه حرّانی متوفی 727 هـ.ق» گرفته‌است. ابن تیمیه همان کسی است که طلب شفاعت از انبیاء و اولیاء علیهم السلام و توسل به ایشان و همچنین زیارت قبور مطهرشان را شرک، بدعت و حرام می‌داند. این مطالب نویسنده کتاب را بر آن داشته تا با نگاشتن این کتاب، مشکلات فکری و افکار ابن‌تیمیه را بشناساند و به نقد و بررسی آن همت گمارد. این کتاب در چهار باب سامان یافته است. باب اول کتاب به مباحث مقدماتی پرداخته است و شامل «بخشی از زندگی ابن تیمیه» و «افکار توحیدی ابن تیمیه و انعکاس آن بر فکر سلفی» می‌شود. باب دوم این کتاب با عنوان اقسام توحید از نظر ابن‌تیمیه و شذوذات عقائد او به «توحید الوهیت و ربوبیت»، «توحید اسماء و صفات» و «تنها بودن ابن‌تیمیه در عقاید توحیدیه‌اش» پرداخته است. مؤلف این کتاب در باب سوم: «شبهه ابن تیمیه در انکار تأویل و مجاز»، «اتهام تجسیم ابن‌تیمیه به هشام بن حکم» و «اتهام تجسیم ابن تیمیه به هشام بن سالم» را تبیین می‌کند. از محاسن این کتاب تحقیق وسیع آن است و همچنین مؤلف به گرفتار شدن وهابیون معاصر در توجیه کلمات ابن تیمیه نیز پرداخته است. مهمترین عناوین: - لمحات من حیاه ابن تیمیه. - اقوال و فتاوی العلماء فی ابن تیمیه. - فکر ابن تیمیه التوحیدی و انعکاسه علی الفکر السلفی. - اقسام التوحید فی نظر ابن تیمیه. - انفراد ابن تیمیه فی عقائد التوحید. - شبهات ابن تیمیه فی انکار المجاز. - التوحید فی المنظومه الفکریه الشیعیه.

کتاب ابن تیمیة و منهجه فی الحدیث بقلم ابومحمد النعیمی به رشته تحریر درآمده است. تحقیقی درباره شخصیت ابن تیمیه و روش وی در نقل و تفسیر احادیث است. در این نوشتار ضمن مطالعه اجمالی سیره علمی و اخلاقی ابن تیمیه، اقوال برخی از علما در مدح و ذم او مطرح شده و قواعد به کار گرفته شده توسط وی در نقل احادیث و بیان سند و دلالت آنها مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از نظر نگارنده در متون حدیثی به کار گرفته شده توسط ابن تیمیه احادیث موضوعه و جعلی فراوانی به چشم می‏خورد که بیشتر آنها از اسرائیلیات می‏باشد. وی همچنین معتقد است که ابن تیمیه احادیث مربوط به فضایل و کرامات اهل‏بیت (ع) را مغرضانه مطرح می‏کند و از کنار آنها به سادگی عبور کرده و امامت و عصمت آنان را زیر بار نمی‏رود. این کتاب شامل مقدمه و پنج فصل می باشد. فصول عبارتند از: فصل اول به سیره ذاتی و شخصی ابن تیمیه پرداخته است. فصل دوم به مبحث قواعد در حدیث نزد ابن تیمیه می پردازد. در فصل سوم منهج و روش ابن تیمیه در حدیث به شکل عام بررسی می شود. فصل چهارم به منهج و روش ابن تیمیه در خصوص احادیث اسرائیلیات پرداخته است. در فصل پنجم به منهج و روش ابن تیمیه به خصوص احادیث در فضائل اهل البیت (ع) می پردازد. مؤلف بعد از بررسی منهج و روش ابن تیمیه در حدیث به این نتیجه رسیده که وی از احادیث جعلی و کذب زیاد استفاده می کرده که غالب این احادیث از اسرائیلیات بودند. لذا به ردّ ابن تیمیه و منهج او در احادیث و روایات پرداخته است.

مسئلۀ‌ این پژوهش، تحلیل و مقایسۀ نسبت دین و اخلاق از نگاه ابن‌تیمیه و رابرت آدامز است. در مسیر دریافت پاسخ، موضع این دو متفکر را در چهار بخش به تفصیل بررسی کرده‌ایم. حاصل مقایسه این است که از نگاه ابن‌تیمیه، اخلاق در تمام ساحت‌های چهارگانۀ وجودی، معرفتی، معنایی، و هنجاری به دین وابسته است. اما آدامز، در عین وابسته انگاشتن اخلاق به دین در دو ساحت وجودی و هنجاری، در بحث از نسبت معرفتی و معنایی، به تمایز و استقلال اخلاق از دین متمایل می‌شود. با این همه در مقام ریشه‌شناسی و نقد نگرش آنان باید گفت: اولاً شباهت مبنایی نگرش این دو چشمگیرتر از تفاوت بیانی آن‌ها است. ثانیاً چالش پیش روی آنان در این نقیصه برجسته می‌شود که هیچ‌کدام پاسخ مناسبی را برای تبیین رابطۀ دین و اخلاق تدارک ندیده و فرآیند تعامل اخلاقی خدا و خلق را به روشنی ترسیم نکرده‌اند.

چکیده: این مقاله به بررسی تطبیقی نظریه مشروعیت، در اندیشه سیاسی علّامه حلّی و ابن تیمیه پرداخته، تا با برجسته سازی نقاط ضعف و قوّت دیدگاه آنان ، براساس عقل، کتاب و سنّت، به نظریه معقولی از دین اسلام در باب مشروعیت سیاسی، رهنمون گردد. ازاین رو، با روشی توصیفی- انتقادی در بیان اشتراکات و افتراقات دو دیدگاه، این نتیجه به دست آمده که ابن تیمیه، به دلیل خلط در مفهوم امامت، نتوانسته است در نظریه پردازی موفّق عمل کند. دیدگاه وی از اشکالاتی نظیر تناقض گویی، دخیل دانستن مردم در امر مشروعیت سازی، ارائه معیارهای غیر واقع نما، سکولاریزه کردن جامعه، مشروعیت بخشی به حکومت های فاسد و خودکامه برخوردار است. درمقابل، علامه حلّی به دلیل استفاده صحیح از عقل و نقل، توانسته است به صورت منطقی، دیدگاه خود را در باب مشروعیت سیاسی، مبتنی بر جهان بینی صحیح اسلامی قرار داده، آن را ناشی از اراده تشریعی خداوند متعال بداند که فقط از طریق نصب الهی محقّق می گردد.