جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آیا واقعاً می دانیم خوشبختی چیست؟ آیا شادی باید چنین نقش غالبی در شکل دادن و جهت دهی به زندگی ما داشته باشد؟ و چگونه می توانیم با تضادهای بین چیزهای مختلفی که ما را خوشحال می کند مقابله کنیم؟ در این تاریخچه مختصر شادی، فیلسوف نیکلاس وایت، 2500 سال تلاش برای پاسخ به چنین سؤالاتی را مرور می کند. وایت روش هایی را در نظر می گیرد که متفکران اصلی از دوران باستان تا امروز با شادی برخورد کرده اند: از تصور افلاطون از هماهنگی روح و گزارش ارسطو از رفاه یا شکوفایی به عنوان هدف یک زندگی اخلاقی، تا ایده آکویناس از بینش ذات الهی، حساب لذت‌گرایانه بنتام، و مفهوم تئوریک تصمیم‌گیری امروزی ترجیح. ما همچنین در نوشته های نیچه و فروید با شک و تردید در مورد ایده مفهوم کامل و منسجم شادی مواجه می شویم. در سرتاسر، وایت پرسش‌های مربوط به شادی را به دغدغه‌های اصلی در اخلاق و فلسفه عملی مرتبط می‌کند.

سعادت بشر همواره مورد توجه اندیشمندان مسلمان و غیر مسلمان بوده است، آنان درباره سعادت بشر مطالبی نابی پدید آورده اند؛ عالمه طباطبایی، اندیشمند مسلمان، یکی از آنان است که دربارهی سعادت انسان کاوشهای ارزندهای ارائه کرده است. از میان اندیشمندان غیر مسلمان، نویسندگان کتاب عقل و اعتقاد دینی )مایکلپترسون و همکارانش( نیز پژوهشهای شایستهای دربارهی سعادت بشر پیش روی خوانندگان قرار داده اند. برای مقایسهی دیدگاه عالمه طباطبایی و نویسندگان یادشده در مورد سعادت بشر، مسئلهای با این عنوان مطرح شده است: »دیدگاه عالمه طباطبایی و نویسندگان کتاب عقل و اعتقاد دینی درباره سعادت بشر چیست« با بررسی آثار عالمه طباطبایی درباره سعادت بشر و نیز با تحلیل مطالب کتاب عقل و اعتقاد دینی به صورت مقایسهای به سعادت بشر پرداخته شده است. در گرد آوری مطالب این پژوهش از روش کتابخانه ای به کار گرفته شده است، نگارنده با جمع آوری اطالعات و تحلیل و توصیف آنها در پی پاسخگویی مسئله یادشده برخاسته است. با توجه به بررسیهای انجام گرفته، این پژوهش به یافتههایی دست یافته است. از نظر عالمه طباطبایی به خیر وجودی که در آن قابلیتهای انسان به ظهور رسیده است سعادت گفته می شود، سعادت لذت پایداری است که با حیات پس از مرگ گره خورده است و بدون باور به آن، سعادت نهایی قابل دستیابی نیست. مایکلپترسون و همکارانش، سعادت را همان غایت نهایی دانسته اند که به حیات بشر معنا بخشیده است، این غایت نهایی تنها در حیات پس از مرگ قابل ظهور است و بدون باور به حیات پس از مرگ، خلقت بشر عبث محسوب شده است. انسان آفریده شده است که به وصال حق نایل شود. نایل شدن به سعادت بدون شناخت خدا و صفات او و ایمان امکان پذیر نیست. نتیجه ای که از این پژوهش به دست آمده، قابل توجه است، سعادت کمال و لذت پایداری است که فلسفهی وجودی بشر را تشکیل داده است و بشر همواره در پی کسب آن است، سعادت همان غایت نهایی بشر است که با دستیابی به آن به آرامش می رسد، این نکته هم در دیدگاه عالمه طباطبایی و هم از نظر نویسندگان کتاب عقل و اعتقاد دینی مورد تأکید بوده است. سعادت نهایی بشر مشروط به باور به حیات پس از مرگ و بقای روح است که از مشترکات دو دیدگاه محسوب شده است.

یکی از مسائلی که از زمان‌های گذشته مورد بحث اندیشمندان و فلاسفه بوده است، بحث ابزارهای معرفتی انسان است که به طرق مختلف مورد بررسی قرار داده‌اند که چگونه ابزارهای معرفتی می‌توانند انسان را به کمال شایسته و لایق خود برسانند. خداوند از بدو تولد، انسان را به قوایی مجهز کرد تا او به وسیله ی این قوا بتواند به کمال در خور شأن خود دست یابد. انسان به عنوان یک موجود کمال‌جو سعی می‌کند تا با استفاده از قوای ادراکی خود را به درک و فهم بالاتر برساند و با توجه به این واقعیت هست که قرآن کریم انسان را از طریق تفکر در آیات آفاقی و طبیعت مادی به سمت خالق آن‌ها دعوت می‌کند. اگر انسان بتواند از این قوا و ابزارهای معرفتی که خداوند در اختیارش گذاشته درست استفاده کند به کمال و سعادت واقعی می‌رسد. در این پایان نامه موضوع با روش توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است. علامه طباطبایی در آثار خود به جایگاه مهم عقل اشاره و آن را جزو ابزارهای معرفتی انسان تلقی کرده اند، بر اساس این دیدگاه انسانیت انسان بستگی به عقل او دارد و اگر از عقل خود به طور صحیح استفاده کند مقام او از فرشتگان هم بالاتر می‌رود والا از حیوانات پست‌تر خواهد بود همچنین علامه حس را نیز جزو ابزارهای مهم معرفتی می‌داند که به وسیله‌ی آن ها‌ انسان بتواند حق را از باطل تشخیص دهد و خود را به واقعیت برساند و به وسیله آن‌ عمل حق را انجام دهد. فخر رازی نیز در اوایل عمر در آثار خود از عقل جانبداری می‌کند و منقولات را در پرتو معقولات معتبر می‌داند، اما در اواخر عمر خود چنین اظهار می‌کند که، عقل توان درک حقیقت را ندارد و باید به روش عرفانی‌‌_قرآنی بسنده کنیم و در مسئله‌ی حس نیز این-چنین است. وی همچنین معتقد است، زمانی که نفس انسان در آغاز خلقت از جمیع علوم و معارف خالی بود، خداوند حواس را به او عنایت کرد تا از این راه از علوم و معارف استفاده کند.

کتاب حاضر به بررسی بحث نبوت و ضرورت آن برای بشریت می پردازد.

ترجمه ماشینی: واقعا شاد بودن به چه معناست؟ دیانا لوبل در کتاب فلسفه‌های خوشبختی، طیف وسیعی از استدلال‌ها را برای تئوری شادی به‌عنوان شکوفایی یا رفاه ارائه می‌کند و دیدگاهی جهانی، بین‌فرهنگی و بین‌رشته‌ای در مورد چگونگی ایجاد یک زندگی حیاتی، رضایت‌بخش و مهم ارائه می‌کند. این کتاب با تکیه بر دیدگاه‌های طیف گسترده‌ای از سنت‌های فلسفی - شرقی و غربی، باستانی و معاصر - نشان می‌دهد که همانطور که سلامت جسمانی سلامتی بدن است، شادی نیز وضعیت سالم و شکوفایی کل انسان است. ما زمانی کامل ترین شادی را تجربه می کنیم که پتانسیل خود را از طریق مشارکت خلاقانه درک کنیم. لوبل نشان می دهد که در حالی که توصیف های غلیظ از شادی به طور گسترده ای در بافت و جزئیات متفاوت است، مضامین خاصی در متون مختلف از سنت ها و زمینه های تاریخی طنین انداز می شود، که ویژگی های اصلی یک زندگی شاد را نشان می دهد: آگاهی توجه. اقدام بدون زحمت؛ رابطه و ارتباط با یک جامعه بزرگتر و به هم پیوسته؛ عشق یا فداکاری؛ و تعامل خلاقانه هر ویژگی معنا، اهمیت و ارزش می‌افزاید تا بتوانیم زندگی‌هایی با ارزش و هدف بسازیم. این مضامین از مطالعه دقیق متون و سنت های فلسفی و دینی پدیدار می شوند: فیلسوفان یونانی ارسطو و اپیکور; سنت های چینی کنفوسیوس، لائوزی و ژوانگزی؛ باگاواد گیتا هندو؛ سنت بودایی ژاپنی استاد سوتو ذن دوگن و توضیح دهنده مدرن او شونریو سوزوکی. سنت های مذهبی غربی آگوستین و میمونید. همایش قصه های صوفیانه ایرانی پرندگان; و تحقیقات معاصر در مورد ذهن آگاهی و خلاقیت. فلسفه های خوشبختی که به سبکی واضح و قابل دسترس نوشته شده است، خوانندگان را با هر زمینه ای دعوت می کند تا مفاهیم دینی و فلسفی را در مورد آنچه که زندگی را معنادار می کند، کاوش و درگیر شوند.

فیلیپا فوت (۲۰۱۰-۱۹۲۰) از فیلسوفان اخلاق سرشناس معاصر است که در زمرۀ مدافعان اخلاق فضیلت‌گرا قرار دارد. او صاحب آثار متعددی در این حوزه است که فضایل و رذایل، معماهای اخلاقی و خیرطبیعی از آن جمله‌اند و کتاب خیر طبیعی، محور گفتگوی کنونی است. می‌توان خلاصۀ کلام او را، در این نظریۀ اخلاقی، چنین بیان کرد: خیر و شرّ اخلاقی ذیل مقولۀ خیر و شرّ طبیعی قرار دارد و چیزی مجزا نیست که بنیادی مجزا یا زبانی مستقل بطلبد. وقتی ما به موجودات زندۀ غیرانسانی، یعنی به گیاهان و حیوان‌ها می‌نگریم، می‌بینیم که برخی از ویژگی‌های نوعی آن‌ها ضروری است و اگر گیاه یا حیوانی فاقد آن باشد، ناقص و معیوب به‌حساب می‌آید. برای مثال، درخت بلندقامتی چون چنار به ریشه‌هایی عمیق نیاز دارد. همچنین، ضروری است که رنگ‌هایی خاص و جذاب دُم طاووس نر را مزین کرده باشد؛ درغیراین‌صورت، نمی‌تواند برای خود جُفت بیابد. اگر چنار ریشۀ عمیق نداشته باشد یا طاووس دُم رنگی نداشته باشد، ناقص است و این فقدان برای او بد و شرّ محسوب می‌شود. در خصوص انسان هم حکایت همین است، منتها انسان به‌دلیل استعدادها، توانایی و امکانات بیشتری که دارد (مثل زبان، خیال، اراده)، ویژگی‌های ضروری پیچیده‌تری دارد که اگر فردی فاقد آن‌ها باشد، ناقص شمرده می‌شود. در نگاه فوت، فضایل اخلاقی در راستای همین ویژگی‌های خاص انسانی است. خصوصیاتی ضروری که بودشان فضیلت و نبودشان رذیلت به‌شمار می‌آید. بنابراین، فضایل و رذایل اخلاقی هم اموری طبیعی‌اند و نباید برای آن‌ها به‌دنبال مبنا و اساسی دیگر گشت. در این گفتگو، فوت ضمن بیان سرگذشت جالب و شنیدنی خود درباب ماجرای علاقه‌مندی‌اش به فلسفه و فلسفۀ اخلاق و بحث‌های مفصلش با الیزابت اَنسکم، ایدۀ خیرطبیعی در اخلاق را به‌زبانی ساده و جذاب توضیح می‌دهد و دستور زبان خیر را تقریر می‌کند.