آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

در این رساله به تحلیل حوزه معنایی ترس در اندیشه‌ هایدگر پرداخته، و تلاش کرده‌ایم اثبات نماییم که این حوزه معنایی در طیفی از امر نااصیل (ترس) تا امر اصیل (ترس‌آگاهی) تعریف می‌شود و رسیدن به یافتگیِ بنیادین ترس‌آگاهی در سیری تدریجی از استحاله حوزه معنایی ترس میسر است. نقطه آغازین این طیف پدیدار ترس است در مقام امر نااصیل آغازین که به‌مثابه نخستین پله به ما کمک می‌کند تا پس از گذر از مراتب میانی رعشت، دهشت و وحشت به سوی پله غایی اصالت که همان ترس‌آگاهی است حرکت نماییم. یعنی چنانکه هایدگر معتقد است حرکت به سوی امر اصیل ناگزیر از گذار از ساحت بی‌اصالتی است. اهمیت یافتگیِ بنیادین ترس‌آگاهی در دوران فراموشی مطلق هستی، در ایجاد التفات در دازاین نسبت به هستی و کمک به او برای حرکت به سوی اصیلانه بودن آشکار می‌شود. سپس یکی از مهم‌ترین مضامین اندیشه هایدگر یعنی «رویداد حقیقت» از منظر وقوع آن در کار هنری و به طور خاص هنر فیلم مورد تأمل قرار می‌گیرد و تلاش می‌شود که با طرح مفهوم پیکار میان پوشیدگی و ناپوشیدگی در کار هنری، که هایدگر آن را پیکار میان زمین و جهان می‌نامد، به سیطره تماشاگر در تفسیر جهان فیلم خاتمه داده شود زیرا با این رویکرد، تماشاگر دیگر سوژه‌ای نیست که بخواهد فیلم را به ابژه‌ای برای شناخت خویش بدل نماید بلکه در یک رویارویی با جهانِ فیلم در پرده فرو افکندن از حقیقت در ساحت فیلم یاری رسانده و با تفسیر خود از فیلم، در تحقق رویداد حقیقت مشارکت می‌نماید. پدیدارشناسی هرمنوتیک به عنوان روش‌شناسی این رساله به ما یاری می‌رساند که دریابیم چگونه تجربه رویارویی با جهان فیلم، تماشاگر را به پرسش هستی‌شناختی خودش از فهم فیلم رهنمون می‌گردد زیرا هر تفسیر، تماشاگر را به فهم از هستیِ خودش، در مقام دازاین در-جهان ارجاع می‌دهد؛ دازاینی که بازیگر است و درگیر با جهان و نه مشاهده‌‌گری صرف در ساحت تفکر محاسبه‌گر دکارتی و به دور از تجربه در-جهان-بودن. در نهایت نظریه نهایی این رساله مطرح می‌شود که از ترکیب آرای هایدگر با سه نظریه‌ سینمایی در باب غایت سینمای وحشت متعلق به نوئل کارول، سینتیا فریلند و جرج اوچوا حاصل آمده است. در طرح نظریه نهایی از توانش‌های این سه نظریه استفاده شده و نقطه ضعف آن‌ها، که تفکر محاسبه‌گر دکارتی و غفلت از پرسش هستی است، به مدد تفکر تأملی هایدگر مرتفع می‌گردد. نظریه نهایی این رساله معتقد است هیولا، به مثابه تجسم شرّ و عنصر محوری سینمای وحشت، در جلوه‌های متفاوتی از پدیدار ترس (شامل ترس، رعشت، دهشت، وحشت و ترس‌آگاهی) تجلی می‌یابد. سینمای وحشت با طرح عناصر اساسی تحلیل هرمنوتیکی هایدگر (یعنی جهان، مرگ، گناه، طرح‌افکنی و اصالت) در نسبت با دازاین در قالب بیان سینمایی، امکان ظهور «رویداد حقیقت» در جهان فیلم را با مشارکت تماشاگر، در مقام دازاین تفسیرکننده، فراهم می‌آورد و «رویداد حقیقت» منکشف‌شده در این سینما، یافتگی بنیادین «ترس‌آگاهی» است که در جهانی سینمایی برساخته از 5 ژانر اساسی شامل ژانر ترس، ژانر رعشت، ژانر دهشت، ژانر وحشت و در نهایت ژانر ترس‌آگاهی از خویش پرده فرو می‌افکند.

آموزه بازگشت جاودانه همان، یکی از بنیادی ترین اندیشه های فلسفی نیچه است و نیچه خود را آموزگار آن می داند. برطبق این آموزه، من باز خواهم گشت، با این خورشید، با این مهتاب، با این زمین و با همه رویدادهای آن، اما نه به یک زندگی نو یا زندگی بهتر یا زندگی همانند، بلکه من جاودانه به همین و همین زندگی باز خواهم گشت. پس از فروپاشی ارزشها و ظهور هیچ انگاری در فرهنگ اروپایی، نیچه کوشید در پرتو این آموزه به جای فرو غلتیدن در هیچ انگاری منفعل، به اندیشه هیچ انگارانه فعال دست یابد و چاره ای برای پوچی و معناباختگی زندگی بیابد. با اندیشه بازگشت جاودانه همان می توان معیاری برای سنجش نیرومندی و شیوه ای برای پرورش و تندرستی یافت و از روح کین خواهی به زمان رهید و به زندگی آن گونه که هست، گوارا و ناگوار آری همه جانبه گفت.

بحث از معنای زندگی یکی از دغدغه‌های اساسی بشر امروز است. هایدگر اگرچه که به‌طور مستقیم به این بحث نپرداخته، اما از میان آراء و نظریاتش می‌توان به دیدگاه وی در این رابطه پی برد. وی بشر امروز را بی‌خانمان و دچار نیهیلیسم وجودی می‌داند. وی راه‌حل خود را ابتدا بازگشت به وجود و زندگی اصیل خودمختار می‌داند و در دوره دوم عمر خود برای معنابخشیدن به زندگی، بحث احترام به طبیعت و پرهیز از غلبه تکنولوژی ابزاری بر زندگی انسان را مطرح می‌کند. ضعف اساسی دیدگاه وی غفلت از غایت زندگی انسان است؛ غایتی که می‌تواند به زندگی انسان معنا ببخشد؛ اما دین با ترسیم غایت و سعادتی جاودان برای انسان، وی را به‌سوی زندگی رهنمون می‌سازد که می‌تواند به اوج معناداری برسد.روش این پژوهش توصیفی – تحلیلی است.

توجه به مسأله مرگِ اصالت و ازخودبیگانگی انسان، یکی از مهم‌ترین مسائلی است که انسان معاصر با آن درگیر است. غفلت از آن باعث‌‌‌ می‌شود که به تعبیر هایدگر، کویر هر روز گسترده‌‌‌‌‌تر گشته و شکاف بین خودبودگی و ازخودبیگانگی غیر قابل کنترل شود. در راستای فهم و مواجهه منطقی با این مسأله، تحقیق حاضر به صورت تطبیقی به چیستی و چرایی از خودبیگانگی از نظرگاه دو متفکر برجسته جهان اسلام و غرب علامه محمدتقی جعفری و مارتین هایدگر پرداخته است. بررسی‌‌ها نشان ‌‌‌می‌دهد که علامه جعفری ازخودبیگانگی را به دو قسم مثبت و منفی تقسیم‌‌‌ می‌کنند و ازخودبیگانگی مثبت را به معنای قرار گرفتن «خود» در مسیر تحولات منطقی خویش‌‌‌ و ازخودبیگانگی منفی را به معنای توجه انحصاری به بعد حیوانی و غفلت از مبدا و معاد‌‌‌ می‌دانند و از نظرگاه هایدگر، از دست دادن درک خود از وجود و معنایِ جهانِ خود، واقع شدن تحت سیطره طرح‌های پیشینی، تبدیل شدن به وجودِ دم دستی، عدم تلاش و جستجو برای پی بردن به معنای وجود و نیز تبدیل شدن به موجودی ایستا و منفعل انسان را از مدارِ خودبودگیِ اصیل و حقیقی خارج و وارد فضایی‌‌‌ می‌کند که «ازخودبیگانگی» نام دارد.

ترجمه ماشینی: در فراسوی موضوع، جیانی واتیمو خوانشی از نیچه و هایدگر ارائه می دهد که نشان می دهد چگونه مقدمات غلبه بر سوژه متافیزیکی قبلاً در اندیشه آنها تعبیه شده بود. واتیمو با نشان دادن اینکه چگونه این فرد مجرد است که باید پتانسیل خود را ببیند و بپذیرد و سپس تعالی یابد و درونی خود را توسعه دهد، نیچه را مورد بحث قرار می دهد که به ساختار و جلال فرامرد توجه ندارد، بلکه به مخالف آن می پردازد. قدرت و اخلاق او هایدگر را نگران تحریف اجتناب‌ناپذیری می‌داند که در هر تفسیری وجود دارد، که وقتی با آن مواجه می‌شویم و می‌پذیریم، ما را فروتن می‌کند تا با یک تلو یا گراند کمتر فراگیر برخورد کنیم و ما را بیشتر با اتفاقات و ارتباطات بین‌فردی هماهنگ می‌کند – چیزی که واتیمو آن را «ضعیف‌شده» می‌نامد. "مفهوم بودن. این خوانش‌های اصیل نیچه و هایدگر راه را برای مفهوم تفکر ضعیف واتیمو هموار می‌کند و به روی اخلاق اجتماعی آینده ای باز می‌کند که کمتر آگونیست و بیشتر جامعه‌گرا باشد. این نسخه شامل دو مقاله تکمیلی از سال‌های 1986 و 1988 است که در موضوعات یکسان گسترش می‌یابد و نگاه عمیق‌تری به دهه مهمی در توسعه اندیشه واتیمو ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : نیچه هایدگر: مدرنیته اروپایی و فلسفه آینده بررسی دو شخصیت کلیدی در تاریخ فلسفه را ارائه می دهد. از طریق تفسیر متنی از خوانش مارتین هایدگر از فردریش نیچه، توجه مجددی به مسئله هستی شناسی در تاریخ تفکر غربی جلب می شود. این بحث در چارچوب یک دوره گذار دورانی در فرهنگ اروپایی است که به تعبیر هایدگر از نیچه در روند «تحقق» است. این کتاب منابع این رویداد دگرگون‌کننده را با تأکید ویژه بر تقابل میان غلبه مدرن بین‌ذهنی دکارتی و شیوه‌ای از تفکر که در انسان‌شناسی فلسفی فرهنگ کلاسیک یونان ساکن است، بررسی می‌کند. این کتاب در سنت افلاطونی-ارسطویی مطالعه زندگی ذهن از دیدگاه‌های معماری شرکت می‌کند و اهمیت نسبی کلیدی «بینش» فلسفی را در کنار صدای وجدان برجسته می‌کند. با این روح، کتاب به بررسی رویارویی هایدگر و نیچه در حد فاصل هرمنوتیک و ملاحظات درمانی فلسفه می پردازد.

ترجمه ماشینی : تفکر قاره‌ای و پست مدرن، منشأ خشونت را به اشتباه نشات گرفته از متافیزیک غربی تشخیص داده است. علاوه بر این، در به رسمیت شناختن منبع یهودی- مسیحی اخلاق خود - اخلاق توجه به قربانیان - شکست خورده است. در این جلد، دوان آرمیتاژ تلاش می‌کند تا از دریچه نظریه تقلیدی رنه ژیرار به نقد فلسفه قاره‌ای و پست مدرنیسم بپردازد. این نقد عمدتاً متوجه فلسفه‌های نیچه و هایدگر است که هر دو از برجسته‌ترین نمایندگان تفکر قاره‌ای و پست مدرن هستند. آرمیتاژ استدلال می کند که تعامل ژیرار با هایدگر و نیچه به طور اساسی بسیاری از بدیهیات فلسفه کنونی قاره پست مدرن، به ویژه غلبه بر متافیزیک در سطح نظری و تعهدات ضمنی فلسفه قاره ای به (نئو) مارکسیسم در سطح عملی را تغییر می دهد. توجه دقیق به مفاهیم اندیشه فلسفی ژیرار منجر به تغییر پارادایم می شود که شاید ضربه مهلکی به تفکر قاره ای و پست مدرن وارد می کند. آرمیتاژ همچنین استدلال می کند که تفکر ژیرار همان مشکلاتی را که تفکر قاره ای و پست مدرن به دنبال حل آن بود (اما شکست خورد) را حل می کند، یعنی مشکلات خشونت و قربانی شدن، به ویژه در زمینه پیامدهای جنگ جهانی دوم. در نهایت، این جلد نشان می دهد که در قلب تفکر پست مدرن، درهم تنیدگی با امر مقدس خشن نهفته است.