جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

توضیحات برگرفته از نسخه فارسی رساله لب اللباب: رساله لب اللباب در سير و سلوك اولى الالباب، به زبان فارسى، از تأليفات عارف كامل، حضرت علامه آیت‌الله حاج سيد محمدحسین حسينى تهرانى است. موضوع اين رساله، تهذيب اخلاق بر مبناى سير و سلوك و طى سفرهاى چهارگانه عرفانى است. اين رساله، مشتمل بر «مقدمه مؤلف»، «معرفت اجمالى و طرح كلى سلوك الى الله»، «شرح تفصيلى عوالم مقدم بر عالم خلوص»، «شرح اجمالى طريق و کیفیت سلوك الى الله» و «شرح تفصيلى طريق و کیفیت سير الى الله» است. اصل اين رساله، اسّ و مخّ اولين دوره از درس‌هاى اخلاقى و عرفانى است كه حضرت استاد علامه طباطبايى در سال‌هاى 69 - 1368ق، در حوزه علميه قم، براى بعضى از طلاّب بيان فرموده و مؤلف(علامه حسینی طهرانی)، به‌عنوان تقريرات درس، به رشته تحرير درآورده و سپس با تنقيحات و اضافاتى به چاپ رسانده است؛ اساس و شالوده مطالب اين رساله، برگرفته از رساله «تحفة الملوك در سير و سلوك»، منسوب به علامه بحر العلوم است، حتى تعداد و ترتيب شرايط بيست و پنج‌گانه سلوك، در هر دو رساله يكى است. به احتمال قوى، علامه طباطبايى، مباحث اخلاقى مزبور را از روى همين رساله بحر العلوم مطرح مى‌فرمودند. در واقع، رساله «لب اللباب» تنقيح رساله «تحفة الملوك» است؛ بدين معنا كه بيشتر عناوين و مطالب هر دو رساله همسان است و پاره‌اى از مباحثى كه مورد نظر حضرت علامه طباطبايى و علامه تهرانى بوده است، مورد نقد و بررسى قرار گرفته است و برخى از مسائل سؤال‌برانگيز، به‌طور كلى مطرح نشده است؛ در عوض، در لابه‌لاى مطالب و جاى جاى مباحث، لطايف و معارفى گنجانده شده است كه در جاى خود كم‌نظير است و به رساله طراوت خاصى داده است.

این کتاب دربارة حقیقت عرفان و تصوف و رابطة آن با دین مبین اسلام نوشته شده است. از این رو نخست یک شناخت کلی از مباحث و عرفان و تصوف ارائه می‌شود، سپس دربارة گفتار نویسنده «رسالة رفع شبهات» که در آن به برخی از اشکالات وارده بر عقاید صوفیان پاسخ داده، تحلیلی ارائه می‌گردد. آن‌گاه دربارة فلسفه و کلام توضیحاتی ارائه شده و به دنبال آن، شاخص برخی از مباحث عرفانی با شرع، شرح داده می‌شود. در ادامه دربارة جعل حدیث صوفیه، عرفان و رابطه آن با نبوت و امامت مطالبی آورده می‌شود و در پایان کتاب نیز به اثبات توحید اسلامی و برتر بودن آن پرداخته می‌شود.

بسیاری از اهل تصوّف و عرفان، واژه «شریعت» را در برابر «طریقت» و «حقیقت» نهاده و تفاسیر گوناگونی از آنها به دست داده اند. برخی این سه تعبیر را نام های گوناگون یا مراتب طولی یک واقعیت شمرده، بر جدایی ناپذیری آنها تأکید می ورزند؛ اما دیدگاه دیگر ـ که بسیاری از صوفیان پرآوازه از آن جانبداری نموده اند ـ هر کدام، شریعت و طریقت را نردبانی بیش نمی دانند؛ به گونه ای که پس از رسیدن به بام حقیقت، نیازی به نردبان شریعت و طریقت باقی نمی ماند.